Hieronder zult U lezen over ‘De Sprong’, maar eerst ’n sprong terug in de tijd naar…
**
*
Orvieto (Lazio, Italië)
de stad waar ik persoonlijk met Paus Urbanus II
(1042-1099) geconfronteerd werd. Al meerdere keren op deze Blog
verteld. ‘k Weet het: het is ook al zo lang geleden, die vele jaren daar
in dat zonnige Italia-de-tout-mon-coeur. Ik denk er altijd nog even
graag aan terug. Vooral als het hier miezerig weer is, zoals meestal. Om
het even wat weervrouwen of dito mannen daarover lamenteren.
**
*
Orvieto,
stad op een oninneembaar 400 meter hoog rotsplateau gebouwd, was ooit
de hoofdstad van het pré-historische Rijk der Etrusken, nog voor Romulus
en Remus. Een andere Stad-Staat uit die tijd was Bolsena, aan het
gelijknamige wonder mooie Lago. Ja Jan, Magrietje Vande Ghinste uit
Nukerke bij ‘Aaienaard’ wist wat ze wilde.
And so did I….
*
Aan
dat (totaal onverwacht) marmeren opschrift boven mijn hoofd, hoog tegen
de (verwaarloosde) gevel van de Franciscaner kerk, die log en breed als
een afgedankte boerenschuur leek, stond er
‘Van op deze plaats predikte Paus Urbanus II in 1095, gezeten op zijn witte steigerende schimmel, de Eerste Kruistocht’.
*
Vandaar ‘De Spong’ (**) naar de huidige Franciscus, de Paus in Hiroshima/Nagasaki. Toen ik dat hoorde en die beelden zag, met het jaar 2020 aan de horizon, waande ik mij ineens in 3020 te bevinden. De Paus in Mekka/Medina. Was het er dan eindelijk van gekomen?
Anders
gezegd: het is een waarheid als een koe, maar in Italië botst men om de
haverklap aan tegen zijn eigen Geschiedenis. Zo leert Wikipedia, dat
Paus Uranus II eigenlijk Odo van Châtillon (Châtillon-sur-Marne) heette.
Die moet dus ‘maagschap’ zijn geweest van dat vriendje van Filips de
Schone, die in 1302 het leven liet tijdens de nachtelijke Brugse Metten.
**
*
Hony soit qui mal y pense.
Weettewa ?
In de O.-L.- Vrouwekerk in Kortrijk is alles na te trekken in de
Gravenkapel. Vrij toegankelijk. Als tenminste de kerkdeur zelf open is.
Tja,
en verder nog over ‘De Sprong’. Wat valt daar nog over te zeggen?
Tenzij dat daar jaarlijks over de Gaverbeek gesprongen wordt. En dat de
nieuwe naam van het prestigieus Gemeentelijk informatieblaadje ‘De Sprong’ wordt genoemd? Welke sprong? Ha ja, de sprong van de (uit de kast gesprongen) burgemeester-sjerp naar he grondwettelijk fluweel in Brussel!
**
*
**
Juist.
De Sprong. Daar had ik het even willen over hebben. Maar er is niks om
over te zeggen. Alles kits in onze ‘Piloot Gemeente’ & omliggende
velden. Het Marktplein is nu al in gereedheid gebracht voor Oud en
Nieuw. Met alles er op en er aan. Met aan de ene kant de indrukwekkende
ijspiste (met buffet), zo hoog en groot als een Middeleeuwse kathedraal.
Aan de andere kant de stalletjes van de ‘Wintermarkt’. Neen,
‘Kerstmarkt’, dat kan ook hier niet meer. De massa’s anders-gelovigen
horen dat niet graag. Die hadden liever van een Suikerfeestmarkt
gesproken. Maar daar is het nog enkele jaren te vroeg voor. Die mensen
met ‘buitenlandse roots’ maar vooral hun stemmen zijn héél belangrijk om
de zittende politici werkzekerheid te verschaffen. Die zijn, tegen alle
hoop in, er nog altijd van overtuigd dat er hier in de Westhoek geen
Vlaams Belangers leven. Hier niet en ook nergens in de rest van het
land.
De
dekenale kerk zelf staat in de weg. Dus heeft men die, net als de
zielen der verdoemden, maar netjes in het midden gelaten. Duister en
vuil, en geheel geschikt om te lijden.
De
jeugd aan de ene kant (met ontelbare donkere hoekjes, gaten en kantjes)
en de grote mensen aan de andere kant. Met in het midden daartussen de
(verduisterde) lege kerk. De Heilige Amandus, die van tegen de Vallende
Ziekten, zal er wel niet goed van zijn.
Een
pracht van een provinciestadje. Met al jàààààren ’n soort anders
ge-aarde parlementariër als Tsjeefse Burgervader. Er staat wel degelijk
‘Tsjeefse’ en niet ‘loopse’ burgervader.**
*
Alles
mee met de tijd. Inclusief kleurenrijkdom en kopvodden. Maar de Politie
is waakzaam. De Politie is de vriend van alle jonge meisjes die in hen
de kuise Ridders zien die spreekwoordelijke verkrachtingen aan de
lopende band zullen verhinderen.
Dat
van de herdertjes die ’s nachts in het veld lagen, is oude koek en
vergane romantiek. Gejank en gebulder BONKE BONKE met van t’ allenkante
veel oogverblindende lichtflitsen. Da’s ‘cool’. Hartverwarmend cool.
Kortom, toegegeven, ook hier is De Sprong geslaagd.
Wijzelf,
sedert we nu bijna 3 jaar terug zijn van ons Tweede Vaderland Italië,
leven kalm en rustig in een volkswijkje dat (veel te dicht) aanleunt
tegen de drukke spoorweg. Daar komt straks de ‘Fiets-O-Strade’. Er zijn
op minder dan 1 Km reeds VIER fietsbruggetjes over dat spoor én de
Expressweg gebouwd. Zodat de fietsers rustig van de ene kant naar de
andere kunnen oversteken. Snappie? O zoveel kansen om zich quasi onder
onze ogen te pletter te springen. Spring. Sprong. Gesprongen. ‘De
Sprong’. Als die milieu genieters met meestal elektrische fietsen langs
komen, aan de overkant van de Collstrop die ons tuintje afsluit, maar
eens konden stoppen met hun lege blikjes en ander afval (zelfs gebruikte
condooms) aan ons cadeau te doen. Het is, om te beginnen, geen zicht en
aan de andere kant zijn ons die afvalzakken véél te duur.
Erg.
Zeer erg. Zo riekt het, precies onder onze pruimenboom langs onze klant
van diezelfde Collstrop, altijd naar pis en kak. Maar kom: leve het
milieu en de goede gezondheid door veel lichaamsbeweging… Maar er is
beterschap beloofd. Om de 500meter ’n plasinstallatie met stromend water
en een nog nieuw aan te leggen rioolverbinding.
Dat zou alvast een andere soort SPRONG zijn.
Tot zover de eerste reden van deze mijn pisnijdigheid over de plaatselijke Verlichte Grote Verstanden. De charlatans!
De
tweede reden is dat de Vlaamse ‘Deelregering’ mijn 15/15
invaliditeitsvergoeding heeft teruggevorderd. Omdat onze gezamenlijke
minimum-pensioenen boven een bepaald minimumbedrag gaat.
De
vooruitzichten voor volgende jaren zijn dus schitterend… Maar we klagen
niet. De Zwartjes, de Bruintjes, en de Gestreepte, moeten ook leven.
Elk
zegge het voort. Ja, ’t zijn droeve tijden als het oorlog wordt. Als
men mensen slacht lijk dieren. Als het mensenbloed bij beken stroomt.
**
*
**
zwward
*
Een nieuwe golf van protestbewegingen overspoelt de Arabische wereld.
**
**
*
Ook in Beirut (Libanon) woeden al twee maanden protesten tegen de regering.
foto: ©Reporters / DPA
Tweede Arabische Lente draait op volle toeren
2019 is 2011 niet
Betogingen
in Algerije, Irak, Libanon en Soedan, gerommel elders. Analisten zijn
het er over eens: er is een tweede Arabische Lente bezig. De afloop van
deze tweede ronde is onzeker. Een stand van zaken.
2011: einde van de geschiedenis
Herinner
u 2011: in de Arabische wereld, een gebied dat bekend staat om zijn
autoritaire en dictatoriale regimes, braken volksopstanden uit. De
Tunesische president Ben Ali en zijn Egyptische ambtsgenoot Hosni
Moebarak moesten hun biezen pakken. In Syrië brak een burgeroorlog uit.
De westerse wereld onthaalde deze zogenaamde Arabische Lente op luid
applaus, want ze zou leiden tot meer democratie. De orakels van Francis
Fukuyama en zijn end of history-theorie (de hele wereld is bezig
liberaal en democratisch te worden) leek binnen handbereik.
Ondertussen
weten we beter, want in Syrië brak een bloedige burgeroorlog uit en in
Egypte werd Moebarak vervangen door de nog hardere Al Sissi. Enkel in
Tunesië bleek de overgang tot democratie min of meer gelukt te zijn,
maar er is geen enkel ander Arabisch land dat zich laat inspireren door
het Tunesische voorbeeld.
Democratie, corruptie en een WhatsApp-belasting
In
Algerije kwamen afgelopen maanden massa’s mensen op straat om te
protesteren tegen een nieuwe ambtstermijn voor president Bouteflika.
Bouteflika stelt zich geen kandidaat meer, maar de betogers willen meer
hervormingen richting democratie.
sjiieten zelf die hun ongenoegen laten blijken
In
Irak vinden nu al wekenlang bloedige betogingen plaats om te
protesteren tegen de diepgewortelde corruptie en de slechte economische
toestand. Deze keer is het niet zozeer de soennitische minderheid die
protesteert tegen de sjiietische overheersing, maar zijn het de sjiieten
zelf die hun ongenoegen laten blijken, en laten merken genoeg te hebben
van de Iraanse betutteling.
Naar
aanleiding van een belasting op WhatsApp (jawel) kwamen in Libanon
mensen van heel diverse pluimage op straat om te protesteren tegen
corruptie en het sectaire systeem waarbij macht en invloed worden
verdeeld op basis van de ‘sekte’ waartoe men behoort (maronieten,
druzen, soennieten, sjiieten, …). Wat ooit het Zwitserland van het
Midden-Oosten heette, is vandaag een land met een torenhoge staatsschuld
waar de huisvuilophaling in het honderd loopt en er verschillende uren
per dag geen elektriciteit is.
Om
tegen de levensduurte te protesteren zijn er al sinds december 2018
massabetogingen in Soedan, een land waar betogen niet echt een traditie
is. Protesten tegen het door de militairen beheerste regime zijn niet
van de lucht.
Aanslepende problemen
En
dan zijn er de landen waar er niet sprake is van een plotse nieuwe
lente, maar van het voortduren van problemen die al aanslepen sinds het
begin van de Arabische Lente.
In
Jemen gaat de bijzonder bloedige burgeroorlog tussen Hoethi’s en het
soennitische regime door, zonder dat dit de westerse media en politici
overdreven sterk lijkt te interesseren. In Libië slaagt het
reactionair-islamitische regime er niet in haar macht te consolideren.
De rebellen van commandant Haftar, gesteund door onder meer Egypte, zijn
bijzonder actief in het oosten van het land.
Het land ligt na bijna een decennium burgeroorlog in puin
In
Syrië lijkt president Assad de burgeroorlog te hebben gewonnen, maar
het noorden van Syrië wordt bezet door Turkije (die daar in het
Koerdische grensgebied een zogenaamde veiligheidszone heeft gecrëeerd)
en in het noordwesten zijn nog steeds islamitische rebellenbewegingen
actief. Het land ligt na bijna een decennium burgeroorlog in puin en
wordt grotendeels gekoloniseerd door Iran.
De ‘stille’ landen
In
Egypte, Jordanië, Marokko en Tunesië is het vrij rustig gebleven. En
‘uiteraard’ ook in Bahrein, Koeweit, Oman, Qatar, Saoedi-Arabië en de
Verenigde Arabische Emiraten (met sterkhouders Dubai en Aboe Dhabi).
verdere stabiliteit is niet gegarandeerd
Deze
zes laatste landen hebben het voordeel heel rijk te zijn. Sociale
onrust kan de kop ingedrukt worden met sociale maatregelen. Toch is het
uitkijken naar eventuele agitatie van sjiietische militanten in het door
de soennitische minderheid overheerste Bahrein. Hetzelfde geldt voor
eventuele agitatie van de sjiietische minderheid in Saoedi-Arabië, die
vooral aanwezig is in de olierijkste gebieden van het land. Egypte is
kalm gebleven omdat het regime bijzonder repressief is, maar nieuwe
aanslagen door radicale moslims kunnen nog verwacht worden. Jordanië
heeft uitstel van executie gekregen door een zoveelste regeringswissel
uit te voeren na gemor van de bevolking, maar verdere stabiliteit is
niet gegarandeerd.
In
Marokko heeft de koning nog steeds veel legitimiteit en doet de
economie het lang zo slecht nog niet. Zware protesten zijn er
uitgebleven, ook al zijn de sociale wantoestanden in onder meer de
achterbuurten van Casablanca schrijnend. Tunesië zit in een eeuwige
overgang van dictatuur naar democratie (dat is de mantra die we al acht
jaar lang horen), maar is eigenlijk bijzonder fragiel. Het regime weet
bovendien niet wat te doen met het bijzonder hoog aantal Syriëstrijders
dat zal terugkeren naar het landje.
Gemeenschappelijke kenmerken
missen een echte woordvoerder of charismatische leider
De
Arabische Lente in de landen hierboven vermeld heeft een aantal
gemeenschappelijke kenmerken. De meeste protestbewegingen hebben geen
duidelijk programma, en missen een echte woordvoerder of charismatische
leider. Er worden veel vage slogans gebruikt zoals thawra (revolutie) en hoeriya
(vrijheid). Iedereen is het er wel over eens dat de machthebbers
corrupt zijn en dat de economische prestaties ondermaats zijn. Hoe naar
een samenleving te evolueren met minder corruptie en meer welvaart, weet
echter vrijwel niemand te zeggen.
Externe inmenging
Een
aantal niet-Arabische landen uit de regio heeft een vinger in de
Arabische pap. Iran consolideert haar zogenaamde ‘sjiietische banaan’:
een aaneensluitend gebied bestaande uit Iran, Irak, Syrië en Libanon.
Verder steunt dit land de sjiietische rebellen in Jemen (de Hoethi’s) en
radicale anti-Amerikaanse milities zoals de Islamitische Jihad in de
Gazastrook.
Verder steunt Israël de Koerden
Israël
heeft zich neergelegd bij de ‘overwinning’ van Assad in Syrië, maar
zorgt er voor dat door Iran gesteunde milities in Syrië en Libanon niet
te dicht bij zijn staatsgrens komen. Verder steunt Israël de Koerden in
Syrië en Irak, want een versnipperd Midden Oosten is in het belang van
het zionistisch project.
Turkije
is goede maatjes met moslimbroedervriendelijke regimes zoals Qatar en
het door de internationale gemeenschap gesteunde regime in Libië. Het
land onthaalt op zijn grondgebied met veel enthousiasme gevluchte
moslimbroederstrijders uit onder meer Egypte.
De
Verenigde Staten moeizn zich steeds minder in het Midden-Oosten en de
Arabische wereld, ten voordele van Rusland, dat een versterkte
aanwezigheid in de regio op prijs stelt. Wel handhaaft de VS zijn
solidariteit met Israël.
2019 is 2011 niet
westerse interventies in de Arabische wereld zijn desastreus geweest
In
welke mate verschilt de tweede van de eerste Arabische Lente ? De
eerste Arabische Lente vond plaats in een relatief beperkt aantal
landen. Anno 2019 is er gerommel en agitatie in heel wat meer landen.
Een tweede verschil is dat de westerse landen dit keer minder geneigd
zijn op de kar te springen. Dat is normaal: de meeste westerse
interventies in de Arabische wereld zijn desastreus geweest. Het idee
dat Arabische bewegingen die strijden tegen corrupte regimes niet
noodzakelijk zelf een garantie zijn voor meer democratie en vrijheid
begint stilaan door te dringen.
Hoe
de tweede Arabische Lente gaat aflopen weet niemand. We kunnen alleen
maar hopen dat ze inderdaad leidt tot meer democratie, vrijheid en
tolerantie. Maar garanties zijn er niet.
*
Lieven Van Mele
Neen. Er zijn geen garanties. Integendeel zelfs.
De sluizen zullen integendeel nog wijder open gaan, want de islammerij is volop in de aanval.
Moeten wij, arme Avondlanders, dan inderdaad nog wachten tot 3020 voor we op onze beide oren kunnen slapen?
*
Woensdag 27 November 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten