.
1579 - DE BOVZENBUUR HEEFT
EEN KLARE KIJK OP ONS
.
The Inconvenient
Truth
The Point of no
Return is bereikt…..
.
I)
INLEIDING
Allez,
d’er zijn er dus toch nog anderen die de naakte waarheid durven schrijven.
Naakt is ‘in” zullen we maar denken. Leest U maar.
Zelf
durf ik er ter attentie van de Kerkelijke Lamzakken, ongevraagd nog een andere
waarheid bijdoen. Net als bij de beenhouwer : ‘mag ’t een beetje meer zijn
ook?’ Zie daarom de afbeelding hierboven.
‘The Point of no Return’ is bereikt : onmogelijk om uit de
afgrond weer omhoog te klimmen….
Dat
heet dan een geweten geschopt worden.
.
II
MIDDEN
Het Vlaams Belang en de media
De media negeren het Vlaams Belang of stellen het in
een verkeerd daglicht, schrijft Sam Van Rooy in een vrije opiniebijdrage waarin
hij zijn stelling illustreert met voorbeelden.
Het is moeilijk in te schatten over welke
gebeurtenissen van de afgelopen weken we door de gezaghebbende of
‘traditionele’ media het slechtst werden geïnformeerd en het meest werden
misleid: (de terugkeer naar ons land van) Dyab Abou Jahjah? Het bloedige
jihad-weekend in Kenia, Irak, Pakistan, Nigeria, de Filipijnen, Israël, Jemen,
Bangladesh, Syrië en Afghanistan? (jawel, óók in die laatste zes landen was het
zover). De ‘Blijde’ Intrede van Filip en Mathilde in Antwerpen? Of het
Europafeest van het Vlaams Belang? Wat deze vier gebeurtenissen met elkaar
verbindt, is hoe ze als gevolg van de pensée unique in het Vlaamse
medialandschap werden ‘geframed’ en hoe aldus de mediagebruiker werd misleid en
bedrogen.
De methode-Gramsci
Wim van Rooy schreef een doorwrocht essay met als
titel: ‘Gramsci, mei ’68, het postmodernisme en de journalistiek. Hoe marxisten
uiteindelijk toch de toon konden zetten in de media’. Hij betoogt: ‘De enorme
rol die Gramsci aan de intellectuelen toebedeelt, is zonder meer door hen
opgenomen, niet dus in de zin van onafhankelijke denkers, maar als voorbereiders
van een nieuwe morele en culturele orde. De meeste intellectuelen vandaag zijn
- mutatis mutandis - Gramsci’s organische intellectuelen, ditmaal niet
organisch te midden van de arbeidersklasse of de burgerlijke maatschappij, maar
organisch te midden van het nieuwe cultuurtotalitarisme dat zij elke dag vooral
via de media en het onderwijs in praktijk brengen, instellingen die alle
dezelfde praktijk genereren van beaat antiracisme, dom respect voor een
totalitaire ideologie als de islam en autocensuur, dit alles op een bedje van
hyperkinetische mensenrechten en juridische dwangbuizen. (…) De
methode-Gramsci, het infiltreren in de culturele instellingen, is er in verband
met de ’68’ers een voorbeeld van hoe de culturele jihad tegen het Westen met
behulp van de bekende fellowtravellers in politiek en media elke dag wordt
voortgezet. Een jihad die als geslaagd kan worden bestempeld, temeer daar de
kinderen en de kleinkinderen van onze romantische narcisten in de media hun
afbraakwerk gewoon continueren. De antiwesterse haat, vermomd als (soms)
terechte kritiek op het westerse denken en de Atlantische politiek, krijgt de
jongste tien jaar een multiculturalistisch kleedje aangetrokken. Dat wordt
opgetuigd met wat slecht verteerde Levinasiaanse denkfiguren, en ziedaar:
iedereen die daarbij kritische kanttekeningen maakt wordt in een grandioze
perverse exercitie via de media als fascist of racist weggezet.’ (in: Frank
Thevissen, De vierde onmacht, Van Halewyck, 2010).
Pensée unique op de opiniepagina’s
De Amerikaanse journalist Bruce Bawer kwam vijftien
jaar geleden in Europa wonen, leerde enkele talen en stelde het volgende vast:
‘Opiniërende artikels in Europese kranten worden niet geschreven met het doel
nieuwe ideeën voor het debat aan te dragen, maar om de massa’s eraan te
herinneren wat ze moeten denken. (...) Het klinkt allemaal heel politiek
divers, en als het om relatief kleine binnenlandse zaken gaat, is het ook
divers. Maar bij voorname politiek-filosofische vraagstukken verschrompelen de
verschillen.’ (Terwijl Europa Sliep, Meulenhoff, 2006). Op de opiniepagina’s
van de zogenaamde kwaliteitskranten laat men inderdaad steeds dezelfde soort
mensen met dezelfde meningen aan bod komen. Aldus leest de lezer dag in dag uit
zogenaamde ‘opiniemakers’ en allerhande oikofobe figuren die de islam een
vredevolle religie vinden (de relatief nieuwe politieke correctheid is dat
slechts het zogenaamde ‘salafisme’ het probleem is), Israël als hét grote
probleem van het Midden-Oosten bestempelen, de mens als dé grote oorzaak van
een klimaatverandering aanwijzen, Vlaams-nationalisme een bekrompen en zelfs
fascistoïde ideologie noemen, massa-immigratie en multiculturaliteit als iets
positiefs en vooral broodnodig voor onze samenleving voorstellen, en dat dan
doorgaans combineren met eenzijdige en disproportionele kritiek op ‘het Westen’
en ‘het christendom’ (maar tegelijkertijd wil men over ‘dé islam’ niet
spreken). Natuurlijk, zo heel af en toe lees je eens een significant ander
geluid maar bijvoorbeeld inzake de islam lees je voor 100 islamvergoelijkende
opinies er nog geen tien die zonder meer islamkritisch zijn. ‘Pensée unique’ of
eenheidsdenken dus.
Niet normaal
Het is inderdaad niet normaal dat pakweg
Groen-parlementslid Kristof Calvo een opiniestuk kan publiceren met als titel
‘Een nieuwe belgitude voor de superdiverse samenleving’ maar dat zijn complete
tegenpool, bijvoorbeeld een Vlaams Belang-kopstuk, in dezelfde zogenaamde
‘kwaliteitskrant’ nimmer een opinie gepubliceerd krijgt, over bijvoorbeeld ‘een
soeverein kosmopolitisme, uitgeoefend door nationale staten die openstaan voor
internationale samenwerking en mondiale ontwikkelingen, maar zelf het laatste
woord wensen te houden in hun verplichtingen en (migratie)beleid’. Dit artikel
van Filip Dewinter bijvoorbeeld, over het verschil tussen een christelijk kruis
en de islamitische hoofddoek, wilde geen enkel mainstream medium publiceren.
Overigens is het niet zo dat de krant in kwestie geen opiniestukken van
fascisten publiceert (niet dat Vlaams Belangparlementsleden fascisten zijn,
maar zo schildert deze krant ze wel graag af). Immers, na wekenlang door zowat
alle media met fluwelen handschoenen te zijn ontvangen en door diezelfde krant
te zijn gehypet, mocht (of moest?) de antisemitische Hezbollah-fascist Dyab
Abou Jahjah ook een column publiceren.
‘Framing’
‘De massa’s eraan herinneren wat ze moeten denken’
(Bawer) - de propaganda dus - beperkt zich echter niet tot de opiniepagina’s.
Ook de ‘gewone nieuwsberichten’ en de zogenaamde ‘duiding ‘ - van zowel de
geschreven pers als de beeldpers - zijn in dat bedje ziek. Ga maar eens na hoe
vaak bijvoorbeeld een Rik Coolsaet op de VRT mag komen duiden inzake
islamitisch terrorisme, of een Karel De Gucht inzake de EU. Bovendien laat men
vaak (op subtiele of minder subtiele wijze) fundamentele feiten weg om een
geperverteerd en misleidend beeld van de werkelijkheid te scheppen. Dat laatste
doet men evenzeer in de gewone nieuwsberichten, terwijl bovendien het
onderscheid met de duiding vaak niet duidelijk is. Beeldvorming of ’framing’
dus, maar niet zelden worden feiten ook botweg verdraaid. Het systematisch in
nieuwsberichten benoemen van het Vlaams Belang als een ‘extreemrechtse partij’,
is daarvan een voorbeeld. Het opiniestuk dat toenmalig voorzitter Bruno
Valkeniers daar over schreef, wilde men nergens publiceren.
Filip Dewinter en het vlaggetje
Van het kwaadwillig door de media weglaten van feiten
kregen we een tekenend staaltje te zien naar aanleiding van de intrede van
Filip en Mathilde in Antwerpen. Filip Dewinter liet zich daar opmerken tussen
de belgicisten en monarchisten. Het Nieuwsblad kopte: ‘Filip Dewinter neemt
vlaggetjes af van koningsgezinden en verscheurt ze’, en schreef: ‘Vlaams
Belang-politicus Filip Dewinter liet zich opmerken bij de blijde intrede van de
koning en koningin in Antwerpen. Hij nam voor het oog van de camera’s
vlaggetjes af van royalisten en verscheurde die (fragment van 1:50). Hij werd
opgepakt door de politie, maar niet aangehouden.’ Op de beelden is echter te
zien dat Filip Dewinter het vlaggetje gewoon, zoals iedereen, van een
Belgicistische propagandameester krijgt toegestopt, waarna het door een blonde
dame op brutale wijze uit zijn handen wordt getrokken. Vervolgens geeft
Dewinter die blonde dame lik op stuk, door op zijn beurt haar vlaggetje af te
pakken. Verder werd Dewinter ook helemaal niet opgepakt door de politie, zoals
in het artikel staat (ik was erbij). De media hebben dus op tendentieuze wijze
het beeld geschapen van ‘het Monster Dewinter’ dat zomaar vlaggetjes afpakt van
weerloze koningsgezinden. Eenieder die Het Nieuwsblad leest, denkt immers dat
Dewinter als een wilde tekeer is gegaan en uit het niets vlaggetjes van mensen
is beginnen afpakken en kapotscheuren. De realiteit is echter dat hij gewoon
van zich heeft afgebeten. Het is een klassiek geval van de gepeste die terecht
de pestkop aanpakt, maar vervolgens zelf de kop van Jut is omdat men (bewust)
enkel gewag maakt van de gepeste die terugslaat.
Het Europafeest van het Vlaams Belang
Ook van ‘framing’ om de kijker te desinformeren en te
misleiden kregen we recent een ‘schoolvoorbeeld’ te zien, dat allicht kan
dienen voor studenten communicatiewetenschappen of journalistiek. De ploeg van
het VRT-‘duidingsprogramma’ Terzake maakte een reportage over het Europafeest
van het Vlaams Belang. Al snel zette reportagemaker Jonas Muylaert de toon met
een tweet vanop het Europafeest: ‘Veel feest, drank, muziek en folklore. Weinig
Europa.’ Je moet het maar durven: ‘Weinig Europa’ tweeten over een feest dat
als slagzin ‘Pro Europa, dus tegen de EU’ heeft, met sprekers van andere
Europese politieke partijen, met vele (muzikale) optredens en kraampjes met
drank- en eetwaren uit verschillende Europese landen en met toespraken die bol
staan van de trotse verwijzingen naar het prachtige, rijke en diverse
Avondland; om nog te zwijgen over de teneur van het Europa-Manifest dat werd
voorgesteld.
Ook de titel van de Terzake-reportage voorspelde niet
veel goeds: ‘Het Vlaams Belang tapt uit een nieuw vat: Europa’. Dat moet
natuurlijk de suggestie wekken dat het Vlaams Belang niet oprecht bekommerd is
om de toekomst van Europa, maar louter om electorale redenen ‘Europa’ als nieuw
speerpunt aanboort. Mocht pakweg de sp.a een ‘Europafeest’ organiseren, Terzake
zou allicht positiever klinken. Na ‘Vlaanderen’, ‘immigratie’, ‘veiligheid’ en
‘islam’ is ‘Europa’ echter inderdaad een zoveelste domein waarop het Vlaams
Belang fundamenteel verschilt van alle andere politieke partijen. Bovendien
wordt ‘Europa’ - tot spijt van wie het benijdt - elke dag belangrijker. Maar in
zijn reportage probeerde Muylaert een beeld te schetsen van een partij die op
sterven na dood is en zich willens nillens aan een laatste strohalm vastklampt
(de EU en de euro), waarbij FN-parlementslid Marion Le Pen louter fungeert als
(fysiek) aantrekkelijke aandachtstrekker.
Verder liet Terzake, om die beeldvorming kracht bij te
zetten, het middels wat eenzijdig monteerwerk uitschijnen alsof niemand Marion
Le Pen kende en bovendien niemand geïnteresseerd was in wat ze had te zeggen.
Niets was echter minder waar. Het is dan ook ironisch te noemen dat het
Europafeest van het Vlaams Belang allicht vooral juist dankzij de aanwezigheid
van iemand als Marion Le Pen de nodige aandacht kreeg van de VRT. Edoch,
terwijl het Europafeest vooral uitblonk door een sterk inhoudelijk programma
bestaande uit een panelgesprek met jongeren, twee boekvoorstellingen, de
voorstelling van een manifest en enkele politieke toespraken, ging Terzake
gewoonweg niet in op de inhoud. Op die manier creëren politiek correcte
duidingsprogramma’s als Terzake het valse beeld van een ‘onbeduidende’,
‘populistische’ en ‘extreemrechtse’ partij met weinig of geen inhoud.
Tactiek
Hoezeer ook het Vlaams Belang van de daken schreeuwt
pro-Europees en juist daarom anti-EU te zijn - met onder andere een
EU-colloquium een jaar geleden, een verslagboek daarvan en een heus Europafeest
en Europa-Manifest - toch zal men zo veel als mogelijk blijven beweren dat die
partij ‘anti-Europees’ is. Een krant als Het Nieuwsblad omschreef het Vlaams
Belang zowel in haar krantenkop als in het inleidende blokje tekst als
‘anti-Europees’. Meer zelfs: de krant noemde het ‘ironisch’ dat het Vlaams
Belang haar evenement ‘Europafeest’ noemde. Hetzelfde gebeurt in Nederland met
de eurosceptische PVV van Geert Wilders. We kunnen dan ook concluderen dat we
te maken hebben met een perverse tactiek van verre van onpartijdige of neutrale
media (alsook van politiek correcte academici en politieke opponenten) met als
doel EU- en eurokritische stemmen af te serveren als anti-Europees. Het doet
denken aan de tactiek die islamkritische stemmen - al dan niet uit bepaalde hoek
- bestempelt als islamofoob, een soort ‘nieuw racisme’. Deze strategie,
aangewend door politieke opponenten, politiek correcte academici en media,
heeft één voordeel, namelijk dat ze daarmee onthullen dat ze geen inhoudelijke
tegenargumenten hebben.
In een recent interview met Doorbraak stelde Vlaams
Belang-Kamerfractieleidster Barbara Pas dat ‘het cordon médiatique onze
grootste handicap is’. Pas: ‘We strijden niet met gelijke wapens omdat we niet
gelijkwaardig aan bod komen in de media. We mogen sociale congressen houden, we
mogen een EU-standpunt hebben, we mogen de motor zijn van inhoudelijke debatten
in het parlement ... Er is geen enkel medium dat daar enige aandacht aan
besteedt. Tenzij ze een stereotiep beeld van het Vlaams Belang kunnen versterken.
Dan komen we in ‘t lang en breed aan bod.’ Van deze onrechtvaardige gang van
zaken zijn het vlaggetjesincident met Filip Dewinter tijdens de intrede van
Filip en Mathilde en het Europafeest van het Vlaams Belang trieste
illustraties. Soms zou je wensen dat in onze samenleving échte keiharde en
expliciete mediacensuur de orde van dag was. Dan had je tenminste iets
concreets om tegen te vechten. Want tegen de (subtiele) beeldvorming en
tendentieuze berichtgeving en duiding in de mainstream media, blijkt geen kruid
gewassen.
De auteur, Sam van Rooy, is publicist, medewerker op
het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller en -auteur van ‘Europa
wankelt. De ontvoering van Europa door de EU‘
Uit :
Doorbraak via Martien Pennings en E.J. Beon.
*
III SLOT
Is het gezond
Nationalisme met Christelijke ondertoon dan alleen-zaligmakend? Als ik W.
Martens en de hele reutemeteut bekijk, zou ik eerder het tegenovergestelde
denken.
Maar een
‘consensus-democratie’ geleid en bewonderd door een Linxse minderheid,, is geen
democratie, maar een verkapte dictatuur.
De dag der
vergelding (25 Mei 2014) nadert met rasse schreden. We kunnen het sidderen van
hun gebeente reeds horen in het wild om zich heen slaan van de toekomstige
afgeschrevenen. Hun namen zijn niet weg te slaan van de TV-schermen.
Hier op deze
blog worden ze, zoals U reeds weet, de ‘zullen’-mensen genoemd. Omdat er geen 5
woorden uit hun mond kunnen komen, zonder dat daar elfendertig beloftes in
voorkomen. De autowegen zullen …– de fietspaden zullen
– de soc-econmische problemen zullen – de ouderenzorg zal
– de kinderopvang zal , enz, enz. Wat niet wegneemt dat de belastingen nog maar
eens VVT werden verhoogd. Dat de uitkeringen VVT werden beperkt. Dat we langer
moeten werken. Dat we zelfs het leger van de aangroeiende bezetters in onze
huizen zouden moeten opnemen. Dat ons spaargeld voor 10% in gevaar is….
Maar de
Nomenclatura houdt de adem in : zo kort voor de verkiezingen, gedaan met
onpopulaire maatregelen. Het zou hen wel eens de kop kunnen kosten.
*
We zouden de
lessen die de Muzel-Griezels ons dagelijks geven, leren beter ter harte te
nemen. Hun voorbeeld volgen. Het Eu-parlement op een goede nacht als een toorts
doen branden. Vervolgens de brandweer en de aanrukkende ordediensten met
vuurwerk bekogelen. Misschien ook nog voordien de internationale pers
optrommelen met de belofte een Syrië-spelletje tegen de dictatuur op te voeren…
*
Meisjes en
jongens : jullie willen het niet weten, hé, maar hier in het Na-Berlusconiland
vallen de twee levelingskindjes van
GodmanSacjs elkaar in de haren : Mario Monti, de voorgaande Premier, ziet de
kans schoon om Enrico Letta, de huidige Premier, voetje te lichten. ’s Lands
belang is even van geen tel : de pot verwijt de ketel een te groot
Berlusconi-gehalte.
Letta
misschien opvolger van de Roestige Vastheid? No way! Ikke, Mario Monti, heb de
EU de meeste diensten bewezen, en daarom wil ik de dikste hebben…..
Enne o ja :
met als excuus dat beetje belastingsfraude, werd Il Cavalierte door die twee
aan kant geschoven. Werden de twee fraude-zaken van het ACW, de grote en de
kleine, maar ook de diefte van belastinggelden voor de ARCO-‘spaarders’,
misschien uitgesteld tot na de begrafenis van W. Martens? Dan begint de tijd NU
te dringen…..
Niet te lang
wachten, Dames en Heren Magistraten. De tijd vliegt snel, gebruik hem wel….
Geschreven
door AABEE via Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten