99 - DOORBRAAK
*
NEW HAMPSHIRE PICKS PRESIDENTS
Donderdag 13 Februari 2020
*
De tragedie van Elizabeth Warren
**
WARRERN
*
foto: ©Reporters / DPA
*
Warren’s campagne verliest haar ‘raison d’être’. Die van Biden heeft één laatste kans.
12 februari 2020
*
Iowa
was een shitst*rm. Dat is waarschijnlijk de meest accurate (doch niet
bijzonder keurige) beschrijving van de eerste voorverkiezing in de
Verenigde Staten. Toch konden enkele conclusies worden getrokken: Pete Buttigieg verraste, Bernie Sanders nam de fakkel over van Joe Biden als front runner en de campagne van die laatste startte met een valse noot.
New Hampshire picks presidents
‘Iowa
picks corn, New Hampshire picks presidents’ (‘Iowa plukt maïs, New
Hampshire kiest presidenten’). Het is een boutade die slaat op het
verschillende succes van beide staten in het aanwijzen van de
uiteindelijke genomineerden en, in tweede instantie, de president. Het
falen van Iowa beperkt zich evenwel voornamelijk tot de Republikeinse
partij: waar New Hampshire de voorbije drie gecontesteerde
voorverkiezingen de uiteindelijke genomineerde aanduidde (John McCain, Mitt Romney en Donald Trump), ging Iowa met Mike Huckabee, Rick Santorum en Ted Cruz drie keer de mist in.
Bij
de Democraten is het omgekeerde waar: Iowa reed een foutloos parcours
vanaf 1996 door met Bill Clinton, Al Gore, John Kerry, Barack Obama en
Hillary Clinton de uiteindelijke winnaar van de voorverkiezingen juist
in te schatten, terwijl Iowa in 2008 Hillary Clinton boven Barack Obama
verkoos en in 2016 Bernie Sanders een klinkende overwinning bezorgde op
diezelfde Clinton.
New
Hampshire #FeelsTheBern, ook vier jaar na die eerste zege. Met, op
moment van schrijven, 27 procent van de stemmen geteld, laat de senator
de verrassing van Iowa, Pete Buttigieg, achter zich.
Elizabeth
Warren haalt New Hampshire, vlakbij de staat waar ze woont, amper 10
procent waarmee ze het nog een stuk slechter doet dan in Iowa. Joe
Biden, de voormalige vice-president onder Barack Obama, zet na Iowa
opnieuw een uitermate zwakke prestatie neer en wordt pas vijfde (!) met
minder (!) dan 10 procent van de stemmen.
Amy Klobuchar, senator uit Minnesota, verrast vriend en vijand
Amy
Klobuchar, senator uit Minnesota, verrast vriend en vijand door de VP
in te halen als de voorkeur van de centrum-vleugel van de Democratische
partij in New Hampshire. De centrumlinkse senator kon om en bij de 20
procent van de kiezers overtuigen. Deze #Klobucharge of dit #Klomentum
(afhankelijk van de woordspeling die u verkiest) zal waarschijnlijk de
voorpagina’s domineren, waardoor Buttigieg, die nochtans tweede wordt,
minder als het vanzelfsprekende, meer gematigde alternatief voor Sanders
zal worden gepercipieerd.
Tussen radicaal-links en establishment
Niet
Joe Biden, maar wel Elizabeth Warren is dé verliezer van deze eerste
twee voorverkiezingen. De campagne van de senator uit Massachusetts
verloor de voorbije weken immers iedere reden van voortbestaan, haar
raison d’être.
In
de VS spreekt men van ‘lanes’ (vrij vertaald: ‘baanvakken’) die een pad
naar de nominatie mogelijk maken. Deze baanvakken komen ongeveer
overeen met de ideologische vleugels van de partij. Biden positioneerde
zich als de voortrekker van de centrumvleugel van de Democratische
partij, terwijl Sanders de radicaal-linkse vleugel langzaamaan (opnieuw)
monopoliseerde.
Pete
Buttigieg slaagde erin voor zichzelf een niche af te bakenen van
links-liberale kiezers die zich niet achter de kandidaturen van Sanders
of Biden willen scharen. Dat zijn kiezers die een Obama-achtige figuur
zoeken die een frisse wind door de partij doet waaien en op eloquente
manier een klassiek centrum(links) programma verdedigt. Idealiter
domineert een kandidaat minstens één baanvak door als een monstertruck
de volledige breedte van de baan in te nemen en concurrenten geen kans
te geven hem of haar voorbij te steken.
leunend op haar status als Harvard Law professor en gerespecteerd senator
Warren
timmerde de voorbije maanden zorgvuldig aan een imago van
radicaal-linkse populist die evenwel meer geloofwaardigheid heeft onder
het politieke establishment en zo de kloof tussen beide kon overbruggen.
Zodoende probeerde ze de fakkel van Sanders als de links-populistische
strijder van de Democratische partij over te nemen en tegelijkertijd,
leunend op haar status als Harvard Law professor en gerespecteerd
senator, voldoende steun te verzamelen bij de liberale gevestigde orde
in Washington D.C. en de media. Zij probeerde als radicaal-linkse
revolutionair maar door het establishment getolereerde insider twee
baanvakken in te nemen, een ‘bruggenbouwer’ of ‘verbinder’ zouden we
haar in Vlaanderen noemen.
Opportunisme versus authenticiteit
Maar
in plaats van twee baanvakken in te nemen, kon zij er geen enkele
vastklikken aan haar kandidatuur. Zoals zo vaak krijgt het origineel de
voorkeur op de kopie, en dat is zeker het geval voor de strijd tussen
Sanders en Warren.
Haar
gepercipieerde gebrek aan authenticiteit stond in scherp contrast met
de consistentie waarmee Sanders reeds een kleine 50 (!) jaar dezelfde
boodschap over ongelijkheid en uitbuiting verkondigt. Haar beweringen
dat zij – de witste vrouw op het noordelijk halfrond – een etnische
minderheid is op basis van haar ‘native American’ roots, haar kaping van
Sanders’ universele gezondheidszorg verzekering waarna ze bij de uitleg
over het kostenplaatje volledig de mist in ging, het (naar verluidt)
net voor een debat lekken van een gesprek dat ze had met Bernie waarin
hij haar zou hebben toevertrouwd dat hij niet dacht dat een ‘vrouw in
2020 het presidentschap kon binnenhalen’: alles wat ze doet ruikt naar
opportunisme.
Geef
de uiterst linkse kiezer dan maar Bernie Sanders. Daar waar Warren in
een vorig leven lid was van de Republikeinse partij, ging Bernie voor
zijn huwelijksreis naar de Sovjet-Unie. Het contrast kan moeilijk
scherper.
alluderen op een hervonden eenheid van het Amerikaanse volk
Buttigieg,
‘burgemeester Pete’ voor de vrienden, slaagde erin met een discours dat
verdacht veel gelijkenissen vertoont met dat van Barack Obama in 2008 –
met diepe stem en rechte schouders alluderen op een hervonden eenheid
van het Amerikaanse volk – Warren te verdringen als voorkeur van
Democraten in de kuststeden die de armoede in de VS aanklagen maar
tegelijkertijd hun loft in New York, Los Angeles of Seattle niet willen
opgeven.
Meer
herverdeling teneinde inkomensongelijkheid te remediëren? Ja, maar ook
niet te veel. Een lakser immigratie beleid? Ja, maar dan wel zonder de
negatieve impact op de grootsteden waar zij wonen en hun kinderen
opvoeden. En universele gezondheidszorg verzekering? Ja, tenzij zij zich
– in tegenstelling tot de modale Amerikaan – een beter, privaat plan
kunnen veroorloven.
Biden in de problemen
En
dan is er de tot dusver tweede grootste verliezer: Joe Biden. Zijn
campagne is evenwel (nog) niet ten einde met dit nieuwe, tegenvallende
resultaat. Meer nog: hij maakt nog steeds een redelijke kans op de
nominatie, maar dit hangt af van één ‘make or break’ staat voor zijn
kandidatuur: South Carolina. Biden vluchtte op verkiezingsdag in New
Hampshire al naar fort South Carolina, klaar voor een potentiële last
stand.
De
electorale sterkte van de voormalige vicepresident moet, naast het
hierboven beschreven ‘baanvak’, gezocht worden onder de Afro-Amerikaanse
kiezers. In peiling na peiling presteert hij van alle kandidaten het
sterkst onder zwarte Amerikanen die in de Democratische voorverkiezingen
disproportioneel vertegenwoordigd zijn in vergelijking met het bredere
electoraat dat in november zijn stem zal uitbrengen.
In
de Zuiderse staat South Carolina zal 60% van de kiezers in de
Democratische voorverkiezing zwart zijn, waardoor Bidens populariteit
onder dit essentiële kiezersblok hem naar de overwinning kan leiden. Het
zou niet enkel een ‘reset’ betekenen voor zijn aanslenterende campagne,
maar ook een voorbode zijn voor een heuse comeback van de VP.
Super Tuesday
zou dit een voorbode kunnen zijn voor de dynamiek op ‘Super Tuesday’
Als
– en het is een grote ‘als’ – Bidens populariteit op papier zich
vertaalt naar een electorale overrompeling van zijn tegenstanders, zou
dit een voorbode kunnen zijn voor de dynamiek op ‘Super Tuesday’. 3
maart werd Super Tuesday gedoopt omdat op die dag maar liefst 33% van
alle delegates worden uitgedeeld. Belangrijker voor Biden: de staten die
op die dag hun stem uitbrengen zijn voornamelijk zuidelijke staten met
een kiespubliek dat meer gelijkenissen vertoont met dat van South
Carolina dan dat van Iowa of New Hampshire.
Als
de voormalige VP in staten als Texas, Alabama, Virginia, Oklahoma,
Tennessee, North Carolina en Arkansas de concurrentie ver achter zich
laat omdat zijn tegenstanders de greep die Biden heeft op het zwarte
electoraat niet kunnen verslappen, is hij opnieuw op koers naar de
nominatie.
Biden revival in het vooruitzicht?
Wat
houdt u het best in de gaten om te weten of deze Biden ‘revival’
mogelijk is? Van primordiaal belang is het al dan niet imploderen van de
Warren-campagne. Warrens links-populistische visie op de economie
vertoont de meeste gelijkenissen met die van Sanders. Als haar campagne
geen pad meer ziet naar de nominatie zou de opschorting ervan Sanders de
kans geven de radicaal-linkse vleugel verder te consolideren en aldus
Bidens sterkte onder zwarte Amerikanen te counteren.
Een
tweede factor is het miljardairsduo Tom Steyer en Michael Bloomberg.
Steyer, de voortrekker van de ‘need to impeach’-campagne, appelleerde de
voorbije maanden het meest uitdrukkelijk aan de Afro-Amerikaanse stem
in South Carolina. Hij speelde geen rol van betekenis in Iowa en New
Hampshire, maar ging all-in voor de zuiderse staat.
De
eerste barst in het Afro-Amerikaanse pantser van Biden lijkt evenwel
het gevolg te zijn van de campagne van de voormalige burgemeester van
New York City, Michael Bloomberg. In een recente peiling neemt het
aandeel van Biden onder zwarte Amerikanen een serieuze duik, terwijl dit
verlies rechtstreeks naar Bloomberg vloeit. Als deze trend zich
doorzet, kan Biden alsnog zijn koffers pakken.
Blijft Buttigieg in het kielzog van Sanders?
Een
derde element in deze overweging is de vraag of Buttigieg zijn succes
in Iowa en New Hampshire kan repliceren. Buttigiegs zwakte onder
etnische minderheden speelt hem in de peilingen parten, en Nevada met
een prominente Latino populatie (om en bij de 20% van de Democratische
kiezers) en een aanzienlijk aantal zwarte kiezers (rond de 12%) zou de
Buttigieg campagne opnieuw met de voeten op de grond kunnen zetten. Als
hij in het kielzog van Sanders blijft zal hij een doorn in het oog van
Biden (en Klobuchar) blijven als het meer gematigde alternatief voor
Sanders.
Zo
niet, zal Buttigiegs kandidatuur op haar grenzen botsen en Biden door
het etnisch diverse electoraat een reddingsboei worden toegeworpen.
Vraag is of Biden over anderhalve week nog überhaupt het logische
alternatief zal zijn voor Buttigieg en hij op het centrum baanvak de
achtervolging op burgemeester Pete niet moet overlaten aan Bloomberg of
de in New Hampshire iedereen verbazende
Roan Asselman
*
Tussen “…“ even kort herhalen. Zodat het zowel bij de lezer als bij mijzelf goed doordringt… En ‘ad vitam eternam’ opgeslagen blijft in ons persoonlijk archief. Voor late. Tegen dat ooit ‘Meneer Midddernood’ komt….
*
Ziezo.
Om een lang verhaal kort samen te vatten: het gaat de Democ Rats, zoals
overal ter wereld, ook in de USA, niet goed. Wat trouwens de logioa
zelf is. Marx, Engels & C° zijn immers de V.V.T. – De Voltooid
Verelden Tijd. Het is een tijd die (gelujjig) nooit meer terugkomt.
Alleen beseffen die het nog altijd niet zelf.
Wat niet wil zeggen, dat er niet altijd Caïns en Abels zullen bestaan. Die komen, integendeel, zelfs in de beste families voor.
Maar in Amerika zelf, daar gaat, met vallen en opstaan, alles voor de wind.
May God bless America, het Land van de Cowboys, de glitter en de glamour.
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten