****
Ieder vogel zingt zoals het gebekt is.
Zo hoort U het ook eens van een ander En het kan altijd nog erger.
Voor
iemand die in een normale gezinssituatie staat, midden het dagelijks
leven is het schoolgedrag al lang een alledaags feit geworden. De ene
helft werkt slag om slinger, de kinderen vallen mee en de andere helft
‘staat’ in het onderwijs.
Bargoens
(of Dieventaal)
*
Dus bevat het school-bargoens
voor ons al lang geen geheimen meer. Rn het verbetert niet.
Integendeel. Sommige moeders hingen zelfs nog om 10 uur (’s avonds) aan
de telefoon om urenlang op te spelen (zelfs tegenover mij) over de
slechte utslagen van de dochter….
In
de klas (beroepsonderwijs voor meisjes) zaten de leerlingen al begin de
jaren ’70 bovenop hun lessenaren gezellig onder elkaar in het Turks te
babbelen en te giechelen, de rug naar de leerkracht aab het bord.. Geen
sprake van dat de les al ook voor hen al begonnen was.
En
de Directie? Gewoon doen alsof dat normaal is. Verduldig ’n beetje
wachten. Pedagogisch redeneren! Gewonnen tijd om ondertussen proefwerken
te verbeteren….
**
*
In kogelvrijvest voor de klas?
*
Het filmpje dat viraal ging in Frankrijk.
foto: ©Youtube
*
Het wordt al de #MeToo van het onderwijs genoemd in Frankrijk, de kersverse hashtag #PasDeVague,
geen golf. Dat staat voor ‘geen ophef’, laat maar gaan. Een
wanhoopskreet van Franse leraren, omdat er maar niets gebeurt aan het al
tientallen jaren bestaande en steeds grovere geweld van leerlingen dat
ze over zich heen krijgen. Pas de vague is een standaard antwoord als ze
bij de directie van hun school aankloppen om de daders te laten
bestraffen: rustig maar.
*
Filmpje
Het pistool bleek niet echt te zijn, de vraag is of de lerares dat wist.
De
beweging begon door een filmpje, dat door leerlingen online werd gezet,
en viral ging. Op een Franse school voor lager beroepsonderwijs zien we
hoe een zwarte leerling van 16 jaar met gestrekte arm een pistool op
het hoofd van een lerares houdt, die achter een bureau zit. Hij
schreeuwt dat ze hem ‘present’ moet melden. Een andere gekleurde
leerling maakt op de achtergrond jolige danspasjes en steekt zijn
middelvinger omhoog, en iemand filmt. Het pistool bleek niet echt te
zijn, de vraag is of de lerares dat wist.
Het meest verontrustende is dat ze kalm blijft, en kennelijk de jongen zijn zin geeft.
Je zou verwachten dat ze in doodsangst verkeerde, maar ze wekt de
indruk aan dit soort geweld gewend te zijn. De school bevindt zich in
Créteil,
een Parijse voorstad met probleemwijken.
‘Om
in zo’n banlieue voor de klas te gaan staan, moet je de mentaliteit
hebben van iemand in een arrestatie-team van de nationale gendarmerie,
maar dan zonder het kogelvrije vest.’
Waar leraren er al jàren
niet in slaagden dit probleem onder de aandacht te brengen, lijkt het
door dit filmpje wel gelukt. De media berichtten erover, wat ze voordien
nauwelijks deden, en de ministers van onderwijs en binnenlandse zaken
gaven persconferenties en beloofden actie te ondernemen. De omerta waar
leraren over spreken, lijkt doorbroken. Al wist men op de publiekszender
France 2 alweer te melden dat die jongen met dat pistool ‘best een
aardige knul’ was, althans volgens zijn vrienden, en komen de ministers
tot nu toe niet veel verder dan het benoemen van een ‘strategisch
comité’. Toch is het al heel wat dat er überhaupt over wordt gesproken.
Roets 2019
De grote vraag is waarom er eerder niets gebeurde.
‘Een leerling zei ‘je nique ta mere’ –
ik neuk je moeder, toen ik naar een absentie-briefje vroeg. Hij schold
me uit voor trut, omdat ik wilde dat hij zijn kauwgum uit zijn mond
haalde. Later ging hij me fysiek bedreigen. Het schoolhoofd zei dat ik
hem had gestigmatiseerd, dat het verbieden van kauwgom in de klas toch
ook wel erg streng was, dat hij geen straf kreeg, en dat ík me maar aan
die leerling moest aanpassen.
Zones de ‘non droit’
Geweld tegen leraren komt voorvoor op scholen in of bij zones ‘de non droit’: rechteloze gebieden zoals die hier worden genoemd. Officieel spreekt men liever over
ZUS: Zone Urbaine Sensible,
een gevoelige stadswijk.
Daarvan
zijn er zo’n honderd in Frankrijk, met concentraties rond de grote
steden. De gewelddadige leerlingen zijn meestal van uitheemse oorsprong,
vaak uit de ‘kleine Maghreb’: Tunesië, Marokko en Algerije, of uit zwart, Franstalig Afrika.
De
overheid is uiterst behoedzaam als het gaat om feiten die deze wijken
of groepen in kwaad daglicht stellen, uit angst voor maatschappelijke
onrust. Vergeet niet dat
Gérard Collomb,
Macron’s
vorige minister van binnenlandse zaken, onder meer is opgestapt omdat
hij de president te laks vond als het om deze wijken ging. Hij was zelf
10 jaar burgemeester van Lyon, de derde stad van Frankrijk. Collomb
vreest dat het in de ergste probleemwijken binnenkort wel eens uit de
hand kan lopen tussen verschillende bevolkingsgroepen, als er niks
gebeurt.
‘Ik
stuurde een Maghrebijnse-leerling de klas uit, omdat hij de deur had
opengetrapt toen hij binnenkwam en me had beledigd omdat hij geen
berisping van een vrouw wilde accepteren. Het schoolhoofd bracht hem
weer terug en fluisterde: ik heb hem gekalmeerd, provoceer hem maar niet
meer.’
Verboden te verbieden
De
leerling heeft het nooit gedaan, leraren worden erop aangekeken als een
leerling in de fout gaat, straffen zijn uit den boze, en als ze echt
niet te vermijden zijn, is de oorzaak slecht onderwijs
Maar er zijn meer problemen. Leraren deden massaal mee aan het grote volksoproer van 1968, dat begon als protest van studenten tegen autoritair onderwijs op scholen en universiteiten. ‘Het is verboden te verbieden,’ was een bekende strijdkreet. Die beweging en de nasleep hebben het onderwijs blijvend beïnvloed met links-alternatief idealisme.
De leerling heeft het nooit gedaan, leraren worden erop aangekeken als
een leerling in de fout gaat, straffen zijn uit den boze, en als ze echt
niet te vermijden zijn, is de oorzaak slecht onderwijs. Ook nu nog
verschijnen op #PasDeVague sporadisch reacties van leraren die op dat
spoor zitten, en het niet met de actie eens zijn. Zo zei iemand dat zijn
klagende collega’s in feite hun eigen leerlingen ‘haten’.
Er bestaat een openbaar klassement voor scholen, dat het aantal strafprocedures tegen leerlingen meeweegt. Het hoofd van een school krijgt een soort premie als in een jaar geen enkel incident met leerlingen werd gemeld.
Wie leest wat leraren op sociale media delen, ziet al snel wat ze het
meeste dwars zit: dat bij een strafprocedure het woord van een leerling
even zwaar weegt als het hunne.
Of
zo’n onderwijs-systeem wel of niet werkt, is een gepasseerd station.
Zeker nu het Franse onderwijs uit zijn voegen barst door geïmporteerde
culturen, waarin veelal het recht van de sterkste geldt. Dat recht kan
nu eenmaal niet door één deur met anti-autoritaire idealen.
‘Ik
geef les met de deur open, een leerling liep door de gang en riep naar
binnen: hé mevrouw M., sale putain -smerige hoer! De reactie van het
schoolhoofd was: misschien heeft u het niet goed gehoord, hij had zelf
een ander verhaal over wat er is gebeurd. Gelukkig had ik 16 getuigen in
de klas…’ (#PasDeVague)
Oplossingen?
Wat
moet er gebeuren? De mogelijkheden zijn beperkt. De overheid spaart via
zogeheten prioritair onderwijs al sinds 1981 kosten noch moeite om het
onderwijs in achterstandswijken aan te passen aan de omstandigheden.
Volgens
bureaucratische prietpraat van het ministerie van onderwijs werkt dat
zo: ‘De invloed van sociale en economische ongelijkheid moet
gecorrigeerd worden door versterking van de pedagogische en educatieve
taken van de scholen in wijken met de grootste concentratie van sociale
problemen.’ Punt is dat je het probleem niet op school kunt oplossen.
‘Ik
gaf een 1 voor een proefwerk aan een Maghrebijnse, een meisje van Noord
Afrikaanse komaf, die alleen een blanco vel had ingeleverd. Ze gooide
een tafel door de klas en dreigde dat haar broers me bij de uitgang van
de school zouden opwachten. Haar ouders beklaagden zich bij het
schoolhoofd, en eisten dat ik hun dochter een beter cijfer zou geven.
Hij steunde me niet, maar probeerde de zaak te sussen, en stelde me voor
een tijdje met ziekteverlof te gaan.’ (#PasDeVague)
Strafrecht voor kinderen?
De Catch 22 is dat het geweld op school steeds heftiger wordt, omdat leerlingen weten dat ze weinig te vrezen hebben
De
discussie laait weer op over de mate waarin kinderen die het echt te
bont maken zelf strafrechtelijk kunnen worden aangepakt. De Franse wet
kent mogelijkheden minderjarigen in extreme gevallen vast te zetten voor
langer dan een dagje op het bureau, maar politiek links en rechts
zitten elkaar daarover altijd al in de haren. Links heeft de speciale
jeugdgevangenissen van rechts weer afgeschaft, waarin jongeren niet
alleen werden opgesloten, maar ook begeleid en onderwezen. Ze vinden dat
de jeugd helemaal niet in een gevangenis hoort. Zit wat in. Maar bijna
niemand wil dat minderjarigen in gewone gevangenissen belanden. De Catch
22 is dat het geweld op school steeds heftiger wordt, omdat leerlingen
weten dat ze weinig te vrezen hebben.
‘Ik
had een meisje weggestuurd omdat ze nooit iets bij zich had, zelfs geen
schrift. De volgende ochtend om 8 uur wachtte haar vader me op voor de
school. Hij pakte me bij m’n kraag, tilde me van de grond en bedreigde
me. Het schoolhoofd zei: hou je maar een beetje gedeisd voor die man.’
(#PasDeVague)
Ouders
Tegen
de politiek correcte stroom in, begint men nu ook de rol van ouders
tegen het licht te houden, zelfs als die niet van Franse oorsprong zijn.
Er wordt over hún verantwoordelijkheid gesproken, en over
strafkortingen op kinderbijslag en andere uitkeringen, bij ernstig
wangedrag van het kroost.
Wat nog wel even taboe zal blijven, is de totale minachting
die veel probleemkinderen van huis uit hebben meegekregen voor de
Franse cultuur en haar normen en waarden, en meer in het algemeen voor
een ieder die niet de islam aanhangt.
‘Na
een rampzalig verlopen schooltraject van 3 jaar, moeten we een
beroepskeuze adviseren. Hoe kunnen we een 15-jarige voorstellen zich op
een studie medicijnen te richten, als hij nog steeds niet de moeite
heeft genomen te leren rekenen, of zelfs maar behoorlijk Frans te
spreken? Je moest eens weten hoeveel weerstand ze hebben om Frans te
leren… Voor hen is het een ‘buitenlandse taal’, de taal van de ‘ongelovigen’, dat wrijven ze me continu onder mijn neus.’
Leerlingen
die letterlijk nog niet tot tien kunnen tellen, weten wel te melden dat
het in Frankrijk wettelijk verankerde verbod om in het openbaar je
geloof te belijden, in feite een islamofobe schandvlek op de
maatschappij is.
Als
dat allemaal verleden tijd zou zijn, zou de situatie in het Franse
onderwijs meteen opklaren, en zouden varkens kunnen vliegen. We wachten
het af.
Alexander van der Meer
15 NOVEMBER 2018
*
Alexander Van Der Meer is een Nederlandse schrijver en wiskundige/filmmaker…..
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Lang moeten wij daarover niet uitweiden. Want ‘er wordt aan gewerkt’.
Correctie:
er wordt van Overheidswege ’n zwaar gesubsidieerde ‘Commissie’
opgericht die het probleem grondig zal bestuderen. Éen ding is zeker: zo
kan het niet verder…. Maar wie dan leeft, zal dan zien.
Das juist, hé. Na in volle vaart tegen die onderzeese ijsmassa te zijn gevaren, was het voor de Titanic ook hopeloos om zelfs maar te blijven drijven…
Maar troost U: een paar opvarenden werden toch gered… De overige paar duizend waren voer voor de vissen.
Ecologisch verantwoord en vooral milieu-vriendelijk toch!!!!
*
Ander
voorbeeld. Uit een andere tijd en uit een andere wereld. College Ieper,
laatste haar humaniora. We schrijven september 1954, begin nieuw
schooljaar en er is ’n totaal nieuw lesuur op het schema bijgekomen.
Esthetica. Éen enkel uur per aand. Één Leraar, Eerw. Heer Lebbe, een
aristicratisch strenge figuur. Voor alle hoogste klassen samen: de
Latijnse, de Wetenschappelijke en de Economische. Hilariteit alom in die
ene grote studiezaal. We krijger De Kleine Nachtmuziek van
Mozart. Tekst en uitleg vab vooraan, hoog op de pupiter, platendraaier
met boxen.. Vrolijke muziek. Er komt ambiance. Het lawaai wordt erger.
Dan,
als een paukenslag, de totale stilte. Dee fonoplaat is afgezet en
Meneer Lebbe, klastitularis van de Retorica, spreekt met ijskoude stem:
“Mijne
Heren! Aan jullie de keuze. Jullie kunnen tot einde Juni volgend jaar
met mijn voeten speen. Maar dan is het mijnen beurt’.
Absolute stilte. Volle aandacht voor een paar honderd bijeen geperste jonge mannen. De toon was gezet….
*
Ik
verzeker U: ge moogt gerst zijn. Het werd op slag muisstil. Er werd
geen vin meer geroerd. En dat bleef zo in iedere les, tot het einde van
het jaar. Nooit hebben wij (ik in ieder geval) meer bij geleerd én
genoten van alles wat klassieke muziek was..
Die enkele lesuurtjes maar werden de basis voor m’n hele verdere leven om ook die schoonheid ten volle te kunnen smaken.
Ennne
o ja, als slot over al dat schiool-gedoe: er is ook ’n gode kant aan.
Weer een spreekwoord dat mag afgevoerd worden wegens niet
progressiefsistisch genoeg:
‘Wie de roede spaart, haat zijn kind’.
*
Ps
Jaren
later, na mijn legerdienst en al flink ingeschakeld in het
arbeids-circuit, kwam ik op zekere avond (laat) thuis en ons Ma had ’n
splinternieuwe radio-pickup in huis gehaald. Wat ’n verrassing en
vooral, wat ’n geldverspilling. Ze had van mij die tik onthouden voor
klassieke muziek en – in geschenkverpakking- was daarbij een LP met de
Operette ‘Dichter en Boer’ van Franz von Suppé. Was ze
nog jaren voordien met onze (intussen overleden) Pa gaan kijken in de
Stadsschouwburg, zei ze. E het ding ws wel degelijk het werk van Franz
von Suppé en niet van Frans Léhar zoals ik in haar aanwezigheid had
beweerd tegen ’n vriend..
Achn memories are made of thiis…
*
Vrijdag 16 November ‘18
Geen opmerkingen:
Een reactie posten