212 - DOORBRAAK
*
Zaterdag 11 april 2020
*
COMMENTAAR
task force
foto: ©vrt
VEEL TASK MAAR GEEN FORCE
Over de groepsimmuniteit van politici/bestuurders
ACTA SANCTORUM - 11/04/2020 Johan Sanctorum - Leestijd 4 minuten
*
Ze
geniet er echt van, bekijkt de keutel grondig, even dacht ik dat ze hem
in haar mond ging steken, nee… toch maar niet. Voorafgaand lijkt Maggie
zich ergens enorm vrolijk over te maken en krabt zich eens in het haar.
Dat zijn normale menselijke gedragingen, en jawel, zelfs tekenen van
complete gemoedsrust.
Honi soit qui mal y pense.
Het
filmpje, afkomstig uit een videovergadering van de Hoge
Gezondheidsraad, uitgezonden door de Franstalige privézender LN24, doet
de ronde in francofoon België, niet in Vlaanderen. Klein embargootje,
ergens vertrekkend vanuit een partijhoofdkwartier? Onterecht, want het
tafereel bevat duidelijk een gezondheidsboodschap die voor elke inwoner
van dit land belangrijk is.
*
Gemoedsrust
task force
Twitter
We
zien deze dagen vooral virologen passeren, maar de medische wetenschap
gaat natuurlijk veel breder. Volgens deskundigen die het neuspulken
(rinotillexe) bestudeerd hebben, is het goed om die keutels terug op te
smullen (mucofagie) gezien de daarin aanwezige bacteriën je gebit
beschermen. Een zekere professor Friedrich Bischinger bevestigt dat deze
activiteit zelfs het immuunsysteem versterkt en, meer nog, dat mensen
die neuspeuteren gelukkiger zijn én beter in hun vel zitten.
Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de vingers in de neus’
Dat
klopt helemaal: Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de
vingers in de neus’ zoals het spreekwoord zegt, op haar duizendste
gemak. Zo’n bestuurders hebben we nodig dezeR dagen. Een vorm van totale
relaxatie, gekoppeld aan een grote job-zekerheid, onder het motto ‘wie
doet me wat?’.
Heel
het mondmaskerverhaal – de bestelling bij een obscure Turkse
partijgenoot die niet kon leveren, de vernietiging van de strategische
voorraad twee jaar geleden zonder die aan te vullen, de pogingen om het
nut te minimaliseren omdat ze er gewoon niet zijn – het glijdt van haar
af. Want, ook al nemen de ‘ondemocratische’ partijen Vlaams Belang en
PVDA het woord ‘onderzoekscommissie’ in de mond, Maggie weet dat zo’n
commissie enkel zou dienen om de vis te verdrinken, en dat ze binnen
haar partij én de regering nog altijd gebeiteld zit. Hierin compleet
geruggensteund door partijgenoot Philippe De Backer, stuurman van een
soort task force die steeds maar weer mondmaskers bestelt en Chinese
koffiefilters uitpakt.
Dat
heeft natuurlijk te maken met de manier hoe je minister wordt: niet via
een selectie maar dankzij een deal onder coalitiepartners.
Beleidsverantwoordelijkheid krijgen is nog altijd in de eerste plaats
een cadeau van de partij voor bewezen electorale diensten, een riante
positie als bekroning van een politieke loopbaan, en geen op talent
gebaseerde bestuurdersfunctie, laat staan een roeping.
Crisismanager
task force***
vrt
Uiteraard
is covid-19 – alleen al daarom ben ik het virus dankbaar – een
uitzonderlijke stress-test voor het systeem én zijn roergangers. Dat ik
Sophie Wilmès een pluimpje gaf werd me zeer kwalijk genomen. Helaas: de
grootste klunzen bevinden zich dit keer aan de Vlaamse kant, de ene,
Maggie, federaal, de andere, Wouter, op Vlaams niveau. Twee
neuspeuteraars die de pech hadden in een verkeerde tijd een rustige
routinejob te zien uitgroeien tot beheerder van een levensbelangrijk
sleuteldepartement.
Welzijnsminister Wouter Beke vindt de situatie zo uitzonderlijk, niet op zijn maat, dat hij een ‘crisismanager’ aanstelde, Karine Moykens,
een door de wol geverfde apparatsjik en uiteraard van Beke’s partij.
Zij moet communiceren en, jawel, de Task Force leiden want Wouter is ook
nog burgemeester van Leopoldsburg.
Die
10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om even het
hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force voor te
zitten
Dat
moet even goed tot u doordringen: een minister die in een
crisissituatie, als er van ministers daadkracht verwacht wordt, een
‘manager’ aanstelt waarachter hij zich kan verstoppen als het even warm
wordt. Die 10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om
even het hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force
voor te zitten. Of klink ik nu populistisch?
We
hebben de leiders die we verdienen, heet het, maar neen, niemand
verdient dit, ook niet de bewoners van de woonzorgcentra die aan de
besmetting overleden zijn of diegenen die gaan stikken omdat er geen
zuurstof beschikbaar is, mensen die vermoedelijk meer dan gemiddeld voor
de zorgende, ‘warme’ partij stemden.
Zoals
gezegd: corona stelt een paar ongemakkelijke waarheden op scherp, laten
we dat nu ook gewoon erkennen. Eén, figuren als Maggie De Block en
Wouter Beke deugen gewoon niet voor hun job. Ze behoren tot de klasse
bestuurders die ik een amateurvoetbalclub of een lokale KVLV-afdeling
zou toebedelen, maar geen natie of deelstaat. Twee, Vlaanderen is gewoon
niet klaar voor echt zelfbestuur, als iemand dat al dacht. De beelden
van minister-president Jan Jambon, nog altijd (!) spelend met zijn GSM
tijdens het vragenuurtje in het Vlaams Parlement, wijzen in dezelfde
richting. Dat dit willens en wetens gebeurt onder het oog van de
TV-camera’s, wijst op een hoge mate van euh… gemoedsrust. Zullen we het
maar groepsimmuniteit onder politici noemen. Een te koesteren eigenschap
deze dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten