183 - DOORBRAAK
*
Zaterdag 4 april 2020
*
ALS DE CORONACRISIS IETS AANTOONT, IS HET WEL HET FAILLIET VAN HET LINKS-LIBERALE GLOBALISME.
*
*
foto: ©Photo by Paweł Czerwiński on Unsplash
Corona, het einde van de wereldburger
Commentaar - 04/04/2020 Philip Roose - Leestijd 4 minuten
e voorbije jaren waren vergelijkingen met de jaren 30 schering en inslag, maar de huidige noodsituatie rond het Coronavirus doet me eerder denken aan het einde van de belle époque. Deze periode begon in de laatste decennia van de negentiende eeuw, en werd gekenmerkt door wetenschappelijke innovatie, industriële vooruitgang en hyperkapitalistische ontwikkelingen. Op 28 juni 1914 eindigde het ‘mooie tijdperk’ abrupt toen Franz Ferdinand van Oostenrijk (en zijn echtgenote) werd vermoord door de Servische nationalist Gavrilo Princip.
een einde aan de planetaire hegemonie van Europa
De
afgeschoten kogels verkortten niet alleen het leven van de aartshertog.
Ze maakten tevens versneld een einde aan de planetaire hegemonie van
Europa. Na de Eerste Wereldoorlog volgden woelige sociale en economische
tijden die uiteindelijk uitmondden in de opkomst van het
nationaalsocialisme en de gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Naar de
concrete sociale, economische, geopolitieke gevolgen van de huidige
coronavirusuitbraak is het nog gissen. Wel zal deze pandemie nieuwe
evoluties in gang zetten, en bestaande versterken of afzwakken. Binnen
enkele jaren zal er tijd genoeg zijn om daarover reflecties en analyses
te maken, maar in de tussentijd is het nodig om te redden wat er te
redden valt met moed, inventiviteit en zowel persoonlijk als politiek
leiderschap.
Grenzen aan de globalisering
De
economische en financiele gevolgen van de coronavirusuitbraak toont nog
maar eens de grenzen aan van de globalisering, die sinds het einde van
de Koude Oorlog in razendsnel tempo toenam. Echter waar
souvereinistische partijen in de Europese Unie de laatste twintig jaar
niet in slaagden, slaagt het coronavirus nu in enkele weken wel in. Het
zijn de natiestaten die als eerste met man en macht de eigen welvaart,
die sinds WO II werd opgebouwd, trachten te beschermen tegen de
dramatische gevolgen van deze crisis.
De
gigantische kost van de wereldwijde lockdown, die vandaag meer dan de
helft van de wereldbevolking treft, zal regeringen dwingen tot
fundamentele beslissingen en keuzes, die ze de laatste twintig weigerden
te maken. De kredietcrisis van 2008 was een eerste waarschuwing voor de
fragiliteit van een geglobaliseerde economisch, financieel en
productief systeem. De migratiecrisis van 2015 liet daarna zien dat de
virtuele wereld zonder grenzen botste op de reële wereld van
cultuurverschillen en sociale welvaartstaten.
Middelmatigheid
Crississen
zijn niet alleen uitdagingen, zoals wijlen André Leysen in 1984
schreef, maar tevens een kans om nieuwe sociale, economische,
productieve en geopolitieke paradigma’s te zetten. Een concrete en
realistische vorm van soevereiniteitsdenken, met de nadruk op nationale
en culturele gemeenschapszin, sociale en ecologische duurzaamheid en
menselijkheid, is een waardig alternatief. Een alternatief voor het
mislukte individualistische liberaal-kapitalistische paradigma van
speculatieve schaarste, geglobalisereerde schuldeisers, privatisering
basisbehoeften, supranationale instituten zonder democratische
legitimiteit noch verantwoording, ethisch en cultureel nihilisme, en
fiscale paradijzen voor de happy few.
de meeste Europese beleidsmakers geen enkel benul hadden van wat op hen af kwam
In
slechte tijden leert men niet alleen zijn vrienden kennen, maar komt
tevens leiderschap en onbekwaamheid bovendrijven. Ontbrekende
mondmaskers voor het medisch en verzorgend personeel, het gebrek aan
screeningstests, het getalm met de lockdown en reisverbod…c tonen
duidelijk dat de meeste Europese beleidsmakers geen enkel benul hadden
van wat op hen af kwam. Het is alleen door het leiderschap van het
verplegend en medisch personeel dat het coronafront vandaag nog niet is
ingestort. Kritiek op die politieke passiviteit werd gisteren nog
weggezet als paniekzaaien. Voor de mislukking van vandaag is blijkbaar
ook iedereen verantwoordelijk behalve zij die al jaren de knoppen
bedienen. De alomtegenwoordigheid van middelmaat, arrogantie en gebrek
aan verantwoordelijkheidszin in de administraties, kabinetten en in de
politiek — overal stevig in handen van de progressieve liberale
globalisten — blijkt dodelijk voor de samenleving, zowel figuurlijk als
letterlijk.
Nieuwe paradigma’s
Het
is bijvoorbeeld ook veelbetekenend dat de voorzitter van de Europese
Commissie Ursula von der Leyen en ECB-voorzitter Christine Lagarde tot
voor enkele dagen de fundamentele impact van deze coronavirusuitbraak op
de samenhang Europese Unie niet beseften. Niet Europa hielp Italië,
maar wel China, Rusland en Cuba. Dit noopte natiestaten al snel het heft
in eigen handen te nemen. Zelfs het Stabiliteits- en Groeipact, dat tot
voor kort als een ongenaakbaar dogma de Eurozone streng in de
financiele pas deed lopen, werd van de ene op de andere dag een vodje
papier. Albert Einstein, de belangrijkste wetenschapper van de
twintigste eeuw, wist echter al dat we problemen niet kunnen oplossen
met de denkwijze die ze hebben veroorzaakt. Het is tijd voor nieuwe
paradigma’s en conservatieven mogen deze kans niet laten liggen.
NA GESCHRIJFSEL
*
niente
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten