Woensdag 25 Januari 2023

*

*

903 - DE STILTE VOOR DE STORM IS VEEL TE LUID

*

I N H O U D

*

Daar komen, voor zij die zich nog deze tijden hrinneren, de dagen terug van ‘s Maul halten’.

**

Wij, de menselijke diersoort, geraakt maar nirt geleerd. Ooit al gingen er torens gebouwd worde, die tot aan de Hemel reikten, als iedereen maar naarstig meehielp. Volgens de Schriften was dat er gens in Babel…..

Tegenslag - zelfs van uit de Ruimte valt daarvan geen spoor mrer te ontdekken.

En aangezien er toen nog geen computers waren met ogebblikkelijke vertaling in alle talen ter wereld, ving men al spoeig bot. En zo verviel Babel tot Uropia.

Nu hebben alle volkeren elk apart een soort muggen uitgevondden om met elaar op een eerder gewelddadige manier te communiceren. Inclusief Dood en Vernieling, zelfs zonder de minste verwittiging vooraf. Morgen zien ze dan wel verder, daar waar ergens het geld eerst op is en de mensen terug aan het werk zullen moeten, willen ze als voorheen; de gebraden ganzen in hun bek krijgen….

Wedden dat er noch uit Den Hoge noch uit Het Rijk der Doden enig geluid komt?

**

25-01-2023

Antwerpen Zien En Stilstaan

*

Na analogie met het bekende ‘Napels zien en sterven’ lachte men vroeger wel eens met de door Groen veranderde verkeerssituatie in Mortsel, voorstad van Antwerpen: ‘Mortsel zien en stilstaan’. Dat laatste kan men tegenwoordig zeggen van Antwerpen zelf. Wegeniswerken aan de Ring bij Merksem, waarbij bepaalde brugvoegen moeten worden vervangen, zorgen voor urenlange files rond de koekenstad en dit waarschijnlijk nog tot begin van de volgende week. Maar ook daarna zal het filevorming blijven in Vlaanderens grootste stad met haar grootste haven, zolang de Oosterweelverbinding niet rond is. Op een normale werkdag passaren daar zo’n 64.000 voertuigen per dag, in beide richtingen...

 In 2009 werd in Antwerpen een farce van een referendum over de Lange Wapperbrug gehouden, de brug die het sluitstuk zou worden van een nieuwe ring rond de stad.

Om te beginnen mochten alleen de inwoners van de stad zelf stemmen, terwijl de Ring grotendeels gebruikt werd – en wordt - door die van de ruime omgeving en door passanten. Van de 388.089 kiezers brachten 133.288 een geldige stem uit (34.34 %). De rest stemde blanco door niet te komen opdagen of door een ongeldige stem uit te brengen. Van de geldige stemmen waren er 54.333 Ja-stemmen (40,76%) en 78.955 Nee-stemmen (59,24%). De Nee-stemmers vertegenwoordigden slechts 20,34% van het totaal ingeschreven kiezers maar behaalden toch de volstrekte meerderheid! Ook dat durft men democratie noemen.

Ondertussen, 14 jaar later, is die Oosterweelverbinding nog steeds niet rond. De werken gaan wel door, maar worden geregeld geremd door allerlei milieuklachten van de – overwegend groene - wereldverbeteraars. Zo was er die van het storten van de Pfas/Pfos door 3M in Zwijndrecht, waarvan zo’n twintig jaar na het stopzetten van het storten ervan, nog steeds geen mens ziek van is geworden.

Bij de werken voor de laatste Oosterweelverbinding, de Scheldetunnel, wordt het opgepompt water grondig gefilterd en gezuiverd, maar volgens de milieu bewegingen is de controle erop niet grondig genoeg. Zo kan men wel bezig blijven tot de volgende klacht.

Ook democratie heeft zijn grenzen...

---

Er is echter, gelukkig maar, ook positief nieuws. Ondanks alle tegenwerkingen, blijft men in de mate van het mogelijke doorwerken en worden er op het grondgebied van de haven van Zeebrugge – dat met Antwerpen samenwerkt - 8 betonnen tunnel elementen samengesteld van 150 meter lang, 40 meter breed en 10 meter hoog, duizenden tonnen zwaar, die straks als drijvende pontons via de Noordzee en de Schelde naar de plaats worden gebracht waar ze in de Schelde zullen worden neergelaten. Dat dit werk in Zeebrugge gebeurt, komt doordat men er daar nog de ruimte voor heeft, waarop later de plaatselijke haven nog kan worden uitgebreid.

 

26-01-2023

VERTROUW GEEN BLAUW

*

Ik was het bijna vergeten, maar ook Open VLD hield enkele dagen geleden haar Nieuwjaarsreceptie. De deelnemers werden ‘warm’ onthaald aan het hoofdkwartier, waar de politie vakbonden buiten op straat betoogden tegen een zoveelste liberale woordbreuk.

Dat laatste werd ook de constante op de receptie zelf. De liberalen hebben gelijk, als ze zeggen dat mensen die werken (vooral in Vlaanderen, maar dat zegt men er niet bij) meer moeten kunnen overhouden dan mensen die niet werken (zoals té veel in de rest van dit land).

Het probleem met onze liberalen - van Verhofstadt tot Lachaert - is, dat ze het normaal vinden dat ze de mensen beloven iets aan hun problemen te zullen doen en daarna het niet alleen niét doen, maar soms zelfs het tegenovergestelde doen, of iets anders zoals nu bij de politie. Van de burger manifesten, de actieve welvaartstaat tot paarsgroen, waar Lachaert zijn achterban paars-geel beloofd had. Ze hebben nog altijd niet door dat je alleen vertrouwen verdient door te doen wat je belooft en zeker niet het tegenovergestelde.

Dat geldt trouwens niet alleen voor Open VLD, maar evenzeer voor hun francofone familie van de MR, wiens voorzitter meestal dwars ligt (én gelijk heeft), maar als puntje bij paaltje komt uiteindelijk steeds weer netjes alles mee goedkeurt wat hij eerst heeft afgekeurd.

Waarom doen zij het? Wel, eenvoudig omdat het bij hen (voorlopig) nog werkt. Ondanks alle woordbreuken hebben ze de laatste twintig jaar steeds deel uitgemaakt van alle regeringen en hopen zij dat op die manier te kunnen blijven doen. De postjes, weet je wel. Of hun hondsgetrouwe kiezers zo hondsgetrouw zullen blijven, is maar de vraag. Ergens houdt het op, hopelijk in 2024...

27-01-2023

GERINGELOORD

*

In ‘Onaf, het magazine voor een onafhankelijk Vlaanderen’ van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), verscheen in het februari nummer een artikel van eindredacteur Nick Peeters over ‘Meesterschap in eigen huis’. Daarin stelt hij terecht, dat de Vlamingen zich de voorbije decennia hebben laten ringeloren. ’ Wij hebben ons onze sterkste en haast enige troef in zowel de unitaire als de federale staat uit de handen laten nemen, nl onze numerieke meerderheid’. Ik zou het niet beter kunnen zeggen hebben, die staat nl ook in mijn ‘Only in Belgium’-lijst, waarbij ik stel dat wij de enige meerderheid zijn in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Vraag is maar: ‘Wanneer gaan we daar eindelijk eens iets aan doen?’.

‘Wij hebben’, schrijft Peeters, ‘de invoering aanvaard van allerlei bijzondere meerderheden en grendels, die het onmogelijk maken om zonder het akkoord van de Franstaligen bepaalde onrechtvaardigheden ten goede te veranderen via het parlement. Als men dit land niet werkelijk opbreekt, de gemeenschappen geen waarachtige en volstrekte autonomie schenkt en Brussel niet tot de orde roept, kan het failliet van de federale staatsstructuur door niemand meer worden geloochend. Het wachtwoord van de VVB: ‘Meesterschap in eigen huis’, moet daarom niet alleen meer op 11 juli, maar het hele jaar 2023 blijven klinken’.

Aldus Nick Peeters, waar ik het bijna helemaal mee eens kan zijn. Bijna, want om te verwezenlijken wat hij wenst, wordt het hoog tijd dat ook de VVB die leidinggevende Vlamingen, die nog altijd denken te moeten blijven onderhandelen vanuit een federale en daardoor ondergeschikte positie (samen met traditionele partijen), ze tot de orde roept en ze desnoods negeert. ‘Mét hen als het kan, zonder hen als het moet’. Ongeacht wie ze zijn en wat ze (voorlopig) nog betekenen.

 

MOEDERTJE RUSLAND, WAAROM LEVEN WIJ?

**

25 januari 2023 Hector Van Oevelen

*

Is het ver gezocht de verzuchting van ‘onze’ Lode Zielens omtrent de zin van het leven, in de mond te leggen van een Russische vrouw die in het zwaar bestookte Kiev in leven wenst te blijven? En in de door angst verwrongen mond van een Oekraïense die angstig opkijkt naar het zwerk waar de zoveelste bewapende drone de mensen daar beneden de stuipen op het lijf poogt te jagen.

Lezers die oud genoeg zijn om Wereldoorlog II te kunnen meegemaakt hebben, hebben daar allicht geen tekeningetje bij nodig. Soms krijg ik op dit soort artikels denigrerende opmerkingen in de aard van ‘Wat gaat dit soort oorlogen, ver van mijn bed, mij aan? Hebben wij al geen miserie genoeg aan onze eigen problemen?’ Waarbij die lezers er blijkbaar niet bij stilstaan dat in de moderne tijden waarin wij heden leven, dergelijk dodelijk wapentuig als het ware op een vingerknip, om het even waar op om het even welk doelwit afgestuurd kan worden. Of dat angstig vrouwtje of moedertje daar beneden dat al dan niet graag ziet komen, komt niet in de hersens van het tuig op, om de simpele reden dat zo’n tuig geen hersens hèèft.

Intussen worstelen niet weinig inwoners van steden en dorpen in de bestookte en niet zelden ook gedeeltelijk of van beneden tot boven opgestookte woningen met de benauwde vraag van Lode Zielens, die zij van haar noch pluimen kennen, maar die in tempore suspecto wel wist te verwoorden wat vandaag in kruitvat Oekraïne van ontelbare bange gezichten afstraalt: ‘Moeder, waarom leven wij?’ En net als toèn ligt wat de grote William Shakespeare dramatiseerde met to be or not to be – te zijn of niet te zijn – in de gevoelloze handen die niet eens lijken te trillen of te beven bij het brute bevel ‘Vuur!’, vertaald voor plaatselijk gebruik om zoveel mogelijk plaatselijke hanen over te halen. Die hanen mag de lezer voor mijn part gerust in hun dubbele (figuurlijke) betekenis lezen: de hanen van het geweer die pang, pang, pang kraaien en de hanen in de voorste gelederen die het rapst uitgeschakeld – uitgekakeld – raken. Diè hanen gaan in deze zinloze broedertwist en schande het eerst de Poet in, nietwaar kameraad Vladimir wiens tere handen daar niet bij gaan beven? Het haalde voor onze tijdrekening reeds de ‘media’: ‘Hoe lang nog, Catilina, zult gij ons geduld op de proef stellen?’ Aan Catilina’s in alle maten en gewichten, heeft de huidige wereld evenmin tekort als ten tijde van de welbespraakte Cicero, maar er is wèl een schrijnend tekort aan bevelvoerders die in plaats van ‘Vuur!’, over het strijdtoneel bulderen: ‘Vrede! Vrede! Vrede!’ Dan wèl op voorwaarde dat dit ‘vredesbevel’ in BEIDE richtingen van het strijdtoneel gebulderd wordt. Zelfs Guido Gezelles vege bansen verdienen eerlijke kansen! Amaai, beste lezers, nu ben ik nogal een gang gegaan: van Poetin over Cicero en Catilina, naar de zoetgevooisde dichter van Boerke Naas en de schalkaard met zijn hete pootjes. Jaja, ik weet natuurlijk ook wel dat die hete pootjes over een bietje gingen, maar het had ‘voor hetzelfde geld’ kunnen gaan over een oorlog sstoker die zijn pootjes niet thuis kon houden. Wellicht heeft in het oude Rome aan de Tiber, ook Cicero wel eens aan zijn moeder de vraag gesteld: ‘Moeder waarom leven wij?’ Even brandend actueel als Nero’s ‘vurige’ liefde voor zijn ‘eeuwige stad’. Ach, moeder…

LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN

En daar gaat dus onze Vrijstaat Vlaamderen. Er staan belangrijker zaken op het menu.

Ja, inderdad: te mooi om war te zijn!

Duitse, Franse, Russische, Chinese lederen laarzen over onze veie Vlaamse Velden. Met daarop aansluitend achteraf een Derde IJzelruis met darop de woorden

**

Digithalys