.
1224 - TERWILLE VAN DE BOER
DIE PLOEGT BESTA DE WERELD VOORT
***
***
Ha die Weremeus Bunning !!!!! Nooit gedacht dat die beklemmede versregel
zou kunnen gebruikt worden in verband met ontwortelde en hier aangespoelde
zielen.
De Mevrouw hieronder (Norah KarroucHe) geraakt blijkbaar niet vandaan
van onder haar paraplu als Marokkaanse die haar gevangen houdt zowel geestelijk
als lichamelijk. Ik heb met haar te doen. Ze verdient beter.
Graag had ik haar uitgenodigd, zij en haar familie, om rustig dieper te
kunnen ingaan op de problematiek die ze aanreikt. Hier ligt namelijk ook nog
inspiratie voor haar ‘sehnsucht’. De streek hier tussen Rome en Siena, namelijk
is aanvang 1944 ‘bevrijd’ door een Frans ‘hulp-leger, hoofdzakelijk Marokkanen
en Senegalezen. Of ze dapper hebben gevochten of niet, feit is dat de ‘Tedeschi’
in Midden Italië wanordelijk op de vlucht waren en lukraak afgeschoten werden
als gevaarlijke honden. Her en daar boden bepaalde onderdelen een fanatieke weerstand,
die dan uitmondde in meerdere doden langs de kant van de weg. Daar bestaan
heroïsche boeken en films over want dit deel van Toscane/Lazio was (en is) het
thuisland van meerdere kolonies goed boerende Engelsen die onder Mussolini en
de Duitsers goed tot zeer goed leefden. De almachtige ongedisciplineerde horde
wilden (!) in merikaans uniform waren nu precies niet als goede vrienden
onthaald. De inwoners zelf waren tenslotte in hoofdzaak aanhangers van… Mussolini.
Maar lieve Norah van dit verhaal : zelf ik was op zeker ogenblik verontwaardigd,
bij het zien van het schamel monumentje boven de plaats waar ze gevallen waren
en ter plaatse in de grond gestopt. Na 60 jaar is alles in staat van ontbinding,
en het vroeg me veel werk om het on kruid weg te duwen, om de namen te kunnen
lezen. Ik kon alleen ontcijferen, dat het ging om een paar namen, lid van het
Frans Bevrijdingsleger. De rest waren onleesbare spaghetti-slierten.
Het ‘momunment’ bevindt zich vlak tegenover de Gemeentelijke
Begraafplaats van ons klein bergdorpje, zodat niemand onwetendheid kan
voorwenden. Op mijn porotest-brief naar de Franse Ambassade in Rome is nooit
enige reacte gekomen. Die jongens, lieve Norah, zijn ‘omsonst’ gestorven…
***
Ter
zake :
"Ma, pa,
zal ik migreren?"
OPINIE −
17/02/13, 09u05
***
Er zijn woorden
als 'allochtoon', maar ook mensen met een verhaal, benadrukt Noah Karrouche.
Karrouche is als historica verbonden aan de Erasmus Universiteit Rotterdam,
deed onderzoek naar en gaf les over narratieve identiteiten, migratie en
culturele globalisering. Ze was tot 2012 actief in de lokale politiek in
Leuven. .
Dit is voor al mijn vrienden in de politiek die het niet
konden laten op tijd en stond te herhalen dat ik het aan mijn geslacht en
achternaam te danken had
Afgelopen zomer bezochten mijn ouders tijdens een van hun
weekenduitjes een begraafplaats nabij Gembloux. De daaropvolgende zondag
tijdens de afwas, toen mijn vader de keuken verliet, fluisterde mijn moeder
geëmotioneerd dat hij had gehuild bij een monument voor de Marokkaanse soldaten
die er begraven lagen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zette Frankrijk boeren en
ander tuig uit de koloniën in als zogenaamde tirailleurs. In België ligt dat
kanonnenvlees dus begraven bij Gembloux.
Waarom huilen mensen om leed uit het verleden dat hen
niet persoonlijk werd aangedaan? Ook dat vroeg ik me die zondagmiddag af.
Historici lijken geobsedeerd door de inhoud van herinneringen maar kijken
zelden naar de vorm die ze aannemen. Voor de auteurs ervan zijn de rollen
beperkt: ze zijn of de slachtoffers, of de helden van hun eigen levensverhalen.
Je laat je dus vermassacreren door een clubje machtsdronken blanke mannen of je
gaat er prat op West-Europa mee bevrijd te hebben van het grote juk van die
andere dictator.
Nu is mijn vader een bescheiden, eerder verlegen en
stille man die nog liever doodvalt dan toe te geven dat iets of iemand hem
beweegt. Hij vroeg me nooit veel: een hoger diploma dan het zijne, een beter
maandloon dan het zijne én een rijbewijs. Vrijheid. Met die wens stapte hij in
1969 in Tanger op een bus met eindhalte Brussel.
Mijn pa bezit de gave mij op de slechtst mogelijke
momenten te vragen naar dat rijbewijs. Nu hij zestig is geworden en ik me
realiseer dat we niet langer alle tijd van de wereld hebben, overval ik hem soms
met een kruisverhoor over zijn eigen verleden.
Mijn pa vindt dan dat ik zaag en dat zijn verleden niet
thuishoort in het heden. Soms, zoals vanavond bij het schrijven van dit stuk,
vraag ik me af of hoe dat komt. Erfgoed van migratie wimpel ik doorgaans af als
een centrumlinkse dada. Of je vader nu uit Tanger of Oostende komt, maakt dat
een ruk verschil uit?
Ondertussen ken ik heel de oorlogsgeschiedenis van
moeders kant op mijn duimpje. We hadden slachtoffers, we hadden helden. Maar
mijn pa, die kruipt als een angstig kind tijdens onweders op mijn moeders
schoot omdat hij bang is dat ook in België de daken dan inzakken, ook al zijn
die niet van golfplaten gemaakt. Wanneer ik op zondag thuis ga eten moet het
bord leeg voor al die dagen dat er bij pa thuis niets, maar dan ook niets op
tafel kwam. Oostende of Tanger.
Mijn pa kwam 44 jaar geleden naar België omdat hij dacht
dat zijn kind vrij zou zijn van regimes die dachten dat ze haar plaats in het
grote verhaal wel voor haar konden bepalen zonder dat ze daarom vroeg.
Vrijheid.
Excuustruus
Dit is voor al mijn vrienden in de politiek die het niet
konden laten op tijd en stond te herhalen dat ik het aan mijn geslacht en
achternaam te danken had. Dit is voor iedereen die ooit om die reden op me
stemde. Dit is voor alle Marokkanen die me mijden als de pest omdat ze
partijpolitiek per definitie verdacht vinden. Voor alle Marokkanen die me
afdeden als een landverrader, een collaborateur. Dit is voor alle politici die
me feliciteerden met mijn accentloos Nederlands. Dit is voor alle leraren die
me bekritiseerden om mijn gebrekkig Nederlands.
Dit is voor alle mannen die me een dom wijf en een
excuustruus noemden. Dit is voor mezelf, voor de twee jaar, vijf maanden en
negentien dagen dat ik daardoor niets meer schreef. Dit is voor alle feministen
en cultuurnationalisten die denken dat ze met mij een argument voor een
hoofddoekenverbod hebben. Dit is voor iedereen die denkt dit stuk politiek te
kunnen recupereren. Dit is voor de docent die het toch wel jammer vond dat ik
als allochtoon onderzoek ging doen naar allochtonen. Dit is voor die andere
docent die precies het tegenovergestelde dacht.
Dit is voor alle big shot Belgisch-Marokkaanse mannen die
tijdens de veel te korte zomers in dit trieste, trieste land mijn benen
complimenteerden, maar nooit vroegen om mijn mening. Dit is voor alle Vlaamse
vrouwen die me vragen hoe dat voelt, met een besneden man. (Niet beter, niet
slechter.)
Vraag me te schrijven over alle Marokkanen, maar niet
over hem. Tot vanavond. Vraag me niet om te schrijven hoe zijn thuisland zijn
herinneringen herbergt, maar over hoe onze herinneringen onze thuislanden zijn.
Mijn thuis is mijn pa die in de woonkamer met zijn
zesjarige dochter danst op Babylon by Bus, Graceland en Hada Raykoum. Mijn
thuis is mijn grootmoeder die anders naar haar kleindochter keek omdat ze op de
wereld werd gezet door een Vlaamse. Mijn thuis is mijn grootvader die in 1973
zijn toekomstige schoonzoon liet natrekken bij de lokale politie omdat hij een
Marokkaan was. Mijn thuis is mijn ma die vertelt dat haar vader als
krijgsgevangene in Frankrijk op een biechtstoel sliep omdat de kerk vol zat met
Senegalezen.
Mijn thuis is mijn pa die soms moeite heeft met vasten en
mijn ma die daar in ieder geval nooit rekening mee houdt. Mijn thuis is mijn ma
die enkel spek bakt wanneer haar man van huis is. Mijn thuis is mijn pa die zes
jaar geleden, op de dag dat zijn moeder in Marokko overleed, samen met zijn
dochter 's nachts op het terras in een dorp nabij Leuven van pure miserie een
fles rum soldaat maakte.
Zoals genetische ziekten slaan herinneringen soms een
generatie over. Je kunt herinneringen kneden, je kunt over ze heen wrijven, je
kunt op herinneringen slaan. Geschiedenis herhaalt zich nooit, maar soms bakt
ze ons nu eenmaal een poets.
Afgelopen zondag kwam ik na een korte nacht 's middags
bij mijn ouders thuis en riep ik triomfantelijk: "Ma, pa, ik wil
migreren!"
"Alleen de benen hebt ge van uw moeder",
antwoordde hij sec, "ik heb dat altijd al geweten", en we gingen aan
tafel.
Geef mij iets nieuws om voor te vechten. Schrijf mij een
nieuw verhaal, pa.
***
O
Ja, ik moet nog terzake komen, is nog waar ook. En ik doe dat door U 200%
gelijk te geven, lieve Norah. Maar Uw treurlied stond in het verkeerde land in
de verkeerde gazet. Waarmee ik bedoel, dat het bestemd moet zijn voor Marokkaanse
oren. Liefst oren die groeien aan de juiste koppen. Aan de koppen die
verantwoordelijk zijn voor de schamelheid van mensen lijk Uw Pa, die ver van
huis moeten trekken (zoals mijn voor-ouders) om een menswaardig bestaan te
hebben. Daartoe zou een commando-raid doorheen het Marokkaans Establishment
moeten razen die tabula rasa maakt en de juiste mensen aan het bestuur brengt. Die
Allah van U staat ook altijd aan de verkeerde kant!
***
2oëven
me laten verleiden door De 7de
Dag met de ‘verduidelijkingen’ over de Aalsterse Carnaval. Meisjes en
jongens, wat gaat dat volgend jaar plezant worden! Tenminste als mijn
inspiratie opgevangen wordt door de juiste personen….
Aalst Carnaval 2014 :
een groep Di Jeanetto’s van exotische herkomst drijven loslopende Makakken
(M/V/Krs) binnen een omheining waarop OCMW
staat, waar de briefjes van € 500 door de lucht dwarrelen. Blanke autochtonen
worden met de karwats opgejaagd om de omheining
met de tanden verder te slepen, gebonden als ze zijn aan handen en voeten.
De Di Jeanetten, verkleed als vretende en zuipende sprinkhanen, worden
gecommandeerd vanop de volgwagen door kijkgaten waarboven resp. staat CD&V,
PS+SP-A, VLD, Groen, CdH, en waar de champagne rijkelijk vloeit. Sire Coburg,
met de zotskap op, ment de paarden. Uiteraard alles zonder bijbedoelingen en
dus louter satirusch bedoeld.
***
Nog
iets over de vendetta Niveanen/Bacoppers. Het wordt stilaan duidelijk : een dodelijk
politiek spelletje, geen klacht, de Overheid moet de stal uitmesten. Einde
verhaal. Het sympathieke Meneerke Peeters en BDW moeten immers in 2014 elkaar
kunnen vinden. Wat tot hiertoe opgevoerd werd, is louter schaduw-boksen : de Tsjeven
zijn verwittigd : maatjes blijven met BDW, zo kunnen we samen de vette brokken
verdelen in 2014.
Jammer!
Jammer! Want beiden weten de hete adem van het echte volk in hun nek, die
alsmaar dichter komt. Al op gelet dat de ‘peilingen’ de laatste tijd niet meer
zo vaak verschijnen? .
***
(Get)
AA 3AB, strijder-schrijver op
rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op
klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet
graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.
“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei
de bie”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten