***
Zaterdag 25 mei
Zon 5u41-21u39
H Urbanus
Schijnt de zon op St-Urbaan, dan
wordt de wijnstok zwaar belaân
Deel II
.
Het aftellen naar 25 Mei 2014, naar De Moeder Aller
Verkiezingen, kan beginnen : nog 363 keer slapen! Vlaanderen zal, desnoods in
voetbalshirts, zwart-geel kleuren en het duo Coburg/Di Jeanetto kan de valiezen
beginnen pakken.
Misschien wordt dan ook het aftellen ingezet, van
het afwentelen van het Moslim-moordenaarsjuk dat met de dag drukkender begint
door te wegen. Om met Bush Jr te spreken (zie hieronder) : ze hebben ons lang
genoeg gehaat.
.
1394 - HET AFTELLEN IS
BEGONNEN
°°°
De milieu-vervuiling
in Stockholm
Geen mede-oorzaak
van de opwarming van de Aarde?
Zelfs niet
in overdrachtelijke zin?
°°°
Woensdag 22 Mei 2013 : het
was niet ‘Londen’, maar ‘Woolwich’, wat een slok op de borrel scheelt.
Ik kom nog even op deze
fatale moordpartij terug, omdat DM de indruk wekt, terzake de ‘inburgering’,
stilaan tot de jaren van verstand te zijn gekomen. In hun beschrijving (zie
hieronder) houden zij het echter nog steeds op ‘twee door zichzelf geobsedeerde
moordenaars’’, ipv op ‘twee door een moorddadige ideologie geobsedeerde
moordenaars’, wat volgens mij een wereld van verschil is. Maar alla, er is,
voortgaande op de rest van het geschrijf, toch beterschap in zicht, want zij
durven al spreken over de haat rond 9/11 die van de andere kant kwam.
Ze willen ‘de gruwelijke
gebeurtenis in de straten van Woolwich
een plek geven’, maar weten niet goed hoe. Dus draaien ze maar rondjes ipv te
verwijzen naar de massa-hysterie in de verwrongen geesten van al die Islammers,
geen één uitgezonderd. Waarbij ik nogmaals verwijs naar al die ‘brave Duitsers’
die tot hun eigen verwondering, als het er op aan kwam, de bewakers voor de
KZ-Kampen hebben geleverd.
*
‘Lone wolves’, het zijn niets meer dan eenzame
wolven, waarbij het ‘not done’ is meteen te denken aan Andres Breivik. Dat was
geen eenzame wolf, uit op zelfverheerlijking en/of zelfdestructie, dat was een
koele moordenaar die toevallig een snelvuurwapen bij de hand had, in plaats van
een kapmes. Maar zie (volgens DM) : het essentieel verschil is de opgevoerde
show, waaruit het bewijs geput wordt dat het publiciteit beluste pubers waren
geweest… Teveel naar video-spelletjes gekeken, niks Al Quada.
Wat ik daarop kan zeggen? Dat
haat haat oproept. De vraag is alleen
wie begonnen is, en dat heeft alles te maken met het ‘wij’ en ‘zij’
gevoel.
°°°
Ter zake :
Moord als terreurperformance
® De Morgen
*
In Woolwich kregen twee door zichzelf geobsedeerde
moordenaars de erkenning die ze zochten, maar niet verdienden. Dat
schrijft Frank Furedi. Hij is een gerenommeerd socioloog, en de auteur van
'Invitation to Terror: The Expanding Empire of the Unknown'. Deze bijdrage
verscheen al in de Britse krant The Independent. .
Vaak leidt de belofte van roem tot daden van
zelfvernedering en zelfdestructie. In Woolwich heeft die belofte geleid tot de
vernietiging van een ander mens.
De nieuwsverslaggever van ITV
noemde het "de dag dat het geweld à la Bagdad ook in South London
neerstreek". Parlementslid George Galloway, de prins van de politieke
potsenmakers, vergeleek het incident dan weer met het geweld dat de Syriërs te
beurt valt. Beiden legden uiteraard enige zin voor overdrijving aan den dag.
Woolwich is nog altijd Bagdad of Damascus niet. Gelukkig wordt Londen maar heel
zelden opgeschrikt door dit soort gewelddadige incidenten en blijft het een
relatief relaxte en vreedzame plek. Maar hoe kunnen we deze gruwelijke moord in de straten van Woolwich een
plek geven?
De aanslagen van 11 september
2001 hebben een aardverschuiving veroorzaakt in de manier waarop de westerse
samenlevingen tegen de terreurdreiging aankijken. Van oudsher werd terrorisme
beschouwd als iets wat zijn roots 'daar' had, en 'daar', dat was dan gewoonlijk
ergens in het Midden-Oosten. Toen gewezen president George W Bush na de
aanslagen op het World Trade Center vroeg "waarom zij ons zo haten",
nam iedereen voetstoots aan dat "zij" uit een ver land afkomstig
waren. De mensen die "ons haatten" en bedreigden, behoorden in de
geesten van de mensen niet tot de westerse samenlevingen. Toch is het sinds
9/11 steeds moeilijker geworden om te ontkennen dat er naast de dreiging van
buitenaf ook een dreiging van binnenin bestaat.
Het besef dat sommige mensen
onze maatschappij maar niks vinden en geen Britten willen zijn, heeft de
terreurdreiging tastbaarder gemaakt. Veel specialisten ter zake zijn zich dan
ook vooral gaan toespitsen op 'binnenlandse terroristen' en op de
radicalisering van jonge mensen die zich existentieel vervreemd voelen van de
maatschappij waarin ze leven. Die individuen worden ook weleens lone wolves genoemd en
afgeschilderd als een radicale bedreiging voor de samenleving. Willekeurige
terroristische aanslagen zijn ook de grootste angst van de Britse
veiligheidsdienst MI5, zo blijkt. Maar het idee van een random fanatic
(willekeurige fanatiekeling) stelt ons ook voor een probleem: zowat elke vorm
van onbevattelijk geweld - een schietpartij in een school, een aanval met een
mes - kan worden herleid tot een daad van politiek terrorisme.
Vandaar ook dat maar al te
veel mensen de verleiding niet kunnen weerstaan en de tragedie die zich in
Woolwich heeft afgespeeld als een daad van politiek terrorisme bestempelen.
Helemaal in die geest beweerde Con Coughlin, journalist en defensiespecialist
bij The Daily Telegraph, dat "de 'onthoofding' van Woolwich recht uit het
terreurhandboek van Al Qaida komt".
Realityterrorisme
Het lijkt me sterk dat de twee
mannen die deze gruwelijke gewelddaad hebben gepleegd het terreurhandboek van
Al Qaida zouden hebben zitten lezen. Wat voor mij wel buiten kijf staat, is dat
ze zich grondig hebben verdiept in de culturele waarden van realityshows. Het
script dat ze hebben ingestudeerd, wordt steeds weer tot leven gebracht voor de
camera's van de realityprogramma's die onze schermen hebben ingepalmd.
Het ongeziene geweld dat de
twee moordenaars hebben gepleegd op het lichaam van de vermoorde soldaat is op
zich al erg genoeg. Maar nog verontrustender is de obsessieve manier waarop ze hun performance in beeld
gebracht wilden zien. Het was ze alleen maar te doen om de uitvoering van de
daad. Het is best mogelijk dat de moordenaars alleen maar de rol van
idealistische jihadist speelden. Een van hen prevelde voortdurend "We zweren bij Allah de
Almachtige dat we jullie zullen blijven bestrijden", maar in
werkelijkheid bedoelde hij dat ze zouden blijven performen. Ze namen alle tijd
om nog wat extra beelden te laten schieten. Ze dachten helemaal niet aan
vluchten, en dat illustreert alleen maar dat ze volledig in het drama opgingen.
In de jaren tachtig, toen
Margaret Thatcher verklaarde dat "publiciteit de zuurstof van het
terrorisme is", waren de populaire cultuur en het dagelijkse leven nog
niet zo doordrongen van de reality-tv en de celebritycultuur als nu. De kans
dat ruchtbaarheid rond een daad van geweld de narcistische boodschap dat
"alles om mij draait" moet dienen, is tegenwoordig veel groter dan
dat het om politiek idealisme gaat.
In de realitycultuur wordt
publiciteit een medium dat mensen die anders helemaal niet zouden opvallen heel
even in staat stelt om in het voetlicht te treden. Vaak leidt de belofte van
roem tot daden van zelfvernedering en zelfdestructie. In Woolwich heeft die
belofte geleid tot de vernietiging van een ander mens. Als de realityfanaticus
zichzelf erkend weet als een bedreiging voor de nationale veiligheid zetten we
die obsessieve hunker naar rom en erkenning onbedoeld nog kracht bij. En dat is
hier de echte tragedie.
De 'ik ben hier ook'-rol
Uiteindelijk wordt de impact
van een terreurdaad bepaald door de manier waarop de samenleving erop reageert.
Vandaar dat we vooral niet mogen overreageren. Als we de bedreiging buiten alle
proportie opblazen, kan dat would-be realityfanatici nog aanmoedigen. Ze kunnen
namelijk gaan concluderen dat relatief bescheiden terreurdaden een disproportionele impact
hebben op de samenleving. Af en toe - en gelukkig heel zelden - slaagt de
willekeurige terrorist erin om zware lichamelijk schade aan te richten. Het is
echter niet de omvang van de schade waaraan hij zijn relevantie ontleent. Hij
vormt namelijk niet alleen een fysieke, maar ook, en vooral, een culturele
bedreiging.
Na Woolwich blijven twee
beelden me achtervolgen. Het ene is de sadistische moord op zich. Het andere is
de haast terloopse manier waarop toevallige voorbijgangers de rol van deelnemer
aan het drama gingen spelen. Gelukkig hadden sommige mensen ook de
tegenwoordigheid van geest om het slachtoffer te helpen. Maar andere getuigen
haalden spontaan hun camera tevoorschijn om het spektakel te filmen en speelden
de "ik ben hier ook"-rol. Ook op Twitter kropen al te veel mensen
maar al te graag in de huid van de voyeur. Zo gaven ze twee door zichzelf geobsedeerde
moordenaars ongewild de erkenning die ze zochten, maar niet verdienden.
°°°
Eigenlijk
luidt de conclusie : stop de negatieve publiciteit voor dit ‘fait divers’ en
laten we overgaan tot de orde van de dag. Want het zal onze tijd wel duren.
Tout va très bien, Madame la Marquise.
Zo
brutaal durfden ze echter niet eindigen, zogezegd mogen de daders in al die
herrrie geen erkenning vinden. Mooi geprobeerd, maar o zo doorzichtig. Want er
is niet bedoeld ‘deze daders’, maar alle andere potentiële daders, die als ‘slapende
honden’ alleen wachten op een gelegenheid om uit hun kot te springen en te
bijten naar al wat leeft en niet bidt tot de Profeet. Het is de missie van elke
Moslim, net zoals het Dritte Reich vooruit hepen, ooit de missie was van elke
Duitse Staatsburger. De ene misdadige ideologie moet niet onderdoen voor de
andere, daarom juist zijn het ‘partners i crime’. Al deden de Duitsers dat op
een beschaafdere manier, met veel Duitse ‘Grundlichkeit’.
Sedert
de bommen in de treinen in Madrid en in de bussen in Loden, is het terrorisme
zichtbaar aanwezig gebleven in Europa. Na 9/11 in de USA, nu een even gedenkwaardig
feit in Woolwich. Utöya is dus een maat om niets geweest, want in Stockholm
(Zweden) branden de vuren….
PS Bij http://www.bloggen.be/roeland/
lees ik dat het land Zweden nu oogst wat het gezaaid heeft. Daar leest U van
naaldje tot draadje dat we de massa-immigratie te danken hebben aan de Zwödse
madam (Cecilia Malmström) die
in de EU als Commissaris voor de Immigratie
de plak zwaait en stelt dat we die 65 miljoen nog binnen te halen immigranten, dringzend
op de thé moeten vragen. Naast de avonturiers tussen de 67.8 miljoen Turken,
voor wie de rode loper door Haiku-Herman van de Tsjeven weer wordt uitgerold.
Maar
troost U : stilaan groeit ook het protest bij de Zwödse Zwijgen de Meerderheid.
Wel is het ‘crazy’ dat de Pers de partij kiest voor de ‘jongeren’ tegen de
politie, die, schrijven ze, geen zaken heeft in de wijken waar de immigranten
hokken….
Geschreven door AABEE via
Digitalia
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten