.
Zaterdag 12 november 2016
H. Lieven, H. Josafat
*
3819 - OVER DE
KLEINE KANTJES VAN DE O ZO GROTE VLAAMSE POLITIEK
® ‘t Pallieterke
*
*
WERELDSCHOKKENDD NIEUWS
De striemende aanklacht van Filip DeWinter in het Brussels
Parement die U wel niet zult terugvinden op het scherm of in de corrupte media.
Het complete halfrond wordt geconfronteerd met hun eigen failliet.
Ja, mannekens, hoe moet dat nu verder met jullie, want ‘times
are changing’
Proficiat Vlaams Belang met Uw TV-uitzendingen die wel zeer
spoedig tot de meest bekeken zullen worden in heel media-land.
*
’T Pallieterke. Anderen nemen het graag te grazen, ik graas er graag in.
Omdat het gras daar altijd groener is.
’t Pallieterke. Het schrijft de dingen altijd zoals ze zijn. Het schrijft –
spreekwoordelijk – met een goed hart en een slecht karakter.
’t Pallieterke is een soort levend geweten van de Vlaming. Heel zeker.
“t Pallieterke choqueert als het Paul Magnette bedankt voor zijn nederlaag
inzake CETA, omdat diens ‘deelstaat’ zich nu ook feitelijk gevangen voelt in
dat Coburger keurslijf.
’t Pallieterke heeft groot gelijk als het stelt dat de VZW Arrogantie maar
blijft doorgaan met ploeteren in het politiek moeras om de verkeerde vijand te
kunnen bevechten.
Maar waarom ’t Pallieterke niet schrijft dat,
moest de VZW-Arrogantie de rangen willen sluiten met het Vlaams
Belang, de volgende 24 uur de Vlaamse Onafhankelijkheid in alle legitimiteit in
het Vlaams Parlement kan uitgeroepen worden?
De vraag stellen is ze beantwoorden.
Eerst handelen, vervolgens nadenken over de nieuwe
opportuniteiten. Nu blijft dat ouwehoeren in de marge. Wat het Vlaams Parlement
nu doet en blijft doen tot in der eeuwigheid, is de koe bij de staart grijpen.
Misschien dat er eerst ‘ns een geweldige aardschok moet komen
genre Brexit en een bliksemflits als van de soort van 8 November.
*
*
De N-VA blijft koppig inbeuken op verkeerde tegenstander.
N-VA is er welkom. Zou Vuye dat niet inzien?
De professor speelde – op het terrein van de tegenstander –
eerder voorbije zomer iets te roekeloos met lucifers. Kritiek op de collega’s,
die “slaafs achter het politieke genie van De Wever aanlopen”, dat werkt
voorspelbaar averechts. Bij collega’s en bij de chef. Nog geen week later lagen
Vuye en Wouters buiten. Maar Vuye ziet nog altijd niet wat er toen fout was aan
dat zinnetje, en vindt De Wever “een klein beetje kleinzerig”.
Fiches
Vuye lijkt niet helemaal te snappen hoe de pers politici
“vangt”. Dus gaat hij door. Partijleden
zitten in een
carcan, de partijtop
eist onderwerping aan de
debatfiches. Dat De Ceulaer en volgelingen hitsig reageren op dit soort
steekkaartjes, viel te verwachten.
Dat Vuye en
Wouters hun communicatie
er staatshervorming moesten
voorleggen aan ondervoorzitter Sander Loones, behoort tot het normale
overleg, toch? En laat ons wel wezen, elke partij gebruikt dit soort fiches als
partituurtjes voor het eigen orkest. “Stel u voor, wij bereiden ons voor op een
interview. Misdadig. En wij zijn het vaak eens binnen de N-VA”,
twitterde
kamerlid Valerie Van
Peel, recht in de roos.
Vuye wilde - eens fractievoorzitter af - geen pion zijn
op de tweede
rij. Hij vindt
dat zijn kritiek op zomerse
kwakkels van zijn collega’s
Peter De Roover (“een beroepsverbod invoeren”), Nadia Sminate
(algemeen boerkiniverbod) of Jan Jambon (politierazzia’s bij illegalen,
“een enorme kemel”)
moet kunnen. Inderdaad, maar hoe en waar?
Alle begrip voor
Vuye, die zoals
wel meer academici botst met de
realiteit van het politieke spel, met zijn conventies, partijtucht en
particratie. Maar die horen er nu eenmaal bij.
Het verwijt van Vuye dat de N-VA het confederalisme pas nu
weer ter sprake brengt, nu hij weg is, stelt ook weinig voor. Ook hij en
Wouters hielden zich lang aan de strategie van stilte.
Zijn kritiek op de allergie van De Wever voor de PS is ook
vreemd. Sociaal-economisch valt er met die partij niet te besturen. De
sociaaleconomische tegenstellingen tussen
noord en zuid zijn gigantisch groot en spinnen door zowel elk dossier.
Dan moet je op je strepen
staan.
Misschien is de sociale kritiek dan terecht?
Vuye - een
taalgrensbewoner met een
Vujo-verleden - behoorde
tot de sociaal-progressieve kant van de N-VA en
noemt zichzelf ook “ethisch progressief”.
Op sommige punten heeft Vuye natuurlijk gloeiend gelijk.
“Het centrale probleem
van de Belgische
staat is de
complexiteit ervan”.
Aan zijn studenten krijgt hij het niet meer uitgelegd.
Rationeel lijkt ons ook zijn optie om in latere
afspraken de staatsschuld
confederaal te houden om paniek op de financiële markten te
voorkomen. Maar denkt de N-VA-top daar anders over?
Alternatief
Wat is het alternatief van Vuye en Wouters dan? “We moeten
ons op een rationele manier afvragen
wat we best
samen kunnen doen.
De rest moeten we splitsen”, zegt Vuye. Zelfde vraag. Moet
Vlaanderen eenzijdig de onafhankelijkheid uitroepen, zoals Vlaams Belang dat zou
willen?
Zoals Schiltz al
zei: het Vlaams
Parlement zou zoiets kunnen... als haar sterke arm het wil.
In de beste omstandigheden, dus. Die zijn er vandaag niet.
Een Vlaamse meerderheid hiervoor is er vandaag in geen geval. Samenwerken met
het VB zal Vuye niet doen, ook al is hij tegen het cordon. Op communautaire
punten misschien wel, maar inzake mensenrechten is de kloof te
diep. Maar ook hij heeft zijn debatfiches: “Wij willen niet achter een
cordon terechtkomen... wij willen op een inhoudelijke manier aan politiek
doen.”
Bon, weg van de treuzelende N-VA, weg van Vlaams Belang
lanceert Vuye deze
doordenker: “een onafhankelijk Vlaanderen binnen een confederatie”. Kunt u nog volgen?
Klem
Neen, we zijn niet meteen laaiend enthousiast over de
duo-slim van Vuye en Wouters.
Maar evenmin over de klem die de N-VA zet op haar eigen
communautair en sociaal profiel.
Dat communautaire zal
nog meevallen, omdat de tegenstellingen tussen Vlaanderen
en de andere gewesten gewoon niet invriesbaar zijn. Wat Magnette rond
CETA deed was ook voor Vlaanderen een stap vooruit. Europa
praatte met de president van een deelstaat en ook in het
zuiden is er nu een grote partij die een
vuist maakt naar
het Belgische systeem waarin ze buitenspel is gezet. Goed
zo.
Is de N-VA - zoals Vuye nu zegt - een “liberale partij”
geworden? Welnu, de manier waarop ze zelden of nooit haar liberale partners
viseert, maar des te meer haar natuurlijke bondgenoot CD&V, doet ons denken
van wel. En dat is dom.
Volgens Gazet van Antwerpen (5 nov.) staat het huwelijk
tussen beide vroegere kartelpartners op springen. Carl Devos heeft het in De
Morgen over “De gewapende vrede” (7 nov.).
De Wever gunt CD&V niet de meerwaardebelasting die Beke
en Peeters als trofee hopen binnen te halen (N-VA mikt op een lagere ven
nootschapsbelasting, Open Vld op het mobilseren van spaargeld
als economische brandstof).
Wie de dichtste politieke bondgenoot permanent schoffeert
voldoet misschien aan de wetten van de electorale dynamica (vang kiezers aan de
grenzen, op aanpalend grondgebied), maar zaagt aan de poten onder de eigen
macht. Punt aan de lijn.
Over de vraag van CD&V moet er toch een compromis mogelijk
zijn, dat beide
partijen tegemoetkomt? Zou
het Kapitaal voor
een beetje meerwaardebelasting op de vlucht
slaan, zoals N-VA zegt te vrezen? “Zwans naa ni e ”...
Een beetje meer respect voor wie onderaan de ladder bengelt,
is dat fout? Grotere bedrijven kunnen tegen zo’n stootje, wat de immer
onderkoelde minister van Financiën Johan Van Overtveldt daar
in zijn beleidsnota
ook over mag zeggen.
Moeilijk. De N-VA lijkt er genoegen in te scheppen soloslim
te kunnen spelen. Zo maakt de partij
fouten in haar financieel-economische, sociale en communautaire strategie.
Voorop het financieel-economische. Op het economische verhaal
van de N-VA zit ruis. Ze mist de moed
om consequent te
wijzen op de belangrijkste
oorzaken van de budgettaire problemen:
onze deuren staan
te wijd open
voor nieuwkomers (goedkope
arbeidskrachten, handig voor
sommige ondernemers) en jaarlijks blijven we structureel miljarden
versassen van een niet-socialistisch naar een socialistisch landsdeel.
Ondertussen speelt het orkest van de francofonie ‘De wonderbaarlijke genezing
van Wallonië’.
Dan het sociale. Op het grote N-VA-verkiezingscongres was
voor de geoefende luisteraar al duidelijk dat de koers door veel leden te
liberaal werd bevonden. “We zijn géén liberale partij... We zijn een
gemeenschapspartij”, zei Vuye.
“We zijn niet de partij van de rijken”, zei Bart De Wever
toen. En wat zegt de partij vandaag?
En tot slot het communautaire. De christen-democraten zullen
in 2018 én
2019 mee de knikkers
verdelen. Samen met CD&V ging De
Wever de strijd aan tegen Het land van Paars en Waal. Nadien
trok N-VA de communautaire sluier aan. En nu?
“De N-VA heeft
in 2014 wel
voldoende gewonnen, maar de anderen niet genoeg verloren”, was geen
domme analyse van De Wever.
Zal het in 2018 en 2019 anders zijn?
Naar aanleiding van de moeilijkheden met zijn Kamerleden
Hendrik Vuye en Veerle Wouters zei Bart de Wever onlangs dat hij de kritiek vanuit de Vlaamse Beweging “ten dele aanvaardt”. Dat incident, dat
leidde tot de exodus van de twee kamerleden, ging over communautaire strategie,
maar ook over partijdiscipline en andere politieke menings-verschillen. Dat
geheel wordt veel voor een man alleen.
*
Elders weg geritst bij een gelijkgezinde.
“Na de “Brexit” en de verkiezingsoverwinning van Donald Trump
is de toekomst van de gevestigde Europese politieke partijen onzeker. Terwijl
de voorzitters van “rechts-populistische” partijen juichen, wordt de macht van
het politieke establishment in Europa meer dan ooit bedreigd. De te leren les luidt: “dat ook
kleine partijen met een grandioze boodschap verkiezingen kunnen winnen”.
*
Zelf zou ik het niet beter kunnen verwoorden, dan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten