*
3161 - BRUXELLABAD
HET WERK VAN DE PS MET ALS MEDEDADERS DE TSJEVEN
*
*
INLEIDING / GROTE
SPRONG VOORWAARTS
*
U bent hier terecht op een blogske van twee keer (en meer) niemendalle.
Maar die toch met lange volzinnen op een eerder stuntelige manier al jàààren dezelfde
boodschap uitdraagt als de grote Rik Van Cauwelaert de Grote Meneer van
de nog grotere De Tijd.
Als ik onderstaand artikel (gevonden bij http://blog.seniorennet.be/rechts/ in extenso integraal overneem, is dat niet om
dubbel plagiaat te plegen maar om alle eer te bewijzen aan wie alle eer
toekomt. Misschien zelf dat ik De Tijd altijd
al een beetje verwaarloosd heb om vooral mijn favoriete weekblad ’t Palliterke als de eerlijkste/waardevolste nieuws-brenger
te propageren. Maar ja, De Tijd is dan ook veel algemener en vooral meer op het
commerciële afgestemd. Ik kan dan ook moeilijk appels met peren vergelijken.
Zelfs in het grootwarenhuis kan ik nooit kiezen tussen die
twee soorten fruit. Want beiden zijn nodig voor een goede gezondheid. Dan wordt
de beslissing meestal ‘van Hoger Hand’
genomen, zodat de vrede in huis wordt bewaard.
Daar alleen kan Liefde wonen. Daar alleen is ’t Leven goed.
Waar men stil en ongedwongen. Alles voor elkander doet…..
‘k Zal ’t dus nooit meer doen, Eerwaarde Biechtvader. Als zalige
penitentie voor mijn zielezaligheid zal ik dan ook voortaan regelmatig weer meelezen
over de schouder van de zoon daar in dat verre geliefde Vaderland.
Mochten we daar maar eens voorgoed die Tsjeven meer richting
UITGANG kunnen dwingen. Dikke Den Haene viel ooit op zijn bek over het kieken-complot
der dioxine,
dus moet het niet moeilijk zijn om de rest van dat clubje rond de ARCO
dievenbende te doen…. hangen.
U bent toch mij met akkoord, dat zij, die zich ‘Christelijk’
durven noemen, voor eigen profijt, de ondergravers zijn geweest van het Land en
het Geloof onze Vaderen. Het is die
misdaad die als een mistroostige weeë geur rondom de persoon van de alom
tegenwoordige Kris Peters hangt. Die man is het uitgeholde uithangbord van wat
rest van de Francofone overheersing over ons Volk.
Ik hoop vurig dat de wereld, inzonderheid Donald Trump in
Amerika, de Engelse vertaling van onderstaand artikel onder ogen krijgt. In
ieder geval blijft dit bij deze onvervalst als pronkstuk prijken in mijn
persoonlijke archieven.
*
*
MIDDENSTUK / VENSTER OP DE WERELD
*
GEPLUKT BIJ DE VRIENDEN
De Brusselse geldautomaat
Niet alleen de veiligheidsproblemen
en de tunnelperikelen in het Brussels Gewest zijn aanwijzingen dat
het Belgische overlegmodel opnieuw dreigt vast te lopen. Ook de bijeenkomsten
van het Overlegcomité worden steeds grimmiger.
Er bestaat een
groot misverstand. Een regering is geen verzameling van redelijke mannen
en vrouwen die samen beslissingen nemen in het algemeen belang, op grond
van weldoordachte en onderbouwde afwegingen. De Brusselse hoofdstedelijke
regering is de beste illustratie van dat misverstand.
De totstandkoming
van het Hoofdstedelijk Gewest was het resultaat van een politiek handjeklap
tussen de CVP’er Jean-Luc Dehaene en de PS’er Philippe Moureaux. Dehaene
maakte daar in zijn memoires geen geheim van. Tijdens de formatie van de
laatste regering van Wilfried Martens kreeg Moureaux in 1989 zijn Hoofdstedelijk
Gewest. In ruil werd José Happart door de Franstalige socialisten naar
zijn Voerens mandje gestuurd en werden ook een aantal Franstalige aanspraken
op de Brusselse rand gemilderd.
Het Hoofdstedelijk
Gewest, met de nodige bescherming van de Nederlandstaligen in Brussel,
werd een van de sluitstukken van de derde staatshervorming. Er mocht dan
wel een klein verschil bestaan tussen de gewestelijke decreten en de
hoofdstedelijke ordonnanties, toch werd het Brussels Gewest van meet
af door de Franstaligen als een volwaardig gewest beschouwd.
Dehaene geloofde
niet in een fusie van de 19 Brusselse gemeenten. Als het is om na de fusie
districten te vormen, zoals in Antwerpen, dan kan men de gemeenten beter
laten bestaan, vond hij. Hij geloofde ook niet in de voogdij van de twee
taalgemeenschappen over Brussel. Het Hoofdstedelijk Gewest kon alleen
maar gezamenlijk worden bestuurd door de Franstalige en de Nederlandstalige
Brusselaars. Dehaene oordeelde overigens dat de Vlamingen hun hoofdstad
onvoldoende kennen en geen inzicht hebben in de Brusselse grootstedelijke
problemen.
Het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest heeft jammer genoeg nooit behoorlijk gewerkt. Het leefde van meet
af aan boven zijn stand. Al snel bleek dat het alleen kon overleven met de
steun van de twee gemeenschappen. Wat Dehaene niet wilde inzien, wisten
ze in Wallonië kennelijk al veel langer. In 1947 legde de Waalse socialist
Marcel-Hubert Grégoire een voorstel neer om België om te vormen tot ‘een
Confederatie gevormd door twee gewestelijke staten, Vlaanderen en
Wallonië, en door het federaal gewest Brussel’.
Vandaag is de
hoofdstedelijke lappendeken van gemeenten een wingewest voor de
grote Franstalige politieke partijen, die zich daar dan ook royaal bedienen.
Hun mandatarissen leven goed in Brussel. Dat geldt voor de 19 burgemeesters
en hun schepenen, maar vooral voor de liefst 89 Brusselse parlementsleden
die maandelijks recht hebben op 6.600 euro, plus een kostenvergoeding.
Een Brussels minister krijgt net geen 10.000 euro. Maar die beschikt behalve
over een forse kostenvergoeding over auto’s met chauffeur en een pool van
medewerkers.
De hoofdvogel is
voor de voorzitter van het Brussels Parlement, dat veelal aan bezigheidstherapie
doet. De voorzitter, op dit moment gewezen Brussels minister-president
Charles Picqué, die ook PS-burgemeester is van Sint-Gillis, ziet maandelijks
12.000 euro op zijn bankconto verschijnen. Na zijn mandaat heeft hij recht
op een afscheidsvergoeding van 350.000 euro en enkele jaren bijstand van
twee secretaresses om zijn overstap naar het gewone burgerleven te
vergemakkelijken. Sommigen vinden dat bescheiden vergeleken bij de
560.000 euro die zijn partijgenoot José Happart opstreek als aftredend
voorzitter van het Waals Parlement.
Het Brussels Gewest
is een geldautomaat, gevoed door onder meer Beliris, het samenwerkingsakkoord
dat eind januari 1989 werd gesloten. Dat voorzag in een jaarlijkse bijdrage
van 50 miljoen euro om het Brussels Gewest toe te laten zijn internationale
rol en hoofdstedelijke functie te vervullen. Dat bedrag is intussen
opgelopen tot 125 miljoen euro per jaar.
Tien jaar stond Laurette
Onkelinx, toen nog vicepremier in de federale regering, aan het hoofd
van Beliris. Vandaag zit Didier Reynders er aan de knoppen. En deze week
merkte hij tussen neus en lippen op dat Beliris precies tien jaar geleden
fors betaalde voor ‘de beveiliging’ van de nu veelbesproken Stefaniatunnel
onder de Louizapoort. Die ging een tijd dicht, met bovengrondse verkeersellende
tot gevolg. De tunnel zou opnieuw onveilig zijn, amper tien jaar nadat
daar beveiligingswerken zouden zijn uitgevoerd.
De waarheid is dat
behalve wat opkalefateren al die jaren niets aan de veiligheid van de
tunnels werd gedaan. Ondanks de herhaalde waarschuwingen van onder anderen
Véronique Paulus de Châtelet, tot voor kort Brussels gouverneur - jawel,
het Brussels Gewest heeft ook nog een Franstalige gouverneur en een Nederlandstalige
vicegouverneur. Paulus de Châtelet, eveneens PS, werd door haar eigen partij
weggehoond als ‘de gouvernante’ telkens als ze over de veiligheid in de
tunnels begon. Met haar opmerkingen en met de nota’s van Brussel Mobiliteit
over de nakende tunnelproblemen werd nooit rekening gehouden.
Waar al dat geld
van Beliris de afgelopen jaren dan wel naartoe is gevloeid, verdient
een federaal onderzoek. Want het is uit de federale koffers dat Brussel
wordt bediend. Nog voor de zesde staatshervorming goed en wel op de sporen
stond, kreeg Brussel bovenop het geld van Beliris nog eens een jaarlijks
cadeau van nagenoeg 460 miljoen uit de federale ruif. Wat gebeurt daarmee?
Aan grote maatschappelijke projecten wordt het alvast niet besteed. En
zeker niet in Molenbeek, waar de OCMW-begroting intussen is aangezwollen
tot de omvang van het gemeentebudget.
Als het Overlegcomité
faalt, zakken alle staatshervormende constructies om het federale koninkrijk
in stand te houden als een soufflé in elkaar.
Toch illustreert
niet alleen het Brusselse malgoverno, waar ook Vlaamse ministers deel
aan hebben, dat het Belgische model stilaan vastloopt. De toon wordt ook
almaar grimmiger tijdens de bijeenkomsten van het Overlegcomité, waar
de verschillende regeringen overleggen om mogelijke conflicten te
voorkomen of bij te leggen. Naarmate de gewesten en gemeenschappen
krapper bij kas raken, stijgt de onvrede vooral aan Franstalige kant. De
neerwaartse peilingen werken het ongenoegen van de PS en het cdH verder
in de hand. Het jongste overleg eerder deze week over de Brusselse problemen
vormde een nieuw dieptepunt.
Het Overlegcomité
is de plek waar de echte confrontatie tussen de federale en de Vlaamse
regering en de Waalse en Brusselse regeringen plaatsvindt. Volgens
een summiere peiling onder federale en regionale parlementsleden
van het Franstalige onderzoekscentrum CRISP zou de communautaire
slinger terugslaan naar een versterking van het Belgische niveau, naar
een herfederalisering. Daarvan is in het Overlegcomité alvast weinig
te merken. Brussels minister-president Rudi Vervoort, de handpop van
Brussels PS-voorzitter Laurette Onkelinx, en zijn Waalse collega en
partijgenoot Paul Magnette gebruiken het Overlegcomité als ‘klankkast
voor hun oppositie tegen de federale regering van Charles Michel’.
Een van de deelnemers
aan de jongste bijeenkomst getuigde anoniem in Le Soir dat het overleg
geen zin meer heeft. Vlaams minister-president Geert Bourgeois hoeft in
het Overlegcomité zelfs niets te ondernemen om de N-VA-agenda uit te voeren.
De Waalse en vooral de Brusselse collega’s, die hun eigen onbekwaamheid
amper nog kunnen wegsteken, doen het communautaire breekwerk voor hem.
Als het Overlegcomité faalt, zakken alle staatshervormende constructies
om het federale koninkrijk in stand te houden als een soufflé in elkaar.
30 januari 2016 03:00
© De Tijd
Rik Van Cauwelaert
*
UIT LIJDING – MORAAL
v/h VERHAAL
*
*
De ruïnes van de 1200 jaar oude San Pietro, die de inspiratiebron
geweest is voor de wereldberoemde Sint Pieter in Rome…..
*
Dit is een détailbeeld van wat rest van een vroegere
Etruskische versterkte stad, na de Romeinse Tijd. Vorig weekeind hadden wij met
vrienden iets te vieren: goed nieuws van het Thuisfront. Dus zijn we naar ons
favoriete eethuisje gereden in Tuscania. Zie Google Maps.
Vragen naar Torre di Lavelo, hoog boven de
voorhistorische stadswallen met diep in de verte afgrond, haast binnen
handbereik, de resten van de in de jaren 1200 en centiemen door een aardbeving vernielde
en nooit meer herbouwde Middeleeuwse Stad. Zelfs als ruïnes, uniek als Wereld
Erfgoed.
Het eten was eerder op z’n Italiaans, voedzaam maar sober. De wijn echter was er zoals naar
gewoonte, goddelijk. Daar in dat koude natte Vlaanderen betaal je al gauw € 100
à 150 voor een fles rode Toscaanse Nobile di Montepulciano van een paar
jaar oud. Hier, in dat (die dag) zonovergoten landschap, betaalden we die,
genietend van een spetterend haardvuur, € 23.-. Neen, we hoorden er geen
voorjaarsvogels, de smeedijzeren ingangsdeur, gericht naar het Zuiden, stond
wagenwijd open. Vreemde maar heerlijke Italiaans behoudsgezind gewoonterecht….
Waarom op deze plaats deze uitwijding (!) ??? Gewoon om in
een gewijde stilte, de zalige gelijkenis te herbeleven en te genieten, tussen
een artikel zoals hierboven, en goede wijn in goed gezelschap . Voor de sfeer
zelf: zie
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten