Zondag
4 Maart 2018
4437 MEI 68 HEEFT NU TOCH AL
LANG GENOEG GEDUURD
*
INHOUD: MEI 68: Benno Barnard
en Johan Sanctorum via ‘Doorbreek’
aan het woord: zoveel hoofden zoveel zinnen.
Maar zijn er dan echt geen
andere tijgerkatten meer te geselen?
IEDER VOGEL IN VRIJHEID
ZINGT ZOALS HIJ GEBEKT IS
*
Het zal hopelijk, tegen Mei ’18, d.i.. na kop 50 jaar, grotendeels
moeten over zijn met die mensonterende luxe-verdwazing. Dat onze intelligentsia
zich daar nu nog altijd mee bezig houdt, spreekt boekdelen.
**
*
Waarlijk, een moment waarop zelfs bij hoge uitzondering, een spontane en totaal
boekverbranding zout moeten kunnen.
Vroeger hen ik hier op dit bescheiden blogje al mijn mening over Johan
Diabolorum gegeven, en daar is, spijts al zijn gloriol, niets aan veranderd. Zljn
hoog gekwalificeerde talenten helpen de dwingende strijd voor de Vlaamse Onafhankelijkheid
niet ver vooruit. Geef mij dan maar diene Hollander, die tenminste weet waarvan
hij soreekt.
**
*
Weet U, de Weledele Heer Baader Meinhof ben ik nog altijd
niet vergeten. Het was die man van Hoge Frranse Gisting, die in het openbaar er
recht en onbevangen voor uit kwam, dat hij graag kleine meisjes op zijn schoot
nam om die te vernozelen.
Ja, Ja, ook dàtt is, naast de Bietels, Mei ’68. Wèg met ons.
Maar de wereld staat niet stil. En vandaag ziet men inderdaad de
gevolgen. Die zijn erger dan een oorlog. Want een oorlog die gaat over. En die
vernietigt maar een heel klein beetje van onze Beschaving.
Mei ’68 is erger dan alle supersonische nieuwe Russische raketten
samen. Maar ik laat U eerst over aan Benno…
Te be or not to be, that’s the question….
*
Wie ooit, in Frankrijk, boven de eindeloze velden met ruisend koren, zo
ver het oog reikt, de machtige torens van de kathedraal van Chartres heeft zien
oprijzen, begrijpt mijn afschuw voor dat soort decadentie.
**
*
Als
U mij even toestaat te regenereren volgens de verheven basisregels van de Mei 68ër,
is het sensueel realistischer een toilet met de blote handen proper te wrijven,
dan de spoeling door te trekken.
En
ze zouden nog wel eens gelijk kunnen krijgen ook. Bij de doorslee islammer
bestaat er immers ook geen toilet-papier, maar gebeurt alles met de natte vinger.
Het is toch daar dat we naartoe moeten?!
**
INGEHUURDE
HOOFDSCHOTEL
**
*
Benno Barnard: ‘Het probleem van mei ’68 is dat mei ’68 nu al 50 jaar
duurt’
**
*
Benno Barnard en
André Gantman op de Mei '68-herdenking van N-VA.
foto: ©Pieter Paul
Moens
*
Onlangs zag ik een paar zwart-witte filmpjes op Youtube, mij
gestuurd door een vriend die mij graag van het werk houdt. Op het eerste
filmpje, dat van 1958 dateerde, was een fragment uit een opera te zien; tegen
het einde draaide de camera naar het publiek, en ik zag jacquetten, elegante
japonnen, vosjes, glacés… ja, ik staarde naar een vitrine van kledingstukken
uit de wereld voor Google, waar omgangsvormen bij hoorden, volzinnen,
huwelijken, kerkbezoek… De wereld van mijn ouders, kortom, die in het banale
Holland van tegenwoordig zich nog hier en daar onder een vergrootglas
schuilhoudt.
De eerste naoorlogse generatie protesteerde; misschien
zeiden veel studenten allereerst dat de uiterlijke restauratie van de
vooroorlogse wereld schijnheilig was. Waarom gedroegen al die ouders zich alsof
er niets gebeurd was, alsof de opera en de baljurk en de mis en de trouwring en
noem maar op niet door de grote Europese verschrikking gelouterd moesten
worden? Van de verzwegen oorlogstrauma’s begreep die generatie weinig.
De ouders staarden zich blind op de uiterlijke kenmerken van
een tegencultuu
Uit baldadigheid identificeerde menige onschuldige
post-adolescent zich met een of andere obediëntie van het communisme; daarna
stuurde De Gaulle iedereen weer naar de les en recht en orde werden hersteld.
Maar in de jaren nadien maakte het establishment – de macht, de bourgeoisie,
zoals u het maar wilt noemen – precies dezelfde fout als de studenten. De
ouders staarden zich blind op de uiterlijke kenmerken van een tegencultuur: het
lange haar, de rockmuziek, de slordigheid als stijlvorm, de vrije liefde (ook
een vorm van slordigheid). Dat wekte de nodige ergernis, en inzake de vrije
liefde de nodige bezorgdheid, maar van wat daarachter gaande was begrepen de
meeste ouders weinig.
Tweede filmpje: een flard polygoonjournaal uit juni 1967.
Israël voerde een oorlog voor lijfsbehoud en Nederland steunde de Israëli’s
massaal. Ik zag mensen bloed geven; ik zag tientallen keurig geklede mensen in
Amsterdam bij het beeld van Anne Frank, waar een grote collectebus stond: ze
verdrongen elkaar om te mogen doneren. In Frascati werden schilderijen en
tekeningen van bekende kunstenaars geveild ten bate van Israël… En ik hoorde
mijn vader helemaal vanuit 1967 roepen: ‘Ze hebben ze de woestijn in gejaagd!
Ze hebben ze de woestijn in gejaagd!’ De tranen rolden over zijn wangen;
opnieuw waren de nazi’s verslagen – woord en beeld zijn onvergetelijk…
Advertentie
Gramsci’s gelijk
Een jaar later zou het gestaalde neomarxistische kader – een
kleine minderheid van die revolterende studenten – aan de sloop van de westerse
beschaving beginnen, wat voorlopig verborgen bleef achter lang haar,
gitaarmuziek en belachelijk veel kralen.
het extreemlinkse denken vrat de burgerij geleidelijk van
binnenuit op
Het zou lang duren voordat sommige mensen, van uiteenlopende
generaties, begonnen in te zien wat er na mei 1968 gebeurd was. Gramsci had
gelijk gekregen, er waren stellingen veroverd, in de pers, in het onderwijs,
vooral aan de universiteiten, burgerlijke instituten als kerk en huwelijk
werden afgebroken en het extreemlinkse denken vrat de burgerij geleidelijk van
binnenuit op. De leerlingen werden leraar; de stencildraaiers journalist; de
seminaristen vader van weldra te indoctrineren kinderen…
Een meerderheid van de westerse intelligentsia houdt
namelijk niet van intellectuele diversiteit
En zie, in 2009, bij een nieuwe aanval op Israël, bleek ik
zowat de enige schrijver die met zijn schamele woorden de Joden verdedigde.
Volgens de ene collega beschouwde ik de Palestijnen niet als mensen; volgens de
andere moest ik eens een jaar lang mijn mond houden. Een meerderheid van de
westerse intelligentsia houdt namelijk niet van intellectuele diversiteit. Zij
demoniseert systematisch iedereen die tegenspreekt. Zij schuimbekt.
Ach, ik heb onze intelligentsia vaak doen schuimbekken! Voor
de schuimbekkende intelligentsia geldt Ovidius: ‘Video meliora proboque,
deteriora sequor’ – wat zoveel betekent als: ‘Ik zie het betere en sta
erachter, maar toch volg ik het slechtere.’ Anders gezegd, ik ben voor
tolerantie, maar gelieve te zwijgen.
Niet alles is slecht
het probleem van mei ’68 is niet mei ’68, maar wel dat mei
’68 nu al vijftig jaar duurt
Welnu, staat u mij toe dat ik, door tijdnood daartoe
gedwongen, de geschiedenis aldus samenvat: het probleem van mei ’68 is niet mei
’68, maar wel dat mei ’68 nu al vijftig jaar duurt. Anders dan uw en mijn
ouders, die niet wisten wat er eigenlijk gebeurde, kunnen u en ik het slagveld
overzien – waar ik aan toevoeg dat er ook bloemen bloeien tussen het puin. Niet
alle gevolgen van mei ’68 zijn slecht. Er is een grotere vrijheid van debat; de
hiërarchische verhoudingen zijn minder vanzelfsprekend; meer kinderen krijgen
toegang tot hoger onderwijs; er is een grotere afkeer van racisme;
homoseksualiteit is voor de meeste mensen geen probleem meer. Etcetera. Maar
laat ik kritisch blijven, want ik ben gekomen om Marx te begraven, niet om hem
te prijzen.
De wereld is een gekkengesticht voor schrijvers; uit dat
gesticht haal ik enkele recente anekdotes voor u aan.
Primo. De Britse conservatieve politicus Jacob Rees-Mogg gaf
een lezing aan de universiteit van Bristol. Die lezing werd verstoord door vijf
actvisten die ‘No platform for Tory scum!’ schreeuwden. Er ontstond een
handgemeen. Met benijdenswaardig flegma begon Rees-Mogg de vechtersbazen uit
elkaar te halen. Toen men hem na afloop vroeg of hij niet bang was geweest,
verklaarde het parlementslid dat een interview met The Guardian een veel
beangstigender ervaring was.
Secundo. De aanvoerder van de extreemlinkse actiegroep De
Grauwe Eeuw riep op om Sinterklaas te doden tijdens de intocht in Dokkum. Hij
zei op Facebook dat kinderen bedekt moesten worden onder stukken hersens en
botsplinters. ‘We moeten een prijs op het hoofd van Sinterklaas zetten,’ zei
hij. ‘Zo zijn we voorgoed van dat feest af.’
Tertio. Met een on-Engels gebrek aan ironie stelde een
Engelse moeder voor om sprookjes als De schone slaapster van de basisschool te
weren; immers, er is in dat infame verhaal sprake van ‘non-consensual kissing’,
de prinses heeft op geen enkel moment de prins toestemming gegeven haar lippen
met de zijne te beroeren… Dus laten we onze misogynie actief bestrijden, dat
walgelijke product van de burgerlijk-kapitalistische maatschappij…
Narcisme
U meent dat de victorianen de wereld seksualiseerden door
tafelpoten te bedekken (overigens een fabeltje dat door de zichzelf ijverig
bevrijdende leden van de Bloomsburygroep is verzonnen); maar ons tijdsgewricht
omhelst nu geestdriftig een nieuw puritanisme. Tegelijkertijd durft niemand
hardop te zeggen dat het slikken van hormonen en het laten afsnijden van de
eigen penis in het kader van het zoeken naar jezelf, ook in die gevallen waarin
een echtgenote en kinderen daarmee misschien niet dolgelukkig zijn… dat dit
identitaire narcisme nadrukkelijk een bepaald mensbeeld propageert, namelijk
dat van de ego-bevrediging ten koste van alles. Wee de reactionaire smeerlap
die durft te zeggen dat de bestemming van een mens in de verantwoordelijkheid
tegenover anderen ligt!
Dat narcisme is geheel conform de geest van de
identiteitspolitiek, die van iedereen een lid van een permanent beledigde
minderheid maakt. Ook op deze manier, via de psychologie, infiltreert het
neomarxisme in de burgerlijke salon; op de sofa ligt de westerse mens, met een
hoofd vol verwarrende noties over zichzelf en de maatschappij, en hij merkt
nauwelijks dat de waardevolle spullen waarmee zijn huis was gemeubileerd al
naar buiten zijn gedragen en op de container gegooid.
Universiteiten
Wie de genius van mei ’68 wil ontmoeten kan aan onze
universiteiten terecht, de instituten waar het allemaal begonnen is. Bepaalde
faculteiten, vooral die van de sociale wetenschappen, zijn broeihaarden van de
meest ongelooflijke ideologische onzin. Ik geef één voorbeeld.
heeft de geschiedenis ons niet geleerd dat alle ideologen
pogen de taal naar hun hand te zetten
Een assistente aan Laurier University in Canada werd door de
universiteit berispt omdat ze tijdens een college over het gebruik van
specifieke pronomina voor transgenders ook de mening liet horen van Jordan
Peterson, de beroemd en berucht geworden Canadese psycholoog die zich verzette
tegen de invoering van een wet die mensen verplichtte genderneutrale, aan
universiteiten bedachte woorden als ‘zir’ te gebruiken om naar ‘non-binaire’
medemensen te verwijzen.
Ik gun elk transgender en genderfluïde schepsel zhers eigen
persoonlijk voornaamwoord, maar heeft de geschiedenis ons niet geleerd dat alle
ideologen pogen de taal naar hun hand te zetten, en heeft George Orwell ons
niet voldoende gewaarschuwd toen hij schreef dat er op het ministerie van
Liefde druk wordt gemarteld?
De 20ste eeuw heeft ons begrippenapparaat gebombardeerd.
Dwalend tussen de semantische puinhopen van een voorbije beschaving, buk ik me
om een scherf van mijn moeders omgangsvormen op te rapen, een brokstuk van mijn
vaders esthetica… en ziet u die scheefgezakte zuil van hun ethiek?
Is het denkbaar dat mensen als u en ik op een dag worden
beboet of zelfs gearresteerd omdat ze geloven in verantwoordelijkheidszin,
plicht, eergevoel, goede manieren, het huwelijk of andere curiosa uit het
verleden? Is dat de uiteindelijke, nu nog ondenkbare consequentie van het
ondermijnen van het burgerlijke samenlevingsmodel, dat om te beginnen niet
bestand was tegen het geweld van de nazi’s en de communisten?
Hoe verloopt de geschiedenis? Geavanceerde samenlevingen
verliezen op den duur hun innerlijke cohesie. Welvaart leidt tot
individualisering; tegelijkertijd raken bindingsfactoren als religie en
nationalisme op de achtergrond. Daardoor vallen ze ten prooi aan barbaarse
stammen die wel een sterke sociale cohesie kennen. In de loop der eeuwen
verfijnen de barbaren vervolgens hun samenleving en manieren, waarna ze zelf
tot prooi worden. Ad infinitum.
U meent dat ik Der Untergang des Abendlandes van
Oswald Spengler citeer, de bijbel van alle westerse doemprofeten? U vergist
zich. Deze woorden zijn afkomstig van de jihadistische filosoof Ibn Khaldun,
die van 1332 tot 1406 leefde…
Christendom
dat we het ons nog vreselijk zullen beklagen dat we het
christendom zo nonchalant van de cafétafel hebben geveegd
Mijn conclusie luidt dat we het ons nog vreselijk zullen
beklagen dat we het christendom zo nonchalant van de cafétafel hebben geveegd.
Niet dat ik overal aan de horizon barbaarse stammen zie; de toestand is
ingewikkelder: de grootste bedreiging komt uit onze eigen decadentie voort. Ik
vraag u niet om in God te geloven – wat de meesten van u, gevormd in de mallen
van Nietzsche, Sartre en Dawkins, ongetwijfeld te machtig is – maar wel om het
volgende in overweging te nemen.
Willen we een contrat social? En hoe moet dat er dan
uitzien? Moet de wijsgerige kern ervan niet een verticale verbondenheid van de
levenden met de doden en de ongeborenen zijn, wat een bij uitstek christelijk
idee is? Of willen we een door Rousseau geïnspireerde, oppervlakkige en
vrijblijvende horizontale verbondenheid met iedereen op de globe?
De erfgenamen van mei ’68 zijn erin geslaagd het tweede als
de enige moreel aanvaardbare ideologie te verkopen. Tegelijkertijd schilderen
ze elk redelijk, op traditie gestoeld alternatief als fascistoïde af –
bijvoorbeeld door een kalme rationalist als Jordan Peterson met de teerkwast
van Alt-Right te bekladden, ook al verafschuwt Peterson die racisten.
De premisse van hun ‘horizontale ideologie’ luidt dat de
mens anders is dan hij werkelijk is, van nature geneigd tot het goede, zeker in
economisch ideale omstandigheden. Tegen die fictie keert T.S. Eliot zich al in
1934, wanneer hij de oppositie tussen de kerk (in zijn geval de anglicaanse) en
het marxisme aldus samenvat:
She tells them of Evil and Sin, and other
unpleasant facts.
They constantly
try to escape
From the darkness
outside and within
By dreaming of systems so perfect that no one will need to
be good.
Ach, het christendom! Heeft Europa daar nog wel iets aan?
Het is ongetwijfeld het punt in mijn betoog waarover u struikelt, zeker als u
met een schoenlepel maat 68 uit het grote continuüm van de Europese
geschiedenis bent losgewrikt…
De katholieke essayist G.K. Chesterton verklaart in zijn
aanbevelenswaardige boek Orthodoxy dat religie iets monsterlijks is, maar ook
iets onuitroeibaars, en dat alles bij elkaar de kerk die duistere kracht het
beste heeft getemd. Het is 1908 en over de gevolgen van de vervreemding van het
christendom in Europa schrijft deze visionair het navolgende:
‘Wanneer een religieus schema wordt verbrijzeld, ontsnappen
niet alleen de ondeugden. De ondeugden ontsnappen inderdaad en richten schade
aan. Maar de deugden ontsnappen ook; en de deugden dwalen in het wilde weg
rond, en de deugden richten nog ergere schade aan. De moderne wereld is vol
oude christelijke deugden die gek geworden zijn. De deugden zijn gek geworden
omdat ze van elkaar geïsoleerd zijn en alleen ronddwalen. Zodoende bekommeren
sommige wetenschapsmensen zich om de waarheid; en hun waarheid is genadeloos.
Zodoende bekommeren sommige humanitair bevlogen lieden zich enkel om
medelijden; en hun medelijden (het spijt me dit te moeten zeggen) is dikwijls
onwaarachtig.’
Geen dief, geen roofmoordenaar kan zoveel ellende teweegbrengen
als de echte idealist
Ruim honderd jaar geleden beschreef Chesterton ons
onontkoombare traject richting mei ’68, richting 21ste eeuw dus al… De
losgeslagen goedheid zou erger blijken te zijn dan de door egoïsme ingegeven
slechtheid. Geen dief, geen roofmoordenaar kan zoveel ellende teweegbrengen als
de echte idealist. Want de rover houdt op met moorden als hij zijn zakken heeft
gevuld, maar de idealist stopt pas als het paradijs op aarde is gesticht.
Het komt hierop neer dat het nieuwe verhaal van de
postrevolutionaire seculiere wereld de mens van zijn geschiedenis en de
verhalen van zijn voorouders vervreemdt. Op de onttakeling van de christelijke
wereld zal misschien geen neomarxistische economie volgen, maar wel een cultuur
die een ontmoedigende en tegenstrijdige mengeling van neomarxistische,
narcistische en islamitische elementen vormt… Ik vraag me af wat Gramsci
daarvan gevonden zou hebben.
Ook in afgeschafte toestand lijkt het christendom voorlopig
nog wel te functioneren – maar het functioneert in intellectuele kring op de
manier die Chesterton beschrijft. De meeste intellectuelen verplaatsen zich op
enkele stokpaarden, waarvan de Multiculturele Samenleving, de Klimaatpaniek en
het Universele Medelijden de bekendste zijn. Die ideeën hebben een christelijke
stamboom: ze vervangen het Nieuwe Jeruzalem, de Apocalyps en het Laat de
Kinderen tot Mij Komen. Voorlopig werkt het christelijk geloof dus nog wel
door, maar opgepast, het is gek geworden, om niet te zeggen van God los…
Dames en heren, dank u voor uw aandacht.
Ik heb dit alles gezegd op gevaar af dat ik zou klinken als
Flaubert in zijn Dictionnaire des idées reçues – ‘TIJDPERK (Het onze). Tegen
tekeergaan. Klagen dat het onpoëtisch is. Het een tijdperk van overgang noemen,
van decadentie.’
*
Benno Barnard sprak deze tekst uit op de door N-VA
georganiseerde herdenking van 50 jaar Leuven Vlaams en mei ’68 op 24 februari
jl. Ook N-VA-voorzitter Bart De Wever en historicus prof. Louis Vos spraken op
deze herdenkingsnamiddag.
Doorbraak-medewerker Johan Sanctorum trekt Vlaanderen rond
met een mei ’68-lezing. In mei verschijnt zijn boek hierover bij Doorbraak.
*
AAN DE
VRUCHTEN
KENT MEN DEN
BOOM
*
Het is ver van mij, om er zelfs maar aan te denken kritiek te hebben op
al due Hoge Heren. Heb alleen even m’n gedacht kunnen zeggen.
En ik wacht al heel lang, op dat tikkeltje Vlaamse strijdvaardigheid.
Datik niet heb kunnen vinden…
Zo had ik graag gelezen, wat BDW daar is komen vertellen. Dat ‘Mei ’68’
heel nefast is geweest voor ons volk? Of juist niet? Is ‘Leuven Vlaams’ dan zo’n
mislukking geweest?
Als ik denk aan al dat langharig werkschuw volk dat ik in die 50 jaar
zag, dan weet ik het wel. Als ik terugdenk aan mijn Priester-Leraars die zijn
moeten oud worden met het besef dat ze de laatsten geweest zouden zijn van hun
generatie, dan weet ik het nog beter.
En in de eerste plaats weet ik het best, als ik aan de islamisering
denk, die overal in de plaats is gekomen.
Het zijn grote woorden, maar Mei ’68 is nog erger (geweest) dan
volksverraad waarop in oorlogstijd zoals nu, de doodstraf staat.
De vraag is dus: waarom gebeurt dat dan niet?
Enfin, wat U hierboven werd opgediend, is kost die de meeste mensen nog
lang op de maag zal blijven liggen…
*
Hemelrijker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten