3507

12/2819 * - Sarajewo 28/6/1914: Oorlog en Vrede, zonder Tolstoi -

***

Maandag 27 juni

Zon 5u31-22u00

H Cyriel van Alexandrië

*

Voor morgen, 28/6/1914

“SARAJEWO”

Toen was het gewoon dàt. Maar de Grote Waanzin kon beginnen. Een nog op ’t laatste nippertje gelukte moordaanslag op twee jonge koningskinderen in een open wagen met chauffeur. De Saksen Coburg Gotha’s onder mekaar konden beginnen elkaar naar het leven te staan. Willem II van Pruisen, de geestelijk gestoorde verworpeling der familie, de man met het ene korte armpje, dat nog altijd na te zien valt in Doorn (Nl) ten Huize Doorn. (Nederland) waar hij (1941) politiek asiel genoot na het debacle van Den Grooten Oorlog, die hij verloor tegen zijn Neef Albert, de Prins Gemaal van de Engelse Koningin Victoria in wiens naam hij Engeland bestuurde. Mede in “het debat” betrokken geraakten toen ook de Belgen, de ‘dappersten der Galliërs’, omdat hun Koning Albert I, die andere Coburger, de troepen van zijn Duitse neef geen vrije doortocht wilde verlenen  om Parijs in de rug te kunnen aanvallen.

*

*

Waardoor ‘Het Plan Schlieffen’, de grote omsingeling, mislukte, tot de latere Nazi-Socialisten van een zekere A.H. met datzelfde plan meer geluk hadden. Maar die A.H. stopte dan weer totaal onverwacht net voor de grote paukenslag, de zegevierende optocht van zijn tanks, voor de poorten van de kanaalstad Abbeville, op minder dan ½ uur rijden van Duinkerke en de Kanaalkist. Zodat de resten van de verslagen Franse en Engelse legers glorieus naar Moeder de Vrouw konden ontsnappen. Churchill echter weigerde om deze realiteit van de uitgestoken hand onder ogen te zien, omdat Amerika hem reeds had toegezegd zich klaar te houden om in de bres te springen.

Waardoor een volgende 4 jaar durende slachtpartij kon beginnen, die eindigde met de glansrijke (maar erbarmelijke) heerschappij van de cowboys uit Amerika  over gans de Vrije Wereld.

En dat danken we niet de koekoek, maar de Coburg Clan die het tot op de huidige dag nog altijd niet kunnen verkroppen, dat Napoleon, de Keizer die de Frans Grandeur gestalte gaf, in Waterloo kopje onderging.

En zeggen, dat dat uitgeschud en verarmd Prinselijk Geslacht van Duits Blauw Bloed aan de macht kwam via de lakens van het jongere zusje van Leopold I, de latere Eerste Koning der Belgen. Die was door hun grootmoeder op jongere leeftijd uitgehuwelijkt aan de Russische Tsarovirsj, waar zij de orgie-speelpop diende te zijn van al diens vrienden-losbollen. Grote Broer, Leopold, amper 16-17 jaar oud, bekwam als onderdeel van deze deal, een hoge rang in het Leger van de Tsaar. Waar hij, gestoken in een prachtig uniform waar alle vrouwen verzot op waren,  zijn aangeboren charmes van Playboy-Rokkenjager ten volle kon uitleven. Hij was, als Russisch Hoge Officier, dan ook aanwezig op het slagveld van Waterloo, waar hij, opportunist als alle Coburgers zijn, rap platte broodjes probeerde te bakken bij de Engelse Overwinnaars van het ogenblik. Korte tijd later stond ie dan ook, om op te vallen aan het Hof in Londen in een Engels uniform op alle bals en ‘ontspannings avonden’... PoPom was de ‘cou’ van iedereen die het wilde. Zo belande hij rap in het bed van de Engelse kroonprinses die smoorverliefd op hem was geraakt. Zij overleed kort daarna, maar niet nadat hij bij haar een soort ‘overlevingscontract’ had losgepeuterd, die hem levenslang (op kosten van de Engelse belastingbetaler), een royale levensstijl zou garanderen. Kort daarna zag hij, onder druk van de concurrentie, het leven in Londen niet meer zitten, werd eerst de Griekse Kroon aangeboden (die hij wegens de daar heersende onregelmatigheden weigerde), maar hapte nadien gretig toe om in Brussel Koning te komen spelen, nadat die onwillige Orange-Nassau Nederlanders hier het veld hadden moeten ruimen voor de Parijs-gezinde opstandelingen die van ons land graag een aanhangsel-kolonie van het Grote Franse Moederland hadden gemaakt. Die soort kent, tot op de huidige dag, een taai bestaan.

En zo zitten we, de huidige generaties, al bijna 100 jaar lang, met de gebakkenaangebrande peren. En de weinige Orangisten (waaronder de Crootjes) kropen voor al, ge tjd weer in hun schelp. Let maar even op Junior: met hem zijn de Coburgers nog niet aan de nieuwe patates….

Al deze zaken vond ik ooit in een boek van Paul Beliën, verboden in Coburgland, maar gedrukt in… Frankrijk en van daaruit in de handel gebracht. Wel hadden de Cobirgers uit Laken in extremis bereikt, dat in elk boek een blaadje zou stelen, met daarop de verwittiging, dat het volgens hen vol leugens stond. Getekend Albert Second. Dhr Beliën, een beslagen onderzoeksjournalist (echtgenoot van Alexandra Coolen, Vlaams Belang ex Parlementslid) heeft namelijk het geluk gehad om, wegens totaal andere redenen, in het Persoonlijk Koninklijk Archief te kunnen duikelen. Waarschijnlijk wist Mevr. de Koninklijke Archivaris niet welke Flamingantenvlees ze in huis haalde, want nadien verklaarde ze bij hoog en laag geen Beliën te kennen. Die was daar nooit geweest, zee-ze! Waar nochtans ten aanzien van iedereen vele datums en uren genoteerd staan in het… Gastenboek.

Al die dingen zijn echter verlopen zoals ze verlopen zijn. Maar het had ook anders gekund. Hadden onze Verlichte Grote Geesten toen werkelijk bij het begin van die twee verwoestende oorlogen  tussen de Coburgers onderling (waar WO II gewoon de herkansing bleek te zijn van de slecht afgelopen WO I), de kant van het Volk ipv deze der Koningen gekozen, dan zou de wederzijdse uitmoording boven ons hoofd zijn gebeurd. Het had volstaan hun zo geroemde ‘neutraliteit’ in woorden om te zetten in daden, gestand te doen. Zo moeilijk kon dat toch niet geweest zijn, want de zuinige Hollanders deden het wel. Holland nam namelijk met niet één verdwaalde kogel deel aan Den Groten Oorlog. En als West-Fluisteraar (*) groot geworden in die Verwoeste Gewesten, weet Digitalia waarover hij spreekt. Ons land, ons erfgoed, vol littekens, ligt daar ten eeuwigen dage als een verwoest stuk stof, vol met ‘bezienswaardigheden’ die, als puntje bij paaltje komt, nog een onuitputtelijke bron van welvaart vormen voor de hele streek. In mijn Land, dat als een Godsgeschenk, ligt tussen de Bergen en de Zee.

Maar ja, uitdrukkingen als ‘had ik’, en ‘moesten we’ dat zijn gewoon het kleingeld dat we vroeger achteloos in de schaal smeten…..

Enne, om de link naar het heden goed aan te snoeren, is het ook nog goed te weten, dat de Dode Kroonprins van Sarajewo de oudste zoon was van Keizer Franz Joseph von Habsburg, in Wenen, de Oostenrijkse Hoofdstad, en van zijn charmante lieve echtgenote, ons aller Sissi, dochter van Hertog Max von Possenhofen, zijnde dezelfde stam der Possenhofers, waar een andere Elisabeth ‘van Beieren’ ooit Koningin bij ons is kunnen worden. Ieder jaar met Kerstmis wordt de romantische trilogie van de kleine Sissi,  Elisabeth von Possenhofen op ons los gelaten. En vertederd bllijven we ieder jaar weer toekijken.

Persoonlijk had ik liever ieder jaar een echt gebeurd verhaal gehad rond Kate Kollwitz, die van Het Treurende Ouderpaar in Vladslo, die haar zoon verloor in Den Groten Oorlog. Naar verluidt zou die gesneuveld zijn in Merkem (De Kippe), aan de weg Ieper-Diksmuide. Na de oorlog werd deze landelijke stijlvolle zeer typische barok-kapel herbouwd, waar ze dagelijks door iedereen kan bezocht worden.

*

Kapel Langewade. Merkem (De Kippe)

*

Ja Ja, die Duitsers met hun ‘Schweinepuppenfleisch’!  Fraulein Angela Merkel, de vroegere politica der DDR, heeft het van geen honden gedeeld….

(*) West-Fluisteraar: dit is een verbastering omdat veel Kempische Vlamingen  de Westhoekenaars aan spreken als ‘West-Fluiters.

*

3507 - ER IS GEEN BETER NET DAN INTERNET   

*

*

IEPER,

DE VERWOEST LAKENHLLEN

*

*

Ja, ’t is weer van dat. Amper een paar uur correct Internet en dan is ‘De Server’ niet meer te vinden. Windstil heldere hemel, lekker zomerweertje. Wat zal het deze keer zijn?

‘Memories are made of this’, zullen we maar zeggen. Men hoeft alleen te bedenken, dat het heden de voortzetting is van het verleden. Altijd maar weer worden littekens bedekt door andere littekens. Het mensdom is lijk een hond die hapt naar de eigen staart. De volkswijsheid stelt wel dat we de zonnekant van het leven moeten zoeken, dat de schaduwkant wel vanzelf komt. De voetbalmatch van gisteren is daar het levend bewijs van: 4-0 is een onverwachte eer voor ‘onze’ Rode Duivels, die niemand meer verwacht had. Het is een succes geworden temeer daar de Hi-Hadsiten er zelf kunnen om lachen en zich dus gedeisd hielden. Allez, ik wil zeggen: tot hiertoe, want niemand mag berenvellen te koop aanbieden zonder ook maar één schot te lossen. En schoten lossen, dat is het domein geworden waarin alleen onze vijanden bevoegd voor zijn. Want de ‘Staatsdragende’ Partij der Verraders hebben bij de Vlaamse Burger zelfs Grootvaders geweer ingevorderd. Die hing in vele huizen op een goed zichtbare ere-plaats, als herinnering aan de ‘Brigands’ doe ooit grepen naar Vaders geweer als er uit Het Zuiden gevaar dreigde voor Outer en Heerd.

Maar aan de muur hangt al lang bij de Vlaamse Burger, noch Kruislievenheer, noch geweer. In de plaats moet er (voor de gezelligheid?) een schemerlamp komen met een kleurrijke verlichte globe daarin. Zodat iedereen op elk moment zich de visu kan overtuigen hoelang het nog duurt voor de islam-wreedheid overal de plak zwaait. Alleen vrees ik, dat tegen dan, alle Coburgers, alle  Battenbergens (thans Mountbatten), alle  ‘Windsors’, alle Hohenstaufen, alle Hohenzolln en alle Habsburgers zich in het nieuw zullen gestoken hebben. Misschien zelfs al een nieuwe gouden kroon besteld hebbbn, met een Wassende Halve Maan in top. Zelfs alles dat doet terugdenken aan de van Hoedegems van Accoz zal uitgewist zijn. Omdat die doen denken aa de Kruistochten. Op zeker dag, zal herontdekt worden dat al die Geslachten eigenlijk afstammen van een en dezelfde nakomeling van de Profeet. Valt niet eens te controleren, want diens nazaten waren even talrijk als de zee diep is.  Allemaal mossel noch vis.

En ook dàt moeten we durven zeggen, nu het mosselseizoen 2016 is aangebroken. Vooral de Zeeuwse mosselen zijn duur, maar buitengewoon goed geslaagd. Alleen moet de Natuur, net als het Noodlot, af en toe een handje worden toegestoken…. Tot de mens weer wil en mag inzien, dat hun Home ook hun Castle is. En dat ook altijd geweest is.

*

*

*

*

*

*

Hallo?! Het is op dit ogenblik tegen de middag, en de zoveelste ‘panne’ op het Internet schijnt weer op het vuur te zijn gezet. We kunnen weer aan de slag met koken en braden….

Vlug de verloren tijd inhalen.

Arrividerci!!!!!!

*

** **

*

Niet te geloven. Amper na een paar uur vlot gebruik, laat ‘de server’ het weer afweten. Moeten wij daar nu echt iets voor gaan doen, buiten betalen en nog eens betalen?????

Maar kom, niet getreurd. Zo is er nog even tijd beschikbaar om deze klus over ‘Sarajewo’ te klaren. Morgenvroeg zal er wel weer Internet zijn. Hier in dit wonderland brengt de nacht (en de kaboutertjes?) altijd raad.

Hoe het met Willem II, de Duitse Kaiser-Castar is afgelopen? Als Opperbevelhebber van het verslagen Duits Leger, wilden ‘De Mogendheden’ onder impuls van de USA (toen ook al!)  hem als oorlogsmisdadiger voor Het Hoogste Gerechtshof brengen. Dat bestond nog niet, en zou dus nog eerst moeten worden op stapel gezet. Maar  dedju, de Oranje-Nasssau Clan, verre familie van de Hohenzollern, stond er op om de man tot het einde van zijn bestaan, politiek asiel te geven. Waarop die prompt een paar kleinigheden uit zijn talrijke kastelen in Duitsland  deed overkomen. Amper 50 treinwagons waren dat en via Google kunt U het beeldverhaal oproepen van een op rust zijnde joviale oudere kerel, die naarstig meehelpt met de boeren om in het hooi te werken. Hij kreeg daar wel nooit het bezoek van vrouw en kinderen, en moest het stellen met zijn vroegere huismeid, die hem samen met een plejade van andere dienaren en kamerknechten, tot zijn laatste snik zijn blijven verzorgen.

Over de kleine lieve Elisabeth von Possenhofen, de (na Sarajewo) ongelukkig geworden Keizerin van Oostenrijk die we in die tranerige trilogie als Sissi hebben leren kennen, onmiddellijk aansluitend na de Oorlog ’40-’45, toen in de harten van onze mensen de haat jegens alles wat Duits was, nog ‘brennend heisses Wüstensand’ was, is verder bekend dat ze als een soort Triestige Weduwe in Lugano leefde, waar ze, eenzaam en verlaten op wandel was, op een brug over dat Meer aldaar, werd lastig gevallen door een struikrover. Die roofde bijna niet alleen vliegensvlug haar handtas, maar bracht haar een dodelijke messteek toe. Hoe erg die steek was, bleek slechts toen ze even later samen met de geredde handtas, op haar hotelkamer de wonde ontdekte. En een paar uur later daardoor de Geest gaf. Franz Joseph, de eenzame echtgenoot, leefde in Wenen tot op hoge leeftijd en heeft waarschijnlijk nog de ster van de jonge Adonis A.H. weten beginnen schitteren. Maar zonder Internet als steun, kan ik daarover geen details meer over geven.

Wat er ook van zij, als U ooit in Bad Ischl (Oostenrijk) langs komt, kunt U daar in het vakantie-verblijf, hoog boven de kolkende bergrivier, de levende Sissi in U verbeelding tegen het lijf lopen. Hoog boven de Ischl kunt U zelf voor het raam staan, waarin ze zich spiegelde bij haar dagelijkse lichaamsoefeningen. Haar sportkledij hangt daar nog altijd, klaar voor gebruik, over de stoelleuning op haar te wachten.

Meer nog, met een beetje geluk kunt U in de ongoddelijke nabijheid overnachten in Fuchsl am See, het vroegere Schloss van Hertog Max van Beieren (in de films), getrouwd met de bazige Ludovika (Magda Schneider), de moeder van Sissi (Romy Schneider). U kunt er ontbijten aan de familietafel in dezelfde gewelfde ruimte als in de film de jonge Sissi. Dar staat nog altijd de veelhoekige vogelkooi, waar Sissi de bewonertjes de vrijheid terug gaf, toen ze naar Wenen trok om er Keizerin van Oostenrijk te worden. Hertog Max van Beieren (eigenlijk Possenhofen) was de grootvader van onze ‘Geliefde’  Koningin Elisabeth van de Wedstrijd die nog altijd haar naam draagt. Misschien wel voor niet lang meer, nu Mathilde van Hoedegem en Accoz die plaats viseert.

Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Maximiliaan_Jozef_in_Beieren

*

Tja, en over diene van bij ons, ‘de Koning-Soldaat’ van den IJzer, Albert Premier van Seks & Coburg nog dit. Zijn halve trouwboek, die andere Elisabeth von Possenhofen. Het koppel sprak, tot lang na WO I, thuis uitsluitend… hun eigen moedertaal, het Duits. Onder druk van de gewijzigde omstandigheden werd dat later het Frans. Ik heb U toch al gezegd, dat de Coburgers grote opportunisten zijn. Zij kozen dus, na de oorlog nog al rap de kant der Fransen, de Overwinnaars. Niet alleen beloofde de Vorst bij het begin der vijandelijkheden, de Vlamingen ‘gelijkheid in rechten en in de feiten’, als die maar dapper voor hem zouden willen sneuvelen. Iets dat hij na de oorlog echter helemaal vergeten was. Dat die, binst de oorlog, in het geheim aan het onderhandelen was, achter de rug van zijn ‘geallieerden’ met zijn Duitse Neef, voor een afzonderlijke vrede, werd nadien rap-rap onder de mat geveegd. 

Albert Premier de Belgique was ook de historische bergbeklimmer die midden in de nacht op een koude februari morgen de rotsen ging beklimmen in Marche-les-Dames.

Dat die precies daar naar beneden tuimelde is niet eens zuiver toeval. Want ‘Dames’ platmarcheren was inderdaad zijn persoonlijke specialiteit. En zijn Elisabeth hield van sinistere grapjes. Kwatongen die het kunnen weten, beweren inderdaad dat de geliefde Vorst door een van zijn hogere officieren betrapt werd in het echtelijk bed, samen met de officiersvrouw, en hem daarop prompt een kogel in de hersenen vlamde.

Nadat deze Hoger Officier tot de bevinding was gekomen wie daar naast zijn model-echtgenote levenloos lag dood te bloeden, moet die algauw de vergissingen zijns weegs hebben ingezien. Hij moet toen in paniek naar Laken zijn gesneld. Er moet toen die nacht ten huize Coburg-Possenhofen spoedberaad hebben plaats gevonden omdat het beeld van een overspelige en vermoorde Koning kon gemist worden als koude pap. Later moet zijn kleinzoon, Albert Second de Belgique meer chance gehad hebben, of moet die Mr Boël heel wat menslievender geweest zijn, dan die Hogere Officier uit het verhaal van Marche-les-Dames. Daar werd die nacht in Laken het fabeltje bedacht, dat de betreurde overledene, die zoals iedereen wist ’n hartstochtelijk bergbeklimmer was geweest. Dus werd er midden in de nacht met het dode lichaam vertrokken naar de bergen. Waar de Vorst tegen de avond van de volgende dag werd teruggevonden, aan de voet van de rots waar hij was uitgegleden.  Het hoofd (mèt bril nog op) was gedeeltelijk verbrijzeld, geen kogelwonde meer te bespeuren. Gevolg: de eer gered en een Staatsbegrafenis.

Kijk, die nacht was ik er ook niet bij, en alles is maar ‘van horen zeggen’. Maar van 40 meter hoog zonder getuigen noch helpers omtrent, van rotsen vallen  en de bril nog op het totaal verbrijzeld hoofd hebben, is ongelofelijk miraculeus te noemen.

Kortom, mooie sprookjes spelen zich meestal af in mooie kastelen. Hierboven heb ik U alleen achter de schermen laten kijken….

*

(Get) Digitalia

*

*