***
Zaterdag 26 januari
Zon 8u27-17u24
H Margaretha van Hongarije
***
1169 -
OVER DE KWADE TROUW VAN EEN ZEKERE WILFRIED MARTENS
***
Het Overlegcentrum
van Vlaamse Verenigingen is een niet partij-gebonden vereniging die zich inzet,
anders dan partij-politiekers, voor het algemeen welzijn van de eigen
samenleving. Ons grondgebied kleurt meer en meer GEEL, en dat wordt eenvoudig
weg de ‘grondtoon’ genoemd. Dat nieuwe woord, dat volgens De Dikke Vandaele
niet eens bestaat (!) werkt in de bekende gevallen als een rode lap op een
stier. Het volstaat de regime-pers daarover aan het woord te horen!
Het artikel nu over
‘de kwade trouw van sommige Vlamingen’ van de Heer Johan Velghe (zie
hieronder) is dermate striemend, dat het evengoed door Gerolf Annemans van het
Vlaams Belang kon geschreven geweest zijn. Ik heb het, meegesleept door de
aangename leesstijl, verschillende keren herlezen, en kan niet anders dan het
hartelijk aan te bevelen aan iedereen die begaan is met de toekomst van reeds
morgen. Vooral dat Priester Daensfonds mogen we niet uit het oog verliezen!
Meer dan de moeite waard om daar lid va, te mogen worden….
Dat precies
Wilfried Martens over ‘kwade trouw’ moet beginnen, is wel het toppunt! Halfweg
de jaren ’50 was ik een van zijn (kleine) luitenants in de ABN-actie van toen,
waar hij de grote studentenleider van was, van de Gentse Hogeschool. Toen
spring dezelfde WM op de barricaden voor de Vlaamse Zaak, luidkeels roepend om wapens. Jaren
later, eenmaal onderweg om goed deel uit te maken van het establishment,
loochende hij dat niet, maar specifieerde dat hij ‘morele wapens’ bedoeld had.
Oud en wijs
geworden? Oud wel. Maar wijs?
Ter zake :
OPROEP
TOT KWAADWILLIGHEID
Standpunt
van het Priester Daensfonds - 20 januari 2013
Publicatie: 23 januari 2013
Johan
Velghe
***
Even schrikken. Kwaadwilligheid is niet meteen een
woord dat thuishoort in het daensistisch jargon, laat staab de combinatie met
"oproep tot". Voor alle duidelijkheid, persoonlijk voel ik me pas in
m'n sas bij mensen van goede wil. Nog duidelijker, met de vijf hefbomen
(solidariteit, democratie, onderwijs, méér Vlaanderen en actief pluralisme)
waarrond en waarmee gewerkt wordt, meet het Priester Daensfonds zich geen
Outlaws- of Hell's Angels-allures aan. Toch wordt haar kwade trouw aangewreven
door de voormalige Belgische eerste minister Wilfried Martens.
Afschuw of geloof. De polarisatie wordt vandaag ten
top gedreven. Voor of tegen en liefst zonder argumenten, maar wel met veel
verwijten en uit hun context gerukte en vooral ongenuanceerde spookbeelden à la
"de jaren dertig". Het voordeel van de twijfel wordt niet gegund.
Nieuw is de sterke polarisatie niet. Koningskwestie, schoolstrijd... Hét beeld
van die schoolstrijd werd op mijn netvlies als zesjarig jongetje gebrand:
bovenop een boerenkar werd als climax van een zoveelste betoging een fors
varken met "Collard" in rode verf op beide spekrijke flanken gekeeld.
Dit alles ter verdediging van "de ziel van het kind".
Hoe beter we ons verleden kennen, hoe beter we de
hinderlagen herkennen op de weg naar de toekomst. Honderd en meer jaar geleden
wees het establishment zijn vijanden aan: socialisme, daensisme, de groeiende
Vlaamse beweging. Met Edouard Anseele paste de Belgische Werkliedenpartij zich
in de machtsstructuren in. Na de eerste wereldoorlog restte de Vlaamse
beweging, met de aan het IJzerfront gegroeide eis voor zelfbestuur, als
staatsgevaarlijk.
Bijna honderd jaar later, lees ik op dit eigenste
ogenblik van het schrijven van deze bijdrage een Belga-tekst in De Zondag met
het mantra van establishment-woordvoerder Elio Di Rupo: "N-VA is een zeer
gevaarlijke partij". Als communicatiefout wordt deze zin wellicht een
schoolvoorbeeld, maar ze schept anderzijds duidelijkheid. De aloude breuklijn
tussen Vlaanderen en België is nooit weggeweest.
De N-VA is groot genoeg om zichzelf te verdedigen.
Het wordt uitkijken hoe deze partij het op de "werkvloer" van tal
steden en gemeenten, waar ze tot de bestuurscoalitie behoort, zal doen. Als
pluralistische en politiek onafhankelijke vereniging voelt het Daensfonds zich niet
geroepen een partijkeuze te maken, maar het Priester Daensfonds is een
geëngageerde Vlaamse vereniging die een sociaal rechtvaardige samenleving
betracht en dat ziet méér Vlaanderen, in een sociaal Europa. Méér Vlaanderen,
het zelfbeschikkingsrecht van volkeren, de aloude eis voor zelfbestuur, is
volgens Di Rupo zeer gevaarlijk. In zijn kersttoespraak wees Albert II méér
Vlaanderen aan als populisme. Wilfried Martens had het over "de kwade
trouw van sommige Vlamingen" en die andere ex-premier Guy Verhofstadt over
"een slag onder de gordel" en "kinderachtige reactie". Van
polarisatie gesproken, om het niet te hebben over populisme. Hun woorden dragen
bij tot het ondergraven van de Belgische context waarop zij zich net zo graag
beroepen.
Het establishment is geen fictie, maar levendiger
dan ooit. Gevestigde politieke partijen bestempelen sowieso nieuwkomers als
populistisch. Populisten zeggen in naam van het volk te spreken.
Peter Mertens (PVDA+) stelt: "Als populisme
wil zeggen dat je problemen op een begrijpbare manier wilt duiden, zonder in
simplismen te vervallen, dan wil ik graag een populist zijn.'' Een rake
definitie.
Ben ik zo naïef te hopen dat alle partijen op een
begrijpbare manier de stem van het volk laten horen, of dien ik
CD&V-senator Rik Torfs te geloven wanneer hij stelt dat hij de traditionele
partijen als gesloten machtsbastions ervaart, met aan de top een paar figuren
die bepalen wat er gebeurt?
Essentie
Het is de essentie van de democratie dat Vlaanderen
zelf zijn toekomst moet bepalen. Daar heeft het restant van de feodaliteit dat
de monarchie vormt, geen uitstaans mee. De Vlaamse beweging is evenmin gediend
met een populistische onafhankelijkheidskreet zonder invulling van wat onder
een onafhankelijk Vlaanderen verstaan wordt. Enkel een eenzijdig verhaal
voorhouden over wat afgewezen wordt (zoals de PS-staat, de eeuwige transfers)
is té gemakkelijk. Visie én concrete plannen, daar moet het om gaan. Wat is de
invulling inzake huisvesting, onderwijs, ruimtelijke ordening, duurzame energievoorziening,
gezondheidsbeleid, mobiliteit, werkverschaffing, fiscale rechtvaardigheid,
solidaire samenleving, hoe te reageren op de nefaste spiraal van de
globalisatie...?
Denkend aan de aanpak van Uplace, Oosterweel... om
het bij Vlaamse dossiers te houden, zien we nog geen spoor van een
toekomstgerichte invulling van méér Vlaanderen, niet door partijen, niet door
de Vlaamse beweging. Méér in de betekenis van soevereiniteit,
verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid, efficiëntie, zonder identiteit te vergeten.
Kortom, méér moet beter zijn voor iedereen. Een solidaire Vlaamse samenleving,
verbonden in een gemeenschapsdenken met andere volkeren.
Wanneer dit als "de kwade trouw van sommige
Vlamingen" aangewezen wordt door Wilfried Martens, dan roep ik met al mijn
waakzaamheid voor de gespleten tong-taal van het establishment, op tot meer
kwaadwilligheid.
En ja, om het in Obama-taal te zeggen, we kunnen
het. 2012 leverde het bewijs dat verzet loont. Electrabel plooide onder druk
van de massale uittreding van boze klanten en de positieve reflex van de
energie-groepsaankopen. Zo'n krachtenbundeling is jammer genoeg nog veel te
sporadisch. Om in dezelfde sector te blijven moet nu gekozen worden voor een
zelfvoorzienende toekomst. Waar blijft de druk van de Vlaamse beweging om ook
hier de keuze voor onafhankelijkheid te maken? De Vlaamse federale
regeringspartijen moeten de energie die ze stoppen in
zelfvernietigingsstrategieën en polariserende betogen, ombuigen naar een
toekomstgerichte energiekeuze. Zij zitten aan de beslissingshendels om het
Vlaams Instituut voor Technologisch Onderzoek (VITO) en het Federaal Planbureau
te volgen in het voorstel om tegen 2050 energie-zelfvoorzienend te zijn.
Kostprijs 13 miljard euro per jaar, gedurende veertig jaar. Veel geld, maar
daar staat de gestage afbouw van de invoer van fossiele brandstof tegenover, zo
ook de creatie van tienduizenden jobs in de duurzame economie, het verminderen
van de CO2-uitstoot, de verbetering (minder fijn stof) van de volksgezondheid
en meer onafhankelijkheid tegenover. Ook dat is een keuze voor méér Vlaanderen.
Schop met vaste kwaadwilligheid alle partijen in
2014 een geweten opdat de federaal vastgestelde leeflonen (801,00 euro/maand
voor een alleenstaande) eindelijk opgetrokken worden tot minimaal het Europese
armoedeniveau (1.000,00 euro/maand). En daar zijn regeringspartijen bij die het
nog altijd niet eens zijn over de invoering van een beperking van de salarissen
voor managers van Belgische (semi-)overheidsbedrijven tot maximum 290.000,00
euro bruto per jaar. Méér kwaadwillig Vlaanderen opdat de veelomvattende strijd
tegen armoede efficiënt en in hoog tempo kan aangepakt worden.
***
Het
voelt aan als met zevenmijlslaarzen terugblikken op die laatste 50 jaar. Heel
de trage maar gestage ondergang van de gezonde sociale inspiratie, onder de
vlag van de christen-democratie, het best weerspiegeld in de tragi-komische
figuur van Wilfried Martens. Van studenten-leider met radicaal Vlaamse
overtuiging via het Instituut Belgisch Eerste Minister en Biedermeier huisvader
naar 80-jarige loverboy met potloodslijper-neigingen. Hoogstwaarschijnlijk met
een volle brandkast Arco en Dexia-aandelen waarvan hij er elke avond een paar
gebruikt om de open haard mee aan te maken.
***
Hoog
tijd dus voor ‘de verandering’, die besloten ligt in de ‘grondtoon’ die over
Vlaanderen waart. Precies 100 jaar na de eerste Raad voor Vlaanderen, die in
volle oorlogstijd ’14-’18 de Zelfstandigheid had uitgeroepen en daarvoor, na de
oorlog, door het Belgisch Establishment, bestraft werd met de dood met de
kogel.
Met
de naam René Declercq 5 minuten Googelen moet volstaan om die dagen te
herbeleven en erdoor begeesterd te worden..
***
(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij
observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het
gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers
in zijn zonlicht komen staan.
“Ut mien zunne, of ‘k
straal joe, zei de bie”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten