341 T DOORBRAAK HEEEFT HET OVER LEVEN VOLGENS DE WET EN HOE HET RECHT OP MOORDEN ELKE SAMENLEVING ONMOGELOKL MAAKT MAAR WALTER, ALS IN ONZE WESTERSE BESCHAVING DE RFRANCOFONEN NU ENMAAAL ALLEMAAL LEVENSMOE ZIJN, WAAROM ZOUDEN ZE DAT NIET MOGEN?

341 T DOORBRAAK HEEEFT HET OVER LEVEN VOLGENS DE WET EN HOE HET RECHT OP MOORDEN ELKE SAMENLEVING ONMOGELOKL MAAKT ** * MAANDAG 17 AUGUSTUS 2020 * ABORTUS IS GEEN FEDERALE MATERIE ** foto: ©Belga Image / Thierry Roge https://doorbraak.be/abortus-is-geen-federale-materie/ * VRIJE TRIBUNE - 14/07/2020 Ivo Uyttendaele - Abortus en euthanasie als een federale materie behandelen is de structuur van het land negeren en spotten met de essentie van democratie. Abortus en euthanasie als een federale materie behandelen. Dat is de structuur van het land negeren en spotten met de essentie van democratie. Bij de tweede staatshervorming (1980) kregen de toen bestaande cultuurgemeenschappen ook persoonsgebonden aangelegenheden onder hun bevoegdheid. Sindsdien werd een ellenlange waslijst van materies naar de gemeenschappen overgeheveld. Opvallend is dat ethische kwesties een federale bevoegdheid zijn gebleven. - Persoonsgebonden materie Van de daken schreeuwen dat iedereen het recht heeft op een eigen mening scoort goed. Erkennen dat dit een persoonsgebonden materie is, met alle consequenties van dien, is echter een brug te ver. Niets is persoonlijker dan hoe men denkt over iemand of iets. Over wat wel of niet door de beugel kan. Over wat de stem van het geweten zegt. Vrijdenkende liberalen hebben de stem van hun geweten echter schijnbaar nooit gehoord. - Gewetens- vraagstukken zijn in België echter geen gemeenschapsmaterie Normen en waarden zijn begrippen die men periodisch uit de kast haalt. Bij elke oproep tot een ethisch reveil doet men een beroep op de verantwoordelijkheidszin en het geweten van elke burger. Het ligt dan ook voor de hand dat men met diens mening rekening houdt bij het ordenen van de samenleving. Gewetensvraagstukken zijn in België echter geen gemeenschapsmaterie. Zij zijn immers een bevoegdheid van de federale overheid gebleven. Deze inconsequentie wordt ogenschijnlijk opgelost door in bepaalde wetten te voorzien dat niemand kan verplicht worden tegen zijn geweten te handelen. Daardoor erkent men indirect dat zulke wet wel degelijk over persoonsgebonden materies handelt. - Verschillende benadering Opvallend is dat politieke partijen die ijveren voor het communautariseren van een maximaal aantal materies er schijnbaar nooit een punt van hebben gemaakt ethische kwesties naar de gemeenschappen over te hevelen. Niet te begrijpen is dat CD&V, die wat ethische materies betreft in de voorbije decennia aardig wat klappen kreeg, bij de laatste staatshervorming niet stelde dat ethische problemen naar de gemeenschappen dienden te gaan. Toch is dat de evidentie zelf, daar persoonsgebonden materies daar thuishoren. De fameuze 541 dagen waren er vermoedelijk 542 geworden. - Opgeworpen wordt dat België één geheel is. Dat het dus al te gek zou zijn voor euthanasie en abortus andere regels te voorzien. Er zouden betreffende die materies immers nauwelijks verschillen tussen de gemeenschappen bestaan. Nochtans bewijst de vergelijking van het aantal gedeclareerde euthanasieën in het Nederlands en in het Frans het tegendeel. Volgens nauwkeurige berekeningen die ik maakte in mijn boek De Wetstrijd (Garant, oktober 2019, p. 217) , ligt het gemiddelde percentage euthanasieën op het aantal overlijdens voor de jaren 2016, 2017 en 2018 voor de Nederlandstaligen rond de 2,7% en voor de Franstaligen rond de 1,2%. Niet eens de helft! een fundamenteel verschil in benadering door Nederlandstaligen en Franstaligen - Het doet er niet toe of dit verschil het gevolg is van minder verzoeken om euthanasie door Franstaligen of van een geringere inwilliging van die vragen door de artsen of van een beperktere bereidheid tot aangifte van de uitgevoerde euthanasieën door Franstalige artsen. Elke veronderstelde oorzaak toont een fundamenteel verschil in benadering door Nederlandstaligen en Franstaligen van dit ethisch probleem. Abortus Krasser nog is de huidige discussie rond een aanpassing van de abortuswetgeving. Als men de samenstelling van de Kamer als criterium neemt volstaat het even de neuzen te tellen om te zien hoe een federaal parlement in een zuiver persoonsgebonden materie als abortus aan een gemeenschap een wet kan opdringen die niet door een parlementaire meerderheid van die gemeenschap gedragen wordt. N-VA, CD&V en Vlaams Belang hebben samen 54 van de 89 Vlaamse Kamerzetels. Er mogen dus al heel wat afvalligen onder deze volksvertegenwoordigers zijn voordat deze meerderheid er niet meer is. Dat er in elke taalgemeenschap geen meerderheid moet zijn om het land te besturen tot daar, maar in een persoonsgebonden materie aan een gemeenschap een wet opdringen die niet onderschreven wordt door een meerderheid van de verkozen vertegenwoordigers van die gemeenschap, is meer dan een brug te ver. Een federale staat moet de eigenheid van zijn gemeenschappen erkennen De grondwet laat dit toe, zal men opwerpen. Cynisch kan men daaraan toevoegen dat ook het gewoonterecht dit in de hand heeft gewerkt. België is een federale staat die uit gemeenschappen bestaat die best alle persoonsgebonden materies onder hun bevoegdheid krijgen. Homogene bevoegdheden heeft men de laatste maanden als essentieel erkend. Dit geldt ook voor ethische problemen. Een federale staat moet de eigenheid van zijn gemeenschappen erkennen. Dat is namelijk de essentie van de meerwaarde van zijn structuur en een uiting van respect voor de mening van zijn burgers. * NA GESCHRIJFSEL ** https://www.dbnl.org/tekst/stra007armv01_01/stra007armv01_01_0001.php * Eigenlijk zou er eerst en vooral moeten verwezen worden naar tijden zoals beschreven in ‘Arm Vlaanderen’ – dat ik, wegens àl te schrijnend, nooit uitgelezen gekregen heb – waar de dingen bij hun naam genoemd worden. Het dateert uit de periode volgend op de afscheuring van de ‘Noordelijke Nederlanden’ en de Onafhankelijkheid hiervan ten gevolge, tot en met de Jaren “30 van vorige eeuw. Zie Priester Daens (Aalst), later door het Volk tot Senator gekozen en daarop geschorst als Priester door Zijne Excellentie de Bisschop van Gent… - Die schrijnende armoede bijj de lagere klasse was niet alleen het geval in de ‘Zuidelijke Nederlanden’, vooral in Vlaanderen, van de Kempische heide tot de stranden aan de Noordzee, tot ver in ‘t Franche en nog vele andere verre e nabije landen. - Slechte oogsten, hongersnood, Industriële Revolutie, kinderarbeid, armoede, zatlapperij, zedeloosheid, ziekten die hele bevolkings-groepen letterlijk van honger en ellende deden kreperen. Ondr de grond tussen de pieren was het nof beter leven dan er boven, waar zelfs gfeen pieren waren om in de soep e doen.. Men heeft er goede films over gemaakt. Maar die te draaien: het eigen IK van tegenwoordig is onze Beschaving onwaardig. Nè. - Jonge (verlaten?) moeders in de armoewijken van de verpauperde grootsteden aten zelfs hun eigen kinderen op, of ze verkochte ze. Per kilo. Aan zij die dat konden betalen. In steden als Parijs bijvoorbeeld werden er per nacht meer kinderen ‘gemaakt’ dan er konden verorberd worden. Te lande ging het al niet eel beter. Maar daar kon er nog gebiecht worden… Om even Willem Elschot na te praten ( De Verlossing 1904) waardoor de Pastoor in de Biechtstoel achteraf nog lang en veel mee kon van ‘genieten’… - Neen, in medische ‘vakliteratuurf’ heb ik achteraf (via The Clouds) de belden gezien van de -bebloede ‘snijtafels’. - Ik moet zeggen, dat er op den boerenbuiten bij het konijnen slacgten het er heel wat beschaafder aan toe ging. En nog altijd gaat, tot op de huidige dag. De Heer – en Meneer de Jugepee - vergeve mij, maar er is niet één reden om vrijelijk te moorden. Bich ionder verdoving noch met het otleef-mes. Al-dan-niet kiemvrij gemaakt. Niet in de moederschoot en niet in de vele WZC’s die dan nog meestal naar een of andere ‘Sint’ worden genoemd.. Men doet het zelfs de beesten niet aan.