1423
104 – DOORBRAAK
*
ARNO: EENS ‘N ANDER GELUID
*
Dinsdag 18 Februari 2020
*
ZEER PERSOONLIJK VOOR-GESCHRIJFSEL
*
Over
dienen ARNO. Iets anders, lees ik in de titel? Iets anders?!!! Iets
onderste boven en fundamenteel totaal iets anders, maar datr kan nie..
Want Arno IS al anders.
En dan zou iets anders dan ‘anders’, 2x negatief dus, weer POSITIEF zijn.
Zodoende zouden zelfs de Wetten van de Natuurkunde geen zin meer hebben.
**
*
Iets,
volgens mij, dat tot in de puntjes te vergelijken valt of zelfs staat
net die zeer hoogstaande Romeinse Retro over de mannelijke onderaan
hangende fierheid in het wel zeer landelijke Oudenburg, een plaatsje in
het Oostendse hinterland, dat bulkt van antieke voor-historische
curiosa. Ik had het er al gisteren over.
Men
ruimde daar zoals gezegd, nog niet zo lang geleden, een compleet intact
gebleven maar al lang vergeten Romeinse befraafplaats op. Met
menselijke resten die al die vele eeuwen nog haast levende vers waren
gebleven.
Daar kwam veel volk naar kijken. Vandaar dus de huidige interesse voor hun fallussen.
Dat woord zelf is volgens mij net zo verkeerd als Arno. Zouden STANUSSEN niet veel beter klinken? Suggestiever in elk geval.
Want
over dat soort dingen liepen, zoals U weet, de antieken warm. Denk
daarbij aan Oedipus, de verre uitvinder van de Amerikaanse uitdrukkingen
‘Fuck your Mother’.
Om
maar te zeggen, dat smeerlapperij inderdaad van alle tijden is. Mij
niet gelaten. Ons Here moet van elk Zijn getal hebben. Wat ook ’n
uitdrukking is uit het Oostende, waar vandaan ons Ma haar roots had. En
die was pertang deftig opgevoed bij hààr Moeder, Metje van Eernegem.
**
*
Maar
allez. Back to the roots. Retournons à nos moutons. Kunnen we beter
zoals geschreven staat in ’t Heilige Evangelie zelf, de bokken van de
geiten onderscheiden.
*
…
Saxofoon kan er bij nog door. Maar daar stopt het dan ook mee. Omdat
vele mensen dan verder denken dat het gaat om ‘Congo Gras’.
**
Opium Schuiven
*
Wat
meer is, ik ben – no way - geen De Schandaard-lezer. Nooit geweest
wegens teveel mossel noch vis. Of moet ik eerder zeggen noch mosselvis,
noch vissenmossel. Ergo, die Leyssens doen maar. O, het Vlaams dient om
de centen binnen te rijven, en thuis dineren/souperen we à la
Parisienne. In de taal van Marianne, de Parijse fenomenaal bloteborsten torsende Bleu-Blanc-Rouge vlaggenstok-draagster. De weerspleet van Robespierre, even voor die het schavot beklom. Via spagaat van Hitler fanaat en dan kust de plaat.
*
D O O R B R A A K
*
**
foto: ©Reporters / GYS
*
Arno krijgt het ere-burgerschap van Brussel (2017)
*
Genie, gehypte clown, of iets tussen de twee?
14 februari 2020
*
Smaken
verschillen en ik gun iedereen zijn Arno-kick. Dronken op de scène
staan en levensliederen zingen, afkomstig uit de longen van een
ex-kettingroker en met een stem van schuurpapier, er is blijkbaar een
brede markt voor dit genre. Ook Hugo Camps smelt ervan weg, lees ik in
De Morgen, waar Sartre en Camus, naast Claus, Einstein en Ensor de revue
passeren. Hallelujah. Hugo Camps zelf is een columnist waarvan de
dementie als het ware in vloeibare staat dagelijks haar weg vindt naar
de opinie-bladzijden van de reguliere dagbladen, maar dat zegt
natuurlijk niets over Arno.
**
*
De
onlangs vastgestelde pancreas-kanker van de zanger is groot nieuws
geworden en heeft aanleiding gegeven tot een resem interviews en
hagiografieën — in De Standaard twee in drie dagen tijd — op het
onzindelijke af. Arno is een held, een martelaar en een heilige, en elke
concert is vanaf nu een artistieke, de adem afsnijdende doodsreutel,
komt dat zien.
de berichten rond zijn pancreaskanker bereiken zo langzamerhand het peil van journalistieke overkill
Natuurlijk
is zo’n kankerdiagnose een slag, duizenden onbekende Vlamingen hebben
ermee te maken. Mijn moeder heeft uitgezaaide darmkanker en is met de
chemo gestopt, ze kan het niet meer aan. Iedereen die het moet weten,
weet wat er te gebeuren staat, zonder dat De Standaard of De Morgen aan
haar deur staan. Ik bedoel maar: de berichten rond zijn pancreaskanker
bereiken zo langzamerhand het peil van journalistieke overkill, gevoed
door sensatiedrang en ook wel enige persoonlijke marketing. Trop is
teveel.
Niet in onze naam
En
dan is er het Brusselse cultuurlinks milieu waarvan Arno Hintjens het
absolute icoon is. Je kan deze zogenaamde Dansaert-Vlamingen dagelijks
in L’Archiduc, het stamcafé van de zanger, komen bekijken. In deze
omgeving is het bon ton om de provincievlaming weg te zetten als een
bekrompen, rechtshangende cultuurbarbaar. Afkomstig uit de wereldstad
Oostende heeft Arno zich altijd gemanifesteerd als kosmopolitische Belg,
voor vorst en vaderland. Dat heeft al tot bizarre politieke statements
geleid.
ArnoVRT
Arno zingt op ‘Niet in onze naam’ in de KVS
In
januari 2011 was Arno in de Brusselse KVS eregast op een manifestatie
van ‘Niet in onze naam’, waar weldenkende culturo’s zich tegen het
Vlaams-nationalisme en de verderfelijke separatisten keerden. Vooral de
N-VA moest het wegens de verkiezingsoverwinning van 2010 ontgelden, De
Wever was de kop van Jut. Koning Albert keek en zag dat het goed was,
ook al riep Arno opeens ‘Weg met de belgicisten!’: helemaal abuis, van
pure zattigheid zoals nadien bleek.
Niemand
die Arno en gezellen toen vroeg wat ze daar op dat podium eigenlijk
stonden te doen, protesterend tegen een democratische verkiezingsuitslag
en tegen een grondstroom die er in Vlaanderen dan toch blijkbaar is.
Frustratie van de linkerzijde omdat ze het contact met de gewone
man/vrouw kwijt zijn? Een late oprisping van cultuurmarxisme? Moest het
Belgique à papa dat links débâcle camoufleren?
Dat
gedweep met het oude België, tegen het flamingantisme (zie ook Brel
indertijd) typeert kunstenaars die de verrotting van deze natie niet
opmerken of, erger nog, er hun artistiek credo op funderen. België is
hybride, chaotisch, één grote koterij van dingen die niet werken, een
institutioneel labyrint dat wordt uitgelegd als een product van grote
creativiteit. Mon cul.
Dat hij vooral in Frankrijk zo populair is, heeft te maken met zijn statuut van in het Frans zingende Belg
Anders
gezegd: België en het brein van Arno (‘Court Circuit dans mon esprit’)
vertonen nogal wat niet-flatterende gelijkenissen. Dat hij vooral in
Frankrijk zo populair is, heeft te maken met zijn statuut van in het
Frans zingende Belg, afkomstig uit het land van de petits nègres aan de
Noordzee. Een resurrectie van Manneken Pis, een verlengstuk van het
bier-en-chocolade-imago waarop dit koninkrijk internationaal blijft
drijven. Nog oneerbiediger gezegd: Arno is een gehypete clown, daarom
mag/moet hij zelfs vloeken, wenen en dronken op de scène staan, met zijn
mondharmonica die hij van die andere geconsacreerde dorpsidioot, Toots
Thielemans, heeft geërfd.
Ziezo,
laat de haatmails maar komen van de fanclubs in kwestie, zeker ook
vanwege ‘Niet in onze naam’ en alle mogelijke poco-cenakels die niet
snappen wat er zich in Diksmuide en Aalst afspeelt. De adoratie vanwege
de mainstream media heeft zeker ook daarmee te maken: het wegmoffelen
van wat er in de bodem aan het gisten is. Ondanks zijn imago van
non-conformistische rebel is Arno een pijler van het status-quo en een
wegterend regime. Niet in mijn naam, en voor de rest een spoedig herstel
toegewenst.
Johan Sanctorum
*
Aangeboden door de Vrienden van Doorbraak
*
ZEER PERSOONLIJK NA GESCHRIJFSEL
*
Tussen “…” even kort herhalen. Zodat het zowel bij de lezer als bij mijzelf goed doordringt… En ‘ad vitam eternam’ opgeslagen blijft in ons persoonlijk archief. Voor later. Tegen dat ooit ‘Meneer Middernood’ komt….
Om dit zinnenstrelend relaas af te sluiten, had ik graag ook even de wereld op zijn kop gezet.
**
Komstand
*
Nu
draagt elke HOMO SAPIES het hoofd boven op de schouders, en al hun
verafgodelijkingen zitten (warmpjes) verstopt ‘onder de gordel’.
Mis, Piet. Totaal verkeerd.
De kop hoort, de oren ingestokken, in de broek tussen de benen, en verwisselt dus van plaats met, U weet wel.
Zelfs Arno, om nog maar te zwijgen van de Oudenburgse kontekletsers, zouden… in de wolken zijn.
*
Groot voordeel. Het zouden dan allemaal ‘Stillevens’ zijn. Veelzeggend, maar woordeloos… Jeroen Bosch had er zelfs nog ’n puntje kunnen aan zuigen.
**
*
‘k Weet ook niet goed, waarom deze voorstelling mij ineens doet denken aan Het Kind met de Kousen
van Meester-Dichter Guido Gezelle. Die deed dat meisje (met haar teele
melk en op haar blote voetjes) zeggen wat ‘NIETS’ was. En dat snuggere
dapper ding antwoordde spontaan, ‘dat ‘NIETS’ ‘een kouse was, voeteloos
en met geen been er aan…
*
Geen been dus om op te staan. Maar wel uiterst progressief, net als de Antieken, 2.000 jaar geleden….
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten