***
Zaterdag 21 september
Zon 7u27-19u43
H Mattheüs, evangelist.
Patroon der
belastingontvangers, bankiers, accountants en douaniers
Aha, Mattheüs lacht?
Maar de winter wacht
.
Voilà, en daar hebben de heren Accountants gelukkig
weer een patroonheilige ‘di pou’, in meer. Mathias! Wie had dat ooit gedacht! Ik
kan er wel zo ‘n beetje inkomen : ik zou ze niet aan mijn tafel willen, de
ondernemingen, klein en groot, zelfs de bakker of de beenhouwer om het hoekje, die
verweesd (of euforisch!) achterbleven, als hun accountant de deur achter zich toe
trok. Daar ondervind ik quasi dagelijks in Italië nog de aangename uitgestelde
ervaringen van. Onaangename ervaringen blijven daarentegen geënt op een andere golflengte, bestemd voor
strikt privaat gebruik. Liefst met een
crustace al pomodoro; die zwemt in d’ olio d’olivo fresco van het eigenste jaar.
Zelfs Cleopatra zou daarvoor van achter haar kaptafel gekomen zijn!
*
1524 - KLARE TAAL OVER HET
JOODS VERHAAL
Deel 1
.
Het
Heilig Land, beter gezegd,
.
De
‘Mandaat-gebieden van wijlen de Volkerenbond….R.I.P. 1919, dopo la Grande Guerra
Mondiale ’14-‘18
.
I) INLEIDING
Ondergetekende houdt van
rijmen en dichten en van spelen met woordjes. Dat zult U deze keer weer eens gemerkt
hebben in de titel van dit stukje. Die is zo leuk als waar, maar hij rijmt. En
dat is klaar.
Verre van een kwaal, zijn ze eerder het zout der aarde! Of
bescheidener gezegd : ze zijn het zout op onze patatjes, want ze zijn de laatste
schuldwachten die de Muzel-griezzels (voorlopig) op veilige afstand houden.
Misschien zelfs dat er binnenkort, na ‘de autoloze zondagen’, ook ‘de autoloze
weekdagen’ komen…. Die pietrol, ziet U….. en die 40 jaar geleden ‘Resolutie
van Straatsburg’ waarbij achter onze rug het geheim akkoord gesloten
werd ‘Immigratie tegen pietrol’.
Daarom werk ik gaarne mee,
om de ware feiten uit de Moderne Tijden van Israël voor zoveel mogelijk mensen te
belichten. De meer dan 5.000 jaar Oude Gewijde Geschiedeis van het Godsvolk
werd ons, mij toch, meegegeven met de paplepel, wat een hele stap vooruit is in
ieders ondereg zijn naar kennis en wetenschap over het verleden. Voeg daarbij
het trieste intermezzo van de eigen beleefde Joden-vervolging van WO II, en het
plaatje is rond.
De Araabs (d.i. het
Arabisch woord voor doders, moordenaars) hebben hun eigen land, waar rond er
liefst een IJzeren Gordijn onder 20.000 volt hoogspanning zou opgezet worden,
waarbinnen ze naar hartenlust zouden mogen doen en laten wat hun hartje lust…..
*
Samengevat : op een paar
Km² na, is gans het Oosten een vroeg Joods-Christelijk gebied, waar de
bevolking mettertijd de Muzelarij met
wapengeweld is opgedrongen.
.
II MIDDEN
Steeds leiden het vluchtelingenprobleem, de
“bezette” gebieden, de nederzettingen daarin en de “Groene Lijn” tot verhitte
discussies. Vaak wordt het internationaal recht erbij gehaald om de woorden
kracht bij te zetten. Daarom enige kanttekeningen ter verduidelijking van de
situatie.
Chronologie
1917: In de Balfourverklaring door de Britse regering,
gesteund door de Franse regering, wordt het Joodse volk een Nationaal Tehuis
beloofd.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog sloot het Ottomaanse
Rijk, dat werd geregeerd vanuit het huidige Turkije en onder meer het huidige
Irak, Syrië, Libanon, Jordanië en Israël omvatte, zich aan bij Duitsland en
Oostenrijk-Hongarije, die in oorlog waren met Groot Brittannië, Frankrijk,
Rusland en later Italië en de Verenigde Staten. De Ottomanen en hun bondgenoten
werden verslagen. Net als de Duitse koloniën werden de tot het Ottomaanse Rijk
behorende gebieden gedekoloniseerd.
1919: Oprichting Volkenbond. Deze stuurde aan op
zelfbeschikking van volken. Door middel van het mandatenstelsel werden de
veroverde gebieden naar zelfstandigheid geleid.
In 1920 besloten de overwinnaars in San
Remo om een nieuw systeem van
natiestaten te scheppen. De Volkenbond, de voorganger van de Verenigde Naties
(VN), bekrachtigde in 1922 unaniem de besluiten. In tegenstelling tot besluiten
van de VN hadden die van de Volkenbond wel rechtskracht.
In 1922 belastte de Volkenbond de
Britse regering met het mandaat over Palestina, bestaande uit het huidige
Israël, de Gazastrook, de Golanhoogte, Samaria-Judea (Westoever) en heel
Jordanië. Er zou een
nationaal tehuis voor het Joodse volk worden gevestigd, vanwege de historische
verbondenheid van dat volk met Palestina, waar ook toen al veel Joden woonden. Het mandaat
richt zich op terugkeer van Joden uit de diaspora naar Palestina. Artikel 6
bepaalt dat de regering van Palestina immigratie en vestiging van Joden in het
land zal bevorderen, op voorwaarde dat aan de rechten en positie van andere
bevolkingsgroepen geen afbreuk wordt gedaan.
Artikel 25 van het mandaat geeft de Britten, in
geval er niet genoeg Joden waren voor heel Palestina, het recht om een stuk ten
oosten van de Jordaan af te scheiden. Dat deden de Engelsen in 1922 door het
hele gebied ten oosten van de Jordaan, 77% van het mandaatgebied, aan de Joodse
bestemming te onttrekken. Dat gebied werd Trans-Jordanië, het tegenwoordige
Jordanië. Wat overbleef voor Joodse vestiging was het huidige Israël, incl.
Samaria-Judea (Westbank) en Gaza. Tegen artikel 6 van het mandaat in probeerden
de Britten de immigratie van Joden te verhinderen, dikwijls met succes. In
strijd met artikel 5 van het mandaat, dat overdracht aan een vreemde mogendheid
verbiedt, gaf Groot-Brittannië de Golan aan Frankrijk, waardoor die later deel
van Syrië werd.
Verdelingsplan 1937 (Peel-plan): Joden zouden een gebied in het
noorden van Palestina krijgen. Dit plan werd door de Joden aanvaard, door de
Arabieren verworpen.
1946: De Volkenbond werd opgeheven en de VN namen de
mandaatverplichtingen over; alle rechten, die aan het mandaat konden worden
ontleend, gelden nu (2013) nog steeds.
1947: Groot-Brittannië vroeg aan de Algemene
Vergadering (AV) om Palestina op de agenda te zetten. Dat leidde tot resolutie
181 met een nieuw verdelingsplan. De AV van de VN stelden daarin voor om het
overgebleven deel van Palestina (23%) in tweeën te delen. De Arabieren in
Palestina onder leiding van de Grootmoefti van Jeruzalem vielen de Joden aan.
Onder die druk accepteerden de Israëliërs het voorstel, maar de Arabieren
verwierpen het. Resolutie 181 kreeg daardoor geen rechtskracht. De grenzen van
het mandaat golden dus nog, waardoor het
gebied waar het Nationaal Joods Tehuis gevestigd moest worden, zich
uitstrekte van de Middellandse Zee tot de Jordaan.
1948: De Britten trokken weg; uitroeping van de staat
Israël. De legitimiteit van Israël
berust op San Remo en op het
internationaal recht, volgens welk voor het creëren van een staat een
functionerende regering en een grondgebied nodig zijn.
De legers van Egypte, Jordanië, Syrië, Libanon en
Irak, die er geen van alle iets te zoeken hadden vielen binnen met als doel de
totale vernietiging van Israël (Onafhankelijkheidsoorlog 1948-1949). Israël
slaagde erin de vijanden tegen te houden bij de Groene Lijn, die vóór 1949 niet
bestond. De wapenstilstandsovereenkomst tussen Israël en Jordanië bepaalde dat
de Groene Lijn een demarcatielijn was, die niet van invloed zou zijn op
toekomstige territoriale overeenkomsten. Geen van beide landen heeft de Groene
Lijn ooit beschouwd als zijn internationale grens. Vóór 1967 wilden Jordanië en
de andere Arabische staten de grens dan ook niet erkennen. Gaza werd door
Egypte veroverd.
In de pers worden de bestandslijnen vaak ten
onrechte “de grenzen van juni 1967″ genoemd. Jordanië bezette van 1949-1967
Samaria-Judea plus Oost-Jeruzalem (“de Westoever”); de Joden, die er al vóór
1948 woonden, werden verjaagd of vermoord. De inlijving door Jordanië en die
van Gaza door Egypte waren illegaal en een schending van het internationaal
recht, dat ervan uitgaat dat de agressor wordt bestraft.
In juni 1967 brak de Zesdaagse Oorlog uit.
Daarin veroverde Israël de Gazastrook en de Sinaïwoestijn op Egypte, de
Westoever op Jordanië en de Golanhoogte op Syrië. Onmiddellijk na deze
defensieve oorlog bood Israël aan om 95% van de Westoever weer te ontruimen,
maar de Arabische landen besloten twee maanden later in Khartoem dat er geen
onderhandelingen, geen vrede en geen erkenning van Israël zouden komen (drie
keer nee). Israël was dus gedwongen het bestuur van de Westoever en Gaza op zich
te nemen. In november 1967 volgde resolutie 242 van de VN-veiligheidsraad (VR):
Omdat gebiedsuitbreiding door oorlogvoering ontoelaatbaar werd geacht, vroeg ze
om terugtrekking voor zover dat veilige en erkende grenzen voor Israël
opleverde, dus niet om terugtrekking uit alle onder Israëlisch bestuur gekomen
gebieden. De wapenstilstandslijnen van 1949 boden onvoldoende veiligheid.
Resolutie 242 verwees dan ook niet naar de Groene Lijn. De oostgrens van Israël
is tot heden niet vastgesteld; zolang het nog geen veilige grenzen heeft, kan
het recht doen gelden op Judea en Samaria.
Israël is dus geen bezettende macht. De term
“bezette gebieden” is misleidend. De bezetting door Jordanië van 1949-1967 was
illegaal (slechts erkend door Groot-Brittannië en Pakistan), die door Israël na
1967 niet. De VN-veiligheidsraad heeft dan ook die bezetting nooit illegaal
verklaard.
1973: Jom-Kippoeroorlog: Israël werd overvallen door
Egypte en Syrië, maar die werden teruggeslagen.
1982: Oorlog in Libanon tegen de van daaruit opererende
terroristen van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO van Jasser Arafat.
1987-1993: Eerste Intifada, de ontplooiing van geweld tegen
Israël door de PLO (intifada: Arabisch woord, dat “afschudden” betekent).
1988: Jordanië deed afstand van zijn aanspraken op de
Westoever ten gunste van de PLO. Dit maakte de illegale aanspraken niet opeens
legaal.
1993-1995: Akkoorden van Oslo. De Palestijnse Autoriteit
(PA) kreeg het gezag over een deel van de Westoever. De Israëlische
strijdkrachten trokken zich terug uit Jericho en het grootste deel van de Gaza-strook,
maar daar bleef het bij, omdat er van de zijde van de PLO/PA niets tegenover
stond. De PLO heeft de akkoorden nooit geratificeerd en Jasser Arafat hield
zich er niet aan.
1994: Israël en Jordanië sloten een vredesakkoord.
Daarmee werd tevens de juridische geldigheid van de wapenstilstandslijn, de
Groene Lijn, beëindigd.
2000: Onderhandelingen in Camp David tussen Arafat en
premier Ehud Barak onder supervisie van president Bill Clinton liepen op niets
uit; Arafat weigerde de door Barak aangeboden meer dan 90% van Samaria en
Judea. Hij verhevigde de terreur en begon een nieuwe Intifada.
2000-2004: Tweede Intifada.
2005: Israël ontruimde de Gazastrook; begin van
raketbeschietingen op Israël vanuit de Gazastrook.
2008: Aanbod van premier Olmert door Arafats
opvolger Mahmoud Abbas afgewezen.
2013: Vredesonderhandelingen. Sceptische houding
van Israël ten aanzien van de resultaten wegens: 1. grote druk van regering
Obama 2. terreur die Israël beleefde
sinds de Oslo-akkoorden en de terugtrekking uit Gaza 3. de Palestijnen blijven
vasthouden aan “het recht op terugkeer” van vluchtelingen en hun nakomelingen.
*
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten