.
Woensdag 24 juli
Zon 5u58-21u39
Z Kristina, de Wonderbare van Brustem
.
Voor Italië-fanaten is het vandaag vooral de
Feestdag van Santa Cristina, de plaatselijke heilige van Bolsena, aan
dat wondermooie meer met dezelfde naam. Langs deze weg dus de groeten aan alle
Cristina’s of Kristientjes ter wereld, uitzonderlijk aan ‘die van ons’, alhier
algemeen bekend als ‘Crstina la Belga’, door mij vrij vertaald als ‘Cristina la
Bella’.
1501 - WAT BEZIELT ROME
?
.
China,
Het Rijk van de Hemelse Vrede, met een beschaving die minstens 3 keer zo oud is
als de onze…..
Zou dat
geen betere optie zijn dan Mohammed? Zelfs voor de Roodhuiden onder ons zou
daar muziek in zitten, want de Heiligen Marx en Lenin staan daar voor altijd in
Eeuwige Aanbidding.
.
Er zijn, buiten Cristina
la Bella, geen zekerheden meer in een mensenleven. Tenzij misschien als
uitzondering die de regel bevestigen, alles wat het eigen hart een mens ingeeft.
Vandaag gaat deze lange
tekst over ‘de zaakjes’ van de Kerk, waarvan wij in ons land dagelijks op
kleineren schaal dezelfde ‘diplomatie’ zien tussen Overheid, Paleis en
Mechelen. Dat de fascistische Mussolini op 11/2/1929 met het
Verdrag van Lateranen na meer dan 60 jaar vrede sloot met de toenmalige Paus,
was voor beide partijen niet alleen zeer eervol, maar vooral zeer praktisch. Door
het tot stand komen van de eengemaakte Italiaanse Staat (1870) waardoor de Paus
al zijn gebieden was kwijtgeraakt, werd de vete tussen Kerk en Staat vergeten en kwijtgescholden. Iets
wat in de grond Mussolini meest ten goede kwam, want de overwegend katholieke
bevolking was namelijk nooit opgezet geweest met de vernedering dir ‘Rome’ had moeten
ondergaan. En in feite werd hierdoor de
wereldvrede na Napoleon in Waterloo bezegeld. Maar dat Hitler in 1933 om thans onnaspeurbare
redenen van datzelfde Rome met de hoogst mogelijk Pauselijke Onderscheiding, de
Christus Orde vereerd werd, zoals we hieronder moeten lezen, is wel degelijk en
brug te ver. Christus onderwees ons wel de leer van ‘bemint Uwe vijanden’ maar
net als nu met de Islam, wedt de Kerk altijd op het verkeerde paard. Hitler
werd een ramp voor de Kerk, net als het communisme, en wat de Islam wordt, laat
zich gemakkelijk raden. Omdat het Goede altijd het Kwade overwint. Omdat het
molentje van Hierboven traag, maar zeker werkt.
*
Wel, Ma, gij die
ongetwijfeld de hemel meer dan verdiend hebt : wart zegt ge nu van die nieuwe
God, Allah, die ineens dezelfde blijkt te zijn als de God onze Vaderen, Allah
Akbar!, in wiens naam altijd ergens ter
wereld iedere dag honderden misdaden worden gepleegd? Dat is nog eens verschieten
, hé!
Een mens zou op den duur
bij de Brahmapoutra te biechten gaan!
.
Ter zake :
Slechts op grond van een verbazingwekkende blinde
vlek in de kennis, die onder andere hieruit bestaat, dat in het Tweede
Vaticaans Concilie (1962-1965) de islamitische Allah als identiek met de
drie-enige God van de christenheid werd verklaard (“Nostra aetate” en “Lumen
gentium), werd de geestelijke voorwaarde geschapen en is het eerst mogelijk
geworden dat de islam zich sluipenderwijs onder de dekmantel van
vreedzaamheid en vredelievendheid in Europa kon vestigen en zich
ondertussen ook verregaand politiek kon consolideren.
Deze fatale vergissing van het Concilie en als
gevolg daarvan de handelwijze van de pausen, zichtbaar geworden in de
onderdanigheid bij het kussen van de koran door paus Johannes Paulus II
(1920-2005) en in de voortzetting van deze lijn door paus Benedictus XVI
(geboren 1927, paus van 2005 tot 28 februari 2013) en zijn opvolger, zal
voortaan en uiteindelijk tot de dominantie van de islam in Europa en tot de
ondergang van de kerk leiden.
Paus Johannes XXIII (1881-1963), die het Tweede
Vaticaans Concilie inspireerde en ertoe opriep, had met betrekking tot Israël
kort voor zijn dood, de grote kerkleraar Augustinus daarbij tegensprekende,
kennis en inzicht toen hij zei:
“Wij
erkennen nu dat vele, vele eeuwen de blindheid van onze ogen ervoor hebben
gezorgd dat wij de schoonheid van uw uitverkoren volk niet konden zien en in
zijn gezicht niet de trekken van onze eerstgeboren broeder konden herkennen …
Vergeef ons de vervloeking, die wij in uw naam (: Jezus Christus) over de Joden
uitspraken. Vergeef ons, dat wij u in uw vlees ten tweede male kruisigden. Want
wij wisten niet, wat wij deden.”
Het Tweede Vaticaanse Concilie had kerkhistorisch
de historische opdracht en unieke kans gehad, deze erkenning van paus Johannes
XXII op te pakken en tot de oorsprong van de kerk en haar wortels terug te
keren, dat wil zeggen, de verloren innerlijke band met het Jodendom weer tot
stand te brengen.
In plaats daarvan verbond de katholieke kerk zich
met de islam en knoopte zij bij de islamitische Allah aan, doordat ze de
identiteit van Allah met de God van de christenheid tot verplichte leer
verklaarde, wat men slechts als ontsporing, verblinding en dwaling van het
millennium kan aanmerken.
Deze gelijkstelling heeft een dogmatisch karakter
gekregen, daar de katholieke kerk tegelijk vastlegde dat een niet meegaan met
de uitspraken van het Concilie als afvalligheid van de leer van de kerk en van
de kerk zou worden beschouwd. Ze heeft zich daarmee duurzaam met de
machtsfactor “islam” verbonden en zal daardoor radicaal veranderen.
Terecht spreekt Dr. Hans-Peter Raddatz van een
nieuw ontstane “chrislam”. Ze wordt door deze fundamentele vergissing tot een
stijgbeugel voor de machtsontplooiing van de islam, en ze zal in het kader van
de machtsgreep van de islam tenslotte door deze verbinding en met haar het
christelijke Avondland te gronde gaan. Ongetwijfeld staat dit laatste niet
slechts op een tweesprong, maar aan de rand van de afgrond.
Men moet bij deze kerkhistorische ontsporing met
ernstige gevolgen niet vergeten dat in het verloop van het Concilie de
toenmalige kardinaal Karol Wojtyla grote invloed heeft gehad op het accepteren
van de betreffende formuleringen en dat hij later als paus in zijn
christelijk-islamitische oecumene, die uiteindelijk op de identiteit van Allah
en de God van de christenen berust, dit besluit van het Concilie consequent
getransponeerd, gerealiseerd en uitgebreid heeft.
“De heilswil omvat echter ook diegenen, die de
schepper erkennen, onder hen in het bijzonder de moslims, die het geloof in
Abraham belijden en met ons de ene God aanbidden, de barmhartige, die de mensen
op de Jongste Dag zal oordelen.” (Hoofdstuk 16) Hoe paus Johannes Paulus II
gedurende zijn zesentwintigjarige werkzaamheid als paus de besluiten van het
Concilie heeft getransponeerd en hoe hij ook nog steeds in zijn openbare
uitingen de uitspraken van het Concilie heeft bevestigd, blijkt bijvoorbeeld
uit het volgende citaat (‘De dialoog is heden nodiger dan ooit!’ van Mattias
Kopp):
“Het
was vooral de reis van de paus naar Marokko (van 19 tot 20 augustus 1985), met
zijn rede voor meer dan 100.000 islamitische jongeren in het stadion van
Casablanca, die een historische mijlpaal werd. Herinnerend aan het erfgoed van de abrahamitische religies
benadrukte de paus: “Wij geloven aan dezelfde God, de levende, die de werelden
schept en die zijn schepselen naar de voleinding leidt … daarom kom ik vandaag
als gelovige tot jullie.”
In plaats van een noodzakelijke pauselijke
waarschuwing aan alle mensen – ‘urbi et orbi’ – en van een voorlichtende
verwijzing voor de christenheid naar het gevaar van de islam met zijn
antichristelijke en antidemocratische, met zijn mensverachtende en de
mensenrechten kwetsende machtsideologie, kuste Johannes Paulus II demonstratief
een groene prachtuitgave van de koran (‘L’Orient et le jour” van 14 mei 1999),
qua inhoud het handboek van het islamitische terrorisme van onze dagen, boog
hij “in eerbied” voor de massamoordenaar Khomeini, omarmde hij in 1993 de
massamoordenaar Turabi, smeekte hij in het “Heilige Jaar” 2000 Johannes de
Doper “de islam (niet de moslims!) te behoeden” en spoorde hij na de
terreurdaad van 11 september 2001 aan tot “respect voor de ‘authentieke’ (en
dat zou moeten betekenen vreedzame) islam”.
“Geen paus, geen kardinaal, geen politicus heeft
het zo omvattend opgenomen voor de belangen van de islam, van het economisch
liberalisme, van de maffia en van de vrijmetselarij als paus Johannes Paulus
II, de ´esoterisch geschoolde´.” (Dr. Hans-Peter Raddatz:: “Von Allah zum
Terror?”, p. 243).
Het is in het licht van deze handelwijze in het
geheel niet verwonderlijk dat ook professor Hüsein Hatemi op 29 december 2001
de volstrekt juiste opmerking maakte:
“Er is
geen mens in de Westerse wereld die de islam een grotere dienst heeft bewezen
dan de paus!” (Johannes Paulus II).
De keerzijde van deze onderhorigheid aan de islam
toont zich in een andere tendens: “Reeds in 1974 noemde de VN de leider van de
PLO “Hoofd van de Palestijnse natie”, en paus Johannes Paulus II ontving hem
(Yasser Arafat, 1929-2004: “Voor ons betekent vrede de vernietiging van
Israël”) vaker dan welk westers “staatshoofd” dan ook. Sinds de VN-conferentie
in Durban spreekt men van de “terreurstaat
Israël” en komt de worsteling om zijn bestaan steeds dichter bij de
Holocaust.
Onder de indruk van het in Frankrijk bijzonder
uitgesproken antisemitisme beschouwde de vroegere minister-president Rocard de
stichting van de Jodenstaat als een ‘historische vergissing’” (Dr. Hans-Peter
Raddatz)
Tot wat voor een wereldbeschouwelijk-theologische
verblinding Johannes Paulus II, die men binnenkort heilig zal verklaren,
gestegen was, toont de verkeerde uitspraak aan, die hij reeds op 21 september
1986 bij het angelus gebed in Rome deed:
“Iedere
religie (dus ook de islam) leert de overwinning op het kwaad, het zich inzetten
voor de gerechtigheid en de acceptatie van de ander. Deze gemeenschappelijke
trouw aan de respectieve religieuze tradities is heden meer dan ooit een
vereiste voor vrede.”
De katholieke kerk bleef sinds het Tweede Vaticaans
Concilie geestelijk met de islam verbonden en hield tot nu toe in de
opeenvolging van alle pausen steeds de verkeerde koers aan.
Op 1 mei 2011 werd Johannes Paulus II voor zijn
misdaad tegen de christelijke geest door paus Benedictus XVI zalig verklaard.
Ook werd hem door de huidige paus Franciscus binnenkort de heiligverklaring
toegekend.
In het licht van de uitspraken van het Concilie en
de paus is het consequent en in het geheel niet verwonderlijk, dat men in de
studiegids van de Duitse bisschopsconferentie “Christenen en moslims in
Duitsland” van 2003 kan lezen:
“Christendom
en islam zijn twee verschillende toegangen tot dezelfde God.”
Kort en raak stelt Dr. Raddatz: “Wie een bijna
tweeduizendjarige Godsidee en de daaruit moeizaam ontwikkelde voorstelling van
de mensenrechten op de afvalhoop van de (heils)geschiedenis werpt, staat wijd
open voor het opnemen van manipulatieve begrippen die geschikt zijn om de
´traditie´ van Europese gewelddadige systemen voort te zetten.”
En verder: “Zolang het nieuwe geloofsvoorschrift
van de gemeenschappelijke God geldt, kan de convergentie van beide
geloofsvormen zich voortzetten, waarbij het zeker om eenrichtingsverkeer gaat.
De convergentie voltrekt zich onder geweldig grote veranderingen in de kerk bij
een gelijkblijvende islam. In kerken worden korans uitgestald, maar in moskeeën
liggen geen Bijbels. Het
zijn christenen die de bouw van moskeeën in Europa eisen en er zijn geen
moslims die de bouw van kerken in de Oriënt ondersteunen. Het zijn
´christenen´ die in Europese moskeeën ´bidden´ en moslims die in hun landen
christenen doden.” (Dr. Hans-Peter Raddatz: “Von Allah zum Terror?”, p. 241 en
239).
De blinde vlek in de kennis van beide grote kerken
tegenover een fascistische ideologie is geen nieuw fenomeen in onze tijd. Niet
alleen tegenover de fascistoïde politieke religie islam, maar evenzeer verblind
spraken de christelijke bisschoppen zich precies tachtig jaar geleden uit met
betrekking tot het nationaalsocialisme. Het is een angstaanjagende parallel en
een verbazingwekkende herhaling van wat zich in de kerken van toen en van nu
afspeelde en weer afspeelt:
“Mei 1933 (sic) vermaanden de Beierse bisschoppen,
dat men niet naar het scheidende en het verleden moest kijken, maar ‘naar wat
ons verbindt’” (te vinden bij de jurist Gerhard Czermak). “Zoals het grootste
deel van de katholieke en protestantse kerken in het Derde Rijk tot aan de
catastrofale ‘Eindzege´ blind en star bleven, zo schijnt het nu ook weer te zijn.
Voortdurend wordt over islamitische broeders, over monotheïsme, over dialoog en
tolerantie geschreven en gepraat” (Marius Baar: “Zeitbomben der
Weltgeschichte”, p, 124 en 103).
Als de satanisch kwade geest een bruin hemd
aantrekt, of zich in het manteltje van een wereldreligie hult, wordt er
blijkbaar van het kenvermogen van beide grote kerken en van de gehele
Westelijke wereld teveel geëist.
Ook de opvolger van paus Johannes Paulus II schaart
zich in het koor van onwetenden, zij die de islam niet begrepen hebben.
Nog voordat hij tot paus benoemd werd, zei
kardinaal Joseph Aloisius Ratzinger in een uitvoerig gesprek met de journalist
Peter Seewald, dat in 1996 als boek met de titel “Het Zout der aarde –
christendom en katholieke kerk bij de millenniumwisseling” gepubliceerd werd,
het volgende:
“De
bommenterreur van extremistische moslims geeft heden de islam een steeds
slechtere naam, en ook in Europa groeit de angst voor deze moordzuchtige
fanatici.”
En vervolgens:
“Er
bestaat een ´edele´ islam, zoals deze bijvoorbeeld door de koning van Marokko
wordt belichaamd, en er is nu eenmaal de extremistische, terroristische islam,
die men echter ook niet weer met de islam in zijn geheel mag identificeren, dan
zou men deze in ieder geval onrecht doen.”
De latere paus Benedictus XVI onderscheidt dus de
“edele islam” van het “islamisme”, respectievelijk “terrorisme”. Hij heeft dus
net zoals zijn voorganger Johannes Paulus II, die na de terreurdaad in New York
en Washington op 11 september 2001 tot “Respect voor de ‘authentieke’ (en dat
betekent de vreedzame) islam” maande, niet begrepen. Er is blijkbaar geen
sprake van gebrek aan kennis, maar van inzicht.
Het vaak gebruikte onderscheid tussen islam en
islamisme, respectievelijk terrorisme, zoals dit ook door enige islamcritici
wordt gebruikt en die mogelijk heel bewust door moslims zelf uitgevonden is, is
onzin en een gevaarlijk bedrog. Ze is een politiek gewilde misleiding om ons de
vreedzaamheid en vredelievendheid van de islam aan te kunnen praten. Met raffinement
probeert men de “authentieke”, en dat betekent dan de eigenlijke en vreedzame
islam, te scheiden van de gewelddadige, de vermeend politiek misbruikte islam,
die men dan ook anders aanduidt en islamisme of terrorisme noemt.
De in 1946 in India geboren en islam afvallige
islamcriticus, die onder het pseudoniem Ibn Warraq in de openbaarheid treedt,
heeft de ware kennis en instelling, die de pausen ontbreekt, als hij schrijft:
“De
islam is een totalitaire ideologie, die erop gericht is het religieuze, het
sociale en het politieke leven van de mensheid in al zijn aspecten te beheersen
… Ik accepteer niet de enigszins onechte onderscheiding tussen islam en
´islamistisch fundamentalisme´ of ´islamistisch terrorisme´.”
En de Turkse minister-president Erdoğan heeft zoals
bekend kort en bondig het volgende gezegd:
“Er bestaat geen gematigde of niet-gematigde
islam. Islam is islam en dat is ‘t.”
Het feit dat Mohammed, het voorbeeld voor alle
moslims, de eerste terrorist in de islam was, kan paus Benedictus, die toch
algemeen als geleerd geldt, duidelijk niet inzien, en dat iedere gelovige
moslim een potentiële terrorist is, wil hij niet toegeven.
Verontschuldigend wordt vaak geargumenteerd dat
paus Benedictus XVI de islam heel goed kent en begrijpt, maar dat hij met het
oog op bloedige reacties de waarheid niet kan uitspreken. Deze argumentatie was niet van toepassing
toen hij kardinaal was, en als paus mag hij geenszins, en dat geldt onbeperkt,
de waarheid, als hij het ware inzicht heeft, niet verloochenen en zijn kerk zo
schandelijk verraden.
Wie geen kennis bezit is in ieder geval dom, wie
haar weigert, handelt in hoge mate onverantwoordelijk, wie de waarheid echter
kent en haar loochent, is een misdadiger.
Als Benedictus XVI in zijn Regensburger voordracht
op 12 september 2006 de Byzantijnse keizer Manuel II Paleologos niet slechts
geciteerd, maar eraan toegevoegd zou hebben dat deze uitspraak over Mohammed
overeenkomt met de historische feiten en dat dit ook zijn mening was, dan was
dat een moedige stap op de weg naar de waarheid geweest.
Deze moedige stap heeft hij echter niet gezet, maar
integendeel in opmerkingen bij zijn Regensburger rede onder andere het volgende
geformuleerd en gepubliceerd:
“Dit
citaat is in de islamitische wereld helaas als uitdrukking van mijn eigen
positie opgevat en heeft zo begrijpelijkerwijs opwinding veroorzaakt. Ik hoop
dat de lezer van mijn tekst dadelijk kan zien, dat deze zin niet mijn eigen
houding uitdrukt tegenover de koran, waarvoor ik de eerbied voel die het
heilige boek van een grote religie toekomt.”
Als hij de koran gekend en de islam begrepen had,
dan had hij uit het “Heilige Boek” kunnen halen en ervaren dat de moslims de
permanente strijd tegen de ongelovigen, waartoe ook de christenen behoren, door
Allah opgedragen wordt, zowel de strijd met het wapen in de hand, dat door het
Arabische woord “qital” uitgedrukt wordt, alsook de strijd met een totale inzet
van tijd, kracht, geld en leven voor de zaak van Allah, wat door de Arabische
term “Jihad” wordt uitgedrukt.
“De
strijd met het wapen (qital) is voor u (moslims) voorgeschreven, ook al staat
deze u tegen”, zo lezen we in soera 2, vers 216.
Ongetwijfeld zijn deze uitspraken in de koran, die
paus Benedictus XVI moet kennen,
tenslotte de reden en oorzaak van de radicale verschijningen van de
islam en van de islamitische terreur van onze dagen. Ook de aanspraak op
wereldmacht, zoals deze tegenwoordig weer bijzonder luid wordt, berust op de
uitspraak van Mohammed, dat hij van Allah, en met hem alle moslims die hem
opvolgen, aangewezen werd de mensen te bestrijden totdat ze allen moslims
zouden zijn geworden, of zich aan de islam onderworpen zouden hebben.
Het is juist en in feite zo, zoals een ons bekende
islamgeleerde, met de diepste kennis en bevestiging van zijn geloof, meedeelt:
“De
islam is geen normale religie zoals de andere religies in de wereld, en
islamitische naties zijn ook geen normale naties, islamitische naties zijn iets
heel bijzonders, daar zij een bevel van Allah hebben gekregen om over de gehele
wereld te heersen en boven elke andere natie in de wereld te staan.”
Dat zegt in ieder geval Mawlana Abu I-Ala Mawdudi
(1903-1979), een van de bekendste islamgeleerden, die door de “gehele
islamitische wereld als een leider wordt beschouwd, die men zich in de gehele
geschiedenis door nog zal herinneren”, zoals professor Mark A. Gabriel in zijn
boek “Islam en Terrorisme” op p. 105 schrijft.
Tegenwoordige bedrijven de pausen, en met hen de
katholieke kerk, hetzelfde verraad van het christendom en zijn gelovigen zoals
ze toentertijd in het Derde Rijk hebben gedaan. Werkelijkheidsresistent en
kennisblind verbinden ze zich zoals toen met hun doodsvijand en voeren hun
gelovigen op een dwaalweg en naar de ondergang.
Voor zijn inspanningen en het tot stand komen van
het Concordaat op 20 juli 1933 verkreeg Adolf Hitler de Christus Orde, de
hoogste pauselijke onderscheiding voor staatslieden (Marius Baar: “Zeitbomben
der Weltgeschichte”, p. 99).
De God tot wie de paus bidt en die volgens de
aanwijzingen van het Tweede Vaticaans Concilie aan Allah identiek is, heeft in
soera 3 van de “heilige, eerbied eisende koran” zijn afgezant opgedragen het
volgende te verkondigen:
“Zeg
de ongelovigen (waartoe ook de paus alsmede de katholieken behoren): Gij zult
overwonnen en in de hel gestoten worden en daar een onzalige ligplaats hebben
(soera 3, vers 13, vlgs. Ludwig Ullmann. EB, in mijn koran: “Zeg tot de ongelovigen:
“Gij zult worden terneergeslagen en in de hel worden verzameld, dit is een
kwade rustplaats”)
Zou in het licht van dergelijke uitspraken in de
koran een paus ook niet scherp horend worden en bereid zijn te luisteren naar
wat vooraanstaande islamgeleerden zeggen en wat bijvoorbeeld de decaan voor
koranstudies aan de Islamitische Universiteit van Gaza, Dr. Subhi Al-Yaziji in
het interview zegt, dat op 25 mei 2012 door Al-Aqsa TV uitgezonden werd:
“De
verovering van Andalusië (Spanje) is een oude droom, iets waarop alle moslims
met grote vurigheid hopen en ook verder in de toekomst zullen hopen. Onze
verwachtingen gaan veel verder – wij willen de vlag van het kalifaat boven het
Vaticaan laten wapperen, want dat is ‘Rome’ van de belofte waarover Mohammed
spreekt: ‘Gij zult Constantinopel veroveren en daarna Rome’.”
Als men de islamisering van Europa in een
historisch kader plaatst, dan is te zien dat na de kleine golven, die in de
vorm van het communisme en het nationaalsocialisme de wereld binnen drongen, nu
een nog machtiger en gevaarlijker golf van barbaarse aard over Europa en de
gehele wereld spoelt. Na de de mensheid omvattende heilsideeën van de
“proletarische klasse” en het de mensheid veredelende “Arische ras” treedt nu
het visioen van de “islamitische oemma” als het heil en doel van de mensheid op
de voorgrond.
Eens wilde Hitler de wereld beheersen en eerst het
Jodendom en daarna het christendom uitwissen.
Hij beschouwde het christendom als loot van het
Jodendom en beweerde:
“Dat alles is toch alleen maar dezelfde joodse
zwendel.”
De islam wordt tegenwoordig sterker en met de aan
Hitler gelijke barbaarsheid moet nu in het kader van de islamisering eerst
Israël en dan het christendom vernietigd en het Westen beheerst worden.
Het einddoel is en blijft echter de mensheid Allahs
wet, de sharia, op te dringen om ‘vrede’ voor alle mensen en voor alle tijden
te bewerkstelligen en dat betekent, dat de mensheid tot de islamitische oemma
met een kalief als plaatsvervanger van Allah op de aarde gevormd moet worden,
zoals het in de kiem in het zogenaamde “Medina model” aanwezig is.
Men zou toch van een paus kunnen verwachten, dat
hij zich informeert en de eenvoudige waarheid over de islam, waarin de
absoluutheideis van een fascistoïde almachtsideologie reeds in de kiem aanwezig
is, zou kennen. Ook als die kennis de geestelijke horizon van de paus te boven
gaat, is en blijft het een feit, dat zowel de geweldsdreiging alsook de
toepassing van geweld in het wezen van de islam gegrond zijn en van Allah en zijn
gewillige uitvoerder Mohammed afstammen. Terreur en geweld zijn gegrond in de
koran, waarover de Franse filosoof en schrijver Voltaire met duidelijk inzicht
zei:
“De
koran leert angst, haat, verachting voor anderen, moord als legitiem middel ter
verbreiding en tot het behoud van deze satansleer, hij spreekt slecht over
vrouwen, plaatst mensen in klassen, eist bloed en steeds weer bloed.”
En de uit de islam getreden Berlijnse auteur Zafer
Senocak, die in 1961 in Turkije werd geboren en sinds 1970 in Duitsland leeft,
schrijft over de koran:
“Ook als de meeste moslims en niet-moslims
(toevoeging van de auteur van dit artikel) het niet willen erkennen, dat
terreur uit het hart van de islam komt, komt deze toch direct uit de koran
voort. Hij richt zich tegen allen die niet volgens de regels van de koran leven
en handelen, dus tegen democraten, westers geïnspireerde denkers en
wetenschappers, tegen agnosten en atheïsten. En hij richt zich vooral tegen
vrouwen. Hij is het handwerk van het mannenverbond dat de islam is, dat met
alle macht zou willen verhinderen, dat vrouwen gelijkberechtigd zouden worden
en dat hun eeuwenlange onderdrukking zou eindigen.”
Het is nauwelijks te geloven, maar hier is toch
sprake van dezelfde koran, die paus Johannes Paulus II, die door Benedictus XVI
zalig werd verklaard en binnenkort door de nieuwe paus Franciscus heilig zal
worden verklaard, in deemoed zo innig kuste. Ook paus Benedictus XVI voelt
tegenover de koran “de eerbied, die het heilige boek van een grote religie toekomt”,
en hij dwong de publicatie van de “drie heilige boeken van de monotheïstische
godsdiensten” af, waartoe natuurlijk ook de koran behoorde.
Dat pausen het gemakkelijk te doorziene maakwerk
van een kamelenhandelaar uit de Arabische woestijn voor een ware Godsopenbaring
houden, die de eeuwige en absolute waarheid zou bevatten en voor alle mensen
tijdloos geldig zou zijn, is ronduit belachelijke waanzin. Al meer dan duizend
jaar wordt de mensheid door een analfabeet uit de Arabische woestijn voor de gek
gehouden, die zijn pathologische toestanden tot door god geïnspireerde
openbaringen opblies en het daaraan vereiste geloof met het zwaard afdwong.
Johan Gottfried Herder (1744-1803) is in ieder
geval niet in deze zwendel getrapt en heeft wat de koran betreft reeds meer dan
tweehonderd jaar geleden de ware toedracht duidelijk doorzien en in zijn
geschrift uit 1786 “Ideen zur Philosophie der Geschichte der Menschheit”
treffend geformuleerd:
“Zijn
(Mohammeds) Koran, dit merkwaardige mengsel van dichtkunst, welsprekendheid,
onwetendheid, slimheid en aanmatiging, is een spiegel van zijn ziel, die zijn
gaven en tekorten, zijn neigingen en fouten, het zelfbedrog en de noodhulp,
waarmee hij zichzelf en anderen misleidde, helderder dan enig andere koran (EB:
koran=recitering) van een profeet laat zien.”
Tot een gelijke beoordeling kwam meer dan duizend jaar geleden Al-Razi (ca.
865-925 n.Chr.), die als een van de grootste denkers van de islam geldt. Hij
formuleerde zijn oordeel zelfs nog radicaler en vatte dat in de volgende
woorden samen:
“De koran is echter niets anders dan een
bevreemdende mengelmoes van absurde en onsamenhangende fabels, die als te
belachelijk voor onnavolgbaar wordt gehouden, waarbij in feite zijn taal, zijn
stijl en zijn veelgeroemde ´welsprekendheid´ geheel en al niet correct zijn”
(In: Ibn Warraq, “Warum ich kein Muslim bin”; p. 369).
Het christelijke Avondland staat op het punt door
een blinde vlek in de kennis en ideologische verblinding te gronde te gaan. De
vraag is niet, in het licht van de geborneerdheid en naïviteit van de
ongelovigen, waartoe naast de politici ook de kerkleiders gerekend moeten
worden, of Europa islamitisch wordt, maar wanneer het zover is.
Waarmee men te maken krijgt wat betreft de islam,
werd door Dr. Hans-Peter Raddatz treffend geformuleerd:
“In geen andere cultuur, laat staan in enige
religie, is de codificatie van moord, roof, slavernij en schattingsafpersing
(EB: jizya) religieuze plicht. In geen andere religie is de gesanctioneerde
legitimatie van geweld als de wil van God tegenover anders gelovigen aan te
treffen, zoals die door de islam als integraal bestanddeel van haar ideologie
in de koran gecodificeerd en in de historische praktijk bevestigd is. Ten
slotte is er geen enkele stichter van enige religie wiens voorbeeldwerking
oorlogsvoering omvatte, noch het in opdracht liquideren van tegenstanders,
zoals dat bij Mohammed daarentegen wel het geval was.
(Dr. Hans-Peter Raddatz: “Von Allah zum Terror?”,
p. 71).
Bron:
http://europenews.dk/de/node/70079
.
Mijn
besluit?
Dat
woord en wederwoord het begin is va de Wijsheid. Zoiets us alleen mogelijk in
een vrije wereld, tussen vrije mensen. Wat nog altijd niets wegneemt van de
wezenlijke verschillen : de Joods-Christelijke Beschaving is doorheen de eeuwen
het fundament (geweest) van onze welvaart.
Maar
ik kan mij vergissen….
Ik
voel me net als in een les caninologie, voor beginnelingen, waar duidelijk uitgelegd
werd, dat een zachtaardige Labrador blinde-geleidehond en een woeste opgefokte
Dobberman twee onder-rassen zijn van dezelfde gedomesticeerde wolfshond, die in
niets van elkaar verschillen. U kunt gerust de hand uitsteken naar alle twee.
De ene zal zich laten strelen en U
vriendelijk bezien met zijn trouwe honden-ogen. De andere zal U opvreten met
huid en haar. Als het een lMoslim-Dobberbeest is, zal hij daarenboven al Uw
eigendommen wegslepen en Uw vrouw toevoegen aan zijn harem. Maar gelijk hebben
ze : het zijn alle twee vertegenwoordigers van het hondenras.
Geschreven door AABEE via
Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten