.
DAGELIJKSE VAN HOREN ZEGGEN SATIRE
ZATERDAG 28 MEI 2022
In 1940 DAG VAN DE ‘WAPENSTELILSTAND’ –
Bedingingslose übergbe & Uncontional Suurneder. In ’t Fransoos is daar geen naam voor……
*
600 – OVER OORLOG EN VREDE, VAN HOREN ZEGGEN, VAN UIT DE DUUM GEZOGEN OF AAN DE EELLEBOGEN GEVOELD
*
I N H O U D
Vandaag, pecies dag op dag 82 jaar geleden, beleefden de in de Westhoek samengepropte oorlogsvluctelingen het genegen, het er levend en wel vanaf te zijn gekomen. En dat hun geliede Leopold III, Koning der Belgen, zuch met het overschot van zijn Legertje, ‘Rücksichtlos’ overgegeven had aan de Ocverweldider, zijn oude landgenoot Adolf Schickelgrüber, valselijk bijgnaam Hitler. Die dus geen vreemde voor hem met geweest zijn.
Na een Achttiendaagse (op vorhand verloren) Veldtocht, die men beter geen “Veldrocht’, maar een terugtocht had genooemd.
Eerst was er de betreurde veel te vroeg gestorven Koningin Astrid van Zweden geweest, verongelukt in Küssnacht – vermoord zegt men - die vooral de West-Vlamingen bekoord had, omdat zij ongeveer hun eigen taal sprak. En dan was er die sylpathieke Leopold zelf, die de Franse militaire Legerorders uit Parijs negeerde, en die dus door zijn capitulatie vele menselevens spaarde. Maar de Fransen zelf zonder rugdekking loet…..
Ik was toen vier jaar oud, en heinner mij vooral, bij onze thuiskost van de vlucht, de vele weiden rondom die vol dode paarden en koeien lagen, die de mensen vlijtig ter plaatse aan het onderdelven waren. Zo ver men kijken kon, lagen de grachten vol met achtergelaten legerfietsen, weggeworopen geweren en ander nutteloos geworden oorlogstuig.
De Duuitse Uniformen die er nog rondliepen waren eerder allemaal vriendelijke mannen op leeftijd, die de burgers, haast in hun eigen toch wel vreemd klinkende taal, vriendelijk bejegenden.
Na de Franse capitulatie, een goede maand later, begon toen officieel de ’Bezetting’ dien vreemd genoeg, helemaal anders verliep dan in de omringende landen. Want de Führer was zinnens De Lage Landen terug te herenigen, Frans-Vlaanderen tot aan de Somme in brepen. Met als Koning… Lepold III vab Saxen-Coburg-Gotha, die in Laeken de volle zoon was van Elisabeth van Beriren, koning-op-rust. De term hiercvoor was Militär Verwaltung’, zodat de Duitsers hier slechts tijdelijk, zolang de oorlog duurde, inspraak wilden in het Staatzbrstuur. Geen ‘Bezeeting’ dus, maar eerder ’n gedwongen medewerking in afwachting van de Eind Overrwinning…
Naast de persoonlijke herinneringen, valt deze hele historie waarehdisgetriouw te lezen op Wikipedia, waar bevlogen blgiscisten als duivels in een wijwatervat, proberen daar hun eigen versie van te geven…
28-05-2022
*
OP DE POEF
*
Zoals reeds bekend, zette de Europese Commissie, mede door de internationale onzekerheden, haar budget regels ‘on hold’ tot eind 2023. Voor België komt dat niet ongelegen want dit land is bij de slechtste leerlingen van de klas voor begrotings record, staatsschuld én overheidsbeslag, met inefficiënte belastingen, hoge pensioenuitgaven, slabakkend onderwijs en een te trage omschakeling naar duurzame energie.
Nu hebben de zgz sociale partners in de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven wel een gemeenschappelijk advies bereikt over een voorstel tot hervorming van de Europese begrotingsregels, maar niemand garandeert dat Europa dat advies zal volgen.
Het Belgisch probleem is nl dat er in dit land in een periode van hoogconjunctuur weinig of geen overschotten zijn geboekt, terwijl er in een periode van laagconjunctuur teveel uitgaven werden gemaakt. M.a.w. we leven hier momenteel op de poef, boven onze stand en de vraag is maar of e.e.a. betaalbaar zal blijven.
Het Rekenhof tenslotte wijst erop, dat de opeenvolgende overschrijdingen van de spilindex hun weerslag zullen hebben op de budgetten, omdat nu al zeker is dat de genomen energiemaatregelen meer zullen kosten dan verwacht, waardoor de houdbaarheid van financiën niet gegarandeerd is, zeker niet nu ook de rentes stijgen.
Het wordt ‘fasten seat belts’.
*
TANDENGEKNARS
*
VAN KATHEDRAAL TOT ROVERSHOL
**
**
25 mei 2022
Hoe maak je van een kathedraal een rovershol? In Antwerpen weten ze met die vraag wel raad!
**
Vorige week ontbond Bart Paepen daartoe con brio al zijn duivels. Bart is de oneerbiedwaardige pastoor van de ondertussen enkel nog in steen eerbiedwaardige Antwerpse kathedraal. Op 15 mei 2022 las hij tijdens de zondagsmis een tekst voor die hij zelf niet eens begreep, maar die een hertaling bleek te zijn van het Onze Vader in … “jongerentaal”. Een stel studenten van de Belgian Advertising School (sic!) had tussen pot en pint voor de wel heel bezopen hertaling gezorgd en de papperige paap, Paepen, had zonder verdere controle aangenomen dat “onze jongeren” het wel zouden begrijpen. Vraag is nu of we liturgisch nog verder kunnen zakken? ’t Moet toch zijn dat deze zielenhoeder echt wel alles in het werk stelt om het aureooltje boven zijn hoofd te vervangen door een 666 in z’n kruis…
Met talige aberraties als “bro, bae, lit, floes of vibes” wilde de herder – van welke schapen werd nooit helemaal duidelijk – de jongeren terug bij de liturgie betrekken. Er doet zich hier echter een niet onaardig probleem voor: niet alleen is de term “jongeren” journalistieke newspeak geworden voor vreemd gespuis dat zeventigplussers tegen de aardkorst maait omdat ze op de werf, genaamd Antwerpen, een fotootje maken van een knotsgevaarlijke verkeerssituatie of voor even vreemd crapuul dat passagiers van De Lijn met een machete een duurzame coma inhakt; bovendien begreep een groot deel van die jeugd zelf geen iota van het geveinsde jongerenbargoens. Wel was voor iedereen meteen duidelijk dat de katholieke hemel net iets meer om het lijf had dan het hemelsblauwe firmament, genaamd “sky”, dat in de moderne liturgie klaarblijkelijk geen enkele “limit” meer kent.
Als er van ver of dichtbij een neger in het “verpaapst on-taaltje” zou betrokken zijn geweest, stond het dolgedraaid woke-wereldje al lang op zijn achterste poten de keel schor te schreeuwen over “culturele toeëigening”, maar nu het “onze” jongeren betreft hoor je die lui niet eens beloken de vraag fluisteren die nochtans bij iedereen op de lippen brandt: “Hoe bespottelijk ridicuul kan liturgische belachelijkheid nog worden?” Misschien dat Paepen volgende week vanaf z’n cancel “de jongeren” kan uitnodigen voor een kerkelijk referendum waarbij democratisch kan gestemd worden over de vraag of Hij wel waarlijk verrezen is. Inspraak! Dat hebben ze graag, in wàt doet er niet toe en kennis van zaken is al evenmin een vereiste. De tijd van de “priester-sociaal assistent” zijn we langzaam maar zeker de rug aan het toekeren; nu is het tijd voor de “priester-CEO” die middels “advertising” zijn kerk weer terug vol wil laten lopen. Dat er dan een aardig loopje moet genomen worden met eeuwenoude, zinvolle teksten en theologieën is nog de minste zorg van de commerciële clerus. En dat de wrokkige en cultuurmarxistische perskneusjes deze keer boventallig en op de eerste rij in de Mis zaten, zal ook wel weer heel toevallig zijn …
De vraag blijft dan: “Heeft het allemaal iets opgeleverd?” Wel integendeel! De “jongeren” die sowieso al een zekere interesse in de kerk hadden, waren nooit vragende partij voor de (Heilige) Mis in een dieventaaltje en de anderen, die men hoe dan ook niet bereikt, vinden het nog steeds een hoogst onwennig zaak dat een oude kazuifeldrager in de overgang hen zo nodig stijlloos en onbetamelijk moet imiteren. De kathedraal van Antwerpen trapt hiermee in dezelfde val als het onderwijs 50 jaar geleden: afdalen naar het niveau van het kind brengt immers duidelijk geen soelaas. De van kleins af aan overgeprikkelde jeugdigen zijn niet op zoek naar een ellendig slappe nabootsing van wat ze al hebben; bij hen zit de kick juist in het altijd nieuwe, of ze er nu iets van snappen of niet. Het oude kan ondertussen dat vacuüm probleemloos vullen, maar net daar laat de zwalpende kerk behoorlijk wat steken vallen.
Het probleem zit overigens nog dieper; en wel bij het manifeste ongeloof van de clerus. Zijzelf, meer dan wie ook, geloven niet meer in het mysterie; reden waarom linkse kerk-fracties zoals Sant’ Egidio het boeltje zonder de minste tegenstand kunnen overnemen. Als een schismatieke helleveeg, genre Kristien Hemmerechts, zich er al thuis voelt, is het einde van de Kerk in zicht en bestaat er geen enkel verschil meer tussen Payoke, Samusocial en de Kerk. In plaats van het geloof druppelde daarenboven het narcisme de Kerk in. De moderne herder slaagt erin, eveneens meer dan wie ook, het goddelijk universum rond zijn eigen gat te laten draaien, niet gehinderd door min of meer officiële leerstellingen of tradities.
Woensdag na de Paepen-stunt ging in de Sint Pauluskerk de eerste uitgave van het Studium Generale door: een sympathiek initiatief dat verder wil nadenken over het christendom. Ditmaal over de vraag of de Bijbel “vrouwonvriendelijk is. Professor Reimund Bieringer kwam er een en ander exegetisch en met kennis van zaken relativeren en nuanceren. Ook aanwezig was oud-pastoor en narcist van het eerste uur, Paul Scheelen, die er onomwonden voor pleitte de gecontesteerde teksten dat maar niet meer voor te lezen, waarmee hij zijn eigen Bijbel wilde samenstellen. Alleen de protestant op de laatste rij slaakte een diepe zucht van uiterste verbazing: de katholieken hadden hem verdorie langs links voorbijgestoken.
En in zo’n sfeer van afvalligheid moet de jeugd wederkeren? De zaak blijft langs alle kanten rammelen. Zeker in het geval Paepen! Hij moest niet eens op zoek naar de jeugd; hij had ze! Althans de serieuzere onder hen, niet de gederailleerde “jongeren” die de pers zo graag in beeld brengt. Het Antwerps Kathedraalkoor telde tientallen jonge mensen die trouw de zondagsmis opluisterden met sacrale muziek van niveau, gesteund en in hun trouw bevestigd door ouders die de mis eveneens bijwoonden. Maar dat koor moest kapot! Waarschijnlijk, zoals dat met sacrale schoonheid tegenwoordig gaat, was die te elitair voor Sant’Egidio die de linkse duimschroef stevig op de kathedrale vingers heeft geklemd. Enkel voor bedenkers van smoezen, ten andere, was corona een godsgeschenk: de aftakeling was al veel langer bezig!
Intussen is kapelmeester Sebastiaan Van Steenberge zo goed als aan de kant geschoven – hij heeft niks meer te zeggen over zijn eigen koor – en worden nog enkel de maandelijkse familievieringen (Sant’ Egidio), niet de wekelijkse zondagmissen, door het koor opgeluisterd; niet met mooie, ernstige muziek, maar met inhoudsloze “Kinderen voor Kinderen”-deuntjes alla Huub Oosterhuis en co. De trouwe en geëngageerde zanger(es) heeft plaats moeten ruimen voor de wispelturige hobbyist zonder de minste toewijding maar met een des te grotere wankele attitude, die op de koop toe nog eens verschijnt wanneer het hem of haar uitkomt. Eén voor één gingen de koorleden de kathedraal en zelfs de Kerk uit, wie weet voor altijd, met in de rugzak een Himalaya aan zowel vormende als onvergetelijke herinneringen, waartussen desalniettemin dat ijskoud bergriviertje van de teleurstelling blijft gutsen. Het enige wat het koor nochtans vroeg, was muziek die naam waardig te mogen zingen tijdens de zondagsmissen. Maar ja, de jeugd die het rovershol werd buiten gedragen, drukt zich nu eenmaal niet uit in “bro, bae, lit, floes of vibes”; voor hen was bovendien de hemel net iets breder dan de “sky.”
Spietse De Vleeschouwer
Adolf Hitler.
Hoe Joods kan Hitler eigenlijk geweest zijn? (1)
Wat is er aan van Lavrovs bewering dat Hitler misschien kwart Joods was?
Analyse - 26/05/2022 Eddy Daniels
-
Enkele weken geleden was er een diplomatieke rel tussen Rusland en Israël. Sergej Lavrov, de minister van Buitenlandse Zaken van Poetin, had tussen neus en lippen verklaard dat hij gehoord had dat Adolf Hitler misschien Joods bloed in de aderen had. Het was enerzijds een sneer naar Volodomir Zelenski die er openlijk voor uitkomt dat hij een kwart Joods bloed heeft. Anderzijds was het propaganda van het Kremlin, dat hem ervan beschuldigt met nazi’s te heulen. Na wat emotioneel gehakketak, waarbij je je kunt afvragen of Lavrov in zijn functie argumenten van horen zeggen dient te gebruiken, bood Poetin persoonlijk zijn excuses aan.
Is er een objectieve basis voor de bewering?
Frans Crols betoogde in op 17 mei in Doorbraak dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog effectief Joden waren die met nazi’s hebben samengewerkt. Zij deden dat echter meestal in de illusie zo erger te voorkomen. Ze waren dus geen nazi’s, maar naïevelingen.
Drie vragen blijven over: waarom zou het ondenkbaar zijn dat iemand met een Joodse afkomst een nazi zou kunnen zijn? Wat is eigenlijk de essentie van nazisme, Jodenhaat of rassenhaat? Vervolgens: waar haalt Israël het recht vandaan om zich beledigd te voelen door wat mensen over om het even welke Jood waar dan ook zeggen? En ten slotte: bestaat er effectief een objectieve basis voor de bewering dat ook Hitler minstens gedeeltelijk Joods was? We beperken ons in dit stuk even tot die laatste kwestie, gaan in een volgend artikel in op de controverse daarrond, en in een derde zullen we tenslotte ingaan op beide andere aspecten.
Een gechanteerde Jood
In een der eerste belangrijke biografieën van de Führer, Adolf Hitler. Versuch einer Deutung (1963), geeft Hans Bernd Gisevius (1904-1974) kort de feiten weer zoals ze naar voren kwamen in de memoires, Im Angesicht des Galgens, van Hitlers rechtskundige adviseur Hans Frank (1900-1946). Frank werd in Neurenberg voor oorlogsmisdaden ter dood veroordeeld. Hij had omstreeks 1931 een onderzoek gedaan naar de afstamming van zijn baas, om gewapend te zijn tegen de roddels in de buitenlandse pers toen deze electoraal begon door te breken. Daaruit zou gebleken zijn dat Adolfs vader Alois in 1837 geboren werd als onwettig kind van een 42-jarige Anna Schicklgruber (wat nooit ontkend was). Maar Anna zou op dat moment in dienst zijn geweest als kokkin van een Joodse koopman in Graz, Frankenberger. En zijn zoon zou dertien jaar lang onderhoudsgeld betalen voor het kind.[1]
Frank opperde dat deze compromitterende afkomst de diepe oorzaak was van Hitlers onblusbare Jodenhaat
Frank opperde dat deze compromitterende afkomst de diepe oorzaak was van Hitlers onblusbare Jodenhaat, maar Gisevius bagatelliseerde dit. Hij meende dat dit Hitler volkomen koud zou hebben gelaten, mocht hij dit geweten hebben (maar waarom liet hij dan Frank dit onderzoek instellen?). John Tolland zou in 1976 in zijn boek Adolf Hitler. Het einde van een mythe op bladzijde 266 echter beweren dat Hitler enorm geschokt was toen Frank hem zijn bevindingen voorlegde. Hij bracht hiertegen in dat zijn echte grootvader in Spital die Jood gechanteerd had. Hij zou dit persoonlijk gehoord hebben van zijn vader (die overleed toen hij veertien was) en zijn grootmoeder (maar die was, toen hij geboren werd, al veertig jaar overleden). Bovendien: als er geen grond was voor de beschuldiging, waarom liet Frankenberger zich dan chanteren?
Kinderjaren van Alois
Hoe dan ook, als Alois vijf jaar is, trouwt Anna met een berooide molenaarsgezel, Johann Georg Hiedler. Gesteld dat die man de vader was, dan is het niet begrijpelijk dat hij zijn kind niet wettigde. Maar ook indien hij zich slechts liet verleiden door de toelage van Frankenberger, dan is het niet logisch dat hij die stap niet zette.
Alois bleef dus de naam van zijn moeder dragen, Schicklgruber. Hij werd ondergebracht bij zijn oom, de goed boerende Johann Nepomuk van wie de familienaam als Hüttler werd geschreven. Die voedde hem samen met zijn drie dochters op alsof hij zijn eigen zoon was. Anna overleed vijf jaar na haar huwelijk in 1847, als Alois tien jaar was. De pleegvader Georg (vijf jaar ouder dan Nepomuk) overleefde haar nog tien jaar, maar keek nauwelijks naar het kind om.
Een succesvolle ambtenaar
Alois kreeg een opleiding als schoenmaker maar begon op negentienjarige leeftijd een loopbaan bij de douane. Naar zijn lage stand gemeten werd hij daar erg succesvol in, waar zijn tweede pleegvader bijzonder trots op was. Hij huwde drie keer en werd twee keer weduwnaar. Bij zijn derde vrouw Klara Pölz, die 23 jaar jonger was, kreeg hij in 1889 in Braunau het zoontje dat hij Adolf noemde (het vierde kind in dat huwelijk).
Daarbij beging hij een schrijffout, en in plaats van Hiedler of Hüttler noemde hij hem Hitler.
Ondertussen had er zich iets vreemds voorgedaan: in 1876, toen Alois in zijn eigen kleine wereld al ‘iemand’ geworden was, had Nepomuk de dorpspastoor Zahnschirm van Döllersheim, waar Alois geboren was, ervan overtuigd dat zijn voorganger een vergissing had begaan. En hij vertelde hem dat zijn broer verklaard had dat hij de vader was van Alois. Hij had er drie getuigen bij, die geen van allen konden schrijven. De pastoor schrapte zonder vermelding van datum in het geboorteregister de term ‘buitenechtelijk’ en veranderde de naam — volkomen onwettig ditmaal. Daarbij beging hij een schrijffout, en in plaats van Hiedler of Hüttler noemde hij hem Hitler. De getuigen tekenden met een kruisje. Achteraf blijkt dit doopregister spoorloos verdwenen te zijn (Gisevius blz. 12-17).
In Wenen nog geen antisemiet
De dan 39-jarige fiere ambtenaar Schicklgrüber werd dus Hitler, waarbij hij eigenlijk de aandacht erop trok dat hij van onwettige geboorte was geweest. Van een Joodse grootvader is daarbij geen sprake en in Adolfs jeugd is er geen sprake van opvallende Jodenhaat. Het is wel mogelijk dat Alois dacht dat een Joodse vader, als dat aan het licht kwam, hem in zijn carrière zou hinderen.
Vanwaar dan toch zijn pathologische Jodenhaat?
Als Adolfs moeder in 1907 aan kanker overlijdt, dan zal de huisdokter Edouard Bloch een Jood zijn en zal de jongeman hem een beleefd briefje sturen om hem te bedanken. Zijn spitsbroeder in zijn schilderijenhandeltje in Wenen, Reinhold Hanisch, zal nog in 1936 beweren dat Hitler tijdens hun verblijf in het mannenpension in Wenen nog geen antisemiet was. In 1938 laat hij hem liquideren. Vanwaar dan toch zijn pathologische Jodenhaat?
*
*
CENSUUR & BROUCKIE-VRIJE MAAR VRANKX ONAFWENDBARE
STRICT PERSOONLO-IJKE COMMENTAAR
*
Vervang in heel het Hitler-Verhaal, de naam Jood door Rus, en het is net of de tijd stilstaat…
De Joden, d.i. Het Joodse Volk, heeft niet alleen de reputatie rijk te zijn, maar ook, en dat is veel erger, super intelligent. Meer hoeft er niet te zijn om bij al wie behept is met een slecht karakter, een dodelijke na-ijver op te wekken. In plaats van daar te rade te gaan waar Abraham de mosterd vandaan haalt….
Het Russisch Violk daarentegen heeft dan weer andere argumenten. Ze zijn enorm in aantal en beschikken over een Rijk waar, bij manier van spreken, de zon nooit ondeergaat. Zulks tot spijt van wie het benijdt.
Maar wat erger is… Rusland is het enige land, nadat het ‘de weldaden van het Commuinime’ heeft overleefd, nog intens en overwegend Christelijk is. En dat steekt de ogen uit. Stel U voor! Het land van Engels, Marx en Lenin, de uitvinders van de Toekomst, dat nu blijkt weigerachtig te staan om zich daaraan, als quasi de laatsen, te onderwerpen…
Met andere woorden: wij, de Nato, hiertoe opgepord door de Amerkaanse Liberal Democ Rats, zijn de nieuwe Hitlers van deze tijd die om werlke reden dan ook, wapengeweld – waarmee veel geld te verdieen valt – over onze Beschaving willen uitstorten.
Ach, konden we maar zo rap mogelijk zowel Zuster Ursula als onze bloedeigen Pormo Premier achter de tralies krijgen….
Slotopmerking. In 1939 ging het om de Corridor naar Dantzig. Nu gaat het om Die Joekrien.
Ja, het is dus waar - wat U hier reeds zo dikwijls kon lezen - dat de Goden eerst verdwazen zij die ze willen vernieitgen…
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten