215 - DOORBRAAK
*
Zondag 12 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Terrire, hardloper als gezonde hobby, is ’n lovenswaardig man. Zie https://twitter.com/lorenzo_ter
-
Wilmès II is gewoon de ordinaire na-geboorte van Sjieke Sjarel Premier,
de Waalse tegenvoeter van wijlen het Blauwe Gentse Liegebeest. Beiden
hebben het – voorlopig - ver geschopt in de EUSSR graai-politiek der
Breesmoelkikkers.
Sophie
Wilmès dan? Sodia Loten zou beter zijn, want de show is nooit ver weg.
Heb ik al meermaals gezegd, maar ik hoor het totch zo graag. En
Paasklokken horen we dit jaar toch niet. Wat meer i,s haar Vloms is iets
of wat verstaanbaarder dan dat van de Grote Roerganger met zoijn 5
gepantserde limousines mèt chauffeur.
En van hun ‘Saint Touche’ per einde maand zullen we maar best zwijgen zeker?
HET FEDERALE PARLEMENT PLAATSTE ZICHZELF BUITENSPEL EN GAF ZICHZELF OVER AAN DE PARTICRATIE.
Van mal-governo naar non-governo
foto: ©Reporters
*
De toekomst van België ligt bij zijn deelstaten
*
- 11/04/2020 Lorenzo Terrière - Leestijd 7 minuten 1
*
De
Belgische parlementaire democratie heeft zichzelf tijdelijk
uitgeschakeld. ‘Nood breekt wet,’ zo omschreef Kamervoorzitter Patrick
Dewael de kunstgreep met volmachtenwetten. De federale regering-Wilmes II
lijkt daarmee vertrokken tot 2024. Terwijl haar actuele samenstelling
nog steeds gebaseerd is op de verkiezingsuitslag van 2014.
Wilmes’ enige mandaat is om de prangende gezondheidscrisis te ‘managen’.
Het regionale bestuursniveau is wél nog gewapend met de politieke slagkracht en democratische legitimiteit
Daarmee
zijn we echter in een periode van federaal non-governo beland. Het
inperken van de sociaal-economische schade wordt immers een nog veel
grotere stress-test voor het beleid. Maar over hoe we uit dat dal
geraken is de Belgische — en bij uitbreiding ook de Europese — politiek
hopeloos verdeeld. Net zoals bij de voorbije crisissen moeten we de
oplossing niet vanuit die hoek verwachten. Het regionale bestuursniveau
is wél nog gewapend met de politieke slagkracht en democratische
legitimiteit om grondige lange termijnbeslissingen te nemen.
Dekmantel
Tijdens
de gezondheids-crisis waar we momenteel doorgaan rest er weinig
belangstelling voor de politieke geschiedenis die zich tegen deze
achtergrond voltrekt. Cynisch genoeg vormt de verslapte publieke
aandacht voor dit laatste voor verschillende politieke hoofdrolspelers
net het gepaste rookgordijn om nu de eigen agenda door te duwen. De gelegenheid maakt de dief, zeg maar.
Het
record-tempo waarin de constructie rond Wilmès II in één weekend tijd
werd opgetrokken doet vermoeden dat de ruwe tekenplannen al enige tijd
in de schuif lagen. Het is dan wachten op het juiste moment van publieke
urgentie en maatschappelijke verwarring om de voorkeurs-piste erdoor te
krijgen. Timing is alles in de politiek.
Corona als dekmantel dus, hardvochtiger wordt politiek niet. De
voorbije episode deed mij althans meermaals terugdenken aan het
busongeval te Sierre, dat op 13 maart 2012 aan 28 mensen het leven
kostte, waaronder het merendeel Belgische kinderen. We schreven midden
maart en de regering-Di Rupo had net een moeilijk begrotingsconclaaf
achter de rug. De samenloop van omstandigheden leende er zich evenwel
toe om het voorziene begrotingsdebat in Kamer en Senaat te schrappen en
te vervangen door een obligate minuut stilte. Verscheidene federale
ministers, waaronder ook die van Financiën, repten zich inderhaast per
regeringsvliegtuig naar Zwitserland om er eigenhandig de tragische
situatie te aanschouwen en te becommentariëren.
De
uitkomst van de centendiscussie, waarover de voorgaande weken in de
media druk was gespeculeerd, werd op die manier handig onder het tapijt
gemoffeld. Wanneer de camera’s van het plenaire halfrond wegdraaiden
konden Kamerleden van de meerderheid moeilijk een grijns onderdrukken.
De oppositie beet op haar tong om de sociaal wenselijke sereniteit op
dat moment niet te doorbreken. Een crisis brengt altijd het beste en het
slechtste in de mensen naar boven, maar in de politiek toch ook vooral
veel van dit laatste.
Partijkartel
De
vier traditionele families hebben als een federaal partijkartel hun lot
aan elkaar verbonden en monopoliseren zo de politieke handel en wandel.
De formule-Wilmes II kan mits een doorstart — én eventuele uitbreiding —
in het najaar verder aanblijven tot 2024. Wederom zal blijken hoezeer
tijdelijke ingrepen in België de sterke neiging hebben om een permanent
karakter te krijgen.
De
sanitaire crisis moet nu ‘gemanaged’ worden waardoor de andere (nog
steeds noodzakelijke) structuur-hervormingen in tal van
overheidsdepartementen onverkort op stal blijven staan. Die tijdelijke
wachtkamer zou wel eens een langdurig onderkomen kunnen blijken. Zeker,
de eerstvolgende weken is het een verantwoorde houding om de
beleids-focus volledig te richten op de indamming van het virus.
Besturen is nu eenmaal prioriteiten stellen.
Het schip op zee laten dobberen is de missie geworden
Maar
over de sociaal-economische uitweg die dit land vervolgens moet kiezen,
bestaat geen politiek plan van aanpak. Er bestaat daarover ook
geenszins consensus binnen het partijkartel. Daarmee zijn we op federaal
niveau in een situatie van non-governo terechtgekomen. Kon je de vorige
regeringen nog verwijten dat ze het verkeerde beleid voerden (mal
governo), dan is sinds de val van de regering-Michel I de ambitie
neerwaarts bijgesteld tot louter proberen zelf aan het roer te blijven
staan. Het schip op zee laten dobberen is de missie geworden. Een
duidelijke koers uitstippelen is niet langer aan de orde. Door de vele
kapiteins op het dek bereikt men onderling toch geen overeenstemming.
Stilstand
De
federale overheidsinstellingen zijn een goed voorbeeld van deze
stilstand. In april 2020 functioneren die nog altijd volgens dezelfde
begroting als van in december 2018. En dit ongeacht wijzigende
omstandigheden en veranderende behoeften. Niettegenstaande de
ambtelijke stilstand telt de politieke ploeg van Wilmes II toch weer
dertien ministers. Terwijl ze slechts 38 Kamerzetels vertegenwoordigt.
Dat zijn nog geen drie Kamerleden per minister. Door de ministeriële
benoemingen mochten de overgebleven regeringspartijen Open Vld, CD&V
en MR ook tien opvolgers als nieuwe Kamerleden verwelkomen. Bestaande
interne kritiek voor een bonte Vivaldi-coalitie smolt onder de
debutanten als sneeuw voor de zon weg.
heeft de parlementaire democratie zichzelf tijdelijk uitgeschakeld ten voordele van de particratie
En
o ironie: een volwaardige noodregering mocht er zogezegd niet komen
omdat dan kostbare tijd verloren zou gaan met personeels-management.
Maar de (her)benoemde ministers hebben nu wel aanwervings-procedures
opgestart om hun kabinetten te bevolken. Ook de uitgebreide
partijpolitieke puzzel van allerhande top-benoemingen wordt momenteel
voorbereid. Als klap op de vuurpijl heeft de parlementaire democratie
zichzelf tijdelijk uitgeschakeld ten voordele van de particratie. De
‘superkern’, die wekelijks zonder wettelijke basis optreedt, werpt haar
schaduw ver vooruit over het federale parlement.
Tapijtenhandel
Terwijl
de economische activiteit is stilgevallen, draait de partijpolitieke
tapijtenhandel weer overuren. Nieuwkomers in de stiel verliezen tijdens
dit proces onvermijdelijk een stukje van hun oorspronkelijke idealisme.
Na een halfjaar van regeren onder volmachtenwetten zal de kleurencode
van groenen, socialisten, liberalen en christendemocraten, die op 17
maart aan de regering-Wilmes II het vertrouwen gaf, verder
uitgekristalliseerd zijn.
het enige overgebleven alternatief voor de ontevreden kiezer de communisten of Vlaams-nationalisten
Komt
er dit najaar een doorstart van deze stemformule, dan vertrekt met zo’n
Octopusregering onmiddellijk ook de Belgische regering van de laatste
kans. Ze zal zonder Vlaamse parlementaire meerderheid een
miljardenfactuur moeten torsen. Kan ze geen duidelijke recepten voor een
krachtige sociaaleconomische relance voorleggen, dan is het enige
overgebleven alternatief voor de ontevreden kiezer de communisten of
Vlaams-nationalisten.
Decentraal denken
Terwijl
het federale beleid voor onbepaalde duur op ijs is gelegd, hebben de
regionale bestuursploegen wel alomvattende coalitie-akkoorden
afgesloten. Door hun compacte opstelling zijn ze beter gewapend om grote
maatschappelijke uitdagingen aan te gaan. Ze opereren efficiënt,
coherent, en zijn meer geschikt om een op maat gesneden beleid dicht bij
de burger te voeren. Wat deze turbulente tijden ons alvast bijbrengen
is dat een centralistische aanpak in vele gevallen niet haalbaar en ook
niet wenselijk is. One size does not fit all. Daarvoor lopen de
verschillende regionale realiteiten te sterk uiteen.
Regio’s
horen onderling solidair te zijn en te blijven maar dan gebaseerd op
transparante en objectieve criteria. Een goede wederzijdse
verstandhouding is effectief haalbaar, sterker zelfs, de deelstaten
weten elkaar beter te vinden. Het waren de regionale excellenties die,
in tegenstelling tot de twijfelende federale concullega’s, in de eerste
delicate fase van de gezondheidscrisis naar voren traden en doortastende
maatregelen op tafel legden. Toen de minister-presidenten binnen de
schoot van de Nationale Veiligheidsraad het hoge woord voerden, zaten de
federale afgevaardigden er eerder bij in notaris-modus.
Wie in de toekomst succesvol beleid wil voeren dient daarom dringend meer decentraal te gaan denken
Wie
in de toekomst succesvol beleid wil voeren dient daarom dringend meer
decentraal te gaan denken. De deelstaatregeringen steunen op solide
parlementaire meerderheden. Ze zijn ons enige overgebleven politieke
niveau dat over de nodige democratische legitimiteit beschikt om met
volle kracht te besturen. Laat ons die koesteren en versterken zodat we
stilaan de wansmakelijke federale deuren-komedie achterwege kunnen
laten.
NA GESCHRIJFSEL
*
Wilmes: haar enig mandaat is om de prangende gezondheidscrisis te ‘managen’.
Ja,
dat werkt als een soort vliegenvanger waarmee men schadelijke insecten
vangt. Ja, U kon het hier al diverse keren lezen. Het is hetzelfde alsof
men de dieven zou bevorderen tot schatbewaarders van de gesstolen buit.
Welke onmetelijke rokdommen er op dit ogenblik spoorloos aan het
verdwijnen zijn, zal pas na het verdwijnen van al die ‘Vomachten’
blijken. De hoegrootheid van de naakte cijfers, dat wel, maar de daders?
Die zitten nu al gepakt en gezadeld reeds klaar om, in ’s Lands belang,
hun volgende ‘verantwoordelijkheid’ op te nemen. Hoe zou anders, langs
allerlei kleijne beken, het spaarwater naar de bergen kunnen stromen?
-
Ee
enige gelegenheid voor de Britten, om als Grote Mogendheid, na
Waterloo, er de hand niet te hebben aan gehouden, om de Nederlanden,
zoals altijd geweest, tot één geheel weer samen te brengen? Met Trump op
de achtergrond, zou hun steuntje in de rug wonderen kunnen doen.
Vooral nu ook daar in hun opnieuw veroverd ‘Splendid
IIsolation’,
de ‘Labouirers’, net als de Democ Rats in de VS eindelijk onderling in
de kling liggen met zichzelf. Zoiden ze beiden het ROOD van de
zonsondergang al zien?
Ja, het zijn historische tijden
-
Niettegenstaande
de ambtelijke stilstand telt de politieke ploeg van Wilmes II toch weer
dertien ministers. Terwijl ze slechts 38 Kamerzetels vertegenwoordigt.
Kan
ze geen duidelijke recepten voor een krachtige sociaal-economische
relance voorleggen, dan is het enige overgebleven alternatief voor de
ontevreden kiezer: de communisten of Vlaams-Nationalisten.
-
‘Deelregering’
is een woord vol slaafse onderdanigheid. Daar helpt geen achterhespen
aan. Zelfs niet het aanbieden van een heel varken. Vlaanderen hieft
niets te ‘delen’, geen deel uit te maken van iets dat ons al bijna 200
jaar als lijfeigenen behandelt.
Vlaanderen
IS een Staat met volle legitieme bevoegdheden. In amper een paar
seconden is het zover. Al wacht men in dat Halfrond misschien op de
juiste Leider(s). Maar iedere seconde die voorbij tikt, vertikken ook de
kansen. Zo stelt zich de vraag of er in de schuif ook ‘iets klaar ligt’
voor het geval dat….. Want de improvisatie van het ogenblik zou wel
eens, zoals in dat noodlottig weekeind in Brussel, door de verkeerde
mensen kunnen gemanipuleerd worden. Tous ensemble weer in de tred gaan
lopen, bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten