.
1281 – “VLAMINGEN”
VECHTEN VOOR AL QUADA TEGEN ASSAD
°°°
°°°
Allo, mannekes en wijvekes
van de Staatsvuiligheid, zijn jullie er nog? Of vechten jullie al mee in Syrië?
Er worden onder jullie
ogen terroristen opgeleid in het buitenland, en jullie roeren niet? Te
gevaarlijk? Of zijn jullie gewoon voorzichtig tegenover de nieuwe toekomstige bazen
van het land? In de archieven de werkwijze van de Staatsvuiligheid gevonden uit
de jaren ’30 van vorige eeuw? Toen was de chef, om geen namen te noemen een
zekere Ganshof VanderMeersch ook de beste maatjes met Admiraal Canaris van de
Duitse Abwehr?! Die ‘vriendschap’
eindige pas op 8 Mei 1945, na de Duitse nederlaag, want toen had de man ineens
de handen vol met de eigen landgenoten, om hen voor het vuur-peloton te slepen.
Speciaal het dossier van een zekere Lucrecia Van Billemont (Veurne)
moeten jullie lezen. Dan weten jullie hoe de Belgische Krijgsmacht kan ingezet
worden, om een verliefd naaistertje, dat ‘met
den Duits had gelopen’ ’s morgens om 7 uur in haar trouwkleedje op de muur
van Zeebrugge in de loop van 11 Rijkswacht-geweren te doen kijken. O ja : er
was ook nog die ‘verklikking’ van naar de Engelse post te hebben geluisterd,
van de man die haar verkracht had…. Die verkrachting
werd weg-gemoffleld om de verklikking
te kunnen benadrukken, want de Bezetters gingen toch geen alom-belend
smokkelaar zo maar aanhouden! Dat moest
verklikt geweest zijn…. En wel door zijn eigen naaistertje die op goede voet
stond met de Duitse Abwehr.
O Juist. Ja. Laten we die
Moslim-avonturiers dus ‘Vlamingen’ noemen, niet eens ‘nieuwe Vlamingen’, ‘allochtonen’ of ‘Vilvoordse Marokkanen’ : ze
zijn bruin gebakken, en bakken het dan ook … bruin.
°°°
Ter Zake
Netelige vragen over Vlaamse strijders in Syrië
OPINIE − 12/03/13, 09u04
°°°
"Wat als die jongeren terugkeren naar Vilvoorde,
Mechelen of Antwerpen?", schrijft Bilal Benyaich, politicoloog (VUB) en
co-auteur van een boek over islam en radicalisme in Brussel dat binnenkort
verschijnt. .
De Vlamingen die de Syrische hel overleven, zullen bij
hun terugkeer heel wat vechtervaring, onverwerkte trauma's en contacten in de
jihadwereld meebrengen
Vorige week waarschuwde het hoofd van Eurojust, de
Belgische Michèle Coninsx, voor de deelname van "honderden Europese
jongeren" en "tientallen Vlaamse jongeren" aan de strijd tegen
het regime van Bachar Al-Assad in Syrië. Deze waarschuwing kan niet zomaar in
de wind worden geslagen. Dat er Vlamingen strijden in Syrië is nieuw en
gevaarlijk. Hoewel er nogal wat Europeanen meestrijden in Syrië vormen ze
slechts een fractie van het aanzwellende legioen van buitenlandse strijders in
dat land. De Tunesiërs alleen al bijvoorbeeld zijn met enkele duizenden.
Opvallend is vooral het hoge aantal Vlamingen onder de Europeanen.
In een rapport van het Comité I van meer dan tien jaar
geleden lezen we dat de Veiligheid van de Staat eind 2001 weet had, maar ook
het spoor bijster was, van een tiental Belgen die vertrokken waren om deel te
nemen aan de oorlog tegen de Amerikaanse bezetting van Afghanistan. Vandaag
genereert Vlaanderen alleen al een veelvoud hiervan aan vrijwilligers voor de
oorlog tegen Al-Assad - een aantal onder hen blijkt gesocialiseerd te zijn in
het milieu van het ondertussen opgedoekte Sharia4Belgium.
De meesten zijn er jammer genoeg niet om voedselpakketten
uit te delen aan Syrische vluchtelingen net over de grens in Turkije of Jordanië.
Ze blijken zich aangesloten te hebben bij de gewapende tegenstanders van
Al-Assad, die ook heel wat salafistisch-jihadistische milities en brigades
kennen. Het is met andere woorden haast onvermijdelijk dat een aantal Vlamingen
zij aan zij vechten met aan Al Qaida gelieerde veteranen uit Afghanistan en
Irak.
Salafistisch-jihadistische brigades, zoals het Al-Nusra
Front, hebben zich opgeworpen tot de meest te duchten tegenstanders van het
Syrische regeringsleger. Mede hierdoor werd Syrië een magneet voor
salafistische militanten uit alle hoeken van de wereld. In tegenstelling tot de
nationalistische brigades vechten zij immers een 'heilige' oorlog tegen het
'ongelovige' (Alawitische) regime van Al-Assad. Voor hen zal Syrië een
soennitisch-islamitische staat zijn, of niet zijn. Ze mogen rekenen op de gulle
steun vanuit Saoedi-Arabië en Qatar (en struisvogels in de VS en de EU).
De Brusselse connectie
Het is niet de eerste keer dat Belgen, en personen
woonachtig in België, betrokken zijn bij geweld in het buitenland. In de jaren
tachtig bijvoorbeeld zijn een aantal personen gaan vechten in Afghanistan tegen
de Sovjetbezetting. Solidariteit met onderdrukte geloofsgenoten was hier een
centraal motief. In de jaren negentig zetten Algerijnse islamisten vanuit Europa
hun strijd tegen het regime van het land van herkomst verder. Zo werden er
midden en eind jaren negentig enkele netwerken opgerold in Brussel die gelieerd
waren met de Algerijnse Groupe Islamique Combattant en de Groupe Salafiste pour
la Prédication et le Combat.
Toen kwam 9/11. Solidariteit en islamistisch nationalisme
maakten plaats voor de ideologie van de wereldwijde jihad van Osama Bin Laden.
En die vond hier en daar weerklank in Brussel. Twee dagen voor de aanslagen in
New York pleegde Abdessatar Dahmane - de man van de later berucht geworden
Malika El Aroud - in Afghanistan een gelukte moordaanslag op de Afghaanse
oppositieleider Ahmad Shah Massoud. Ook Dahmane kwam om. Enkele jaren later
kwam de bekeerlinge Muriel Degauge om bij een (mislukte) zelfmoordaanslag in
Irak. Ook haar man, Issam Goris, liet het leven in Irak. El Aroud hertrouwde
met ene Moez Garsallaoui. Zij werden enkele jaren geleden veroordeeld voor het
ronselen voor de jihad (Garsallaoui zou vorig jaar omgekomen zijn aan de Afghaans-Pakistaanse
grens). Ondertussen werden ook een aantal twintigers aan de tand gevoeld en
veroordeeld, waaronder Hicham Beyayo, die een aanslag beraamde.
Men kan er niet naast kijken. Het pad van heel wat
Brusselse jihadisten (in wording) is op een bepaald moment gekruist met dat van
ene Bassam Ayachi. Ayachi, een Frans-Syrische imam die sinds begin jaren
negentig in Sint-Jans-Molenbeek woont, en vooral gekend is van zijn Centre
Islamique Belge en de website assabyle.com, heeft bijvoorbeeld destijds het islamitische
huwelijk voltrokken tussen Dahmane en El Aroud. In 2008 liep hij tegen de lamp.
Niet in Brussel, maar in het Italiaanse Bari. Ayachi en zijn compagnon, de
bekeerling Raphael Gendron, werden verdacht van het smokkelen van mensen om een
aanslag te plegen in Parijs. De zaak kwam in beroep op losse schroeven te
staan. Ze kwamen vier jaar later vrij.
Ayachi is nu terug in Brussel. Zijn maatje Gendron vecht
ondertussen in Syrië. Net als de zoon van Bassam Ayachi trouwens, Abderrahmane
Ayachi. In Syrië zou Ayachi junior het bataljon Soldiers of the Merciful
samengesteld hebben dat onder de vleugels van de Falcons of Sham-brigade
opereert. Geen doetje dus. Maar ook geen onbekende in Brussel. Ayachi junior,
die nota bene recent in Brussel bij verstek veroordeeld is voor terrorisme,
kreeg vorige zomer van niemand minder dan Brussels sp.a-parlementslid Fouad
Ahidar volgende vriendschappelijke raad mee op Facebook: "Fais attention à
toi cher Abderahman. Quelqu'un
doit le faire malheureusement, fais attention. Nos prières sont avec toi. Assad tombera tôt ou tard." Alsof dit niet genoeg
is, deelde Ahidar gelijktijdig een foto van een fiere, gewapende Ayachi junior.
Dat zulk een houding problematisch is voor een parlementslid hoeft allicht geen
betoog.
Tientallen Vlamingen
Het salafistisch militantisme is nu geen exclusief
'Brussels probleem' meer. De afgelopen tien jaar zijn er ook in
Oost-Vlaanderen, Antwerpen en Limburg enkele cellen opgerold. En vandaag
leveren steden als Mechelen, Antwerpen en Vilvoorde zelfs meer strijders voor
de bevrijding van Syrië dan Brussel. Een aantal onder hen - waaronder zij die
tot het Sharia4Belgium-milieu behoorden - waren zichtbaar op de radar van
veiligheids- en inlichtingendiensten. Dit stelt ons voor een reeks prangende
vragen aan het adres van beleidsmakers.
Hoe komt het dat deze personen zonder meer zijn kunnen
vertrekken naar Syrië? Is alles in het werk gesteld om ze te doen afzien van
dit avontuur? Zijn er preventieve, aanklampende acties geweest? Indien niet:
waarom niet? Weten de bevoegde diensten waar de jongeren zich op dit eigenste
moment begeven? Of zijn ze het spoor bijster zoals dat van de Belgen die na
9/11 in Afghanistan gingen vechten? Hoeft het nog gezegd dat Vlamingen die de
Syrische hel overleven bij hun terugkeer heel wat vechtervaring, onverwerkte
trauma's en contacten in de jihadwereld zullen meebrengen? En last but not
least, mogen we er zonder meer van uitgaan dat er wordt gewerkt aan een
proactieve strategie om deze uitdaging het hoofd te bieden?
°°°
Kijk!
Kijk! We leren elke dag bij. Er zijn
goede Islammers, en e zijn betere Islammers, en die moorden onder elkaar dat
het een lieve lust is.
Hen
kennende, en dat soort ‘koeltoer’ zit
het er straks boven-arms op in onze steden. Wetende dat, waar er gehakt wordt,
dat er daar dan spaanders vallen, houden we ons hart vast. Want de ‘Godsdienst’ van de Wrede’ kent geen
vrede….andere dan de vrede van het graf.
Sorry
beste mensen, dat ik hier nogmaals over dat door de Staatsvuiligheid vermoord
Veurns meisje moet spreken. Och, ze was arm, niemand gaf om haar, en zelfs de
Pastoor op straat wendde zijn hoofd weg van de familie. In de gevangenis, waar
ze verduldig op de executie wachtte, klaagde ze alleen tegen Moeder Overste,
niet te begrijpen waarom ze.. vermoord moest worden.
Veel
geluk, bende schavuiten onder elkaar!
°°°
°°°
Wat Nederland nodig heeft is belastingverlaging
en lastenverlichting. En dat kan ook: door te snijden in ontwikkelingshulp, de
multicul, Europa, in windmolens en andere duurzaamheidssubsidies.
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten