1157 - DE ONDERGRONDSE POESJENELLENKELDER IS HET ENIGE DAT NOG VOLK TREKT

 

***

1157 - DE ONDERGRONDSE POESJENELLENKELDER  IS HET ENIGE DAT NOG VOLK TREKT

 

U wordt vriendelijk verzocht dat soort republieken…

 

Niet te vergelijken met het land B, wegens het gevaar voor een diplomatiek incident met die brave zwartjes

***

Hieronder een (veel te lang maar meeslepend) artikel uit DM, geschreven voor week-end lezers met veel tijd. Maar toegegeven, het bezit meer kwaliteit dan we van dat gazetje gewoonlijk opgediend krijgen.

Er wordt ondermeer aangevoerd, dat bondgenootschap niet gelijk staat met vriendschap, en dat geeft DM nog eens de gelegenheid om Vadertje Stalin op te voeren. Welnu, wat geldt voor DM, geldt ook voor dit blogje : het is niet omdat hier vandaag lovend over  Smetje zijn gazetje geschreven wordt, dat het daarom gelijk krijgt. M.i. neemt de schrijver gewoon zijn  wensen voor waar. Hij gaat er gewoon van uit, dat de vertoningen zullen blijven doorgaan, zelfs lang na 2031.

***

De Comedia dell’Arte! Bedenking : moet een progressieve krant echt terugvallen op buitenlandse voorbeelden van vele honderden jaren terug, om die als kapstok te gebruiken  voor de Belgische bananen-republiek? Zijn er in Donker Afrika echt voor dergelijke spektakels geen voorbeelden dichterbij in de tijd?

 

Ter zake :

Commedia dell'arte in de Belgische politiek

***

 Er zal voor 2014 nog heel wat afgelachen worden. Guillaume Van der Stighelen is columnist en auteur van Echt en Maak van je merk een held. .

 Op dit ogenblik is er een bondgenootschap tussen Di Rupo en De Wever. Opgelet, dat is niet hetzelfde als een vriendschap

 De 16de-eeuwse theatervorm commedia dell'arte wordt gekenmerkt door altijd veranderende allianties tussen personages. Net als de Belgische politiek dus.

 Het is al twee dagen rustig in de Wetstraat. Stilte voor het volgende stormpje.

 

Dat schept de gelegenheid om eens te kijken naar wat ons nog te wachten kan staan in een land waar leiders de ene helft van de bevolking moeten behagen en de andere helft moeten plagen om straks weer verkozen te worden. Buzzword sinds deze bewogen kerstmis is 'populisme', een moeilijk woord voor volksmennerij. De bekendste vorm van populistisch theater is de commedia dell'arte.

Het is een volkse vorm van improvisatie-theater uit de zestiende eeuw, ontstaan in de schaduw van het academische en elitaire theater in Italië. Op straat. Grote maatschappelijke thema's werden zelden aangesneden.

 

Typische kenmerken zijn dat er geen geschreven tekst was en er altijd werd gewerkt met dezelfde vaste personages. De bekendste daarvan is Harlekijn, of Arlechinno. De brave trouwe knecht die met de beste bedoelingen zijn baas steeds in nieuwe problemen brengt. Zoals Manue from Barcelona in Fawlty Towers. Hij is het tegenovergestelde van Brighella, de plantrekker die graag de domheid van anderen gebruikt om zijn eigen doel te verwezenlijken. Dan heb je nog Pedrollino, die wij kennen als Paljas. Hij is de domme tegenhanger van Arlechinno en dient om de grootste klappen op te vangen. Baldrick uit Blackadder. In Pulcinella herkennen we de wrede, domme en lompe burger. Wij kennen hem in Vlaanderen als Poesjenel. En dan is er nog Columbine, vaak de enige met gezond verstand. De dienstbode die ervoor zorgt dat het blijspel goed afloopt. Dat waren de meest gebruikte personages en ze werden altijd uitgebeeld met dezelfde maskers. Zodat het publiek hen zou herkennen en hun gedrag kunnen voorspellen.

Plotwendingen

Omdat er geen uitgeschreven teksten waren, werkten de acteurs met een soort draaiboek dat ze scenario noemden. Er werd voor elk bedrijf afgesproken waar het verhaal naartoe moest en de rest was improvisatie. Met als enige bedoeling puur volks vermaak. Geen opvoedende pretenties en geen wereldverbeterende boodschap. Giovanni con il Cappello moest ermee kunnen lachen. Meer niet.

Een van de gebruikte technieken om de spanning erin te houden was het wisselen van bondgenootschappen. Personages A en B spannen samen tegen C die de pineut is. Plots gaan A en C samenspannen en is B de pineut. En net op het moment dat A victorie kraait gaan B en C samenspannen tegen hem. Deze plotwendingen zorgen voor hilarische toestanden. Wat ons dan weer bij de Belgische politiek brengt.

***

Op dit ogenblik is er een bondgenootschap tussen Di Rupo en De Wever. Opgelet, een bondgenootschap is niet hetzelfde als een vriendschap. Een bondgenootschap kan ontstaan tussen heel tegengestelde partijen, zolang er maar een vorm van gezamenlijke winst is. De Amerikanen en de Russen tegen de nazi's bijvoorbeeld.

Di Rupo en De Wever zijn nu bondgenoten. In die zin dat zij stemmen kunnen ronselen door elkaar aan te vallen in de pers. Hoe harder Di Rupo uithaalt naar De Wever, hoe populairder hij wordt in het gedeelte van het land waar hij verkozen moet worden. En door het Belgische kiessysteem maakt hij in één keer ook De Wever populair bij de Vlamingen. De Wever kan dan Di Rupo nog populairder maken door zeer verontwaardigd te reageren. En vice versa. Het is misschien een vreemd soort bondgenootschap maar het is er een. Over de rest van de spelers wordt amper gesproken.

Improvisatietalent

Nu de plotwending - anders verliest het publiek zijn belangstelling.

In tegenstelling tot De Wever heeft Di Rupo een sterke tegenstander in zijn kiesgebied: Charles Michel. De MR maakt een kans om de alleenheerschappij van Di Rupo te breken, en dat is iets dat De Wever ook niet slecht zou uitkomen.

Daar ontstaat dus een ander soort bondgenootschap met één doel: de PS afzwakken. Di Rupo is dan de pineut. Om dat te doen hoeven De Wever en Michel enkel af te spreken van nog alleen elkaar aan te vallen.

 

Grote merken doen dat ook wel eens. Pepsi en Coca-Cola voerden in de jaren negentig een gigantische mediaoorlog waarin ze alleen elkaar aanvielen. Met als resultaat dat er nog alleen Pepsi en Coke werd gedronken. Over ander limonades werd niet meer gesproken. Wat geen aandacht krijgt, wordt niet gekozen.

Gewoon oorlogje dus in de media tussen N-VA en MR, waarbij ze Di Rupo buitenspel laten. Niet op reageren als Elio er probeert tussen te komen. En nooit meer schampen op zijn beleid. Het vraagt misschien wat improvisatietalent, maar dat hebben ze wel, daar in de Wetstraat. Reynders hoeft maar een flamingante ambassadeur in ngo te laten speechen en het is al rel aan weerskanten.

De Wever kan, door heel hard te reageren op aanvallen van de MR, de liberale partij groot maken in Wallonië. Franstalige journalisten zullen Michel in bescherming nemen tegen het Vlaamse Gevaar en het publiek zal volgen. Exit Di Rupo of wie hem ook vervangt. Met als resultaat aan weerskanten van de taalgrens een overwinnaar met sterk gelijkende socio-economische programma's. Bingo. Regeringsvorming in drie dagen en een internationale pluim voor het Belgische staatsmodel. Waarna Di Rupo en Michel bondgenoten kunnen worden omdat ze het land hebben gered.

Grote redder

In principe zou het een mooi scenario zijn voor De Wever. Want in Humo meldt hij ons dat zijn wens niet meer is dan aan zijn kinderen een goed bestuurbaar land achter te laten. Dat lukt dan perfect. Of, zoals Reynders al eerder zei: "Een regering zonder PS is op zich al een staatshervorming."

Het brengt hem niet echt dichter bij het onafhankelijk Vlaanderen waar zijn partij in haar statuten naar streeft, maar goed, die moeten dan nog maar wat geduld hebben. Er is toch nog geen draagvlak, zo hebben ze zelf gemeld. In 2031 zal de grap over de omgekeerde datum ook nog wel werken.

Voor wie niet helemaal heeft kunnen volgen, onthou dit: Brighella en Arlechinno hebben het publiek op hun hand zolang ze elkaar zware klappen uitdelen. Wanneer Arlechinno erop wordt gewezen dat klappen uitdelen niet past voor een heer van zijn stand, laat hij zich vervangen door Pedrollino. Maar dat is buiten Pulcinella gerekend, die plots klappen geeft aan Brighella die meteen terugslaat, waardoor Pulcinella razend populair wordt en Pedrollino samen met Arlechinno uit de aandacht verdwijnt. Maar die kan Brighella nu een loer draaien door het stuk, waarvan Brighella zei dat het gedoemd was te mislukken, toch te doen lukken, samen met Brighella. Tot grote glorie van Arlechinno, want die heeft zich bij het publiek opgeworpen als de grote redder van het stuk. Nil volentibus arduum!

Intussen kan iedereen nog verrast worden door die oude Columbine en haar neefje, als die op de meest onverwachte momenten toch weer voor eenheid zorgen met hun dotaties.

 

***

 

 

Het artikel doet mij denken aan de clown die na de vermoeiende vertoning, in de kleedkamer lam en afgemat in de spiegel kijkt. Hij had gedacht van daar de wereld van zijn verbeelding terug te vinden, maar hij ziet er alleen zijn eigen spiegelbeeld.

Hetgeen geschetst wort over de Vlaamse Ontvoogding, ttz er ‘hinein interpretiert wordt’, is typisch wat er al jaren aan de gang is bij De Morgen zelf : her-en der wisselende bondgenootschappen, over de hoofden van de ander heen….Misschien zelfs tot de dood er op volgt.

Zo gezien, kan ik ze gelijk geven!

 

(Get)

AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.