Weetjewatje : MAKADAM = Schots voor kakmadam
MINNEKOZEN
=
West-Vlaams voor 'mijn neef'
1514 – AFSCEID, WEER
EENS, VAN EEN STRIJDMAKKER-OUD GEDIENDE
.
.
I) INLEIDING
Wijlen de VMO, Vlaamse
Militanten Orde, zo oordeelden ooit de Meesters, was een brug te ver.
Vlaams militant zijn, tot daar aan toe, maar het moest ij woorden blijven. De exclusiviteit
van het geweld moest bij hen blijven. En bij de criminelen. En ook bij de Allah
Akbar-strijders. Daar mocht alles. Voor zover tenminste de Gewapende Arm der
Wet de twee laatste categoriën niet schaadde. Want dan zwaaide er wat voor die
ene Flik!
.
II MIDDEN
Gisteren vond de uitvaartplechtigheid van
Roger Spinnewyn
plaats in het landelijke Loppem, nabij Brugge. Een
volledig gevulde kerk nam afscheid van de man die steeds onbaatzuchtig de daad
bij het woord voegde in zijn strijd voor een onafhankelijk en op een
rechts-ideologische wijze ingekleurd Vlaanderen.
Als VMO-gouwleider bij de ‘tweede’ VMO van Bert
Eriksson bewees hij zijn leiderscapaciteiten. Vele van zijn mede-VMO’ers waren
dan ook aanwezig gisteren tijdens het laatste afscheid van deze man. Speciaal
voor hem werd de vlag van Operatie Brevier bovengehaald. Niet vanonder het
stof, want sommige relikwieën worden als godenbeelden bewaard. En dit geheel
terecht! Het opgraven van de stoffelijk resten van priester Cyriel Verschaeve
in 1973 was een ware heldendaad, wat sommige ‘eigen-volkshaters’ ook mogen
beweren. Roger leidde deze operatie. Het leverde hem eeuwige roem op.
Naast de oud-VMO’ers, naaste vrienden en
familieleden, tekenden ook een aantal Vlaams Belang-parlementairen present.
Niet enkel de West-Vlaamse volksvertegenwoordigers Yves Buysse, Peter Logghe en
Agnes Bruyninckx woonden deze begrafenismis bij, ook Filip Dewinter, Pieter
Huybrechts, Dominiek Lootens en oud-volksvertegenwoordiger Roeland Van
Walleghem waren present. Voor de kinderen van Roger Spinnewyn was dit voldoende
bewijs dat (althans een deel) van de partij de aloude nationalistische gedachte
van Karel Dillen zaliger niet heeft laten vallen. Ook Voorpost en het VNJ waren
in uniform aanwezig.
Roger behoorde tot de tweede generatie VMO’ers. De
generatie na de onnavolgbare leider Wim Maes. Bert Eriksson leidde deze VMO.
Zowel binnen de Vlaamse beweging als er buiten wordt deze VMO al te gemakkelijk
afgedaan als een losgeslagen bende gekken. Echter, de tijden waren anders. Ze
waren drastisch veranderd. Het klopt zeer zeker dat er meer geweld aan te pas
kwam, maar dat was mede een gevolg van de agressiever en zelfs gevaarlijker
geworden tegenstanders. Amada had semi-professionele knokploegen, de repressie
vanwege de Staat was intenser en bijgevolg de confrontaties harder.
Dat er verkeerde beslissingen werden genomen nu en
dan zal zeker waar zijn, maar de grootste fout die deze generatie VMO’ers
maakten was het verkeerd inschatten van de sluwheid en valsheid van de
‘vijand’. Het is echter dankzij leiders als een Eriksson en een Spinnewyn dat
er enkel gewonden en geen doden zijn gevallen bij de verschillende
(Amada-)aanvallen op VMO-bijeenkomsten, -acties en -betogingen.
Tot slot mogen we ook niet vergeten dat het deze
VMO is die destijds, nu om en bij de 35 jaar geleden, al waarschuwde voor de
immigratieproblemen. Toen ging het om ‘enkelingen’ in de steden en net iets
meer immigranten in de koolmijn-gebieden. Ondertussen is bewezen dat hun
waarschuwingen bijna profetisch kunnen genoemd worden. Mensen binnen de Vlaamse
beweging die het vandaag de dag nog steeds nodig vinden om Erikssons VMO af te
kraken, vergeten dat zij er destijds voor zorgden dat de vele
Volksunie-plakploegen door hen beschermd werden tegen aanvallen van
onverdraagzamen en on-democraten, evenals de eerste bijeenkomsten en acties van
het piepjonge Vlaams Blok.
Roger Spinnewyn en de zijnen, dat was de harde kern
die de zachte buitenrand in stand hield. Die zachte rand die nu (in vele
gevallen) op haar lauweren rust in de verschillende parlementen, verdeeld over
de verschillende fracties. Die zachte rand die er niet was geweest zonder deze
harde kern, maar desondanks toch de harde kern ontkent.
Roger, rust zacht in Vlaamse aarde, doe de groeten
aan uw vrouw en uw oude kennissen en – namens mezelf – in het bijzonder aan
Bert Eriksson! Houzee!
Bron Roeland Van Walleghem
III
SLOT
TAK
en Voorpost zijn in zekere zin de opvolgers van de VMO. Met stalen vuisten,
gebald in de broekzakken, want het Linkx belgicistisch gespuis, dat altijd
eerst de boel op stelten zette, houdt zich gedeisd, Voor zover het nog durft
buitenkomen. Buiten enkele rondreizende straatvechters, die bij gebrek aan
inspiratie, dan maar de Politie aanvallen.
*
Brugge
is inderdaad de bakermat geweest van mening overtuigd strijdmakker, en het is
hoog tijd dat het verhaal van de bijzetting van de in Zwitserland overleden
Priester-Dichter Cyriel Verschaeve in de verf gezet wordt. Roger Spinnewyn was een
van de bijzonderste actoren van deze historische heldendaad. Al moet het gezegd
: het gesol met lijken is ook een pluim op de hoed van de repressie. ‘Operatie
Brevier’ was de bazuinstoot die er een einde aan stelde. Aan de lijdensweg van
Cyriel Verschaeve kwam een einde onder een metersdikke laag beton.
Wie
uit deze geschiedenis het bekakst uit
kwam; was wel de Belgische Staatsvuiligheid. Maar dat is een ander verhaal.
Ik
wil eindigen met het stichtend verhaal van de dappere Weerstanders, die maanden
na de begrafenis van Staf Declerck, de eider van het VNV tijdens de bezetting,
dagenlang met de open lijkkist in een sidecar, het land hebben rondgereden.
Waarschijnlijk om te kunnen stoefen in de cafés let hun jachtbuit. Mensonwaardig.
Mar ze hadden hem eindelijk klein gekregen…. En de Rijkswacht, die liet maar
begaan!
Cyriel
Verschaeve rust nu onder een heldenzerkje, naast de kerk van Alveringhem, waar
hij jarenlang kapelaan is geweest, en van waar hij Vlaanderen in bezieling
bracht. Links en rechts van hem vier andere hemdenzerkjes. De rust is
weergekeerd en de tijd doet zijn werk.
De
troepen van BDW dragen ondertussen in alle stilte zorg voor de site en voor het
museum Verschaeve, met dezelfde half-vaderlanndsche zorg als waarmee ze de
IJzertoren bewaken. De tijden zijn er naar. Want Vlmingen van de harde rechte lijn,
zijn er bijna iet meer. Of ze zijn ongewenst. Al houden ze, net als Verachaeve,
de ziel er in. Maar misschien dat de formule van Geert Burger beter aanslaat.
Maar
die Izegemse formule blijft voor mij persoonlijk een gesloten en nooit gelezen
boek, die mij terugbrengt naar die andere Ieperse VNV-figuur (Jerome Laridon),
weeral een slachtoffer van de repressie.
Right or wrong, it’s my country. Op
voorwaarde dat Vlaanderen na 25 Mei 2014 maar nog feller geel en zwart kleurt,
liefst op een harde onderlaag.
Als
er ene weg valt, dan vecht de andere voor twee!
Geschreven door AABEE via
Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten