320 - DOORBRAAK OVER DE BRUSSELSE ENCLAVE ALS D0C0 VAN DE EUSSR
**
*
DINSDAG 4 AUGUSTUS 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Hier volgt een lang en eentonig verhaal over toekomstige Amerikaanse toestanden in Vlaanderen.
Het
wooed ‘eventelele’ uit de zin hierboven is weggelatenn gewoon omdat het
geen zin meer heeft. Beslissinen zijn er nu eenmaal om genomen te
worden.
*
Een Amerikaanse oplossing voor de Brusselse kwestie?
**
Washington D.C. als model voor Brussel ?
*
foto: ©Reporters
*
Gaat Brussel Washington D.C. achterna?
*
*
Hoe
ziet de Vlaamse staatkundige constructie eruit ‘post’ België? Dat is dé
vraag waarop een antwoord moet komen alvorens eender welk
onafhankelijkheids-proces voltooid kan worden. Verkozen politici moeten
werk maken van een ontwerp van grondwet, passende overgangswetgeving en
Vlaamse overheids-diensten die in de coulissen staan te wachten om de
taken van de federale over te nemen. De plannen voor een Vlaanderen dat
zich losrukt uit het Belgisch keurslijf moeten op voorhand gepubliceerd
worden. Vlamingen moeten immers weten voor welk Vlaanderen ze kiezen.
Twistappel Brussel
Misschien
wel dé twistappel is de ‘kwestie Brussel’. Het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest is in essentie een dichtbevolkte, Franstalige enclave in het
Vlaams Gewest. Ervan uitgaande dat de grenzen van een Vlaamse Republiek
samenvallen met die van haar gewest-voorganger, kan deze nieuwe staat
niet optimaal functioneren zonder een permanente regeling te treffen
voor haar relatie met het dan voormalige Brussels Gewest. Annexatie is
één mogelijkheid, gemoduleerd door taalfaciliteiten en een beperkte
bevoegdheids-devolutie. Brussel zou ook kunnen voortbestaan in een
(con)federatie met het voormalige Waals Gewest, de ‘Wallo-Brux’.
De rol van de Vlaamse Republiek in Brussel zou dan gedegradeerd worden tot die van coöperatieve buurstaat.
Een
derde, ‘out of the box’ oplossing is de ‘Amerikaanse’. In dit scenario
is er een prominente rol weggelegd voor de Europese Unie – een actor die
een prominente strekking van de Vlaamse Beweging ongetwijfeld zal
weghonen. De rol van de Vlaamse Republiek in Brussel zou dan
ge-degradeerd worden tot die van coöperatieve buurstaat.
Brussel-Hoofdstad zou dan een gelijkaardige opdracht krijgen als
Washington D.C. Maar wat is nu net die ‘Amerikaanse oplossing’?
Muiterij van Pennsylvania
Washington
D.C. is een bijzonder stukje land aan de Amerikaanse Oostkust. Als
hoofdstad van de Verenigde Staten huisvest het district het Witte Huis,
het Capitool, het Hooggerechtshof, de hoofdzetels van de federale
overheidsdiensten en een aantal militaire basissen. Wat D.C.
grondwettelijk onderscheidt van, pakweg, New York, Seattle en Boston, is
de directe en unieke controle door de federale overheid. In
tegenstelling tot zowat alle andere territoria waaruit de Verenigde
Staten zijn samengesteld, maakt de hoofdstad geen deel uit van een van
de staten die de federale unie uitmaken.
Als
Unie Hoofdstad maakt D.C. niet alleen geen deel uit van een staat, de
stad is ook geen staat. Haar bestaan heeft de stad wel te danken aan
twee staten van de Unie. In de nadagen van de Onafhankelijkheidsoorlog
hield het Continentaal Congres zitting in Pennsylvania. Toen in 1783 een
400-tal Amerikaanse soldaten bij het Congres ‘aanklopte’ voor betaling,
liet de statelijke overheid van Pennsylvania, die instond voor de
bescherming van deze vergadering, hen in de steek.
De
‘founding fathers’ besloten daarop dat de nieuwe federale overheid
zelfvoorzienend moest zijn wat de eigen bescherming en organisatie
betrof. De staten Maryland en Virginia stonden daarom in 1790 een stukje
van hun respectievelijke territoria af aan het federale niveau, samen
goed voor zo’n 160 vierkante kilometer. Virginia zou zijn deel
uiteindelijk terugkrijgen van het Congres waardoor de hoofdstad in de
19de eeuw weer wat kromp. Brussel zou, volgens de Amerikaanse oplossing,
een gelijkaardig statuut kunnen krijgen. Een EU-stad die direct en
alleen door de Unie gecontroleerd wordt.
Federalisme
Maar
uitgerekend in de Verenigde Staten ligt deze ‘Amerikaanse regeling’
onder vuur. Een van de gevolgen van dit bijzonder statuut was – en is in
grote mate nog steeds – het ontbreken van vertegenwoordiging op het
federale niveau. Best ironisch, eigenlijk. De originele regeling past
evenwel perfect binnen de filosofie van het Amerikaans federalisme.
Staten verkiezen vertegenwoordigers, en Washington D.C. is nu eenmaal
geen staat. Inwoners van de hoofdstad konden daarom niet deelnemen aan
federale verkiezingen. Zij hadden geen recht op kiesmannen die op hun
beurt de president aanwijzen. Ook waren zij niet vertegenwoordigd in het
Huis van Afgevaardigden, noch in de Senaat.
De eerste wijziging kwam er in 1961 met het 23ste
amendement op de Amerikaanse grondwet. Dat bepaalt dat Washington D.C.
voortaan kiesmannen afvaardigt naar het kiescollege, zonder evenwel meer
kiesmannen te kunnen sturen dan de staat met het kleinste aantal. Net
als Wyoming, Vermont, Alaska, North Dakota, South Dakota en Delaware
heeft D.C. bijgevolg drie kiesmannen. Maar hoewel de hoofdstedelingen
sinds de grondwetswijziging mee hun beroemdste inwoner verkiezen, blijft
de parlementaire vertegenwoordiging een mager beestje.
In de Senaat wordt iedere staat, ongeacht zijn grootte of bevolkingsaantal, door twee senatoren vertegenwoordigd
Sinds
1971 wordt de hoofdstad in het Huis van Afgevaardigden vertegenwoordigd
– nu ja, ‘vertegenwoordigd’ – door één ‘delegate’. Deze delegate kan
zetelen in commissies en wetsvoorstellen indienen, maar heeft, wanneer
puntje bij paaltje komt, geen stemrecht. Bovendien is D.C. niet
vertegenwoordigd in de 100-koppige Senaat. In de Senaat wordt iedere
staat, ongeacht zijn grootte of bevolkingsaantal, door twee senatoren
vertegenwoordigd: 50 staten, 100 senatoren.
Taxation without representation
Het
officieuze motto van de hoofdstad is dan ook taxation without
representation (belasting zonder vertegenwoordiging) – een update van de
Amerikaanse revolutionaire grief dat de kolonies belastingen moesten
betalen zonder vertegenwoordigers te hebben in het Britse House of
Commons. De delegate voor D.C. maakt er dan ook sinds zijn eerste
verkiezing in 1990 een gewoonte van wetsvoorstellen te lanceren die van
het gros van de hoofdstad de 51ste Staat van de Unie zouden
maken. Op die manier zou D.C. niet alleen een stemgerechtigd lid naar
het Huis van Afgevaardigden kunnen sturen, maar ook recht hebben op twee
senatoren.
En
dit laatste is waar het schoentje knelt voor de partij die op dit
moment de Senaat controleert. In 1993 stemde het Huis voor het eerst
over het wetsvoorstel dat van Washington D.C. de 51ste staat zou maken.
En hoewel zo’n 40 procent van de Democratische Afgevaardigden tegen het
voorstel stemde, valt toch vooral het aantal Republikeinen op dat zijn
steun verleende aan de totstandkoming van de nieuwe staat, namelijk één.
Het voorstel haalde het dus niet. In juni 2020 werd de grondwettelijke
promotie voor het eerst goedgekeurd door het Huis, en dit met
uitsluitend Democratische steun. De kans dat Mitch McConnell, de
Republikeinse leider in de Senaat, zin heeft in een nieuw robbertje
constitutioneel vechten, is onbestaande. DC Statehood is, met andere
woorden, D.O.A. (dead on arrival).
Politiek opportunisme
De
bezwaren van de ene partij en de beweegredenen van de andere partij
zijn evenwel niet constitutioneel van aard. Republikeinen en Democraten
beschuldigen elkaar van politiek opportunisme in hun verzet tegen
respectievelijk steun voor de staatkundige promotie van D.C. Om dit te
begrijpen volstaat het om het verkiezings-resultaat van de meest recente
presidentsverkiezing erbij te halen. Tijdens die stembusslag kon de
Democratische kandidate Hillary Clinton op de steun rekenen van zo maar
eventjes 91 procent van de kiezers in de hoofdstad. Donald Trump
overtuigde daarentegen slechts vier procent van zijn toekomstige
stadsgenoten. Dit had trouwens weinig met de persoon van Donald Trump te
maken. Ook in 2012 haalde de Republikein Mitt Romney, in vele opzichten
de anti-Trump, amper zeven procent van de stemmen.
een linkse dam die Republikeinse electorale tsunami’s weet te weerstaan
Washington
D.C. is een niet te veroveren Democratisch fort, een linkse dam die
Republikeinse electorale tsunami’s weet te weerstaan. Toen Richard Nixon
in 1972 49 van de 50 staten won, bood naast Massachusetts enkel D.C.
weerstand. In 1984 won ook Ronald Reagan zo’n 49 staten landslide.
Opnieuw stemde de hoofdstad voor de Democratische kandidaat. Een
Republikeinse president weet zich na zijn intrek in het Witte Huis dan
ook onmiddellijk omringd door politieke tegenstanders, de bewoner van
een rood eilandje in een blauwe zee van bureaucraten en lobbyisten.
Laatste verdedigings-linie
Republikeinen
beschuldigen hun Democratische collega’s ervan dat zij de opwaardering
van de hoofdstad enkel nastreven om het Congres in een definitieve,
Democratische plooi te leggen. De Democraten beschuldigen de
Republikeinen er op hun beurt van Amerikaanse principes van democratie
en gelijkheid voor de wet ondergeschikt te maken aan het traditioneel
politiek machtsspel. Nu kan de GOP doorgaans wel leven met het idee van
een extra Afgevaardigde. In een kamer die 435 parlementariërs ‘rijk’ is,
zal die ene extra Democraat niet meteen het verschil maken, zo luidt
het.
Maar
de Senaat, dat is een ander verhaal. De 100 senatoren zijn doorgaans
min of meer gelijk verdeeld over beide partijen. De laatste keer dat een
van beide politieke formaties over een zogenaamde supermeerderheid van
60 stemmen kon beschikken was in 2010, toen de 58 Democratische
senatoren in de Democratische Senaatsfractie vergezeld werden door twee
onafhankelijken (waaronder de linkse stokebrand Bernie Sanders). Op
moment van schrijven zijn het de Republikeinen die de Senaat controleren
met 53 zitjes tegen 47 voor de Democraten.
Roan Asselman
NA GESCHRIJFSEL
*
Ook gelet op het hier voor het eerst geziene gedrukte woord ‘Vlaamse Republiek’?
Even in m’n eigen wangen knijpen. En zie, het staat er nog altijd. Want op een haar na is het dus zo ver….
-
Dear Trump,
Here I am again with the same question about your intention about our hellhole-city.
I kanuw about your troubles with the Chinese but they are far away and we, the Flemish People is very closer to you.
So please do not stupido because we do love our friendship.
As usual, Yours very very truly.
Digitalia 9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten