Dinsdag 14
November 2017
4344 – KU-KU-KELOERE-KU
DE KEUKELEURE–KU KRAAIT VOOR DE TWEEDE KEER.
*
INHOUD: NV-A
VLAANDEREN REBUILT: de planeet van BDW wordt voor de tweede keer gelezen. En hoe! Al diens
fouten blijken echter integendeel gewoon gaven te zijn. Inderdaad, met zo’n
vijanden heeft niemand nog vrienden nodig!
Diens real-politiek blijkt gewoon uit te leggen als die van
de vos, die geduldig van uit zijn veilige hol, zijn moment afwacht. Zolang ‘de
insttellingen’ nog ingenomen blivjven door verdwaalden uit de vorige eeuwen, is
iedere greep naar de absolute macht bij voorbaat verloren. Aldus blijven wij rondtoeren
in de Zone 30 ips de snelweg naar de welvaart op te kunnen…
O U V E R T U R E
OPUs B A R D O L LI N O
(A N DANTE)
*
Het
is mij dan ook deze keer weer een bijzondere eer en een grot genoegen aan de
geachte lezer van onderhavig nederig ‘kolommetje’ een Grote Meneer te mogen
voor het voetlicht brengen. Historici en historici, dat zijn er twee: U moet ze
maar weten uit elkaar te houden.
**
*
Als
de olifant de passie preekt, boer let dan op Uw ganzen. Dat is een spreekwoord
op het lijf geschreven van Haantje-de-Voorste Joël de Ceu-ke-leure ku.
**
*
Die
smijt in een paar dagen tijd voor de tweede keer met dozijnen bloempotten naar
de kop van De Wever. Het zijn 2de hands bloempotten, hoe raar ook,
gevuld met verwekte rode slinger-hangrozen waar er meer doornen in steken dan
bloemblaadjes in de verwelkte rozenknoppen.
Even
niet denken aan de gelijkenis met het wegterende socialisme….
Denk
liever aan de komende vrije val van hun Groten-Rode entente cordiale…
**
*
Wat
echt aanslaat in dit artikel (deze column?) is, dat Den Cleynen Toebackzak terug
wil naar de grotbewoners uit de oertijd, om het socialisme te promoten. Wist U
dat deze zo geweldig verzot was op het symbolisme?
Och,
veel woorden maken we er hier niet aan vuil. Ze zijn zò al smerig genoeg. Dat deed
Joëlleke Suikerbilleke in onze plaats. Rijmen en dichten zonder zijn g.t op te
lichten. Riekte gij dat ook?
**
*
BRIEVEN AAN DE WEVER
**
*
Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u
lijkt, mijnheer De Wever
Aanstaande zaterdag wordt Bart De Wever voor de vijfde keer
N-VA-voorzitter. Een goed moment, vond Joël De Ceulaer, voor een actuele
doorlichting van het fenomeen dat De Wever onmiskenbaar is. Hij ging praten met
vriend en vijand en brengt in vier open brieven verslag uit van zijn zoektocht.
Vandaag neemt hij ons mee naar het einde van de 18de eeuw, waar de wortels
liggen van de ideologie en het wereldbeeld van De Wever.
*
Beste Bart De Wever,
Soms is de actualiteit echt een cadeau. Een mens hoefde de
voorbije weken geen dikke boeken te lezen om kennis te maken met de kern van uw
politieke wereldbeeld. Af en toe naar het nieuws kijken volstond. De
begeestering waarmee u en uw partijgenoten de Catalaanse kwestie beleefden, zei
genoeg. Van Sander Loones tot Theo Francken: terwijl ze Carles Puigdemont en de
zijnen verdedigden, hoorde ik hun harten bonzen tot in de huiskamer. De
Catalaanse strijd roept anno 2017, terwijl uw communautaire project in de
koelkast zit, meer emoties op dan het Vlaams-nationalisme.
U kent die emoties natuurlijk als geen ander. In het begin
van de jaren 90, toen u nog geschiedenis studeerde, geloofde u dat het voor altijd zou
ophouden met regenen de dag dat Vlaanderen onafhankelijk werd. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain
Mouton, die toen met u in het KVHV zat, het Katholiek Vlaams
Hoogstudentenverbond. "De Wever was in de eerste plaats een bevlogen
Vlaams-nationalist", zegt Mouton. "Er werd in die tijd nog betoogd
voor amnestie voor collaborateurs. Het trauma van de repressie was nog niet
verwerkt. Zelfbeschikking voor het Vlaams volk, dat was toen het grote
doel."
Ik ben met Alain Mouton, en een paar andere slimme mensen,
gaan praten omdat ik dat wereldbeeld van u nog eens onder de loep wilde nemen.
Hoe is het gegroeid? Waar staat uw nationalisme voor? Waarom bent u zo gebeten
op links? En vooral: dat mysterieuze 'kostbare weefsel' waar u het altijd over
hebt, wat bedoelt u daar precies mee?
Matten van linkse ratten
Laat ik u eerst en vooral feliciteren met het feit dat u een
wereldbeeld hebt. Dat is niet vanzelfsprekend in de Wetstraat. Ik interviewde
ooit een liberale topper die het verschil tussen 'positieve' en 'negatieve'
vrijheid niet kende – u weet vast dat ik dan verwijs naar filosoof Isaiah
Berlin, die daar in 1958 een boek over schreef. Ook de uitleg die Bruno Tobback
ooit gaf over de wortels van zijn ideologie, staat mij nog scherp voor de
geest: volgens hem was het socialisme ontstaan toen holbewoners besloten dat ze
beter samen op mammoeten gingen jagen in plaats van alleen. Als u over uw
ideologie vertelt, neemt u de kijker of lezer wél altijd ernstig, en dat siert
u.
Veel meer dan een nationalist was u in Leuven nog niet,
herinnert Alain Mouton zich. "Het KVHV bestond toen uit twee
strekkingen", vertelde hij mij. "De strekking-De Wever hield zich
alleen bezig met het nationalisme, ik behoorde tot de strekking die dweepte met
het neoliberalisme van Margaret Thatcher en Ronald Reagan. Sociaal-economisch
waren een aantal kompanen van De Wever toen nog links. Piet De Zaeger
bijvoorbeeld, die nu N-VA-directeur is en de rechterhand van De Wever."
Erg luidruchtig zullen uw linkse makkers hun visie niet
vertolkt hebben indertijd, want op de culturele breuklijn bevond het KVHV zich
duidelijk aan de rechterkant. Mouton weet niet of u het zelf ooit geroepen
hebt, maar de favoriete slogan van het KVHV – en van de extreemrechtse
Nationalistische Studentenvereniging (NSV) – was toen: "Linkse ratten,
rolt uw matten!" Een klassieker: die woorden weerklinken nog altijd als
manifestanten een lezing van uw kroonprins Theo Francken proberen te verstoren.
U hield volgens Mouton meer van de practical joke dan van
het sloganbrullen. Zo meent hij zich te herinneren dat u ooit verkleed als
Stasi-agent met een dubbelganger van DDR-dictator Erich Honecker in een
rolstoel opdook aan het hoofdkwartier van Veto, de Leuvense studentenkrant die
werd volgeschreven door leden van de linkse, zogenaamd politiek correcte
goegemeente.
Zulke grappen illustreerden perfect wat u en de uwen als een
diepe onrechtvaardigheid beschouwden: terwijl de nazicollaborateurs werden
uitgespuwd, heeft een deel van de linkerzijde, op zijn minst intellectueel,
lang gecollaboreerd met het Oostblok – filosofen zoals Jean-Paul Sartre, die in
mei '68 erg hip was, zwegen over de vele ontsporingen. Dat staat u nog altijd
voor ogen als u de PVDA typeert als 'restafval van de 20ste eeuw'.
Die 'linkse ratten' zaten begin jaren 90 overal nog aan de
knoppen van de macht, en clubjes zoals het KVHV waren veeleer marginaal. Dat
bevestigt Louis Vos, emeritus hoogleraar en uw oud-promotor. "Het KVHV had
toen geen enkele impact, maar zette zich consequent af tegen de dominantie van
links", vertelde hij mij. "Media, journalisten en ook veel academici
leefden toen nog in de geest van mei '68. Hun visie was dominant en misschien
nogal pretentieus. De Wever is daar altijd consequent tegenin gegaan."
Tussen haakjes: wie weet dat behalve partijdirecteur Piet De
Zaeger ook uw Antwerpse N-VA-schepenen Koen Kennis en Fons Duchateau tot dat
clubje in het KVHV behoorden, kijkt met andere ogen naar de scène die zich vijf
jaar geleden afspeelde op het balkon van het Antwerpse stadhuis, toen u riep:
"'t Stad is van ons!" Het klonk als de ontlading van een man die,
samen met zijn oude strijdmakkers, na twintig jaar catacomben voor het eerst
een linkse rat, genaamd Patrick Janssens, écht zijn matten had doen rollen.
Een levend organisme
Vandaag is links bijna een scheldwoord geworden. De
erfgenamen van mei '68 zitten hier en daar nog aan de knoppen, maar in de
politiek zijn de bakens wel verzet. Dat is overal zo, dat is gewoon conform de
tijdgeest, maar in Vlaanderen is die paradigmashift toch ook uw verdienste – of
uw schuld, het is maar hoe het je bekijkt. U hebt de voorbije tien jaar de Vlaamse
geesten stevig gekneed. Niet zozeer in het Vlaams-nationalisme, dat nog altijd
beperkt blijft tot een harde kern, maar in het rechts-conservatisme, de
ideologie die u hier op de kaart hebt gezet.
Uw coming-out, dat herinnert haast iedereen zich nog,
dateert van augustus 2003, toen u een van de politici was die voor De Standaard
een essay schreven over hun favoriete filosoof. De uwe was Edmund Burke, bekend
als aartsvader van het conservatisme. "Geen politicus in Vlaanderen die
zich conservatief noemt", schreef u. "Een hardnekkige
karakterstoornis, die me in de ogen van velen allicht tot een arrogant en
irritant kereltje maakt, geeft me alleen daarom al zin om het predikaat
conservatief enthousiast te aanvaarden als geuzennaam. Al was het maar als loutere
provocatie van het politiek correct denkende establishment waaraan ik een
gloeiende hekel heb."
Zo deed het fameuze 'kostbare weefsel', dat later de titel
werd van uw eerste boek, zijn intrede in het politieke discours. Dat weefsel is
een metafoor voor de samenleving, die – kort gezegd – tussen individu
(liberalen) en overheid (socialisten) staat. Het is volgens u iets organisch,
en dus niet maakbaar. Daarom verzette Burke zich in 1790 zo fel tegen de Franse
Revolutie, die de wereld vanuit het niets wilde herscheppen.
Ik ben daarover gaan praten met Ico Maly, de Vlaamse
cultuurwetenschapper die aan de universiteit van Tilburg in 2012 zijn doctoraat
maakte over uw ideologie. Volgens hem situeert uw denken zich in een lange anti
verlichtings traditie. "De radicale filosofen van de verlichting, zoals
Thomas Paine en Condorcet, koppelden de democratie duidelijk aan de universele
mensenrechten", zegt Maly. "Hun grote droom was een globale
revolutie, een steeds verdere opschaling van de democratie, zeg maar, zodat
alle burgers van de wereld uiteindelijk dezelfde individuele rechten zouden
kunnen realiseren."
In uw wereldbeeld, zegt Maly, is de natie belangrijker dan
het individu. En de natie, dat is voor u uiteraard niet de natiestaat, maar
'het volk' dat zich zogezegd een gemeenschap voelt. Uw hart gaat niet sneller
kloppen van de Spaanse, maar wel van de Catalaanse natie. Dat de Catalaanse
bevolking erg verdeeld is over het separatisme van Carles Puigdemont en de
zijnen, mag de pret niet drukken. Het recht op zelfbeschikking boven alles.
Nooit eerder hebben u en uw vrienden zo heftig de verdediging opgenomen van
mensen wier rechten mogelijkerwijze worden geschonden. Uw empathie is toch
vooral bestemd voor wie sterk op u lijkt: u verdedigt het Catalaanse volk,
enfin, de Catalaanse separatist, een tikje enthousiaster dan de Sudanese,
Syrische of Afghaanse vluchteling.
"Dat typeert het antiverlichtingsdenken van De Wever”,
zegt Maly. "Hij zal het alleen over individuele mensenrechten hebben als
hij moslims of migranten de les wil lezen. Voorts gaat het over volk en natie.
Dat is de kern van zijn nationalistische ideologie: het individu is een deel
van de natie, en moet zich daarnaar schikken. Ieder individu moet helpen om de
natie sterk en glorieus en succesvol te maken. Als de samenleving bij wijze van
spreken een verzameling van individuen is, dan is dat voor De Wever een
probleem. Dan leidt dat tot de degeneratie van het kostbare weefsel."
Om het concreet te maken, haalde Maly er een recent
krantenartikel bij, dat mij met heel andere ogen naar uw discours heeft doen
kijken. Hij wees mij op iets dat mij nog nooit zo hard was opgevallen.
"Voor De Wever is de natie een levend organisme", zegt Maly. "En
een organisme kan ziek worden. In een interview met Gazet van Antwerpen over de
problemen in Borgerhout zei De Wever dat onlangs letterlijk, dat het weefsel
'ontstoken' is, waarmee hij bedoelt dat er te veel moslims wonen. Democratisch
burgerschap is voor De Wever identitair. We zijn geen burgers van een
samenleving omdat we op hetzelfde grondgebied leven, maar omdat we dezelfde,
nationalistische cultuur delen."
Bendes en prostitutie
Ik was een beetje in de war na dat gesprek met Ico Maly.
Bent u nu in de eerste plaats een nationalist of een conservatief? Zelf hebt u
mij, toen ik u nog kon interviewen, ooit uitgelegd dat nationalisme eigenlijk
geen ideologie is, maar een principe: dat de natie, de gemeenschap dus, best
samenvalt met de staat. Daarom steunt u eerder de linkse Carles Puigdemont dan
de rechtse Mariano Rajoy, de Spaanse premier wiens beleidskeuzes te vergelijken
zijn met die van de regeringen waar uw partij in zit.
In Catalonië is het nationalisme eerder links, in Vlaanderen
is het duidelijk rechts. Van de Tsjechische historicus Miroslav Hroch, die u
samen met Louis Vos en uw broer Bruno De Wever ooit uitnodigde voor een
colloquium, hebt u geleerd dat nationalisten pas echt succes kunnen boeken als
ze de sociaal-economische noden van hun natie vertolken – de fameuze
'grondstroom' waar u altijd naar verwijst.
Is dat nationalisme van u dan conservatief? Dat ben ik gaan
vragen aan Herman De Dijn, emeritus hoogleraar aan de KU Leuven, en een diep
conservatief denker. "De Wever is vooral een nationalist en een
Thatcheriaanse liberaal", zei die toen ik hem vroeg hoe hij uw wereldbeeld
inschat. "Het nationalisme van De Wever, en ook dat van de Catalanen, gaat
vooral over het bewaren van welstand, niet over het bewaren van tradities, wat
voor de echte conservatief altijd primeert. Als hij een conservatief was, zou De
Wever het katholiek karakter van het katholiek onderwijs beter hebben moeten
verdedigen, bijvoorbeeld. Hij zou euthanasie niet goedkeuren. En hij zou aan
echte armoedebestrijding moeten doen."
Uw beeld van het kostbare weefsel als een levend organisme vindt
ook geen genade in de ogen van De Dijn. "Ik vind dat een heel gevaarlijke
metafoor", vertelde hij mij. "De Wever creëert de indruk dat er
zoiets bestaat als een gezond, homogeen sociaal weefsel. De echte conservatief
weet dat zoiets nooit bestaan heeft. De samenleving is altijd al een diverse
warboel geweest. Vroeger waren er ook bendes, was er ook prostitutie, werden er
ook drugs gebruikt, waren er ook allerlei groepen die elkaar haatten. Wie de
mensen voorspiegelt dat het sociale weefsel ooit volkomen gezond kan zijn, wil
een utopisch beeld verkopen van iets wat nooit heeft bestaan en nooit zal
bestaan."
Interessant. Maar is dat niet in tegenspraak met wat Ico
Maly net zei? "Nee", legde die uit toen ik nog eens bij hem te rade
ging. "De Wever is geen traditionele conservatief, maar wat je een
'revolutionaire conservatief' kunt noemen. Hij wil de gezonde, homogene natie
als het ware creëren. Dat zie je vandaag overal bij partijen die ik 'nieuw
rechts' noem: een enorm geloof in de maakbaarheid. De natie is iets wat
voortdurend geconstrueerd moet worden. Ook hier. De meeste Vlamingen herkennen
zich nog niet echt in die Vlaamse natie. Vandaar de culturele strijd die De
Wever en de zijnen voeren."
Van de kleur van het verkeerslicht, over het logo van de overheid
tot het leeuwtje aan de burgemeesterssjerp: het zijn geen details, maar
subtiele verleidingstrucs om de Vlaamse harten te veroveren. U zult niet rusten tot ieder van ons zich
een fiere Vlaming voelt. Of toch bijna ieder van ons, want hoort iedereen
er wel bij? Daar kom ik morgen op terug.
Een factuur van Mouton
Ik probeer een conclusie te trekken. Ofschoon u het altijd
erg goed kunt uitleggen, is dat wereldbeeld van u toch maar een rare cocktail.
Een echte conservatief bent u niet. Een echte nationalist wel, natuurlijk.
Tenminste: op verplaatsing in het buitenland, want in België zitten die emoties in de koelkast, tot u meer draagvlak hebt
geschapen.
Wat blijft er dan over van uw ideologie, vandaag, in eigen
land? Wel, het neoliberalisme, zoals dat door Margaret Thather en Ronald Reagan
werd beleden. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, uw oude makker bij het
KVHV, die als journalist bij Trends uw beleid beter kan inschatten dan ik. Hij
heeft perfect in de gaten wat Johan Van Overtveldt, zijn oude hoofdredacteur en
uw huidige minister van Financiën, precies bezielt.
"Wat Van Overtveldt aan het doen is, heet: starve the
beast", legde Mouton mij uit. "Dat is wat Reagan destijds deed in de
Verenigde Staten. Je zorgt er heel bewust voor dat de overheid minder inkomsten
heeft, zodat je uiteindelijk verplicht bent om te besparen. Je verhongert het
beest dat overheid heet. Dat beleid verdedigde ik dus vroeger al, begin de
jaren 90, toen De Wever alleen nog maar met nationalisme bezig was. Maar ik heb
daar toen vaak met hem over gepraat. En kijk nu."
Mouton lachte eens. "Ik heb ooit gezegd dat ik hem
daarvoor een factuur zou moeten sturen. Maar hij heeft toen al laten weten dat
hij die niet zal betalen."
Morgen, mijnheer De Wever, onderzoek ik het verschil tussen
N-VA en Vlaams Belang. Tot dan.
*
Bron & Link
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
**
*
Hanen
kraaien meestal van hoog op ’n mestvaalt
Hoe meer mest, hoe breder hun orizon. En dat
laten ze dan ook graag horen.
Liefde
en haar zijn twee gevoelens die dichte familie zijn aan elkaar. Voor onstabiele
naturen is het dikwijls ze uit elkaar te houden.
Feit
is anderzijds, dat hoge bomen veel wind vangen…Tenminste, zo lang die
rechtstaan. Enne, Joëlleke, U weet het ook: aan een winnende ploeg dringt men
ook geen nieuwe leiders op!
Nu
nog de letter ‘A’ in de partij-naam door de letter ‘B’ vervangen, en klaar is
Kees. Nieuw Vlaams Belang klinkt beter
dan Niwe Vlaamse Arrogantie.
*
(Hemelreiker)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten