4271

Maandag 28 Augustus 2017

4271  IN LANAKEN HOORDE MEN HET DONDEREN IN KEULEN

*

INHOUD: VLAANDEREN REBUILT: vLg ’t Pallieterke, altijd bedachtzaam en na twee keer nadenken, willen poco’s, van de soort als Marino Keulen, net als trouwens de islam, het verleden altijd naar hun hand zetten. Vandaar hun broederschap in crime

Daar valt inzake deze vaststellingen, geen speld tussen te krijgen. Maar helpt het onze welstand en dus ook Vlaanderen  vooruit?

*

MANNEKE UIT DE MANE: De laatste tijd hoor je veel politiekers proclameren dat er in de steden meer blauw op straat moet zijn.  Wiesten had daar ook van horen kouten en bij besloot daar zelf ook iets aan te doen. Hij kocht een grote pot blauwe verf en hij schilderde gans zijn plankier in ’t blauw.  De wijkagent die juist passeerde, riep naar Wiesten: “Wat steek je gij daar uit?” – “’k Doe gelijk de politiekers willen.” antwoordde Wiesten, “’k zorg dat er meer blauw op straat is.” – “Jamaar” zei de wijkagent, “dat blauw waarvan de politiekers spreken, dat zijn wij, de agenten.” - “Zijt ge misschien benauwd voor concurrentie?” lachtte Wiesten.

VANDAAG: H. Augustinus: Kerkvader, Z. Walter van Dikkebus

OP DE IJTKIJK

*

Om eerst de eer te laten aan de Heilige van de Dag (Augustinus) hier nogmaals zijn meest bekende uitspraak over MEST. ’t En is geen heiligheid, maar ‘t is de ziel der landbouw… Zeer goed van toepassing op et begrip POCO. Dat inderdaad het zout is op onze patatjes….

..

GESCHIEDENISUITWISSER

Mijnheer de poco,

Ik  had  nooit  durven  denken  dat  ik  ooit  nog een briefje aan u zou schrijven. Roem en kleurloos waart gij immers na uw Vlaams ministerschap in de luwte verdwenen, ten einde  u  royaal  cumulerend  te  nestelen  in 

een  gemakkelijke  luie  zetel  in  het  Vlaams  Parlement en die van de burgemeester van Lanaken, een stille landelijke gemeente in het Limburgse bronsgroen eikenhout. Maar plots kwaamt gij, vorige week, als een duiveltje uit een doosje gesprongen, want geïnspireerd door de beeldenstormerij in de Verenigde Staten, deedt gij de wereld kond dat

gij  de  Cyriel  Verschaevestraat  een  andere  naam  wilt  geven.  De  Vlaams-nationalistische  priester-dichter-kunstenaar  die  een bewogen levensgeschiedenis had - gaande van  steunpilaar  voor  de  verdrukte  en  vernederde Vlaamse frontsoldaten in de Eerste Wereldoorlog, over voorman van de Vlaamse Beweging  tussen  de  oorlogen  en  verdediger  van  het  Vlaamse  bestaansrecht  onder Duitse  heerschappij  en  het  oproepen  van 

Vlaamse  jongens  voor  het  Oostfront  in  de  Tweede  Wereldoorlog  -,  wordt  nu  door  u gekapitteld en ongenuanceerd op de hoop van de oorlogsmisdadigers en de kampbeulen gegooid. Heeft Verschaeve foute keuzes gemaakt? Vanuit de werkelijkheid van vandaag bekeken: mogelijk... Maar ik probeer hem in zijn tijdskader te begrijpen, zoals ik dat met veel historische figuren van diverse strekkingen doe, zelfs van velen die ik echt niet leuk vind. En zo stel ik vaak vast dat de heilige van de ene, altijd wel de verdoemde van de andere is. Met de geschiedenis moet  voorzichtig omgesprongen worden, al was het maar om te vermijden dat oude wonden steeds weer opengereten worden en de uitvergrote  onverdraagzaamheid  nieuwe  en  grotere proporties gaat aannemen. En precies daarin schiet gij een kemel van formaat.

De poco (politieke correctheid) heeft u in zijn greep en gij gaat dus met het belerende vingertje  meer  kwaad  dan  goed  doen,  want  gij wakkert de onverdraagzaamheid bij een nieuwe generatie aan door hen onvolledige  verhalen en insinuaties voor te houden. Het  kan ook anders. Luister maar eens goed...

De Boeren in Zuid-Afrika (de Afrikaners) vochten  van  1899  tot  1902  een  bloedige  oorlog  uit  met  de  Britse  koloniale  troepen die hun land afpakten en vooral uit waren op  de  bodemschatten  die  zij  hadden  ontdekt. De Boeren moesten het onderspit delven tegen de overmacht. Hun land kwam in handen van de Britten en zij waren have en goed kwijt. Veel van hun vrouwen en kinderen waren omgekomen in concentratiekampen, een uitvinding van de Britten. Nochtans sloten zij nadien akkoorden om bijvoorbeeld hun taal te laten overleven en schakelden zich in het normale leven onder Britse dominantie in. Toen enkele decennia later, mede door een demografische groei en het mee helpen ontwikkelen van het land op agrarisch en economisch vlak, de Afrikaners de macht  weer  in  handen  kregen,  hadden  zij alle  redenen  om  revanchistisch  de  Britse afstammelingen een koekje van eigen deeg te geven. Zij deden dat net niet. Zij bouwden samen het land verder uit. Ze beseften dat ze samen verder moesten. De Britse monumenten  bleven  staan  en  hun  erfenis  werd  een  onderdeel  van  ’s  lands  geschiedenis. 

Nog vele jaren later stortte het apartheidsstelsel in elkaar en droegen de blanken (Afrikaans- en Engelstaligen) de macht over aan Nelson  Mandela  en  diens  partij,  het  ANC. 

Mandela begreep dat het land niet zonder hen, hun expertise en hun kapitaal kon en vermeed een burgeroorlog door niet alleen Afrikaans te leren - de taal van zijn vroegere vijand, die hij niet altijd met nette middelen had bestreden -, maar ook respect te hebben voor hun culturele erfenis als standbeelden, tradities en leefgewoonten. En straatnamen.

Zijn  keuze  om  achter  het  Springbok-rugbyteam  –  het  symbool  bij  uitstek  van  het  Afrikanerdom - te gaan staan, was daar wellicht het sterkste voorbeeld van. Ondertussen zijn we een generatie verder en staan

radicale groepen op die alle blanken willen uitsluiten uit overheidsjobs, blanke boeren in wrede ‘plaasmoorde’ afslachten en die het gemunt hebben op de oude monumenten en herinneringen van Engels- én Afrikaans

-taligen. Voor hen is Mandela zelf geschiedenis geworden. Door hun gemis aan kennis daarvan steken zij nu het vuur aan de lont en wekken zij dood gewaande demonen weer  tot leven. Daardoor komt de ‘regenboognatie’ van Mandela erg onder druk te staan en is  de  droom  van  verzoening  en  een  gezamenlijke toekomst verder weg dan ooit...

Wat  ik  maar  wil  zeggen,  Marino,  is  dat ieder zijn geschiedenis heeft en dat het uitwissen daarvan altijd als agressie van anderen wordt aanzien. De geschiedenis van een land is een verzameling van geschiedenissen  van  verschillende  bevolkingsgroepen en  strekkingen,  elk  met  hun  eigen  waarheid  (en  vergissingen).  Zou  het  niet  beter zijn van de geschiedenis goed uit te leggen in plaats van blinde vlekken te creëren? In die zin mogen de standbeelden en straatnamen van de door veel Vlamingen verfoeide koning Leopold II gerust blijven bestaan. Hij is nu eenmaal een deel van de niet zo fraaie geschiedenis van dit land. En ik wil dat iedereen weet wie hij was en hoe het er in zijn tijd

aan toe ging.

Maar dat vraagt een intellectuele inspanning en daar hebben veel poco’s het moeilijk  mee.  Want  voor  hen  is  er  slechts  één waarheid: de hunne. Al de rest is fascistisch, reactionair, extreemrechts en dat soort dingen. Gaat gij echt dat pad op? Ja? Dan ziet

het er niet goed uit voor ons land en dan zal de polarisatie – met alle gevolgen van dien  –  alleen  maar  toenemen.  Ik  bedank  daar alvast  voor,  want  vrijheid  kan  nooit  gebaseerd zijn op poco- eenrichtingsverkeer.

*

NADER BEKEKEN

**

*

Als ik hier weeral ‘ns  voluitmet paard en kar ’t Pallieterke citeer, is dar vooral om de eetlust aan te scherpen bij wie nog geen lezer is.

Goed om ook nog even te belichten  dat de Britten, inzonderheid de jonge Winston Chrchill de eer toekomt om de concentratiekampen bedacht. Al zullen  de slachtoffers van het Nazi Regime (de poco’s van die dagen) daar niets aan hebben. Ook is het zeer kies va ’t Palliterke om er het zwijgen toen te doen voor wat betreft de jonge Nelson Mandela, die nog ’n flink stuk erger waren dan die van Che Guevara, de patroonheilige van de PvdA.

..

.

(Digitalia)