**
Vrijdag 18 april
Zon 6u42-20u42
Goede Vrijdag
Z Idesbald van der
Gracht, patroon van de vissers en de Vlaamse adel
*
Goede Vrijdag, waar precies om 15 uur
meer dan twee miljard Christenen over de gehele wereld, vreedzaam de
Kruisdood van de Zachtmoedige herdenken
*
*
*
*
In
het Zadel
50 Jaar geleden waren de
meeste Socialisten nog ‘Strebers’ en idealisten. Ze waren zo wat het zout op de
patatjes van de Kaloten, de schrik van de Liberalen, kortom zo een beetje zoals
de Vlaams Belangers nu zijn ten opzichte van de BDW-ers. De stok achter de
deur. De kuitenbijters. Ja Ja, met 50 jaar vertraging hebben die nu Het Licht
gezien. Nu nog de spreekwoordelijke tijd voor bla-bla-bla en dan verwonderd
doen dat, binst het schaapje blèt, het zijn bete kwijt is….
De idee van de Duitse
Nationaal Socialisten was er òver maar dat zag men pas in als de wapens
gesproken hadden…, en al de rest sedertdien zijn overal in alle landen gewoon
meelopers en profiteurs geweest. Bij ons op kop enkele tientallen universitairen
die elders nooit aan de bak zouden geraakt zijn. Zie Vande La La, de twee
Toebacken, vader en zoon, en Dahlia Kerrbache. Die waren beter een advocaten
collectief begonnen voor hopeloze zaken. Een beroep waarin de H. Rita hoge toppen
scheert en daarvoor veel kaarsjes krijgt benevens wat muntjes en broeksknopen
in de offerblok.
Hun o zo Christelijke
collega’s bij de Tsjeven zijn in hetzelfde (kinder)bedje ziek, terminaal ziek
zelfs, terwijl de Blauwen rechtuit gezegd, al veel langer een uitstervend ras
zijn. Vandaar dat her en der ‘Groen’ dingen opduiken, vooral in NL met de PvdA,
partijen die op het eerste zicht nieuw zijn, maar in feite duikboten zijn van
deze voornoemde ‘Staatsdragende’ monsters van Loch Ness.
Die Wouter Bos uit NL, de
bijna-collega van onze Kawouter Beke, die in DM een flinke tribune kocht om eindelijk
nog eens te kunnen aan het woord komen; U vindt hem hieronder aan het woord. Ik
breng het U voor het waard is: Niet veel dus.
Wie al jaren in de
voorlinie van de Vernieuwing strijden (en
dus daarvoor verguisd worden) zijn de PVV, het FN en het VB.
Zelfs de Nieuwe (!)
Vlaamse (!) Alliantie (!!!) is in het oude bedje ziek. Zij brengen de afgelikte
boterham die niemand nog wil, in een nieuw maar zeer complex verpakkingske: het
Kontfederalisme. En zak met een zwart-geel-rood strikje rond. Een niet-dingetje
in een mooie verpakking. Als ze daarmee maar in de kaas geraken. ALLES VOOR DE
POEN. DE POEN VOOR ONS: Staat in gouden lettertjes èn in kruisvorm bovenaan hun
mooie Statuten. Dwars doorheen hun Art A daarvan: de onmiddellijke
onafhankelijkheid van Vlaanderen.
*
Vernieuwing echter, is
zoals de lentezon die iedere morgen opnieuw boven de kim verschijnt. Een zon
die verwarmt, verkwikt en leven brengt. Een zon die Koningen en Regimes doet
verbleken en die hen als slangengebroed doet wegkruipen onder het lover, om
niet meer gezien te worden.
De verkiezingen van 25 Mei
zijn de verkiezingen van De Laatste Kans. Want eenmaal 5 jaar verder, zullen de
nieuwkomers, de ‘Belgen van Allochtone Afkomst, (de BAA) de meerderheid halen
en mogen wij, Vlamingen, ons in een of ander reservaat terugtrekken. Waar het
ons misschien op straffe van ter plaatse gestenigd te worden, zelfs zal
verboden worden te leven van jacht en visvangst.
De Zaak Oekraïne zal, voor
wat betreft de EU, hopelijk vele ogen openen. Wat had de EU daar te zoeken,
tenzij oorlog stoken? Haiku-Herman en de Maoïst Barbarosso zijn 70 jaar te laat
geboren. Zij hadden, voortgaande op hun oorlogszucht, perfect twee mini formaat
Hitlertjes kunnen zijn in diens schaduw. Want Obama zaait de Islam overal uit waar
de Yankees komen, en de enige remedie daartegen is onszelf zijn: Wees
Vlaming dien God U Vlaming schiep!
*
Onder voorname dankzegging overgenomen door
Digitalia bij
*
Bij de
Franse socialisten gebeurt alles 25 jaar later dan bij hun Noord-Europese
collega's
*
Wouter Bos is econoom en politicoloog. Hij was
PVDA-minister van Financiën en vicepremier in het kabinet-Balkenende IV. Hij
vindt dat de nieuwe Franse premier, Manuel Valls, wel de nieuwe Tony Blair
lijkt.
Voor
het eerst zet de Commissie de hakken in het zand en gaat een van beide partijen
gezichtsverlies lijden, Europa of Frankrijk. Ik gok op Frankrijk
Europa is een Frans politiek project op Duitse
kosten. Er zijn omschrijvingen
die verder van de waarheid af zitten. En het raakt in ieder geval de kern van
een bijzonder fenomeen in de Europese politiek: de enorme omzichtigheid waarmee
Europa Frankrijk aanpakt - of liever gezegd: niet aanpakt - als het een loopje
neemt met Europese regels en afspraken.
Ik maakte het zelf direct mee in mijn eerste
maanden als minister van Financiën in 2007. Frankrijk hield zich niet aan de
Europese begrotingsafspraken, andere landen spraken Frankrijk daar op aan en
dus kwam Monsieur le Président lui-même, de net verkozen Sarkozy, ons in de
vergadering van Europese ministers van Financiën vertellen hoe fout we zaten.
Het werd buitengewoon geestig theater. Eerst dat
kleine mannetje dat binnenstormde en op hoge toon begon te vertellen waarom
Frankrijk onder hem uit de as zou verrijzen en dat daar echt geen grote woorden
van andere Europese landen bij nodig waren. En vervolgens de om zijn directheid
en bijzonder gevoel voor humor bekend staande Duitse minister Steinbrück die er
vol tegen inging. Een discussie die kortom nergens toe leidde. En Juncker dronk
nog een glas.
Toen Sarkozy weer met grote stappen de zaal uit was
gebeend, kreeg Christine Lagarde, destijds Frans minister van Financiën en nu
topvrouw van het IMF, de opdracht een maand later terug te komen met beleid
waardoor het Franse begrotingstekort wél binnen de Europese normen zou blijven.
Toen ze een maand later terugkwam bleek de prognose van het Franse tekort
inderdaad plots binnen de normen te vallen. Overigens niet doordat ze haar
beleid had veranderd maar doordat ze de prognose van de economische groei in
Frankrijk naar boven had bijgesteld...
Stomverbaasd vroeg ik aan mijn topambtenaar, de
helaas vorig jaar overleden Ronald Gerritse, waarom met name de Duitsers dit
lieten gebeuren en of we daar niet iets van moesten zeggen. Ronald gaf me twee
wijze 'ervaringslessen' mee. Ten eerste: als de Duitsers en Fransen het eens
zijn, krijg je er als klein land echt geen beweging meer in. En ten tweede: als Frankrijk van
mening moet veranderen vanwege Europa, is dat het einde van Europa.
Ik dorst de rest van de avond mijn mond niet meer
open te doen. Maar de afgelopen dagen moest ik wel aan die uitspraken
terugdenken. De nieuwe Franse ministersploeg heeft bij haar aantreden geroepen
dat er minder bezuinigd zou moeten worden dan de Europese regels van Frankrijk
vragen; ook werd burgers en bedrijven meteen lastenverlaging beloofd.
Dat was misschien onverstandig, maar bij het
aantreden van een nieuwe ploeg ook nog wel voorspelbaar. Het echte nieuws was
de reactie uit Europa. De begrotingscommissaris Olli Rehn verklaarde: "Er
zijn geen redenen om Frankrijk nog meer tijd te geven om het begrotingstekort
terug te dringen."
De afgelopen jaren heeft Frankrijk op formidabele
wijze geprofiteerd van de Europese terughoudendheid om Frankrijk budgettair de
les te lezen. Geen land waar zo beperkt werd bezuinigd en zo weinig werd
hervormd. Geen land ook dat zo makkelijk uitstel leek te krijgen om de
begroting op orde te krijgen. Misschien was het ook gewoon goed uitonderhandeld
door de Fransen.
Strenger toezicht
Maar het krediet lijkt nu op voor de Fransen. Voor
het eerst zet de Europese Commissie de hakken in het zand en gaat dus een van
beide partijen gezichtsverlies lijden, Europa of Frankrijk. De manier waarop
Lagarde in 2007 wegkwam is nu niet meer beschikbaar: het Europese toezicht op
hoe begrotingen opgesteld en geraamd worden, is vele malen sterker geworden en
laat steeds minder ruimte voor trucs om onder de gevraagde discipline uit te
komen. Durft Europa Frankrijk dan toch een nederlaag te laten lijden? Is Europa
inmiddels zo sterk dat Europa dat zelf overleeft? We zullen het zien. Ik hou
het erop dat Frankrijk inbindt. Ook omdat de Franse socialisten, met een
aangeslagen Hollande, het de komende tijd vooral van hun nieuwe premier Valls
zullen moeten hebben.
Bij de Franse socialisten gebeurt alles 25 jaar
later dan bij hun Noord-Europese collega's. Manuel Valls pikt nu het soort
socialisme op waar Blair in de jaren negentig furore mee maakte. Daar hoort een
zeker financieel realisme bij. Of de kiezer het ook beloont, is helaas een stuk
minder zeker.
Bron: De Morgen Online
*
De
teugels strak aantrekken
Frankrijk
en Duitsland: sedert Otto von Bismarck (1815-1898) de eeuwige erfvijanden in Europa,
eeuwig in oorlog, in voorbereiding daartoe of aan het onderhandelen over
vredesvoorwaarden, al tientallen jaren balancerend op de rand van de afgrond,
via de EU en een grote mond, al een tijdje aan het infuus van Berlijn. En ’t
Belziekske, als nutteloos klein blinde darmpje ergens in een uithoek van dat
Franse spijsverteringsstelsel: Wouter Bos durft het niet uit te spreken, als
Mosli-lover spaart hij de waarheid, hij zet alleen de toon.
Profeten
en waarzeggers doen dat meestal ook, dan kan niemand hen verwijten dat ze blind
zijn geweest. Achteraf vinden ze wel een uitleg.
Het
zal de Fransen nog spijten, dat ze niet geplooid zijn voor de Grootste Duitse Socialist
aller tijden, die de Geschiedenis een andere wending had kunnen geven vòòr hij
gedemoniseerd en totaal verguisd werd. In juni 1940 was de strijd beslecht en
de Franse schone schijn was verslagen. Hun ijdel gepronk was als een
kaartenhuiske ineen gevallen. Héél Frankreich moest van de Führer één grote
mediterrane vakantie-kolonie worden, waar de breed lachende Deutsche
Arbeiter als in een aflossingskoers,
elkaar opvolgend in verlof had kunnen gaan. Frankreich, één sprookjesland van Wein, Weiber und Gesang.
Iedere dag de Folies Bergère, en voor de politiekers tot in de vroege morgen
champagne à volonté in een van die gezellige cabardouchkes op de Place Pigalle.
Waar de démoiselles nog rapper plat lagen dan de gevulde brieventas met de vele
Deutsche Marken.
Gedaan
met die eeuwige vijandschap, sedert Willem de veroveraar, tussen Frankrijk en
Engeland : Die Deutsche Armee zou in een rapke meteen ‘auch gegen England
fahren’….
De
teerlingen waren geworpen, maar vielen even anders uit. Engeland riep de
Amerikaan ter hulp, die zagen hun kans, en samen dwongen ze Hitler onder de
grond. De hele santeboutiek kon herbeginnen.
Voilà!
Dat is de zeer dichtbije achtergrond van de Europese Unie…. Waarbij nog de
nieuwe elementen moeten gevoegd worden; Rusland nà het Goddeloos Communisme, en
de wrede-brengende Islam.
*
Zoals
U ziet, moet het anders. Daaraan zal moeten gewerkt worden na 25 Mei en AUB
niet langer door Kobolden die van zichzelf denken dat ze Goliath zijn.
Geschreven door AABEE via
Digitalia
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten