3535

6/1176 * - Breughel Boeren-Bruiloft – Brugge: Van Eyckplein - Uitbollen en  gepakt en gezadeld naar d’Overkant der Alpen -

.

DEEL 3

*

Maandag 18 juli 2016

Zon 5u50-21u46

H Frederik van Utrecht

*

3535 - BOERENBRUILOFT ANNO 2016 IN HET LAND VAN ADRIAAN BROUWER…     

*

De Smulpaap – Adriaan Brouwer

*

*

DE DAG DAAROP

Oefening om de hardwerkende medemens beter te leren kennen.

*

Wel, de dag daarop was het 11 juli en het familiefeest was pas uit toen de haan begon te kraaien. Naast dat beetje hoofdpijn die trouwens wel vlug zou overgaan zal de herinnering aan deze 11^de Juli voor altijd bijblijven. Alleen in de Hemel bestaat er nog een waterkansje op beter. Was Pieter Breughel de Oude erbij geweest, dan had er vandaag een verbeterde versie van De Boerenbruiloft bestaan. Een versie zonder rijstpap en heupwiegende boerinnen. Een versie weliswaar ook zonder borden rijstpap die op een wagenberd binnen gedragen werden. Maar een versie met huppelende nichtjes en neefjes die royaal van tafel tot tafel, licht als veertjes liepen met de fijnste borrel-hapjes en met parelend nat voor de gasten. Het geheel leek trouwens helemaal niet op een feest bij ‘boeren’, tenzij U met deze term geen scheldwoord, maar eerder een eretitel bedoelt, daarbij het beeld oproepend van die ene Koning van Frankrijk die het ooit presteerde om op Staatsbezoek in Brugge, woorden te krijgen met zijn adellijke wederhelft. Zij meende, daar die dag Hare Majesteit, de enige Koningin te zijn. Maar ze zag rondom niets anders dan Koninginnen. Gisteren op dat familiefeest waren dat geen Brugse Prinsessen of Koninginnen,  maar eerder net boven de grond zwevende engelen. Of moet ik eerder spreken niet van engeltjes, maar van zondekens, zodanig betoverende Sneeuwwitjes als die waren. Ze waren er in alle maten en gewichten, in alle schitteringen en kleuren van de regenboog. Ook de Heren hadden het warm, want het was de zoveelste dag op rij met tropische temperaturen. Zo dat zelfs de vele frisse pintjes niet echt verkoeling brachten. Maar wel een gebabbel van je welste waar zelfs de luide ‘muziek’ niet tegenop kon. Gelukkig stonden de twee hoge grote poorten wagenwijd open, zodat de frisse lucht overal vrij spel had.

Men zag er elkaar weer, er werden handjes geschud, of zoentjes gewisseld en de stemming steeg met de minuut.

Een feest dus om ‘U’ tegen te zeggen. En dat had niets te zien met de Vlaamse Hoogdag van de dag daarop. De juiste stemming werd niet vertolkt door wapperende Leeuwenvlaggen, maar door de vreugde in de harten en op de tongen.

Want voor de meeste feestvierders was maandag 11 Juli nog altijd geen Feestdag, maar een gewone werkdag die al begon om 05 uur in de morgen. Het waren dan ook allemaal bonken van venten wier vuisten jeukten naar het werk. En ze wilden de vele kilometer weg afgelegd hebben voor de ochtenddrukte begon.

De paarden moesten voor ze de weg op konden, eerst nog ‘gedaan’ worden en in de wei gebracht, want het zou donker zijn voor ze weer thuis waren. Zo zou de werf ten laatste vrijdag moeten gedaan zijn en konden er effen rekeningen gemaakt worden. Ze wisten namelijk maar al te wel de risico’s met dat Walenvolk van meestal beroepsdoppers van vader op zoon.

De anderen op de dansvloer (m/v) hadden werk op het veld of in de stallen en die zouden, tegen vrijdagavond minstens even afgebeuld zijn als de anderen. Waarbij de vrouwen evengoed hun maannetje konden staan  als de Heren der Schepping.

We waren de vrijdag daarvoor bij valavond nog op het Hof geweest om vast te stellen, dat naast de morgenstond, ook de avondstond goud in de mond kan hebben. Boer en boerin (94 en 88) legden de laatste hand aan hun groentetuintje, terwijl ‘de kleine’ met een voorheftruck vliegensvlug de hofplaats ronddweilde om de klaarliggende hoopjes onkruid weg te voeren die Grote Broer met armvolle grepen in de laadbak deponeerde. Ja Ja, daar bestaan zelfs heel oude schilderijen van, van ‘zo d’Ouden zongen, zo piepen de Jongen’, en jong geleerd is oud gedaan.

Vol-geautomatiseerd veel besproken runder-kweekbedrijf met 400 koeien en een nevenbedrijf van wegeniswerken, in totaal zo’n 40 man aan het werk: wie zei daar nog dat arbeid niet adelt of niet jong houdt?

Och ja, de wijn (Italiaanse Chianti) was voortreffelijk en geheel in overeenstemming met de rest van het buffet. Waardoor, thuis gekomen, een zitje op het koele grastapijt de dag besloot. Tot 3 Barmhartige Samaritanen mij uit deze illusie en in mijn bed hielpen. Zei de Engel die daarbij hielp dat ze meteen de Zegen van de Pastoor had meegebracht met de vraag om in de toekomst niet meer zo flagrant te zondigen.

Heel juist kreeg ik ’s anderendaags bij  de koffietafel te horen. ‘Plus est en Vous’ was nu echt geen manier om een ongelukkige Liefde verse goede moed toe te wensen.

Weet ik nog niet zo goed. Want we waren bij een familie te gast geweest, die in hele voorgaande generaties datzelfde principe onbewust misschien van zeer dichtbij heeft toegepast.

Nog een frisse en vrolijke Vlaamse Feestdag gewenst! En drink met mate. Desnoods wegens de juiste dosering, uit een soort pluvio-meter, een hoog maatglas met millimeter streepjes. Want het Leven is één groot laboratorium!

*

*

*

De dinsdag daarop waren we in Brugge samen met iemand die al jaren de Barmhartige Samaritaanse speelt voor mijn oudere zus. Een mossel-festijn op het Van Eyckplein naast de oude Middeleeuwse kaaimuren tot waar ooit eens de Zee zelf het land binnenstroomde. Florentijnse trapgevels of Lombardische Paleizen en een regelmatig tingelend klokje waren daarvan de stomme getuigen. De garçons waren er vlug en vrolijk, in het midden latend of ze nu per uur dan wel per kilometer werden betaald. En zeggen dat ik hier honderden keren ben voorbijgereden, onbewust natuurlijk, en altijd gehaast naar dat Hoofdkantoor der wel Zeer Directe Belastingen, daar dichtbij, met de schrikkelijke naam in dat straatje met de naam van Oude Zak, die iedere West-Vlaamse collega-fiscalist met angst betrad….’Oude Zak’, of ‘Zakske’, twee Brugse adressen als vogelverschrikkers!

De woensdag dienden we aan te schuiven bij een BBQ van het koppel waarvan de man de zondag daarvoor het reeds besproken feest had voor zijn pensionering: we zagen daar die dag geen ‘Boerenbruiloft’, maar de erkentelijkheid van een paar bedrijven die samen wilden feestvieren op het binnenste-buiten gekeerde voor-vaderlijk erf, dat intussen werd omgetoverd tot een modern goed draaiend bedrijf voor industriële grondwerken.

Laat ik het maar bekennen: we waren niet bij Fernand Huts van de Katoen Natie, of bij Mr DeNul van het Antwerps Baggerbedrijf, maar bij een even werkzame en ondernemende Nieuwe ‘Boer Clercq’. De Christus–oude leuze van ‘Plus est en Vous’ 7/7 in de praktijk gebracht.

En kort na de middag, op donderdag 14 Juli, dienden we het daar in de Vlaamse Ardennen voor bekeken te houden. De voorziene tijd was gewoon op.

Moe, maar tevreden, enz, zijn we de zaterdagnacht thuis gekomen. Juist op tijd om na een paar uur vast te stellen dat ons Internet nog maar eens plat lag.

*

*