1037

1037- MAGGIE, DE “BLOCK” AAN HET BELGISCHE ZERE BEEN!

*

Consternatie op het kabinet Asiel en Migratie! Toen een kabinetsmedewerker het kantoor van Maggie binnenstapte, was ze in alle staten. Dat gebeurt wel meer, maar nu was er toch meer aan de hand. “Ik ben blind!” buitelde Maggie in paniek van de ene hoek van de kamer naar de andere. “Ik zie niks meer!”

*

Onmiddellijk werden de hulpdiensten gebeld die al maanden in staat van paraatheid op de benedenverdieping van het kantoorgebouw hadden postgevat: ooit moest er wel iets gebeuren. De in allerijl toegesnelde verplegers, geen doetjes maar fors gebouwde fitness-freaks, stonden echter voor een torenhoog probleem. Defibrilleren had geen zin: het zicht werd haar immers ontnomen; met haar hart was niks mis, dat was nog steeds van ruwe graniet. Dus drong hospitalisatie zich op. Maar hoe “blinde Maggie” het kantoor uitkrijgen? Geen sinecure! Eén verzorger had al naar Anuna gebeld maar die wist, zoals gewoonlijk, weer niet wat gedaan. Tot plots een van de ziekenbroeders een idee kreeg. “Rollen!”, sprak hij met een flikkerende gloeilamp boven het hoofd. Hij had enkele dagen voordien nog de tentoonstelling “Stonehenge” in Tongeren bezocht en dacht: “Wat die kerels 5000 jaar geleden met megalieten voor mekaar kregen, dat moeten wij nu ook kunnen met ons Maggie.” Hoe de “dubbel-minister” uiteindelijk in het ziekenhuis is beland, blijft een goed bewaard staatsgeheim.

De chauffeur van de vorkheftruck kreeg van de staatsveiligheid in ieder geval een spreekverbod …

Na onderzoek bleek er echter niks ernstig aan de hand te zijn met Maggies ogen. “Een duidelijk geval van naar boven gekropen wangvet“, deelde de dokter bedachtzaam mee. Maggie werd verblind door haar eigen kaken: narcistischer wordt het niet! De pogingen van de medewerker om de dokters tot actie aan te manen, bleven nochtans vruchteloos; hij voelde zich plots als een overbodig Anunaatje op een donderdagse brospartij! “Kan er dan echt niks gedaan worden?” smeekte hij nog maar eens. “Nee meneer”, oreerde de dokter koel maar vastberaden, “deze pathologie zal ten vroegste op 26 mei beginnen beteren.” “Wangvet”, zo ging hij belerend verder, “heeft een complexe structuur en is van een ongekende stijfkoppigheid”. De moed zonk de medewerker in de schoenen; “een ongekende stijfkoppigheid”, herhaalde hij voor zichzelf. “Da’s dus een liberaal probleem!” De tranen sprongen hem zowaar in de ogen. Maggie, die ondertussen tot één monolithische “block” stress was gemetamorfoseerd, brulde door de twee zalen waarin zij werd behandeld haar medewerker toe: “Vooruit luilak, maakt dat ge weg zijt, mijn asielplan moet nog naar Charles II!” Terug op het kabinet aangekomen, vond de medewerker inderdaad haar nagelnieuw actieplan: 87 miljoen extra op een budget van 350 miljoen … duizenden opvangplaatsen erbij … 90 extra personeelsleden … Geld te halen bij de autochtonen door verhoging van boetes en kosten, verlaging van (kinder)vergoedingen … Moedeloos zakte hij in de op Maggies maat gemaakte fauteuil en leek wel languit te verzuipen in een XXXL-bedstee. Toen begreep hij het. Maggie zal na 26 mei terug kunnen zien; terwijl hij, arme stakker, op datzelfde moment in de rij zal staan om zijn dopkaart te laten afstempelen. Tot wat narcistische wangvet-blindheid toch allemaal kan leiden!

*

Spietse De Vleeschouwer