.
.
Welkom in de Club Sam van Rooy.
Lees hieronder een van zijn meesterwerkjes en beschouw het meteen als
nekslag-repliek vanwege TVG op de schabouwelijke uitspraken op VTM van
Kareltje De Klucht tegen de + 800.000 kiezers van het Vlaams Belang,
zijnde bijna dubbel zoveel als het aantal Blauwe Geschelpten die het
Ancien Regime van voor de Franse Revolutie overleefd hebben.
**
*
Ach
Ja, die soort, samen met de Groen-Rode Geschelpten en het restje
Tsjeven dat de rangen sluit, vertegenwoordigen nog alleen zichzelf. Ze
zijn dus, om als blindemannetjes nog verder te kunnen incasseren,
aangewezen op de schouders van die van over de Taal- Dop- en Armoegrens.
**
*
Noteer AUB tot zelfs bij de Vlaamse ‘Prmitieven’ weer toevallig de Gele Trui in de Beeldende Kunsten…
De strijd tegen Israël is jihadistisch: ideologisch en existentieel
**
Israël
*
**
*
**
Palestijns president Abbas
foto: ©Reporters / DPA
*
In
juli namen mijn vader en ikzelf samen met een 20-tal andere
journalisten en beleidsmakers deel aan een studiereis naar Israël en de
zogenaamde ‘Westbank’, georganiseerd door het Nederlandse CIDI (Centrum
Informatie en Documentatie Israël). Ondanks haar eigen visie heeft het
CIDI haar best gedaan om de deelnemers te laten kennismaken met diverse
(f)actoren in het conflict, en met diverse standpunten.
Op
een week tijd zagen we enorm veel: Jeruzalem, Tel Aviv, de grens met
Gaza, de Golanhoogten (grens met Libanon en Syrië), de ‘Westbank’ (onder
meer Ramallah), … En we spraken veel mensen, beide kanten van het
conflict, kregen de kans om ons hun visie te geven: Hamas, Fatah, Likud,
Labour, academici van beide kanten, een oud-brigade-generaal van het
IDF, veiligheidsexperts, Arabieren in Ramallah, Arabische ouders van
‘martelaars’, bewoners van Israëlische en van Arabische nederzettingen, …
De CIDI-reis is in Nederland ietwat controversieel, en werd dat nog
meer omdat twee ‘Vlaamse rechtsextremisten’ eraan mochten deelnemen.
Pallywood-narratief
Dat is een nietszeggende ‘analyse’
In
zijn column in de Volkskrant schreef René Cuperus dat de CIDI-reis hem
‘zowel Israël-kritischer als Palestijnen-kritischer’heeft gemaakt.
Echter, wie de geschiedenis van het conflict niet kent of slechts
oppervlakkig en gekleurd heeft meegekregen, beïnvloed door het
Pallywood-narratief dat de afgelopen jaren mainstream is geworden,
dreigt Israël te overladen met alle zonden van Israël, of blijft op zijn
best hangen in een enerzijds-anderzijdsverhaal; een infantiel narratief
dat erop neerkomt dat ‘extremisten aan beide kanten’ een vredevolle
oplossing voor het conflict in de weg staan. Dat is een nietszeggende
‘analyse’ die men evengoed had kunnen maken over het ‘conflict’ tussen
de geallieerden en nationaalsocialistisch Duitsland.
‘David versus Goliath’
**
*
Het
doet denken aan de weinigzeggende ‘David versus Goliath’-observatie dat
de ene kant (Israël) veel sterker is dan de andere (de zogenaamde
Palestijnen).
Gelukkig
is dat het geval, want het is de intentie die telt: zou Israël al niet
lang van de kaart zijn geveegd mocht het geen schrandere en vindingrijke
inlichtingendiensten hebben, geen ijzersterk en altijd paraat militair
apparaat bezitten en geen hoogtechnologische en inventieve
veiligheidssystemen hebben bedacht?
legt Israël de wapens neer, dan wordt het van de kaart geveegd
De
allicht voor velen ongemakkelijke waarheid is de volgende: als de
(Arabisch-)islamitische wereld het islamitisch geïnspireerde
antisemitisme — dat er uit alle poriën (en moskeeën) van de samenleving
komt gedropen (in Ramallah wordt Mein Kampf op straat verkocht) — zou
laten varen en de wapens zou neerleggen, dan zou er vrede zijn; legt
Israël de wapens neer, dan wordt het van de kaart geveegd. Israël wil
gewoon overleven en heeft, in tegenstelling tot diverse actoren in de
islamitische wereld, geen genocidale bedoelingen. Overigens, toen ik een
foto wilde nemen van het boekenstandje met Mein Kampf in Ramallah, werd
ik onmiddellijk aangesproken door Palestijnen die me verzekerden dat
Israël hetzelfde is als Hitler. Zuiver projectiedenken.
Beide kanten
Dat
er aan beide kanten extremisten zitten, het zal wel; dat er aan beide
kanten fouten worden gemaakt, het zal ook wel; en dat er aan beide
kanten ‘mensenrechten worden geschonden’, ook dat zal wel (waar niet
trouwens in die regio?). Maar wie de ondertussen 100-jarige geschiedenis
van dit conflict goed bestudeert — beginnend bij de eerste
Arabisch-islamitische pogrom op Joodse gemeenschappen in Jeruzalem in 1920 en
niet, afhankelijk van het narratief dat men wil brengen, beginnend in
1948, 1967 of 1993 — kan niet rond de essentiële vaststelling dat de
zogenaamde Palestijnen elke opportuniteit om een eigen, stabiele en
veilige staat te stichten vakkundig om zeep hebben geholpen. Dat hebben
ze heus niet alleen of op eigen initiatief gedaan, maar met rugdekking
of op instigatie van een veelheid aan actoren in de Arabische en
islamitische wereld, die steevast laten zien dat ze in wezen Israël van
de kaart willen vegen.
Obsessie met Israël
Want
daar zit natuurlijk de crux. Er is slechts één land in het
Midden-Oosten dat dermate onder een vergrootglas van de ‘internationale
gemeenschap’ ligt (verdiep u maar eens in de obsessie van de VN met
Israël); er is slechts één land in het Midden-Oosten dat zo
controversieel is en bovendien existentieel wordt bedreigd: de
Joods-democratische rechtsstaat.
Is
dat omdat Israël zo’n fout land is, minstens even fout als de
tirannieke regimes en mede door shariawetten beheerste samenlevingen in
de regio, landen als Libanon, Syrië, Irak, Turkije, Iran, Jordanië,
Egypte, Saoedi-Arabië, Libië, Soedan en Eritrea?
Lichtpuntje
Vanwaar dan toch die oeverloze haat jegens Israël
Integendeel:
je kunt veel kritiek geven op (het beleid van en in) Israël, maar in
essentie is het een klein lichtpuntje van verlichting en vrijheid te
midden van een gigantische door tribale en islamitische mores beheerste
woestijn. Alleen al het lot van niet-Joodse minderheden die Israëlisch
staatsburger zijn — bijvoorbeeld de Bahai — vergeleken met dat van
niet-islamitische minderheden in de rest van de (geïslamiseerde) regio –
niet in de laatste plaats christenen — leidt tot dat besluit. Het is in
Israël dat een Arabische man, omgevormd tot vrouw, Miss Transgender
(‘Miss Trans Israel’) kan worden.
**
*
Ik
ken homoseksuelen die zich veel veiliger voelen in Tel Aviv dan in
Brussel of Amsterdam. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft nu
Amir Ohana, die openlijk homoseksueel is, aangesteld als minister van
Justitie. Onvoorstelbaar in de islamitische wereld, waar Israël zich
middenin bevindt.
Vanwaar dan toch die oeverloze haat jegens Israël, met name vanuit de geïslamiseerde wereld?
Waarom
heeft het qua oppervlakte minuscule Israël, in tegenstelling tot elk
ander in die regio vrij recent gecreëerd land, voor velen zelfs geen
bestaansrecht?
‘Dar al-islam’
**
*
De
reden is even simpel als deerniswekkend: op grondgebied dat in de
islamitische visie als ‘dar al-islam’ (huis van de islam) wordt
beschouwd, kan en mag nooit een niet-islamitische samenleving bloeien,
zeker niet wanneer dit een succesvolle staat met een Joodse meerderheid
betreft. Want dan wordt dat grondgebied ‘dar al-harb’,
huis van de oorlog, dat door middel van demografische en gewelddadige
jihad moet worden veroverd, onderworpen en geïslamiseerd.
Met
andere woorden: mocht Israël geen Joods-democratische rechtsstaat en
geen vrije samenleving zijn maar, net zoals in de rest van de regio het
geval is, een land met een moslimmeerderheid of een danig geïslamiseerd
regime of geïslamiseerde samenleving, dan was er geen vuiltje aan de
lucht.
Propaganda speerpunt
Het
is om die reden dat in de jaren zestig de ‘onderdrukte’ ‘Palestijnen’
werden gecreëerd, om als propaganda-speerpunt te gebruiken tegen Israël
(het Westen is bijzonder gevoelig voor slachtoffermoslims, dat zien we
ook in eigen land). In die zin zijn grote delen van de bevolking in Gaza
en op de ‘Westbank’ slachtoffer van hun eigen corrupte en door actoren
in de islamitische wereld gegijzelde/gesteunde leiders.
een ideologische, existentiële jihadistische strijd om het héle gebied
Dat
is ook de reden waarom elke kans tot het creëren van een levensvatbare,
stabiele Palestijnse staat uiteindelijk is getorpedeerd: een landkaart
met daarop een Palestijnse staat die niet óók het hele gebied omvat dat
vandaag Israël is, is in de islamitische wereld taboe — heus niet alleen
bij Hamas. Het gaat dus ook helemaal niet om die minuscule stukjes land
op de zogenaamde ‘Westbank’, waarover door veel politici en
journalisten oeverloos wordt geëmmerd; in de islamitische visie betreft
het in essentie een ideologische, existentiële jihadistische strijd om
het héle gebied: Gaza, Westbank én Israël.
Utopie
‘From
the river to the sea, Palestine will be free’ is geen ‘extremistische
slagzin van Hamas’ , maar de mainstream islamitische visie die er via
onderwijs en media wordt ingepompt. In het Arabische Jatt in het
Israëlische district Haifa, stelde een maand geleden nog
**
Sheikh Ahmad Badran
*
tijdens zijn vrijdagpreek dat
moslims nooit kunnen worden geregeerd door niet-moslims, en dat moslims
de democratie moeten gebruiken om voor eeuwig en altijd de islamitische
wetten te doen heersen over niet-moslims. Zolang dit de heersende,
mainstream islamitische opvatting is, is het sluiten van duurzame vrede
een utopie.
De
‘president’ van de Palestijnse Autoriteit, Mahmud Abbas (Abu Mazen), de
zogenaamde vredesduif, riep in 2015 op de Palestijnse televisie op tot
het vermoorden van onschuldige burgers in Jeruzalem. Abbas: ‘We
verwelkomen elke druppel bloed die vloeit in Jeruzalem. Het is puur
bloed, proper bloed, bloed op weg naar Allah. Met de hulp van Allah zal
elke martelaar (shaheed) in de hemel komen, en elke gewonde zal zijn
beloning krijgen.’ Dat klopt: elke Palestijn die onschuldige Israëliërs
doodt, wordt door de Palestijnse Autoriteit financieel rijkelijk
beloond. Indien de jihadist in kwestie omkomt, worden zijn of haar
nabestaanden financieel rijkelijk beloond. Palestijnen en ook Fatah aan
wie ik dit voorlegde, ontkenden glashard deze waarheid. Taqiyya.
Het Zwitserland van het Midden-Oosten
In
tegenstelling tot René Cuperus was ik ook niet ‘geschokt’ door ‘de
omstandigheden waaronder de Palestijnse bevolking moet leven’. Niet
omdat het me niet raakt (zeker wat kinderen betreft), wel omdat dit niet
significant verschilt van andere, enorme delen van de
Arabisch-islamitische wereld, die van oudsher wordt gekenmerkt door de drie a’s: analfabetisme, achterlijkheid en armoede. Met
al het geld dat de Palestijnen van onder meer de EU en de VS hebben
ontvangen, hadden de ‘Westbank’ en Gaza al lang het Zwitserland van het
Midden-Oosten kunnen zijn.
de verdomde plicht van een overheid
Anders
dan Cuperus kostte het mij ook niet ‘de grootste moeite begrip op te
brengen voor de Israëlische veiligheidspolitiek’. Die is er namelijk op
gericht om, na decennia van rivieren van bloed in Israëlische wijken,
nog zo weinig mogelijk Israëlische staatsburgers — Joden én niet-Joden —
te laten omkomen door op burgerdoelen gerichte Palestijnse raketten en
(zelfmoord)aanslagen. Cuperus noemt dat een ‘totale
veiligheidsobsessie’, ik noem dat de verdomde plicht van een overheid.
Wat verwacht je dan?
Je
kunt dit, zoals Cuperus doet, ‘een collectieve bestraffing van de
Palestijnen op grond van terreurdaden van enkelen’ noemen. Maar als de
Israëlische overheid wordt gedwongen om te kiezen tussen enerzijds
steeds weer door bommen en bomgordels uiteengereten onschuldige burgers
in de straten van Tel Aviv, en anderzijds het systematisch controleren
van Palestijnen aan checkpoints, wat verwacht je dan?
Sinds
de afwerking van het veiligheidshek (dat slechts op een klein aantal
strategische plekken een muur is) is het aantal bloedige jihad-aanslagen
in Israël met zeker 90% afgenomen. De hoogtechnologische en inventieve
maatregelen die Israël neemt om Palestijnen desalniettemin een zo vlot
mogelijke doorgang aan de checkpoints te garanderen, zijn
bewonderenswaardig.
Het ‘islamitisch-Joods conflict over (West-)Palestina’
Niemand
heeft het ‘Palestijns-Israëlisch conflict’, dat eigenlijk het
‘islamitisch-Joods conflict over (West-)Palestina’ moet worden genoemd,
beter samengevat dan Golda Meïr, vanaf 1969 de vierde minister-president
van Israël: ‘Vrede zal er pas komen wanneer de Arabieren meer van hun
kinderen houden dan dat ze ons haten.’ Maar wellicht komt dit citaat van
de Brits-Joodse historicus en activist David Littman wel in de buurt:
‘When the Middle East enjoys Schubert concerts — with women allowed to
participate as players and in the audience — our worries will be over.’
Sam
van Rooy (1985) is ingenieur bouwkunde (MSc.), auteur van enkele boeken
over islam en de Europese Unie en publicist. Hij is Vlaams
Parlementslid, Antwerps gemeenteraadslid en Antwerps woordvoerder voor
het Vlaams Belang.
Lees meer van Sam van Rooy
28 JULI 2019
Zoals
iedereen zou moeten weten, stamt ondergetekende als geboren Ieperling
en later als volwassene, uit de nijvere West-Vlaamse textielsstreek.
Waar de lijfspreuk van een der Grootsten gewoon luidde, ‘dat ie stille
voort dee’.
Wie textiel zegt, zegt weefgetouw. Wie weefgetouw zegt, spreekt van … wevers. Wie van wevers spreekt, spreekt van DeWever.
En meer zeg ik niet. Hij doet zijn best en TVG doet de rest.
**
*
Toeval bestaat niet. Zo wordt althans beweerd door zij die het kunnen weten.
Sire, il n’y a plus de Belgique.
En wat hoor ik nu? Om uit de crisis te geraken vergaderen de resterende Verlichte Grote Verstanden in het Egmont Paleis.
Wijlen
Graaf Egmont, de lotgenoot van Graaf Hoorne, werd door Willem van
Oranje, die zij ten afscheid vaarwel wuifden met de woorden ‘Vaarwel,
Graaf Zonder Land’, waarop die repliceerde met de woorden ‘Vaarwel,
Greven zonder Hoofd’.
**
*
Toen schreven we A.D. 1568 en zowel Hoone als Egmont verloren hun hoofd op het schavot op de Brusselse Grote Markt.
Verloren hoofden, verloren zinnen en voor de tweede keer staan we nu voor een verloren Land. Waar de huidige Vlaamse Groten
**
BDW & TVG
de klus zullen meten klaren.
PS
Aan symboliek geen gebrek! Het wordt zelfs ’n beetje gênant.
De
Europese Gemeenschap (EG): dat zijn toch de beginletters van Egmont, de
onthoofde Graaf in wiens paleis de geheime ultieme vergaderingen worden
gehouden. Dan is het maar ’n kleine stap om via onthoofding,
naar het uiteenvallen van Coburgia, te gaan als voorspel voor het
verdwijnen van deze EG die stilaan de allures van een dictaturiaal Vierde Rijk heeft aangenomen. Ja Ja, het is niet alleen in de sterrenwichelarij dat de Toekomst staat geschreven.
*
Maandag 29 Juli 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten