1002
**
*
Daar zijn de
‘mystery calls’ weer
*
Hoe het anti-discriminatieprincipe ontaardt in Big Brother-achtige po-co-cratie.
mystery calls
*
‘Men
beseft bijvoorbeeld niet dat een klant die expliciet om een oudere
huishoudhulp vraagt voor zijn bejaarde moeder, toch onbewust
discrimineert.’ Ik verslikte me zowaar in mijn ochtendkoffie bij dat
DM-artikel.
Via
zogenaamde mystery calls hebben dienstencheque-bedrijven laten
vaststellen dat mensen geneigd zijn om voorkeuren aan te geven bij het
vragen van poetshulpen en dergelijke. Maar dat mag allemaal niet, u mag
geen geprefereerde afkomst of nationaliteit suggereren, maar ook geen
geslacht, leeftijdscategorie en eigenlijk ook geen bekwaamheden die u op
prijs stelt. Dat verbod druist zonder meer in tegen een paar gezonde
commerciële principes (de klant is koning), het door Europa zo
gekoesterde vrij verkeer van goederen, diensten en personen, én
misschien zelfs tegen bepaalde grondwettelijk gewaarborgde vrijheden.
Hendrik Vuye moet er misschien zijn licht eens over laten schijnen.
*
Als het woord ‘diversiteit’ echt zin heeft, dan mag dat ook aan de vraagzijde gelden, niet alleen aan de aanbod-kant.
Effectief,
het anti-discriminatiespook is nu zover doorgedrongen dat een normale
klantenservice niet meer is toegestaan. Ik heb daar al eerder stevige
artikels over geschreven, ik ga het niet opnieuw doen. Maar als het over
moeders gaat, word ik emotioneel. Als mijn moeder in haar laatste dagen
een jonge Italiaan wenst om haar ramen te poetsen, dan vind ik dat ze
dat recht heeft. Als het woord ‘diversiteit’ echt zin heeft, dan mag dat
ook aan de vraagzijde gelden, niet alleen aan de aanbodkant. Anders
gezegd: over smaken valt niet te discussiëren.
Graag
neem ik dan als voorbeeld een casting voor een opera-rol: wie gaat voor
Salome, moet extreem goed kunnen zingen, dansen, uit de kleren willen
gaan en er uit zien als een vijftienjarige puber. Sukkelachtige oma’s
gelieven zich te onthouden. Of, pikanter nog: op de markt der betaalde
liefde worden ook gerichte zoekertjes geplaatst, met duidelijke opgave
van gewenste lengte, cupmaat, huidskleur en nog veel meer details die ik
hier niet ga vermelden. Niemand protesteert hier, omdat de menselijke
voorkeuren zó divers zijn en zelfs euh… extravagant, dat er werk volop
is voor iedereen. Jong en oud, man en vrouw, wit en bruin. Mooi toch?
Verdriezing
Ach
die mystery calls, het woord klinkt zo griezelig als het ding echt is:
een Big Brother-achtige uitwas van politieke correctheid. Ik snap niet
dat een overheid zich tot dit soort praktijken verlaagt, dat geniepig
afluisteren, uitlokken en betrappen, eigen aan een fascistische
klik-maatschappij.
‘De
mysterycalls passen in het Actieplan dat minister van Werk Philippe
Muyters (N-VA) in 2017 afsloot met de stakeholders ter bestrijding van
discriminatie binnen de dienstenchequesector’, lees ik. ‘Stakeholders,’
nog zo’n kippenvelwoord dat altijd weer opduikt in een context van de
wolligheid en de verhulling.
Om
een volstrekt onduidelijke reden mengt ook ene Wim Dries, voorzitter
van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten, zich in het debat:
‘Een juiste houding bij de bedrijven zal ook leiden tot meer
bewustwording bij de klanten’. Ik dacht eigenlijk dat bedrijven zich
vooral dienden te richten naar de wensen van de klant in plaats van een
politiek-correct bewustzijn in te lepelen. Want dat laatste ruikt dan
weer naar Gramsci en het cultuurmarxisme, dat ervan uitgaat dat de
gewone man en vrouw aan een ‘vals bewustzijn’ lijden.
Of
wacht, neen, Wim Dries: dat is de verdorie de CD&V-burgemeester van
Genk, die zijn politieke rivaal Zuhal Demir eigenhandig in een soort
cordon sloot en zijn stad in de etalage zet als als model van
multiculturaliteit, dit vooral om zich van de Turkse stemmen te
verzekeren. Die zijn allemaal pro Erdogan, Dries dus ook, en dat wil wel
botsen met de Koerdische roots van Zuhal. Tja, het leven is nu eenmaal
kiezen voor of tegen, discrimineren als het ware.
Naast
zijn burgemeesterschap cumuleert steakeholder Wim Dries ook nog een
rist andere betaalde mandaten zoals dus dat voorzitterschap van de VVSG,
een bestuursfunctie in Fluvius én eentje in Infrax. Dat is allemaal
wettelijk in orde, zij het wat graaierig. Maar het is dankzij zijn
tussenkomst in dit verhaal dat de ware toedracht rond de mystery calls
duidelijk wordt: achter de multiculturele softheid roffelt er een Turkse
Mars, en vandaar zitten we snel in de AKP van president Erdogan,
waarvan de Belgisch-Genkse tak alle Turken dringend aanraadde om… voor
de CD&V van Wim Dries te stemmen.
De
verdriezing van de samenleving: het neologisme van de dag is gevonden.
Tsjevenpraat verkopen en ondertussen de speelruimte van de democratie
versmallen. In naam van mijn oude moeder en haar Italiaanse
ruitenwasser, en dit is mijn boodschap aan de andere kant van de lijn:
JOHAN SANCTORUM
12 DECEMBER 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten