.
1365 - BRABO EN DE VROEGE
JIHAD IN ANTWERPEN
°°°
°°°
De
jongeling Chanmouf met Marokkaanse roots die in DM (zie rap hieronder) het
woord krijgt zegt verstandige woorden. Hij heeft wel, objectief gezien, geen
gelijk, maar hij spreekt ‘wijze woorden’. Bravo, we gaan er op vooruit. Het
speet me wel voor hem, maar van de 11 gepubliceerde lezers-reacties, was er
niet één lovende bij. Het werkstuk verdiende beter. Maar ik gun het DM niet om
dat ook daar te zeggen!
Wel
vergeet hij (gemakshalve?) de logische consequenties te trekken uit zijn betoog.
Tenzij hij natuurlijk bedoelt dat WIJ er beter zouden uittrekken….Dat is toch
al eeuwen zo, dat Muzelmannen ‘wreedzaam’
vreemd grondgebied inlijven? Dàt of het blanke zwaard, dat weet U toch?!
Het
spijt me dus te moeten zeggen : die flinke
kater is niet welkom in onze viswinkel. Ga thuis maar vogeltjes vangen!
En
toch.
Well,
Chanmoufke, bedankt (en dat meen ik) voor de aangename kennismaking, maar
vergeet vooral niet ’t Pallieterke van verleden week te kopen. Misschien dat
het avontuur van de Fransen in Algerije vanaf 1962 U kan inspireren. Wikipedia
vertelt dezelfde feiten, maar dan iet of wat meer in sourdine.. Het komt er op
neer, dat op zeker ogenblik meer dan 1 miljoen Fransen daar de buitenwacht
kregen. Ik spreek van de Pieds Noirs, en zo, alleen maar om
de context te schetsen.
°°°
Ter
zake :
"Waarom ik mij
(nog) niet wil integreren" -.
® DMYassine Channouf is 25 jaar en
Borgerhoutenaar. "Zolang een dubbele stoandaard
wordt gehanteerd, is mijn doel niet het conformeren aan de maatschappij, maar
het veranderen ervan", schrijft hij.
*
Het is absurd dat veel moslims nog worstelen
met het integratievraagstuk. Zeker als je bedenkt dat het bestaan van Antwerpen
te danken is aan de sharia. Op school leerden we namelijk dat Brabo Antigoons
hand afhakte omdat die laatste zich iets toe-eigende wat niet van hem was. Noem
Antigoon maar een dief. Volgens de sharia zou zijn hand moeten afgehakt worden.
De sharia was er dus al heel vroeg in Antwerpen.
Tot zover
de comic relief. Want buiten die humoristische associatie is er weinig reden
tot lachen.
Ik ben in
Antwerpen geboren, maar heb me er nooit thuis gevoeld. Waarom? Omdat de
dominante stroming binnen de maatschappij moeilijkheden heeft met mijn bestaan,
met mijn 'zijn'. Omdat er altijd iets bovenmenselijk wordt geëist!
Er wordt
altijd verwacht dat ik me verantwoord voor de daden van anderen, dat ik me
distantieer, en vooral, dat ik me opstel als veroordelende rechter telkens
iemand van mijn 'soort' buiten de lijntjes kleurt. Mijn kleur en naam zijn mijn
ergste vijanden.
Zelfs de
meest 'welwillende' opmerkingen komen racistisch over: "Jij bent anders
dan de meeste Marokkanen", of: "Ik wist niet dat er Marokkanen zoals
jij bestonden", of erger: "Gij moogt blijven, maar al de rest moet
terug naar hun eigen land". Die opmerkingen zijn allesbehalve
complimenterend, want ze verraden de vooringenomenheid en de vooroordelen die
zich heer en meester hebben gemaakt van de modale 'welwillende' mens. Onze
wereldstad is niet meer dan een uit zijn voegen gebarsten dorp, met de
bijbehorende mentaliteit.
Een Belg
zou terecht geschoffeerd zijn mocht hij ergens op deze aardbol
'gecomplimenteerd' worden met zijn anders-zijn. Welke Belg zou tevreden zijn
met de opmerking: "Ik wist niet dat er ook zulke Belgen bestonden, ik
dacht dat alle Belgen pedofielen en fraudeurs waren?" Ik ben een
kosmopoliet en weiger me te schikken naar die dorpsmentaliteit. De wereld is
mijn thuis. Antwerpen lijdt aan sociale hypochondrie, en ik wil niet besmet
worden.
Kan het mij
kwalijk worden genomen dat ik niets gemeen wil hebben met een mentaliteit
waarin uitspraken als: "Wordt het niet stilaan tijd voor een
(atoom?)bommetje op Mekka? Kwestie van iedereen zijn plaats te wijzen",
weinig verontwaardiging uitlokken.
Geen
rechtsstaat
Waarom zou
ik deel willen uitmaken van 'een mainstream' die geen aanstoot neemt aan de
karikatuur van een rechtsstaat. Een moord in de doofpot stoppen, frauderende
diamantairs met de mantel der gerechtelijke liefde bedekken, maar o wee als een
Marokkaan met een mooie auto rijdt. Dan is hij niet onschuldig tot het
tegendeel bewezen is.
Enkele
jaren geleden werd ik tegengehouden voor een pascontrole toen ik op de Meir
wandelde. Toen de politieagent mijn identiteitskaart teruggaf zei hij:
"Goed nieuws, je staat niet geseind." Dat verwonderde de jonge agent.
Eigenlijk had ik toen moeten antwoorden: "Een jonge Marokkaan die niet
geseind staat? Check nog eens! Want af en toe steek ik over bij rood
licht." Waarschijnlijk neemt die agent verlof als hij toevallig met een
Marokkaan moet patrouilleren.
Deze
maatschappij tolereert excessen waar ik niets mee te maken wil hebben. Daarom
wil ik mij niet integreren. Ik wil zelf de criteria bepalen waaraan ik moet
voldoen om een volwaardig mens te zijn. Ik hoef niet gekeurd te worden door een
maatschappij die mij criteria oplegt waaraan ik moet voldoen om 'geïntegreerd'
te zijn. Het huidige integratiediscours wordt gekenmerkt door één eigenschap:
het gebrek aan keuzevrijheid. Take it, or leave (it).
Samenleven
Ongetwijfeld
zullen sommigen deze brief zien als een racistische aanklacht op deze
samenleving. Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat de eerste Marokkanen
arriveerden om zich hier kapot te werken. Wegvluchtend van de armoede en een
dictatuur waren ze blij een kans op een nieuw leven te krijgen. Toen stelden
onderzoekers geen vragen of die generatie het terrorisme goedkeurde.
Maar na de
golden sixties kwam de recessie in de jaren zeventig. In zulke tijden gedijen
extreem rechtse ideeën goed. In 1978 ontstond het Vlaams Blok. Migranten waren
kop van Jut, ondanks hun harde werk en weinig geklaag.
Daarna
kreeg een heel nieuwe generatie het racisme over zich heen. Het discours ging
over vreemdelingen die - een contradictie vanjewelste - zowel te lui waren om
te werken en tegelijkertijd de jobs stalen van de brave Vlamingen. Dat discours
zorgde voor een ware vervreemding bij de kinderen van die Marokkaanse
migranten, die moeilijk migranten genoemd kunnen worden.
In het
onderwijs kregen ze weinig kansen. Het latente racisme maakte van hen
'rotjochies'. Ze werden buiten die maatschappij gezet, en je kunt bezwaarlijk
stellen dat ze die maatschappij verwierpen. Er bestaan genoeg verhalen over de
knokploegen van het Vlaams Blok die er straffeloos op los sloegen in
Borgerhout.
De
maatschappij is selectief in het verwerpen van fenomenen die ze beschouwt als
verwerpelijk. Zolang die selectiviteit bestaat, zolang die dubbele standaard
wordt gehanteerd, is mijn doel niet het conformeren aan die maatschappij, maar
het veranderen ervan. En dat doen we samen. Vandaar het woord: samenleven. In
zo'n maatschappij ben ik wel geïntegreerd.
Elke
donderdag laten De Morgen en politiek filosoof Bleri Lleshi Antwerpse jongeren
aan het woord over hun ervaringen en verhalen in de tweede stad van België. Ben
je tussen 16 en 26 jaar en woon, werk of studeer je in Antwerpen? Mail je brief
naar brievenuitantwerpen@gmail.com. Wie weet wordt hij gepubliceerd in De
Morgen of op de blog van Lleshi.
°°°
Kom, beste
Chanmouf, laten we elkaar geen mietje noemen. Een van ons twee is er teveel. U
ziet het, samen met mij. Compreso? De logica zegt dat WIJ blijven, gewoon uit het
zelfde principe als de Muzelmannen heilig is : waar die ooit ‘gebeden ‘ heeft,
is voor altijd het zijne. Wie laatst komt, laatst maalt.
Julie
roeping? Ach, man, dat weten jullie best. Maar volgens ons, is dat jullie met
de opgedane bagage op zak, jullie eigen lnd en volk gaan beter maken. Noem het
gerust de ‘omgekeerde immigratie’. Wij zeggen ‘dankoewel’ voor de bewezen
diensten, en bol het nu maar af. Salem Aleikum. Allah, de Wrede zij met
Hem, zij met U.
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten