***
Maandag 13 mei
Zon 5u56-21u22
Onze Lieve Vrouw van Fatima
H Servaas, ijsheilige
Al wil het in mei nog weleens
vriezen, met Servatius pakt de vorst zijn biezen
.
1377 – OVER FAKIR EL
ALZOZIE DE LINKXE HEILSPROFEET
°°°
Gewenningsmodel
v/h
vooruitgeschoven Bezettings-leger.
°°°
De media heeft dezer dagen
de mond vol van pluralisle, en nog meer over ‘actief pluralisme’, net
of het nog niet genoeg regent. Want pluvoir is nog altijd het Frans voor regendroppen die tegen je venster
kloppen als je triestig bent. Toen echter de Duitse legers in de jaren ’40-’45
aan actief pluralislme deden, was dat niet goed. Ze deden dat zelfs super
actief, ja meer zelfs : ze deden dat kamerbreed van de Atlantische kust tot de
Oeral. Waarom zou dat deze keer beter zijn?
De tijd vliegt snel. Tot
een stuk in de jaren ‘60 van vorige eeuw leefden we hier in onze landen
vervolgens heel wat minder pluralist, maar we leefden in vrede. Er was plaats
te over in de weinige gevangenissen die er toen waren. Oom Agent wandelde zelfs
in de straten, met de handen op de rug : het enige verschil met de briefdrager,
was omdat die sleurde die zware leren zak mee aan zijn nek. Nu zijn, behoudens
het schuim, de straten leeg en die ene BPost-man die nors en gehaast door de afval ploetert.
Waarom toch heeft men ons
niet verder in vrede kunnen laten leven? O Juist, ja! Om gelukkig te zijn,
dienden wij ineens te leren samenleven met andere culturen, met de meest
barbaarse eerst.
Voilà, nu zijn we daar, en
’t is weer niet goed.
°°°
Ter zake :
Voor Fikry El Azzouzi is actief pluralisme een
heilsleer
OPINIE − 10/05/13, 04u00 De column van Fikry El
Azzouzi, 'Vrijzinnig4Belgium radicaliseert steeds harder', is om
minstens 2 redenen interessant. Hij illustreert treffend hoe oppervlakkig
sommigen argumenteren in het debat over de relatie tussen kerk en staat en hoe
ze zo het debat onmogelijk maken. En hij toont een eenzijdige maar dominante
visie op actief pluralisme.
Dat vindt Jurgen Slembrouck van de Vrijzinnige
Dienst van de Universiteit Antwerpen.
*
De standpunten van mezelf en Vermeersch stoten El
Azzouzi blijkbaar dusdanig tegen de borst dat hij er niet langer in slaagt om
een inhoudelijk discours op te bouwen maar wel dat hij zich laat verleiden om
platte beledigingen te formuleren en zelfs correctioneel strafbare laster
De retorische truc van El Azzouzi is bekend: wie
kritische bedenkingen uit over het opgeven van het neutraliteitsprincipe wordt
zonder schroom of argument als een racistische, islamofobe, bange blanke man
weggezet. Men demoniseert de tegenpartij door hem allerlei kwaadwillige
motieven in de schoenen te schuiven en hoopt op die manier ook de argumenten
die er inhoudelijk toe doen in diskrediet te brengen.
Dat is jammer want vele deelnemers aan het debat
over de neutraliteit van de overheid doen dat met dezelfde motivatie en
finaliteit. Ze willen het geluk van individuele mensen bevorderen door hun
vrijheid te waarborgen en hopen zo bij te dragen aan een harmonieuze
samenleving.
Het grote verschil tussen ernstige voor- en
tegenstanders van een verbod op het dragen van levensbeschouwelijke en
ideologische symbolen door ambtenaren heeft te maken met hun kijk op de
menselijke tolerantie en op de macht die ze die symbolen toedichten. Etienne
Vermeersch en vele anderen zijn van mening dat dergelijke symbolen invloed
kunnen uitoefenen op de vrijheidsbeleving van individuele burgers. Zij houden
zowel rekening met de inhoudelijke als met de sociale dimensie van die
symbolen.
Wie als ambtenaar een kruisje draagt, kan dat doen
op basis van een persoonlijke interpretatie van Jezus' kruisdood. Een kruisje
symboliseert dan bijvoorbeeld de universele naastenliefde. Maar vele andere
invullingen zijn natuurlijk ook mogelijk. Een kruisje kan ook symbool staan
voor de opvatting dat AIDS een vorm van immanente rechtvaardigheid is. Net als
godsdiensten zijn dus ook godsdienstige symbolen ambigu. Ze kunnen zowel
symbool staan voor het meest verhevene als het meest verwerpelijke.
De confrontatie met dergelijke symbolen ligt dan
ook niet voor de hand. Bijvoorbeeld wanneer iemand met aids een 'wilsverklaring
euthanasie' wil laten registreren en aan het loket wordt bediend door iemand
met een kruisje op zijn revers. Zelfs indien de dienstverlening vlekkeloos
gebeurt, kan de betrokken burger zich in
het diepste van zijn wezen gekwetst voelen. Terwijl - en dat is een belangrijk
aspect van de discussie - de overheid bij wijze van spreken zijn overheid is en
zijn geluk op het oog moet hebben. Een seculiere overheid ontleent haar
legitimiteit immers aan het feit dat ze ten dienste staat van alle burgers en
dat alle burgers (ook die met aids) zich in hun persoonlijke identiteit
gerespecteerd mogen weten.
Er is ook de sociale dimensie. Zoals iedereen weet,
word je niet als gelovige geboren maar word je tot gelovige gevormd door
opvoeding. Die religieuze opvoeding gebeurt van kindsbeen af. Op het moment dus
dat de kennisinhoud en de waarheidsaanspraak van het geloof nog niet kritisch
kunnen worden bevraagd. Op het moment ook dat de geloofsinhoud al dan niet met
zachte dwang kan worden ingelepeld. Levensbeschouwelijke symbolen verbeelden zo
de macht van de geloofsgemeenschap.
Ook deze sociale dimensie van die symbolen kan de
vrijheidsbeleving van de burger schaden. Wanneer een homoseksuele, allochtone
man een samenlevingscontract met zijn 'vriend' wil afsluiten en aan het loket
geconfronteerd wordt met een ambtenaar met een hoofddoek, dan kan hij alleen al
daardoor afzien van zijn voornemen. Want de
hoofddoek staat in zijn beleving symbool voor de macht die uitgaat van
een groepsgedragen afkeer ten aanzien van homoseksualiteit. Terwijl het
natuurlijk best zo kan zijn dat de ambtenaar in kwestie helemaal niet homofoob
is.
De voorbeelden zijn hypothetisch maar niet absurd.
Ze hebben betrekking op existentiële aspecten van het menselijke leven waar
uitgerekend levensbeschouwingen zich over uitspreken en waarover individuele
mensen, in een open samenleving, vrij kunnen beschikken. Als we die vrijheid
ernstig nemen en centraal plaatsen, ligt het voor de hand dat ambtenaren er van
afzien om hun eigen levensbeschouwelijke of ideologische visie te etaleren bij
het uitoefenen van hun ambt. Zij moeten gedreven worden door gevoelens van
dienstbaarheid en de wens om de vrijheidsbeleving van de burger centraal te
plaatsen.
De menselijke tolerantie dan. Het is verleidelijk
om de eigen tolerantie hoger in te schatten dan ze in werkelijkheid is. Maar de
realiteit is helaas vaak anders. In het bijzonder wanneer het gaat om levensbeschouwelijke en ideologische
opvattingen zijn mensen veel minder tolerant dan we zouden willen. Dat hoeft
nochtans niet te verbazen want uitgerekend dat soort van opvattingen staan
centraal in de manier waarop we naar de wereld kijken. Wanneer we daarin
fundamenteel worden tegengesproken worden we aangesproken op het meest
essentiële aspect van onze identiteit.
De reactie van Fikry El Azzouzi is daar een
dankbaar voorbeeld van. De standpunten van mezelf en Vermeersch stoten hem
blijkbaar dusdanig tegen de borst dat hij er niet langer in slaagt om een
inhoudelijk discours op te bouwen maar wel dat hij zich laat verleiden om
platte beledigingen te formuleren en zelfs
correctioneel strafbare laster (beschuldiging van uitsluiting en
racisme).
Tegenstanders van het neutraliteitsgebod, hebben
vaak een naïeve opvatting over de menselijke tolerantie. Ze denken dat burgers
die zich tot de overheid wenden, zich zullen gedragen zoals antropologen. Van
hen wordt verwacht dat ze hun eigen waardeschaal niet laten meespelen wanneer
ze veldonderzoek doen. Punt is: Jan Modaal is geen antropoloog. Jan Modaal is
van vlees en bloed en heeft vaak een kort lontje. En levensbeschouwingen, dat
is al gebleken, zijn bijzonder explosief materiaal.
Er is nog een andere reden waarom El Azzouzi's
tekst de moeite waard is en die heeft te maken met zijn visie op het actief
pluralisme. Een visie die eenzijdig maar helaas ook dominant is. Ons pleidooi
verwijst dit levensbeschouwelijke ideaal zogezegd naar de prullenmand. Maar
niets is minder waar, onze bijdrage past er naadloos in. Vanuit een bewuste
vrijzinnig humanistische inspiratie, nemen we op een actieve, respectvolle manier
deel aan het levensbeschouwelijke debat en dit bovendien in het volle besef van
de pluraliteit aan opvattingen. We weten dus dat niet iedereen het met ons eens
zal zijn. Precies daarom proberen we hen met redelijke argumenten te
overtuigen.
Voor El Azzouzi is het actief pluralisme echter een
heilsleer. Een heilsleer die geen tolerantie vraagt maar oplegt. Dit actief
pluralisme eist dat men de levensbeschouwelijke overtuigingen van anderen
zonder meer aanvaardt en verbiedt dat men ze kritisch bevraagt. Het actief
pluralisme van El Azzouzi is dan ook een modieuze vorm van waarderelativisme
die het vrije denken in de kiem smoort en zo de goede werking van een open samenleving
in het hart treft.
°°°
Ter
‘bescherming’ van hun ‘ethishe verworvenheden’ mag niemand deze rare vogels als
dusdanig herkennen. Iemand die ooit op een wettelijke manier zelfmoord wil
plegen, moet anoniem kunnen blijven, geen mens begrijpt waarom. Tenzij hj of
zij ervoor beschaamd is. Wie een vruchtafdrijving achter de rug heeft en
dezelfde ziekenhuis-afdeling verlaat als een gelukkige moeder met haar baby op
de arm, mag op straat niet als dusdanig herkend worden. Maar wie homo is, of
aidslijder en daar op straat ronduit voor uitkomt door het dragen van een
gekruist roze lintje, die moet in zijn rechten beschermd worden. Dat is actief
pluralisme. Wie een kruisje draagt, die
beledigt elke Moslim, maar een Mouzelvrouw in spionnage-dracht, daarvoor moeten
wij opzij gaan. In hun thuislanden lopen die Muzelvrouwen Westers gekleed, maar
bij ons moeten ze als veroveraarsters, uitdagen. Er ons aan herinneren, dat de
dag komt, dat ons land het hunne zal zijn, en wij hun onderdanige lijfeigenen.
*
Met
het ‘vrijdenken’ is het zoals met de ‘free speech’. Het wordt altijd gepredikt,
hetzij opgelegd door hen die hun mening willen opleggen. Abortus moeten wij even normaal beginnen beschouwen
aks het kind ter wereld brengen, en dat dit tegen de menselijke natuur
indruist, is even van gen belang. Evenzo de euthanasie. Volgens Rome is zoiets ‘De
Beschaving van de Dood’. Maar volgens mij is dat veeleer de beschaving van he egoïsme.
Het
wordt dus kiezen of delen. Leren in
vrede leven met onze moordenaars, of ‘sterven met wapens in d’hand’…..
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten