3783

6/1091 * - Twee weken afwezigheid – Ondertussen sukkelen Hitlery en Sjarel Michel, de twee niet meer te redden kamikazes, zonder mijn deskundige begeleiding moedermens alleen op het veld - -

.

VRIJDAG  14  OKTOBER  2016

H. DONATIAAN (BRUGGE), H. CALLISTUS I PAUS

*

3783 - DIGITALIA MOET ER EVEN UIT.

De lokroep naar het Vaderland….

*

Ja, inderdaad, dit wordt een voorlopig afscheid

*

De volgende 14 dagen zullen de lezers van mijn gezaag af zijn. We moeten even met 2 man en een paardenkop (de auto) naar Coburgia over en weer, voor een grondig nazicht. Twee, dat zijn zij die mijn zorgen niet deelt, maar wegneemt, en ik. De 3 Duitse Herders blijven deze keer thuis onder de goede zorgen van onze Oekraïense vriend-klusjesman. Dat zijn inderdaad dan 4 handen op één buik, die dag en nacht met hand en tand de belangen van de Baasjes verdedigen.

We zullen er dus op tijd zijn, om het glas te heffen op de val niet alleen van Sjarel Permier, maar – als het even kan - van heel de gammele constructie Coburgia waar de vroegere ‘beleidspartijen’ dit zowel enerzijds als anderzijds naar de duivel hebben geregeerd.

‘Nooit gedagt’ was bij Wijlen Godfried Bomans (God hebbe zijn luimige ziel) ooit het merk van schaatsen die aan enen boerenlummel toelieten op het ijs de jet-set te pakken in snelheid. Een pracht van een slogan voor TVG, de Jonge God op het Vlaams front.

Ja ja, de zwaar slagzij makende ‘Belgica’ van ons. Net als de beul in Amerika de veroordeelde troost, voor hij de stroom van de elektrische stoel inschakelt: ‘Het kietelt een beetje maar het duurt niet lang’.

Mijn vrouw, realist als altijd, troost mij dat het maar best is, heel die lange tijd niets op het Internet te kunnen zetten. Vreest zij misschien de fameuze klop op de deur ’s morgens om 05 uur? Ja, zo’n held is Digitalia: dagelijks heel de wereld gemakkelijk kunnen uitkafferen, maar thuis kruipen waar hij wil. Zelfs onder de tafel…..

Tja, dat is nu eenmaal het lot van ieder ouder wordende half blinde mens: de gepelde digitale wereld en de gapende verveling. Met daarnaast om van uit een nietige positie, de onweerstaanbare dwang om altijd voort te presteren ten bate van het Eigen Volk. Zoals U weet, ben ik opgegroeid met het moto ‘Wie niet werkt, moet ook niet eten’. Ik moet dus iets doen, om mijn mager pensioentje te verdienen…..

Dat volk, ach dat volk dat niet afgeeft om de rattenvangers van Hamelen gedwee te blijven volgen, ieder zijn eigen kleurtje achterna. Om den brode zal het wel niet zijn. Maar gewoon omdat men het zo gewoon is…

Naast de volkerenrechte verzuchtingen waaraan straks met mathematische zekerheid een einde komt, willen of niet, zijn er nog de vijandelijke invasietroepen die heel Het Avondland zijn binnen gevallen. Erger dan de Hunden (5^de Eeuw) of de Noormannen (8^ste tot 11^de Eeuw) uit onze Geschiedenisboeken. Remember? Wikipedia geeft U meer details, waaruit U best zelf de conclusies trekt. Want tussendoor, tussen de Hunnen en de Noormannen, waren er vanaf de 6^de Eeuw ook op regelmatige tijdstippen aanvallen door de volgelingen van Mohammed, de woestijn roverhoofdman uit wat nu Saoedi-Arabië is. Die konden regelmatig teruggedreven worden, met o.a. de Kruisvaarten in de jaren 1096 tot circa 1250. Waarna de volkeren van Europa het te druk kregen met het bevechten van elkaar. Waren hoogtepunten in het verdrijven van de binnenvallende moslim legers: Poitiers (bij Bordeaux), Lepanto (Griekse Zee waart de complete Turkse vloot werd gekelderd door Jan van Oostenrijk, de al even onwettige zoon van Keizer Karel V als Margrietje Vande Ghinste, Landvoogdes der Nederlanden), Wenen (Oostenrijk), om nog maar te zwijgen van de inname die meer dan 1.000 jaar duurde van gans het Iberisch Schiereiland tot aan de voet der Pyreneeën. Heel de Geschiedenis druipt van het bloed der Christenen die vielen onder het kromzwaard.

Sedert het einde van WO II wordt er nu uit een ander vaatje getipt: geen geweld, maar de bolle buiken van hun vrouwen onder de bescherming van de bajonetten der minaretten. Europa is verzwakt, leeft onder de knoet van de zwarte non-beschaving uit Amerika en overal zijn de eigen Kerken zodanig van de Staat gescheiden, dat er geen kat meer wil naartoe gaan.

Een totaal nieuwe woordenschat wordt ons opgedrongen: politiek-correct denken en schrijven, de Nieuwe Wereld Orde, globalisatie, opwarming der aarde, integratie, vluchtelingencrisis, enz.  En de burger buigt het hoofd en zwijgt.

Kijk, we zien in ons collectief geheugen reeds de gekende voortekenen. De Vrije Meningsuiting wordt aan banden gelegd. Of afgedwongen voor de Straf Rechtbanken. De grenslijn tussen het Establishment en de Media met de Burger wordt steeds scherper gesteld.  Net als onder de USSR, het Nazi-dom of de Noord-Koreaanse Heilsstaat. De strafkampen worden in gedachten reeds  voorbereid om andersdenkenden in op te bergen. De rest laat ik aan ieders persoonlijke verbeelding over. In Mei ’45 ging er over de ganse vrije wereld een kreet van afschuw op over lijkverbranding. Nu heeft iedere Stad of Gemeente zijn of haar eigen verbrandingsinstallatie, crematoria geheten. Met daarrond een circus van nieuw soortige neringen. Men gelooft immers al lang niet meer aan God noch Zijn gebod. Dood is dood, het leven gaat verder. Maar ze kunnen het niet laten, op een belachelijke manier de Pastoor in zijn (lege) kerk na te doen. Net geen wierook, maar wel kaarsjes en vele buigingen baar de dure kist of nog duurder urne.

Wanneer komt er eindelijk iemand op de idee, om net als op de vele ‘festivals’, iedereen de ‘Regendans’ der primitieve volkeren na te doen? Eerbied voor het dode lichaam van een Geliefde? Allez, toe zeg. Da’s niet propgressief, hé. Want ‘opstoken’, da’s veel beter voor het milieu en het zal niet lang meer duren, of de vrijgekomen hitte zal gebruikt worden om er de huizen van de buren mee te verwarmen.

Als er hier en daar nog ’n vereenzaamde Profeet Jeremias zou overgebleven zijn om deze gang van zaken te bewenen, dan is er begot nergens nog ’n mestvaalt te vinden om daar op uit te huilen.

Kom, we moeten afsluiten. Die reis zelf? Twee dagen heen en twee dagen terug. Van voordeur naar voordeur. Met tussenin: de voordeuren van dokters, apothekers en mekaniekers. Familie in voor- en tegenspoed terugzien, een paar afspraakjes nakomen en dan terug naar de Zon. Ondertussen sukkelen Hitlery en Sjarel Michel, de twee niet meer te redden kamikazes, zonder mijn deskundige begeleiding moedermens alleen op het veld van eer.

Tot binnenkort. ’n Dikke knuffel.

*