202 - DOORBRAAK
*
Dinsdag 7 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Haal
er gerust even Alice Nahon bij. ’t Is goed in ’t eigen hert te kijken
even voor het slapen gaan. Of ik m’n armen heb gewonden, ronndom een
hoofd dat eenzaam was….
Alice Nahon
(1896-1933)
*
En
ja, het is bijlange niet aan iedereen gegeven om zich kwetsbaar te
(willen) weten. Doe daarom nooit aan een ander, wat je zelf et graag zou
willen hebben…
Dat we daarom, om dat te beseffen eerst deze verschrikking over ons heen moesten krijgen: maak dat de ganzen wijs.
Of
spring nadien al eens binnen in een of andere stille kerk. Die staan
toch zo goed als leeg en niemand zal he voortvertellen. Maar daar hangt
zelf overdag en bij volle zon, een gewijde stilte, die je op straat of
voor de TV niet vindt. Daar lopen geen vervolgverhalen, maar alleen het
Leven zelf. Van geboren worden, tot er ten grave gedragen worden.
En daar helpt geen lievemoederen aan….
DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID
**
CCC
*
*
SPREKERSHOEK - 07/04/2020 Lore Baeten - Leestijd 3 minuten 2
*
Lore Baeten: er is niets mis mee om je kwetsbaar op te stellen. Integendeel, het vergt moed.
De
vogels kwetteren, de straten zijn stil en leeg, de zon weerspiegelt op
het water. Er wordt vooral online gedeeld en geleefd. Het zijn vreemde
dagen. Onvoorspelbare en onverwachte dagen. Tegelijk hangt er ook sleur.
Lange dagen, maar te kort om die lange to-dolijstjes af te maken. De
dagen vliegen eigenlijk, maar voelen soms ook zo eng en beklijvend. Want
in een ziekenhuis niet ver van ons valt er weer een dode en de
buurvrouw van de etage hieronder maakt niet meer van haar oren, de
kleinkinderen zien we niet meer, de bompa is moederziel alleen aan het
dementeren, de kinderen maken ruzie, mama kan nu even niet meespelen,
studenten zitten ver weg van hun koten en ergens achter dikke muren
krijgt een kind het hard te verduren en lopen we door frustratie en
onmacht allemaal wel even de muren op.
Verbonden en solidair
Wat maakt ons zo verbonden en solidair in deze bizarre tijd
Zijn
het de vogels die kwetteren, die kleine wandeling, het applaus om acht
uur? Is het de vriendelijke kassier, onze helden in de zorg, die aardige
buur? Is het de rust, de tijd, de samenhorigheid? Zijn het de vaste
series op tv, de koers die binnenshuis toch blijft rijden, de
gezelschapsspelen, de skype-gesprekken die we delen? Wat maakt ons zo
verbonden en solidair in deze bizarre tijd? Al die teddyberen, witte
lakens, kinderfoto’s en applaus… ze doen ook mij soms even vergeten hoe
kwetsbaar we als mens maar zijn.
Angst
Want
dat is uiteindelijk de angst die leeft: het kan ons alleen overkomen.
We zijn zo broos en kwetsbaar en dat lijken misschien wel zware woorden,
maar wie heeft er zich deze dagen nog niet moedeloos, angstig,
machteloos of onzeker geweten? Even bij de pakken gezeten? Zelf hoef ik
niet naar een pretpark te gaan, ups and downs genoeg in deze roller
Coaster.
We
beleven allen bizarre tijden en hoewel we heel hard proberen om het
leven zin en betekenis te geven, zijn we allen af en toe wat machteloos
en missen we die vrijheid van voorheen.
Optimisme en onzekerheid
Toch
slaan we er ons wel weer doorheen. Dat zeggen we vaak zo mooi: ‘het is
nu zo, laten we er het beste van maken’. Dat oprecht en mooi optimisme
moet er zijn, maar heel deze situatie mag ons ook gewoon af en toe eens
even raken. Dat is de kracht van kwetsbaarheid.
Veel
te vaak hebben wij geleerd om ons te vermannen: ‘stoere jongens wenen
niet’, ‘flinke meisjes vegen de tranen weg’. Wie professioneel is en
carrière wil maken, die laat zich niet raken. Die verbijt de pijn en
streeft naar geluk. Die vastberadenheid om er altijd te staan, om altijd
het beste te geven en te zijn: die maakt ons allen een beetje stuk.
Zelf heb ik er zwaar mee gezwoegd. Ergens is dat perfectionistisch
willen zijn en geen slechte kantje willen hebben. Ergens is dat op zoek
gaan naar erkenning, hopen dat iedereen je altijd graag mag. Dat merk ik
nu opnieuw nu we vastzitten tussen de muren: hoe broos we zijn en hoe
vlug onzekerheid onder je huid kan kruipen.
Imperfect
Eigenlijk
is er ook gewoon helemaal niks mis met af en toe eens te zeggen dat het
gewoon niet gaat, maar ook het besef dat een ander er misschien nog
slechter voor staat. Het is zo dat je kwetsbaar kan zijn en wie denkt
dat dat een teken van zwakte, aandachtstrekkerij en iets is voor
mietjes… die slaat de bal toch even mis.
Het vraagt immers moed en veerkracht om imperfect te zijn
Het
vraagt immers moed en veerkracht om imperfect te zijn. Het is jezelf
accepteren: al je littekens, vooroordelen en gebreken. Die durven zien
en daarmee worstelen. Daar aan de slag mee gaan en jezelf verwonderen.
Het is beseffen dat je net als ieder ander mens getekend wordt door het
leven en er toch van blijft houden. Het is leren omgaan met littekens op
je huid, maar vooral beseffen dat er nog zo veel ongeschonden huid is
om van te houden.
Stilstaan
Laat het kwaad zijn op de wereld, het willen winnen in het leven
Terwijl
de vogels gezellig door kwetteren en de zon weer wat hoger staat, is
het goed om even stil te staan. Even de angst en onzekerheid te laten.
Niet altijd te rationeel en berekend willen zijn. Gewoon even gevoelig
durven zijn. Dus wees vandaag gewoon maar even lief voor jezelf en
misschien nog beter voor een ander. Laat het kwaad zijn op de wereld,
het willen winnen in het leven, de strijd om de beste te zijn, de
commentaar en kritiek op elkaar… maar even in de kou staan. Zoek de
warmte en elkaars liefde op. Maar besef vooral dat ook in deze tijden:
we gewoon maar mensen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten