1008 - BEDENKINGEN BIJ EEN DOLLE WEEK
*
Is de dolle week die we achter de rug hebben van aard om de burger weer met de politiek te verzoenen? Dat is ver van zeker.
**
*
Er
blijft een indruk van gekonkel hangen: de N-VA trekt zich terug uit de
‘Zweedse’ coalitie, na haar reserves tegen het ondertekenen van het
VN-migratiepact, maar de eerste-minister vermijdt een crisis door voort
te doen aan het hoofd van zijn geamputeerde coalitie, die nu in de
minderheid is. Twee keer uit de pot scheppen en het taalevenwicht was
hersteld, de bevoegdheden herverdeeld. De koning moet enkel nog de
besluiten tekenen want bij de machinaties liet men hem langs de kant
staan.
Voor
de camera’s geven de demissionaire N-VA-ministers een serene indruk en
reageren ze relatief kalm. Bij de MR bedankt men hen voor hun
samenwerking sinds 2014. Voorzitter Olivier Chastel gaat zelfs verder:
‘Ik sluit niet uit dat met N-VA later nog kan geregeerd worden.’
steun, geval per geval
Charles
Michel neemt zich voor de vijf nog resterende maanden te benutten voor
duidelijke maatregelen inzake economie, veiligheid en klimaat. Hij
rekent op de verantwoordelijkheidszin van de oppositie voor steun, geval
per geval. Hij gaat ervan uit dat N-VA de voltooiing niet zal
ondergraven van projecten die zijzelf altijd heeft gesteund.
Wat weten we niet?
op poten zetten van het confederalisme de prioriteit
Zijn
er tussen Charles Michel en Bart De Wever engagementen aangegaan? Dat
valt niet uit te sluiten, ook al kan men zich moeilijk voorstellen dat
met verkiezingen in het vooruitzicht de Vlaams-nationalisten zich wat
betreft communautaire kwesties niet radicaler zouden opstellen.
Immigratie en veiligheid mogen dan lievelingsthema’s van hen zijn, men
kan beter niet uit het oog verliezen dat artikel één van hun statuten het ontstaan van een soevereine Vlaamse Republiek voorziet.
*
Eén
ding staat wel vast: Bart De Wever kan het zich niet permitteren om de
communautaire kwestie nog eens bijkomend vijf jaar in de koelkast op te
bergen. Jan Jambon heeft er trouwens aan herinnerd dat het op poten
zetten van het confederalisme de prioriteit blijft.
Om
een institutionele omwenteling van een dergelijk formaat te kunnen
verwezenlijken moet er een verklaring tot herziening van de grondwet
komen bij het eind van de legislatuur. Heeft de N-VA wat dit betreft
waarborgen gekregen, in ruil voor sporadische steun aan de huidige
rooms-blauwe coalitie?
De vraag mag gesteld worden.
De Wever heeft altijd gezegd dat hij geen revolutie, wel een evolutie beoogde. Confederalisme past in die logica: eerst wordt de staat gepluimd, en dan kan men hem als overbodig wegzetten.
*
Een
ander argument waarmee Bart De Wever rekening heeft moeten houden: de
N-VA leunt dicht aan bij het Vlaamse patronaat, en dat heeft duidelijk
laten weten dat een val van de regering desastreuze gevolgen zou hebben
voor de ondernemingswereld.
Onbestuurbaarheid?
De
jongste peiling geeft aan dat N-VA de grootste partij van het land
blijft met 28% van de kiesintenties. Dat is +3%. Voor de eerste keer
gaat die stijging niet ten koste van het Vlaams Belang dat van 11,3% op
11,7% uitkomt. Dit bevestigt nogmaals dat noord en zuid twee
tegengestelde democratieën zijn, wat België totaal onbestuurbaar kan
maken.
We
hebben N-VA-fractieleider Peter De Roover stevig uit de hoek zien komen
in het Kamerdebat. In 2016 al verklaarde hij op een debatavond van de
Vlaamse Volksbeweging dat, mochten het Vlaams Belang en de N-VA een
meerderheid halen, zij de onafhankelijkheid zouden uitroepen. En eerder
in 2016 had Liesbeth Homans al gezegd dat ze niet op een zoveelste
kleine staatshervorming uit waren. In 2019 zal het om andere dingen
gaan, dacht ze. De splitsing van België, of in elk geval de overdracht
naar de deelstaten van een maximum aan bevoegdheden, waardoor België
vanzelf zou verdwijnen. ‘Ik hoop dat in 2025 België niet langer
bestaat’, zei ze nog.
Genadeschot?
het koninkrijk België lijkt wel uitstel van executie te krijgen
Charles
Michel zag het nut niet in van een vertrouwensstemming, aangezien het
enkel om een herschikking van zijn coalitie ging, en ‘de continuïteit
dus verzekerd was’. Maar hij heeft nu te maken met een motie van de
voltallige oppositie, N-VA incluis dus. Wat zal het worden?
Nu,
vervroegde verkiezingen of niet, het koninkrijk België lijkt wel
uitstel van executie te krijgen. Om het te redden hebben de Franstaligen
altijd hun standpunt van ‘demandeurs de rien’ opgegeven. Herhaalt zich
dit na de verkiezingen in Mei?
Bij
de socialisten is Elio Di Rupo vast van plan in Wallonië opnieuw aan
het roer te komen, als leider van een zogeheten ‘progressistische’
coalitie. Dat scenario kan enkel koren op de molen van de
Vlaams-nationalisten zijn. En zal de MR bereid zijn om te onderhandelen
over confederalisme?
Wat
betreft flamingantisme hebben de christendemocraten Van den Brande en
Beke niets van de N-VA te leren, zoals hier eerder al met citaten werd
bewezen. En vergeten we Jan Verroken niet met de kwestie-Leuven (1968),
en Eric Van Rompuy over het FDF ten tijde van een regering-Martens
(1980). En was het niet Yves Leterme die in 2004 het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield? 
*
De
toekomst kan geen zeventien kanten op. Ofwel wordt België confederaal,
en dus een lege schelp die snel nutteloos zal blijken, ofwel wordt het
onbestuurbaar en verdwijnt. In beide gevallen zal Wallonië zich op
zichzelf teruggewezen zien, en draagt het financiële
verantwoordelijkheid voor zijn politieke keuzes. Die toestand zal snel
onhoudbaar worden en een drastische daling van de sociale voorzieningen
meebrengen.
Een inzet van formaat, zoals u ziet!
*
JULES GHEUDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten