235 - DOORBRAAK
*
*
*
Donderdag 23 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Het staat geschreven en gedrukt, dat je moet scharten waar dat het jukt.
Da’s
in ’t West-Vlaams gezegd wat er omgaat in de Slinxe wereld als het om
‘Peking’ gaat. Enfin Peking sedert de ‘Machtsovername’ want voordien was
er de Sovjet Unie om te worden aanbeden en achterna gehold te worden.
Hieronder
wordt er vertrokken van de klassieke premisse van het eigen gelijk, wat
ook kan dor je eigen achtergrond te verzwijgen, wat bla-bla, en ppaar
waarheden die met de aaak niets te doen hebben maar die de gewenste
sfeer suggeren, om met een paar hokus-pokus grepen, te besluiten dart
zij, en zij alleen, weer al eens gelijk hebben. Geleerd bij Mefisto?
JaJa, met alle Chinezen, maar niet met den dezen…
PARADOXEN VAN CHINESE EENPARTIJSTAAT EN WEST-EUROPESE DEMOCRATIEËN
*
Het politbureau van de Chinese Communistische Partij houdt het debat liever intern.
foto: ©Reporters
*
China en corona (4) - 22/04/2020 Jan Wostyn - Leestijd 6 minuten
*
Welke
zijn de vreemde paradoxen die bovenkomen wanneer we de politieke
realiteit van de autoritaire Chinese eenpartijstaat vergelijken met die
van de West-Europese democratieën?
Input-democratie versus output-democratie
In
een input-democratie zijn er vrije verkiezingen waar iedereen zich
kandidaat kan stellen, iedereen een partij kan oprichten, met een vrije
pers, een vrij politiek debat… Deze elementen zijn in China niet of
nauwelijks aanwezig. Weinig bekend is wel dat er in China naast de
Communistische Partij nog acht politieke partijen bestaan, al hebben die
enkel een consultatieve rol.
Een
outputdemocratie komt tegemoet aan de wensen en noden van de bevolking,
de demos. In West-Europa lijkt hier redelijk goed aan voldaan. Wij
kennen een hoog algemene welvaartsniveau, een sterke sociale zekerheid,
de waarborg van individuele vrijheden… Niettemin is bij ons steeds vaker
te horen dat onze politici de voeling met het volk kwijt zijn en vaak
ingaan tegen de algemene wensen van de bevolking die naar voren komen
uit peilingen. Denk aan de vraag om een vermogensbelasting als dam tegen
de groeiende ongelijkheid, hogere pensioenen, een sterker sociaal en
klimaatbeleid…
een bbp van 10.000 USD/capita, waarmee China is toegetreden tot de groep van de middeninkomenlanden
Ondanks
de afwezigheid van een echte inputdemocratie, is het politieke systeem
in China er de afgelopen 40 jaar niettemin in geslaagd tegemoet te komen
aan de grootste bekommernis van het Chinese volk, namelijk om voor het
eerst in zijn geschiedenis tot een algemene economische welstand te
komen. Stabiliteit was daarvoor de absolute sine qua non en het mantra
van de communistische partij. Dit doel werd eigenlijk nu pas bereikt,
namelijk een bbp van 10.000 USD/capita, waarmee China is toegetreden tot
de groep van de middeninkomenlanden, zij het nog steeds op grote
afstand van West-Europa.
Verandering van naam of verandering van inhoud?
Een
tweede belangrijk verschil: bij ons verandert vaak de naam, maar de
lading eronder dezelfde blijft. Terwijl in China de naam bijna nooit
verandert, maar de lading des te meer. De Communistische Partij van
China (CCP) is sinds haar oprichting bijna honderd jaar geleden nooit
van naam veranderd. Al is het duidelijk dat ze in die eeuw een enorme
ideologische omwenteling heeft gemaakt.
Het debat vindt er plaats bínnen de CCP
Wij
zetten politieke veranderingen altijd heel direct en expliciet in de
verf. In China gebeuren politieke veranderingen eerder onder de
oppervlakte, terwijl er officieel weinig lijkt te veranderen. Bij ons
gebeurt het debat openlijk tussen verschillende partijen. In China is
niets wat het lijkt. Het debat vindt er plaats bínnen de CCP, tussen de
verschillende facties, van gematigden tot radicalen, die publiekelijk
echter allemaal wel de rangen sluiten eens er een besluit is genomen.
Chinees socialisme
Kijken
we naar China, dan zorgt dit voor veel verwarring. De CCP is immers in
se al lang geen puur communisme meer voorstaat, maar wel een ‘socialisme
met Chinese karakteristieken’. Het was Deng Xiaoping die in 1978 een
immense paradigmashift teweegbracht door te stellen dat socialisme
perfect kon samengaan met een markteconomie. Het deed er niet toe of de
kat zwart of wit was, als ze maar muizen ving! Hij doorbrak daarbij het
bipolaire koudeoorlogsparadigma waarbij een land ofwel kapitalistisch is
met een markteconomie, ofwel socialistisch met een planeconomie.
Daarmee
wist Deng eigenlijk de perfecte combinatie te maken in lijn met twee
belangrijke Chinese aspiraties. Enerzijds socialisme, in het Chinees
vertaald als ‘maatschappij-isme’. Dat is volledig in lijn met het aloude
Chinese collectivisme. Het land wordt er gezien als één grote familie.
Dat is overigens ook letterlijk de Chinese term is voor een land: 国家
guó-jiā = land-familie. Anderzijds werd China een geleide markteconomie,
waar de eveneens aloude Chinese handelsgeest de vrije baan kreeg. Niet
voor niets wensen Chinezen elkaar met Chinees Nieuwjaar 恭喜发财gōngxǐ
fācái= ‘moge je rijk worden’. Die spreuk dateert uit het 19de-eeuwse
Kanton.
Dictatuur of autoritaire eenpartijstaat?
In
het eerste stuk van deze reeks haalde ik aan dat de term ‘autoritaire
éénpartijstaat’ voor China beter de lading dekt dan de passe-partout
‘dictatuur’. Het lijdt niet de minste twijfel dat in China individuele
mensenrechten frequent en op grote schaal met de voeten worden getreden.
Het lot dat de Oeigoeren anno 2020 in Xinjiang moeten ondergaan tart
daarbij alle verbeelding. Chinezen zullen argumenteren dat dit hun
antwoord is op de terroristische aanslagen die in China plaatsvonden.
Maar dit soort van collectieve volksstraf druist in tegen alle
internationale verdragen ter bescherming van minderheden. Volstrekt
ontoelaatbaar.
In China bestaat de CCP echter enkel en alleen bij gratie van het Chinese volk
Desalniettemin
is het een denkfout om China daarom als een dictatuur te omschrijven en
daarmee basta. In mijn ogen is een dictatuur ook een systeem dat het
volk zelf onderdrukt, en niet alleen individuele activisten,
journalisten of minderheden. In China bestaat de CCP echter enkel en
alleen bij gratie van het Chinese volk. Dat is voor buitenstaanders heel
moeilijk te begrijpen.
Het
Chinese volk lijkt te zwijgen en te berusten. Toch weet de Partij maar
al te goed dat wanneer dingen fout gaan, haar autoriteit in een mum van
tijd ondermijnd zal worden. Het beeld van het gedweeë Chinese volk dat
zijn lot ondergaat is daarbij een grove misvatting. Zo vinden er elk
jaar naar schatting zo´n 180.000 kleine opstanden plaats. Die gaan
veelal over lokale conflicten, zoals lokale partijbonzen die zich
verrijken, land dat onteigend wordt, arbeiders die niet betaald worden…
Groeiende middenklasse
Bovendien
zien we dat de steeds rijkere middenklasse uit de Chinese grootsteden
steeds meer de agenda gaat bepalen. Niet zozeer via expliciete
protesten, maar via indirecte kanalen komen de wensen van die groeiende
middenklasse naar boven. Zo raakte bijvoorbeeld heel recent bekend dat
China het eten van honden en katten gaat verbieden. Dit is een gebruik
dat sowieso slechts in een klein aantal rurale gebieden gangbaar was.
Maar de coronacrisis, in combinatie met het feit dat steeds meer
Chinezen in de steden zélf honden en katten als huisdieren hebben,
leidden tot deze maatregel. Niet toevallig was het de rijke Chinese
kuststad Shenzhen die als eerste dit verbod invoerde, vóór het nationale
verbod.
zal de wil van het volk steeds meer de wil van de groeiende, welstellende stedelijke middenklasse vertolken
De
aspiraties van het Chinese volk zijn ook helemaal niet onveranderlijk.
De grootste bekommernis van de afgelopen 40 jaar was zonder meer grotere
economische welstand. Vandaag treden er steeds meer andere
bekommernissen op de voorgrond bij de Chinese middenklasse. Schoner
milieu, veiliger voedselsysteem, betere psychologische gezondheidszorg,
vooruitgang op vlak van holebirechten… Nu China is toegetreden tot de
landen met een middeninkomen, zal de wil van het volk steeds meer de wil
van de groeiende, welstellende stedelijke middenklasse vertolken, ten
nadele van de plattelandsbevolking.
De
confucianistische filosoof Xunzi gebruikte al in de 3de eeuw v.C. een
beeld dat deze relatie tussen het volk en de machthebber verbeeldt.
水能载舟，亦能覆舟: ‘Water kan een boot dragen, maar evenzeer een boot doen
kapseizen.’
NA GESCHRIJFSEL
*
Amper
een paar dagen geleden werd bij de Vragen van de Week o.a. beklemtoond
dat ‘onze’ Universiteiten er streng op waken om NEUTRAAL te zijn. Mooie
neutraliteit, had Pim Fortruyn daarop kunnen repliceren. Even mooi als
tegenover Walter Zinsen als die het had ovcer de democrateie bij de
Belgen, waar er met het vlaams Blok niet eens kon geprat worden. ‘Mooie
democratei’ was de reactie van het later vermoorde genie. Neutraliteit
en democratie à la Belge.
-
Één
vraagje maar over dat ‘Parlement’ in Peking: zijn daar Westerse
waarnemers bij aanwezig of is, wat er uitkomt, meteen ook datgene wat
voordien toch al vast stond vanwege een paar ‘Partij Leiders’?
Besluitvorming à la Djengis Kahn (1162-1227, die tijdens zijn leven het
grootste Rijk oprichtte die de wereld ooit heeft gekend?
Enfin,
een ‘exposé’ om van mijnentwege te besuiten met weeral een kort maar
krachtig West-Vlaams antwoord: zo cloot men Frederik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten