1487 - INTERVIEW MARC GRAMMENS HERSCHREVEN

. 1487 - INTERVIEW MARC GRAMMENS HERSCHREVEN . De ene leeuw is de andere niet En zo is Marc Grammens ook een sieraad voor zijn Volk. . Ja, U leest het goed! Het interview, dat verscheen in Het laatste Pdf-Magazine van het Vlaams Belang (zie vlaamsberlang.org), verscheen daar spijtig genoeg in een zodanig kleine letter, dat het onmogelijk om lezen was. Het vergde dus heel wat kunstgreen op Pdf-niveau, om er iets van te kunnen maken. Maar het resultaat viel eerst niet mee. Het was een woord-voor-woord tekst, met telkens na ieder woord een andere lijn. Onleesbaar dus. Bladzijden lang. Ja, dat zijn zo de ‘loeten’ die computers zich af en toe kunnen permitteren.. Zo kwam het, dat in mij, na een halve bladzijde tekst verbeteren, voelde als de Meester zelf, die bij mij ten huize aan het schrijven was geslagen… De ronkende harmonieuze volzinnen rolden op het scherm, niet dank zijn mijn vingertoppen, maar dank zij die van mijn held. Niet eens de neiging gevoeld ook maar één komma te veranderen. Iemand die het geluk geniet om het meesterwerk van een Oude Vlaamse Meester te mogen restaureren, heeft toch ook niet de pretentie er ook maar één haartje aan te ‘verbeteren’!? Klein, met monikken-geduld en met enorm veel schrijfgenot kwamen de volzinnen weer tot leven, zoals de Meester ze in dat verre vaderland van mij ze gedicht had. Kijk, dacht ik, gelukkig met die ontdekking : zo ook moet ik voortaan de teksten van Geert Wilders telkens ‘her-schrijven’, woord voor woord, vooraleer ik iets van hem overneem op mijn blog. * Opgepast! Het is niet zo, dat ik mij wegens dat ‘ongeloof’ van de Meester, ook gelukkig moet voelen. Doordenkend op die teneur, ziek ik mijn en ook zijn Vlaamse land in een zeer nabije toekomst bezaaid met de spitse punten van minaretten als opgerichte roeden, speurend naar vrouwelijk wild om te bespringen, op al die plaatsen waar sedert mensengeheugenis een kerktoren tussen het groen der bomen naar de hemel wees. Daar waar het Christendom met opzet of door onnadenkendheid vernietigd werd en het land doet vervallen tot een cultuurloze woestenij, groeit immers vanzelf de splijtzwam van de wilde woestijncultuur. Een ‘neutraal volk’ bestaat niet, heeft nog nooit bestaan, en zal ook nooit bestaan. * Ja ik weet ook dat elke beschaving vroeg o laat zichzelf vernietigt. Voor iemand die dagelijks leeft tussen de ruïnes van de oude Romeinse Beschaving, moet daar geen tekeningetje bij. Zaak is dus te leren uit de fouten van een ander. Een van die grootste fouten waren de onderlinge vetes en daardoor het verlies van geloof in zichzelf. Met zaken als Spartacus en de Slavenopstand tot gevolg. Keizer Hadrianus (76 na Chr) had in Tivoli bouwwerken en tuinen die heden ten dage nog altijd gelden als voorbeelden voor bouwmeesters en tuinarchitecten. In Rome bouwde hij o.a. het wereldberoemde Pantheon. Grootheid en verval : het ligt zo dicht bij elkaar. En waar de cement van tussen de grondvesten wegrot, stort het sterkste bouwwerk in. De Leer van de Zachtmoedige is al 2.000 jaar het bindmiddel van onze Westerse Beschaving, die begon bij de Oude Grieken en de Oude Romeinen : niemand heeft het recht om die te laten doodbloeden in onze dagen. De vijand weet waar hij ons kan raken : kerken laten wegrotten om ze meteen te vervangen door moskeeën. Het begint met hoofddoeken en drugs, en het eindigt met Kalasjnikovs overal in de straten. . Ter zake : Hij leerde de knepen van het vak als buitenlandcorrespondent in Groot-Brittannië. In Vlaanderen schreef hij helemaal alleen zijn ‘Journaal’ bij elkaar. Zijn kritische kijk op de binnen- en buitenlandse politiek, zijn rake stijl en zijn ongeëvenaarde dossierkennis maakten van ‘Journaal’ een opinieblad buiten categorie. Een blad waar duizenden Vlamingen keer op keer naar uitkeken en dat duidelijk een leemte vulde in de grijze eenheidsworst van de Vlaamse media. Maar Mark Grammens is intussen 80 geworden en na 25 jaar legt hij – moe maar voldaan - zijn scherpe pen aan de kant. Wij konden hem nog strikken voor een interview. U bent de zoon van de bekende taalactivist en politicus Flor Grammens en groeide op in een Vlaams nest. Heeft dat van u de flamingant gemaakt die we kennen? Of was het eerder de naoorlogse repressie? Een repressie waar u zelf als kind het slachtoffer van werd? De beide hebben mij zeker beïnvloed: de familiale achtergrond én de repressie. Maar ten derde en vooral: de groeiende overtuiging dat de toekomst van Vlaanderen in zelfbestuur ligt. Ik herinner mij nog goed hoe ik in 1961, na vijf jaar verblijf in Londen als perscorrespondent, terugkwam in Vlaanderen en tijdelijk bij mijn moeder in Leuven verbleef. We vroegen ons toen af: maar kunnen de Vlamingen dat zomaar dulden, een Vlaamse stad waar iedereen Frans spreekt om de Franstalige studenten plezier te doen? Enige jaren later werd het tijd voor ‘Leuven Vlaams’. Die repressie heeft diepe wonden geslagen, ook persoonlijk. U betoogt vaak dat de repressie een onherstelbare kloof heeft geschapen tussen de Vlamingen en het Belgische regime. Historicus Marc Reynebeau en andere opiniemakers houden echter vol dat die “anti-Vlaamse repressie” fictie is, niet meer dan een hardnekkige en politiek geïnspireerde mythe… Je mag Reynebeau nooit geloven. Ik woonde bij de ‘bevrijding’ in Oudergem (Brussel) en praat nu niet als ‘historicus’ maar vanuit mijn eigen ervaring. Oudergem zat vol Rexisten (aanhangers van de Franstalige collaboratiebeweging van Leon Degrelle, red.). Dat was algemeen bekend, maar de enigen die bij de bevrijding vervolgd werden, waren Vlamingen, Vlaamsgezinden. In winkels en op de tram werden wij, schoolknapen (ik nam dagelijks tram 25 naar het Sint-Jan-Berchmanscollege), uitgescholden voor ‘salle boches’ en zelfs geslagen omdat we Nederlands spraken. Ik heb het meegemaakt. Nu we het toch over de repressie hebben. In de marge van de berichten over ‘Vlaamse’ moslimjongeren die naar Syrië trokken om er mee te gaan vechten tegen Assad, viel de vergelijking met de Vlaamse Oostfronters, vrijwilligers die in WOII naar Rusland trokken om het communisme te bestrijden. Wat vindt u van die vergelijking? ‘Le ridicule ne tue pas.’ Er is één groot en levensbelangrijk verschil. Onder de eersten die terugkwamen van het Oostfront werden er na de bevrijding enkelen gefusilleerd. Dat zal geen enkele moslim overkomen… Daarmee zijn we aanbeland bij de journalistiek. U hebt in ‘Journaal’ altijd fel geageerd tegen de manier waarop het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang door de vaderlandse pers werden bejegend en aangepakt. ‘DDR-praktijken’, schreef u. Waarom kan u zich daar zo boos over maken? Omdat het zo gemakkelijk en oneerlijk is, en een volwassen pers onwaardig. Kijk, het is heel normaal en verdient zelfs aanbeveling dat politieke partijen openlijk zeggen met welke partijen ze na de verkiezingen eventueel een coalitie zullen sluiten, en met welke partijen ze dat in geen geval zullen doen. Dat is informatie waar de kiezer recht op heeft. Maar de pers mag daar niet aan meedoen. Een pers die een ‘cordon’ opwerpt tegen één of meerdere partijen, bestempelt zichzelf als ongeloofwaardig. Ze valt uit haar rol. U was het zelf niet altijd eens met het Vlaams Be lang en stak uw kritiek ook niet onder stoelen of banken. Vooral onze aanpak van het vreemdelingenvraagstuk of -probleem kreeg meermaals forse tegenwind. Waarom eigenlijk? Ik begreep en begrijp nog steeds zeer goed dat het vreemdelingenvraagstuk voor problemen zorgt, maar ik vond dat het Vlaams Blok/Vlaams Belang zich kwetsbaar opstelde door de indruk te wekken dat dit haar hoofdthema was. Hierdoor zorgde de partij er misschien zelf voor dat niet langer het Vlaamse independentisme (het onafhankelijkheidsstreven) de agenda beheerste, maar iets wat men dan gemakkelijk ‘racisme’ is gaan noemen. Wat dan is uitgemond in de politieke correctheid van het ‘anti-racisme’. Ik heb nooit begrepen waarom het Vlaams Belang niet (vaker) uitpakte met de verklaring van Mme Lizin, toen burgemeester van Hoei, een tijdlang PS-ondervoorzitter en zelfs voorzitter van de Senaat. Lizin zei dat immigratie aangemoedigd moest worden “om de demografische meerderheid van de Vlamingen te neutraliseren.” Kortom, ik had liever gezien dat het Vlaams Belang de Belgische exploitatie van de massa-immigratie hekelde dan de perceptie te creëren of te voeden dat men eenvoudig gezegd ‘tegen de vreemdelingen’ was. Langs de andere kant bleef u er ook op hameren dat niet het zogenaamde ‘racisme’ maar ons onversneden separatisme aan de basis lag van het beruchte cordon sanitaire, van het politieke proces en de veroordeling van het Vlaams Blok. Blijft u daar nog altijd bij? Jazeker, daar blijf ik bij. Meer dan ooit zelfs, nu iedereen merkt dat het ‘cordon’ zich stilaan ook lijkt uit te strekken tot de N-VA die men moeilijk van ‘racisme’ zal kunnen beschuldigen. Men wil de Vlaamse independentistische partijen verbannen, dat is alles. U noemt het samenleven met moslims in Vlaanderen en België een hels probleem, “hét maatschappelijk probleem van de volgende generatie.” Dat is alvast niet ónze schuld. Wat hebben de machthebbers fout gedaan en is er nog ee Er is altijd, voor alles, een weg terug. Niets is eeuwigdurend of eeuwig geldend. Ik herinner er soms aan dat bij het uitroepen van de onafhankelijkheid van Algerije meer dan een miljoen Fransen het land werden uitgezet. De overgrote meerderheid daarvan was in Algerije geboren en had nooit een ander vaderland gekend. Het kán dus, maar daarmee bedoel ik niet dat het hier tot de mogelijkheden behoort of zou moeten behoren. U schreef ooit dat u - zelfs als ‘linkse flamingant’ - een stem voor het (rechtse) Vlaams Blok/ Vlaams Belang kon aanbevelen omdat het de snelste weg was naar Vlaamse onafhankelijkheid en de ontbinding van België… Ja, en zo schreef ik ook ooit dat Vlamingen die in Brussel voor Franstalige lijsten konden stemmen, als ze niets beters vonden, maar op de communisten van de ‘Parti des Travailleurs’ (de Franstalige tegenhanger van Amada, nu PvdA) moesten stemmen. Want als die machtig werden, zou Vlaanderen zeker resoluut weigeren om met hen scheep te gaan. Zodat de zelfstandigheid weer wat dichterbij kwam. Grapje natuurlijk, maar het is zo. Is er in het kleine Vlaanderen wel ruimte voor twee Vlaams-nationale partijen? Natuurlijk, net zoals er links- en rechtshandigen zijn. De N-VA heeft een stuk publiek van het Vlaams Belang ingepikt, maar heeft ook gerekruteerd in de groep mensen die nooit voor het Vlaams Belang zouden stemmen. Dat mag niet vergeten worden. Maar het omgekeerde is ook waar. Het Vlaams Belang trekt kiezers aan die de N-VA wat te braaf vinden en zet thema’s op de politieke agenda die andere partijen verwaarlozen. In Vlaanderen wordt met veel belangstelling en sympathie gekeken naar de politieke ontwikkelingen in Schotland en Catalonië. Schotten en Catalanen lijken resoluut te gaan voor volledige autonomie of onafhankelijkheid. Het autonomiestreven krijgt in Schotland en Catalonië brede steun, van links tot rechts. Waarom is dat niet mogelijk in Vlaanderen? De situatie is niet identiek. In België leidt het Vlaamse zelfbestuur naar de volledige ontmanteling van de staat. In Spanje en Groot-Brittannië gaat het om de afsplitsing van relatief kleine gedeelten van de staat, die voorts blijft bestaan. Dat is niet hetzelfde. Goed, maar waarom zweert de linkerzijde hier nog altijd bij een tot op de draad versleten België? Het socialisme heeft hier resoluut voor België gekozen, omdat het daarin dankzij de Franstalige Parti Socialiste verzekerd blijft van deelname aan de macht. In een (min of meer) zelfstandig Vlaanderen verliest het die zekerheid. Het dreigt dan zelfs voor heel lange In een (min of meer) zelfstandig Vlaanderen verliest het die zekerheid. Het dreigt dan zelfs voor heel lange tijd verwijderd te blijven van de macht. Dus kiezen de socialisten voor België, gedreven door hetzelfde simpele eigenbelang als de Saksen-Coburgs. Dat heeft volstrekt niets meer te maken met ideologie, maar uitsluitend met persoonlijk gewin en groepsbelang. De verkiezingen van 2014 worden wel eens ‘de moeder van alle verkiezingen’ genoemd. Gelooft u dat we naar een ultiem kantelmoment gaan en dat we afstevenen op een fundamentele breuk in het land? Ik zou het willen, maar… Misschien loopt het allemaal af met een sisser, net zoals na de vorige verkiezingen? In plaats van ‘verandering’ hebben we toen Elio Di Rupo gekregen… Ja, ik vrees dat het feest nog niet direct zal doorgaan. Er wordt vaak gezegd dat een stem voor het Vlaams Belang een verloren stem is en dat de partij aan de kant staat. Maar de participatiestrategie van de N-VA heeft ook nog niet veel opgeleverd. Was het geen strategische inschattingsfout om in de logica van Belgische onderhandelingen te stappen? Daar ben ik het mee eens. Ik schrok me rot toen De Wever op de avond van de verkiezingen (juni 2010) het eerste-ministerschap aan Di Rupo aanbood. Ik dacht toen: is die zo grenzeloos naïef? Dan krijg je via verkiezingen een beetje macht, en dan geef je ze direct prijs, gratis en voor niets. Ongelooflijk, maar helaas waar gebeurd. Ik vermoed dat De Wever dacht dat hij op die manier Di Rupo tot plooibaarheid zou dwingen, maar zo steken Walen niet in elkaar. Zij beschouwen Vlaamse giften als zaken die hen rechtmatig toekomen. De geschiedenis leert dat Vlaanderen altijd de dupe is van communautaire onderhandelingen… Dat zou men op de duur inderdaad gaan denken. Het ontbreekt Vlamingen aan revolutionaire logica. Daarmee bedoel ik het volgende: wat ze nastreven (zelfbestuur) is in de Belgische context een ‘revolutie’. Maar in de praktijk gedragen ze zich niet als mensen die een revolutionaire verandering nastreven en daar alle consequenties van aanvaarden en doorzien. Sommigen zeggen dat België vanzelf zal ‘verdampen’ (binnen de Europese Unie). Zo gemakkelijk zal het wellicht niet gaan. Vlaanderen zal het zélf moeten doen. En u bent wat dat betreft nogal pessimistisch. U voorspelt dat het niet zonder slag of stoot zal gaan… Inderdaad. Ik probeer de Vlamingen al lang duidelijk te maken, zonder hen de schrik op het lijf te jagen, dat er misschien slachtoffers zullen vallen. Hoe of wanneer, dat weet ik niet. Maar ik weet wél dat België er alles aan zal doen om het Vlaamse zelfbeschikkingsrecht te smoren. Letterlijk alles. Zoals Louis Tobback ooit uitschreeuwde dat het Vlaams Belang met alle middelen bestreden moest worden, en nadien beklemtoonde dat hij wel degelijk álle middelen had bedoeld, zonder iets uit te sluiten. België zal, als het er op aan komt, zijn laarzen vegen aan de mensenrechten. Van ‘verdampen’ zal er nooit sprake zijn, dat is een illusie. Zoals het ook een illusie is te denken dat een revolutionaire doelstelling met verkiezingen of andere brave democratische middelen kan worden doorgevoerd… U stopt met ‘Journaal’. Op uw leeftijd hebt u natuurlijk het volste recht om het wat kalmer aan te doen, maar vreest u het ‘zwarte gat’ van het pensioen niet? Dank u wel. Maar van een ‘zwart gat’ is geen sprake, gelukkig. Alleen de stress en de deadlines vallen weg. En dat is een geruststellende gedachte. Vlaanderen zal uw kritische stem en uw scherpe pen missen. We hopen dat u - samen met uw vrouw - nog lang mag genieten van uw ‘oude dag’. Opgetekend door Ludo Leen BIO MARK GRAMMENS Geboren te Ronse op 25 april 1933 Gewezen correspondent in Londen voor Het Volk en Trouw (Nl.) Gewezen redacteur van De Vlaamse Linie, De Nieuwe en ’t Pallieterke Oprichter van ‘Journaal’, een 14-daagse nieuwsbrief Eerste nummer: 5 mei 1988 Laatste nummer: 25 april 2013 . Geschreven door AABEE via Digitalia … http://www.vlaamsbelang.org/ http://www.pallieterke.info …