***
Dinsdag 18 juni 2013
Rozenmaand
Zon 5u29-21u59
H Leontius
Deel I
.
1442 -DE INNERE KEUKEN VAN
DE MO SLIMSE “BESCHAVING”
°°°
Monumenten in Egypte
die getuigen van de grootheid van de islam
°°°
Ten
gerieve van de meisjes en jongens van de NSAn de DigStaPo
(Digitale Geheime Staats Polizei) : U hoeft niet tet zoeken in deze blog
: alle namen zijn al bekend bij U. Maar als U toch leest, wees dan gewaarschuwd
: laten doordringen in de hersens kan tot gevoelige spanningen leiden op de
werkvloer. U bent toch gesyndikeerd?
*
U leest hieronder hoe de Arabische Beschaving (als een tang op een piramide?)
als een domper op de resten van al die Oude Beschavingen in het Oosten is
terecht gekomen : de Assyrische, de Fenisische, de Babylonische, de Egyptische
en wat al meer, onder leiding van een wreedaardige Arabische roverhoofdman. En
precies aan de ‘manhaftie’ volgelingen van deze roverhoofdman zouden wij ons in
het Vrije Westen moeten onderwerpen.
Pardon : zouden wij ons moeten laten integreren door de voorhoede van hun
bezettingsacht.
Op die manier gezien, is het plaatje duidelijk : nu moet ook de Westerse
Beschaving worden overvleugeld door de Islam, de Westerse Beschaving, die via
de ‘Re-naissance’ het beste van die oude beschavingen in zich heeft verenigd en
bijgewerkt door het Christendom, tot een nooit geziene bloei heeft gebracht.
Zo zou de Islam weeral kunnen pronken met andermans veren op de hoed,
net zoals een straatrover pronkt met het
van zijn slachtoffers gestolen goud. Denk aan de ‘Analousissche’ Bouwkunst in
dat deel van Spanje die ooit eeuwenlang onze Moors gezag stond.
*
De echte Islammer leeft van de ene dag op de andere van bijeen geroofde buit,
tussen een harem van bijeen geroofde maagden, als een woestijnkrijger tussen-in
twee rooftchten. Een vorm van ‘gematigdheid’ is daar alleen in stilte naar te
kunnen verlangen en er op te hopen dat deze drom ooit eens werkelijkheid wordt.
*
Mr Adonis (=pseudoniem!) : op deze blog heeft U bij Digitalia (= pseudoniem)
een geestesgenoot gevonden. Hij zou, moest hij Uw leestekens kunnen ontcijferen,
een van Uw trouwste bewonderaars worden. Het kan dan ook niet anders, of Uw
voorvaderen behoorden tot een rijk ontwikkelde beschaving, een van de zovele
die door de Islam onder de voet zijn gelopen. Wij zouden vroeger, na de
gebruikelijke hatelijkheden of hartelijkheden met elkaar handel hebben kunnen
drijven, of we zouden na de feestelijke steekspelen op het plein voor de
burcht, kunnen luisteren hebben naar elkaars troubadours.
°°°
Ter
zake :
Moslimlanden staan
buiten geschiedenis
Geplaatst door Leon de Winter op 17 juni, 2013
- 10:14
*
De Syrische
dichter Adonis (pseudoniem voor Ali Ahmed Esber) zei enkele dagen geleden op tv
in een VPRO-documentaire: ’Ik ken geen volk dat zo in staat is elkaar te doden,
uit te roeien en elkaar te vernietigen als de Arabieren. Het lijkt alsof ze
geschapen zijn om elkaar te doden.’
Adonis is
een groot dichter. Hij heeft ook lef. Maar hier vergist hij zich: hij spreekt
over Arabieren zoals je over Europeanen kunt spreken, en dat is een fictie. Het
Europese volk bestaat niet, net zomin als er een Arabisch volk bestaat. Zeker,
de bloedige veroveringen door de moslims van het noorden van Afrika, het
Midden-Oosten, tot aan India toe, waren zeer succesvol en legden over de toen
bestaande inheemse culturen een nieuwe culturele laag. Maar die laag, de laag
van de islam, is al tweehonderd jaar lang onderhevig aan erosie, en de
onderlinge verschillen blijven groot.
De term
’Arabisch’ verdoezelt de grote regionale verschillen. De oorspronkelijke
Berber-culturen van het noorden van Afrika zijn nooit geheel verdwenen. Onder
het huidige Egypte sluimert de herinnering aan een oude beschaving. In het
Midden Oosten zijn de herinneringen aan andere beschavingen nooit geheel
uitgeroeid, ook al hebben de vertegenwoordigers van de islam dat eeuwenlang
geprobeerd.
Toen in de
zevende eeuw de Arabische bedoeïenen aan hun veroveringstochten begonnen, waren
de streken waar nu de islam heerst multicultureel. Vroege vormen van het
christendom werden in het noorden van Afrika en in wat nu Turkije heet alom
beleden. Het wemelde van Joodse stammen. Overal kwamen nog andere vormen van
culturele en religieuze praktijken voor.
Dat alles
werd weggevaagd door de nieuwe religieuze ideologie gebaseerd op de verhalen
over een strijder die ook pretendeerde Gods woord te spreken. Rondom de figuur
van de profeet Mohammed ontstond een uiterst mannelijke beschaving, waarin
strijd, opofferingsbereidheid, het verwerven van oorlogsbuit, het nemen van
vele vrouwen en een heerlijk eeuwig leven in de dood met tientallen maagden,
een verzameling van (voor mannen) onweerstaanbare waarden vormden. In de islam
werden de basiswaarden van de stammenculturen van het Arabische schiereiland –
eer, strijd, mannelijkheid – geïnstitutionaliseerd.
Adonis zei
in die documentaire: ’Kijk nu eens naar de Arabische wereld, met al zijn
rijkdom en mogelijkheden. Je kunt niet eens een universiteit vinden die bekend
is in de rest van de wereld. Je kunt niet eens een instituut vinden waar ze
wetenschappelijk onderzoek doen. We staan buiten de geschiedenis. We zijn een
tweederangs volk. We consumeren wat anderen produceren. Straks is het afgelopen
met ons. We hebben geen echte cultuur die uniek is en iets toevoegt en ons
verheft tot de moderniteit.’
Vooruitgang
Dat is niet
altijd zo geweest. De islamitische culturen hebben na de veroveringstochten wel
degelijk wetenschappelijke vooruitgang gebracht, maar vanaf de dertiende eeuw
verloren de rekkelijken het van de letterlijken. Weliswaar maakte het geloof
sterke agressieve krachten vrij, zoals bij de Turken, die vanuit CentraalAzië
het Byzantijnse Rijk onder de voet liepen, en zelfs in 1683 aan de poorten van Wenen rammelden,
maar de geestelijke vrijheden die vanaf de late middeleeuwen in de steden van
Europa ontstonden, gingen aan de moslims voorbij.
Het
christendom werd vanaf de vierde eeuw ook een Romeinse staatsgodsdienst, maar
het overleefde eeuwen later de scheiding van kerk en staat – een ontwikkeling
waarin de vroege Republiek der Nederlanden een hoofdrol heeft gespeeld. De
islam is in zijn ontwerp een staatsgodsdienst. In zijn verhalen is de centrale
figuur Mohammed een heerser die de staatsmacht uitoefent. De centrale
christelijke figuur Jezus ontbeert elke politiek-maatschappelijke claim.
Elk land
dat in meerderheid een islamitische bevolking heeft, heeft in zijn grondwet
staan dat de sharia, ofwel de wetten gebaseerd op de Koran en de traditionele
verhalen over Mohammed, richtinggevend is. Er bestaat een Organisation of the
Islamic Conference, de beruchte reactionaire club van Islamitische landen die
geen christelijk equivalent kent.
Ofwel: de
huidige crisis van de moslims, van de islam in het algemeen, is de crisis die
ontstaat doordat de scheiding tussen kerk en staat, die absoluut noodzakelijk
is voor deelname aan het grote avontuur van de menselijke vooruitgang, nog
steeds niet is doorgezet.
De sjah van
Perzië was bezig het geloof tot de moskee te beperken. De Turkse modernist
Kemal Attatürk dwong de scheiding desnoods met geweld af. Maar tegelijkertijd
ontstonden reactionaire tegenbewegingen. De Egyptische Moslimbroederschap werd
opgericht naar het model van het Europese fascisme. Het salafisme, ofwel de
vroomste droom over een terugkeer naar het samenlevingsmodel van de tijd van de
profeet, leeft volop, zeker bij jonge mannen, die hun driftige fantasieën over
een intens bestaan als strijder in militante islamistische groepen volop kunnen
botvieren.
Wij,
westerlingen, hebben geen ideologie meer waarin mannelijke agressie een
gewaardeerd fenomeen is; alleen virtueel, in games, ondergaan onze jongens hun
aangeboren behoefte aan strijd. Maar voor jonge moslims is vechten, doden en
als martelaar sterven een echte optie, en volledig gesanctioneerd door hun
geloof (in de strijd in Syrië kunnen jonge moslims zich volledig uitleven).
Vrijheid
van expressie, vrijheid van onderzoek, vrijheid van godsdienst, vrijheid van
verzameling – zo lang de scheiding tussen kerk en staat niet is ongevoerd in de
landen van de moslims, zullen de Arabische en andere moslims ’buiten de
geschiedenis’ blijven staan.
Vraag
Hier raken
we een akelig complexe vraag: kan een religie gebaseerd op de gedachten van een
strijder en heerser de claim op de staatsmacht opgeven? Ofwel: kan de islam,
die per definitie de heerschappij over de staat opeist, de scheiding tussen
kerk en staat overleven? Wat blijft er van de islam over als het zich in de
moskee terugtrekt?
Attatürk
heeft de islam willen afbreken. Zijn erfenis wordt door reactionaire krachten
ontmanteld. In het Westen kunnen we weinig anders doen dan toekijken en de
krachten steunen die in Turkije, Syrië, Afghanistan, Egypte, overal in de
islamitische wereld, de moderniteit willen omarmen. We bevinden ons in een
frustrerende en machteloze positie
Geschreven
door AABEE via Digitalia
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten