***
Maandag 24 juni
Zon 5u30-22u00
Geboorte van Sint-Jan de Doper. Patroon van de
borstelmakers en messenslijpers
.
1457 - IETS WILLEN
VERANDEREN ZONDER ARGUMENTEN IS LINKXE BEZIGHEIDSTHERAPIE
°°°
Postzegel
uitgegeven ter ere van
Jea
Jacques De Gucht, kindermoordenaar
°°°
Op een NL-webstek stond
vandaag een tekstje over bla-bla-bla bij de Kaviaar-Elite dat door merg en been
ging. Daar hebben ze niet van terug, en ik dacht onmiddellijk aan de Aalsterse
Jean Jacques Rousseau, die nu al drie jaar (zegt hij zelf) bezig is met verbetering
van de zeer ethisch geformuleerde moord-wet, die omschreven wordt met ‘euthansie-wet’.
Stel U voor : bij het tot stand komen van deze wet had men over het hoofd
gezien dat bijlange niet alle belgen meerderjarig waren, en daar moest dus dringend
werk gemaakt worden aan deze onrechtvaardigheid. Argumenten? Bla-Bla-Bla.
Stuk Pretentie De Gucht,
want dat is de werkelijke naam van deze J.J. Rousseau, had bijvoorbeeld een
veel rationeler argument kunnen vinden, moest hij de wettenmaker van de eerste
basiswet hebben kunnen/mogen uitmaken voor knoeiers die hun huiswerk maar half
gemaakt hadden.
*
Zo. Dat is het dan. De man
is dus zijn senator-wedde meer dan waard. Wat zeg ik? De man is zelfs een
sieraad voor iedereen die hem namens het Papaatje aan zijn universitaire titel
heeft geholpen. JaJa, Fiston zal het nog ver brengen, want hij is de slimste
van de klas geweest. Hij had het seffens in
de mot gehad : de meerderjarigheid begon aan 18 en er waren dus
sukkelaars ouder dan 14 die tussen wal en schip zouden vallen.
En wat dacht het ventje? Dat
er tussen die paar minderjarigen die toch al ouder dan 14 dienden te zijn, maar
jonger dan 18, mogelijks sukkelaars kunnen zitten met mentale achterstand, maar
die toch ‘wilsbekwaam’ kunnen zijn…. Dat zijn dus een soort witte negers.
In Frankrijk, zoveel keer
groter, maar het voorbeeld-land voor alles wat verkeerd moet draaien, schijnen
er één (1) geval te zijn die men uit menselijke motieven heeft willen
vermoorden…. Nee, niet met palliatieve sedatie, of me de guillotine, maar met de
spuit.
JaJa, de Linkxen leveren
nuttig werk!
*
Kan het Zwans-Senateurke
misschien even narekenen wat het grapje van woord en wederwoord tot hiertoe
reeds gekost heeft aan de gemeenschap?
Waarom in de toekomt geen PRO
video-boodschap inspreken van bvb een 3-tal uren, met alleen maar bla-bla-bla
in elle mogelijke toonaarden. Daarop kan de tegenpartij dan ook de CONTRA’S ‘ op afstand antwoorden met bla-bla-bla, tot
alles voor eens en voor goed uitgepraat is. Kostprijs : een miljoenste van het
huidig budget voor hetzelfde resultaat.
Nadeel : ’t Zwans
Senateurke verliest zijn exorbitant maandsalaris, zijn “kabinet’ verschrompelt,
zijn madam wordt werkloos en thuis wordt de kindermeid en de butler afgedankt.
Misschien dat de wijnboer in Umbrië ook wordt afgedankt, want zoonlief van de
Euro-Commissaris gaat voor de 1ste keer in zijn leven de handen vuil maken. En deze keer niet
symbolisch!
*
Voilà. Nu is de argeloze
lezer ‘in the mood’ om zelf over te gaan tot serieuzer lectuur.
°°°
Ter zake :
Het glibberige jargon van
links
Geplaatst door Sebastien
Valkenberg op 22 juni, 2013 - 16:30
Progressieve politici moeten
en zullen onrecht vinden. En als ze het niet aantreffen vinden ze het gewoon
uit.
Altijd weer dat glazen
plafond. Momenteel staat het in de belangstelling dankzij het gedram over een
vrouwenquotum in het bedrijfsleven van EU-commissaris voor Justitie en
mensenrechten Vivian Redding. Al jaren is zij bezig met haar kruistocht tegen
bedrijven: meer vrouwen in de top of anders… Opvallend is de hardnekkigheid
waarmee wordt vastgehouden aan het begrip. Waar is die toch op gebaseerd?
Niet op argumenten in elk
geval. Om te beginnen ontbreekt het aan empirisch bewijs voor zo’n plafond.
Lees er het onvolprezen boek van journaliste Marike Stellinga maar op na.
Daarnaast rammelt het concept aan alle kanten. Niemand kan aanwijzen wat het
plafond precies inhoudt en waar we het moeten zoeken. Meestal blijft het bij
opmerkingen in de trant van: misschien vindt er geen bewuste discriminatie
plaats van vrouwen in het bedrijfsleven, maar dit gebeurt veel subtieler, op
een onbewust niveau.
Ziehier hoe glibberig het
concept van het glazen plafond is. Via zoiets vaags als onbewuste discriminatie
kun je iedereen van alles in de schoenen schuiven.
Het is een geijkte strategie
van progressieve zielen. Ze mogen er graag mysterieuze krachten bijslepen om te
verklaren waarom de realiteit achterblijft bij de verwachting. Zo was het al in
de jaren zestig toen de neo-marxist Herbert Marcuse het had over ‘informeel’ en
‘latent fascisme’ aan de Amerikaanse universiteiten. Wat het betekende, geen
idee. Maar dat het iets slechts was en bestreden moest worden, stond als een
paal boven water.
Van gelijke strekking waren opmerkingen
van PvdA-er Frans Timmermans over ‘mentale hekken’ rond de kunst. Een paar jaar
terug hield hij een wollig betoog dat erop neerkwam dat opera, musea,
theatervoorstellingen elitair zouden zijn. Achterstandsjongeren uit onze
krachtwijken zouden er dolgraag naartoe willen, maar helaas. Ze worden hiervan
weerhouden door een duister afweermechanisme, waarvan Timmermans spijtig genoeg
verzuimde te zeggen wat hij er onder verstaat.
Wat is er mis met het deze
verklaringsmodellen? In de kern komt het erop neer dat ze fungeren als een
joker die je altijd kunt inzetten als de realiteit weerbarstiger blijkt dan je
zou willen. De simpele gedachte dat niet iedereen een kunstliefhebber is, wil
er bij Timmermans niet in. Er is gewoon nog niet genoeg geld tegenaan gegooid.
Schepje erbovenop dus. Dezelfde reflex zien we bij Reding en haar vele
bondgenoten. Als het aantal vrouwen in de top tegenvalt, moeten daar wel een
boosaardige machinaties aan ten grondslag liggen. Ergo: aanpakken, desnoods via
dwangmiddelen als een quotum.
Het is echter onnodig om ons
te wenden tot zulke vaagheden als een onzichtbaar plafond om de situatie in de
bedrijfstop te begrijpen. In haar boek laat Stellinga zien dat veel vrouwen
helemaal niet de ambitie koesteren om door te stoten naar de hogere
bestuursfuncties. Het heilige getal voor Reding is veertig. Zoveel procent van
topfuncties moet wat haar betreft uit vrouwen bestaan. Dat wordt alleen een
beetje lastig als slechts 25 procent van de voltijds werkt, zoals Stellinga
laat zien. En een driedaagse werkweek voor een CEO gaat nu eenmaal niet.
Maar ja, aan deze feiten valt
voor politici weinig eer te behalen, zeker voor het progressieve smaldeel.
Alles liever dan toegeven dan dat gelijke kansen kunnen leiden tot ongelijke
uitkomsten. Dat is zo ongeveer de ultieme nederlaag voor de wereldverbeteraar
die zijn bestaansrecht ontleent aan het permanent reshuffelen van de
samenleving. Een knieval voor de realiteit betekent voor hem werkeloosheid.
Logisch dus dat het vrouwenquotum maar niet van de agenda wil verdwijnen.
Meer lezen van Sebastien
Valkenberg? Ga naar zijn website Ad fontes
Geschreven door AABEE via
Digitalia
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten