219 - DOORBRAAK
*
Dinsdag 14 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
De
bedenker van wat vop;lgt is misschien wel een integer man, maar hij
lijdt zeer uitdrukkelijk aan de Bruximatose. De Bruisel Ziekte. Is
ongeneeslijk maar niet overdraagbaar naar de gewione geboren en gztogen
Vlaming.
Het
is een besmetting dfie van jongsaf met de paplepel wordt ingegeven. De
symptomen? We zorgen ervoor dat alles verkeerd loopt en als we met de
gebroken potten zitten, beklagen we onszelf…
En
dan wordt er maar naar Abitaleb (Roordam) verwezen, waar de
onderwerping al een heel stuk verder is doorgedrongen. Zodanig zelfs dat
de man zelfs hoofd van de Politie is kunnen worden…
En wte wie, net als in 1830, het kind van de rekening zou moeten zijn?
Maar deze keer zal dat gene waar zijn! Non bis in idem, NdD!!!!
PAASKLOKKEN BOVEN MIJN TUIN
14/04/2020 Luckas Vander Taelen - Leestijd 6 minuten
*
Anderlecht
foto: ©Reporters
*
Op
Paaszondag hingen er geen klokken in de lucht boven Vorst, maar
helikopters. Hun geluid bracht me onaangename herinneringen terug aan de
aanslagen van vier jaar geleden, of later aan de arrestatie van
Abdeslam. Nu bekijkt politie hoog boven onze hoofden wat er gebeurt in
Anderlecht, niet ver van hier. Daar heeft Adil, een jongen van 19, zich
vrijdagnacht te pletter gereden met zijn moto, nadat hij van een
corona-controle was weggevlucht. Het hele weekend was het er bijzonder
onrustig.
La police tue
Ik
volg de gebeurtenissen op de sociale media. In deze dagen van
quarantaine zijn alle beelden die ik er zie hallucinant. Grote groepen
jongeren wanen zich immuun voor het virus, klitten samen en gaan de
confrontatie aan met oprukkende politie in gevechtskledij. Er is tot een
betoging opgeroepen, maar heel snel ontaardt die in rellen. Niet
verwonderlijk, want ondanks de indrukwekkende oproepen tot kalmte van
Adils familie en waardige imams, loopt Twitter over van berichten over
‘de moordende politie’. ‘La police tue encore’ bericht ‘La Gauche
Anticapitaliste’. Wat verder bidt iemand dat de poorten van het paradijs
wijd open moeten gaan voor Adil en dat de wraak van Allah groot zal
zijn.
De
links-rechtspolarisering verloopt voorspelbaar en zonder nuance.
Volgens de enen is Adil een brave jongen die niets te verwijten valt en
zelfs aan voorbeeldig vrijwilligswerk deed. Anderen citeren dan
politiebronnen volgens welke Adil en zijn broers al vaak in aanraking
waren gekomen met het gerecht voor feiten gaande van wapenbezit tot
verkrachting. Onder meer staatssecretaris Pascal Smet en de advocaat van
de familie verklaren snel dat het politie-optreden onderzocht moest
worden. Daar komen meteen reacties van extreemrechts tegenover, die
vinden dat alles eenvoudiger zou zijn als de politie met scherp zou
schieten of de doodstraf weer zou worden ingevoerd.
Kwik en Flupke
In
Anderlecht stromen vrijdag en zaterdag jongeren toe van over heel
Brussel, minder dan een derde zou van de gemeente zelf afkomstig zijn.
En heel velen zijn minderjarig.
een geperverteerde versie van Kwik en Flupke
Ik
bekijk enkele keren de beelden waar een losgeslagen bende een combi in
de prak slaat. De gemiddelde leeftijd ligt hier duidelijk heel laag. Dit
zijn geen zwartgeklede casseurs zoals die ik die gewelddadig bezig zag
bij betogingen van gele hesjes. Ze doen me eerder denken aan een riedel
op hol geslagen jonge honden die blaffend rond hun prooi dansen. Ze
slaan maar wat onhandig op de auto, breken de ramen. Dan proberen ze de
auto te doen kantelen. Maar zelfs met zijn twintigen slagen ze er niet
in. Ze lijken een beetje op een geperverteerde versie van Kwik en
Flupke. Eén heeft tot zijn verbazing een dienstwapen bemachtigd en
schiet ermee in de lucht. Een iets oudere man stuurt de jongeren met
opgeheven vinger weg. Het lijkt alsof ze hem kennen, want ze stuiven
meteen alle richtingen uit.
Ze
weten dat ze gefilmd worden, doen dat natuurlijk ook zelf. Hun filmpjes
zijn de trofeeën waarmee ze later zullen pronken. Dat ze gearresteerd
worden, kan ze niet schelen, integendeel: het is een van de weinige
onderscheidingen die ze ooit zullen krijgen, waarmee ze denken aan de
middelmatigheid van hun bestaan uit te stijgen. Tegen de negatieve
kracht van die beelden staat niets. Geen vermaning, geen moraliserend
verhaal. Ze zijn deel van een verloren jeugd, die ontdaan is van elke
positieve, opbouwende referentie waaraan jonge mensen zoveel behoefte
hebben. Afwezige vaders, die hun zoons niets te zeggen hebben; moeders
die hun zoons niets willen zeggen. Zelfs voor de dragers van de
godsdienst, de imams, hebben ze geen respect: eerder luisteren ze naar
de virtuele valse predikers van een godsdienst van haat.
La Haine
Haat,
een woord dat Brusselse jongeren met een allochtone achtergrond te
gemakkelijk in de mond nemen. ‘On a tous la haine,’ vertelt een jongere
aan een straathoekwerker die samenvat wat er allemaal fout loopt: alles.
Haat tegenover de wereld, maar ook tegenover zichzelf. Hun gevoel van
eigenwaarde bestaat niet. Een allesoverheersend slachtoffergevoel dat
iedereen tegen hen is, dat alles toch fout loopt, wat ze ook proberen.
Een falend onderwijs, in miserabele omstandigheden. De Franse
gemeenschap laat al jaren onaanvaardbare toestanden toe in scholen in
Molenbeek en Anderlecht die in de rijkere gemeenten ondenkbaar zijn.
Hier zijn ‘les écoles poubelles’ de norm. Probeer maar eens in een klas
zonder vensters met een totaal uitgebluste leraar te geloven dat je
jezelf kan overstijgen. Plus est en vous? Alvast niet hier…
Opvoeding die naam waardig is verdwenen en vervangen door de dagelijkse rommel uit de smartphone
Dat
is de realiteit voor de outcasts: ze bouwen geen kennis op van het
stimulerende, het opbouwende. Opvoeding die naam waardig is verdwenen en
vervangen door de dagelijkse rommel uit de smartphone. Ze worden door
de leegte opgeslorpt; de bodem is al lang weggeslagen van onder hun
voeten. Hun enige rolmodellen zijn andere losers wier slechte voorbeeld
zij cultiveren. Hun gevoel van uitzichtloosheid over hun bestaan en hun
onmacht kunnen ze enkel van zich afzetten door als blinde punks herrie
te schoppen en de symbolen van het systeem aan te vallen met primitieve
middelen: met stenen de politie bekogelen, met een stuk rommel de ruiten
van een combi inslaan. En dan wegvluchten, tot een volgende
confrontatie.
De empathie van de knuppel
Zij
staan tegen een al even onmondige groep overbeschermde agenten die
alleen al door hun verschijning een levende provocatie zijn en niet meer
weten dat empathie soms beter werkt dan een knuppel. Ik zag drie dagen
geleden hoe een patrouille een jonge vader en zijn zoontje betrapt had
op een bank in een park. In geen tijd kwamen drie combi’s met loeiende
sirenes ter versterking en stonden agenten met kogelvrije vesten bij de
versteende vader en een verbaasd kijkend jongetje. Dat soort overkill
zegt veel over het gebrek aan vorming bij de ordediensten, die geen
andere methodes lijken te kennen dan het strikt volgen van de orders van
het boekje. Misschien had enige soepelheid vrijdagavond Adil kunnen
overtuigen niet hals over kop weg te spurten.
En
dat die ordediensten soms last hebben van enige racistische reflexen,
mag men niet onder de mat blijven vegen, hoezeer men dat voorspelbare
argument als excuus voor baldadig gedrag ook afwijst. Op Twitter getuigt
de nicht van de verongelukte Adil op een heel geloofwaardige manier dat
zij zonder enige reden omringd werd door agenten toen zij haar
medeleven aan de familie wou betuigen. ‘Bande de bougnoules’ werd de
rouwende familieleden toegeroepen.
Champetter 15
Het
vervelende is dat Brussel er maar niet in slaagt om problemen aan te
pakken die al jaren sluimeren en regelmatig exploderen. Voor een deel is
die impasse te wijten aan de ideologische tegenstellingen waarbij de
partijen op hun tegengestelde posities kamperen: blind geloof in
repressie als oplossing tegenover het excuus van sociale achterstand.
Het resultaat van deze patstelling is dat er uiteindelijk al jaren niets
gebeurt…
Nochtans
is het niet zo moeilijk de al bij al kleine groep herrieschoppers te
isoleren en die een strikte begeleiding op te leggen, zoals in Rotterdam
met succes wordt toegepast. Hier gebeurt dit nauwelijks, zodat die
minderheid ongestraft kan doorgaan met het pervers inspireren en
rekruteren van anderen. Ook de politie blijft het moeilijk hebben om aan
een andere aanpak denken. Niet dat we terug moeten naar de tijd van
champetter 15, maar een doordachte nabijheidspolitiek levert op termijn
meer op dan nerveuze robocops.
NA GESCHRIJFSEL
*
Heel
zoetjes het zootje de deur uitwerken, en, net als bij de Noorderburen,
zal Kees dan ook daarmee klaar zijn m met die vervelende Brusseleirs.
Iedere minuut uitstel is tijdverlies. Want de vlammen slaan almaar hoger
uit.
De tijd voor refextie is al een paar generaties voorbij.
Nood breekt Wet. Het werd ons, in ions nadeel, al voorgetoond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten