*

Donderdag 29 dec2022

*

 

886 - ZE ZIJN EVEN DODELIJK ZOWEL COWID ALS WOKE. ALLEEN GODS MOLEN BEPAALT HET EXACTET TIJDIP

*

I N H O U D

*

Eer bestaat sinds menengejeugenis een authentiek Frans spreekwoord, dat nog maar eens inn die zogezegde superieure taal   wereld, die beweert    dat iedere dag genpeg heeft aan aijn eigen miserie. Miserie is wel niet helemaal hetzledde als peune, maar

nNet zoals bij Racine – od was het Corneille? – in zijn meesterwerl LE CID, ‘PEINE’ rijmt met CHUMÈNE en derhalve wordt voldaan aan de voorschriften vqn de Feanstalige rijmelarij…. Waar Chimène gelijk staat met peine….

 

Maar deze keer is één van de twee tijdelijke dagfenomenen er teveel aan. Van het ene gaan de mensen bij bodjes dood, door het tweede wotdt de me,selijke nnatuur gewoon verkracht.

Maar net als bi elkle verkrachting, is het ene plezier het andere waartd. Het hangt er alleen van af, als men zich dader of slachtoffer voelt of spreekt als dader.

29-12-2022 COVID BIS ? *  Het moet ongeveer drie jaar geleden zijn dat de covid-epidemie uitbrak in China. De rest van de wereld kreeg er enkele maanden later ook mee te maken en het zorgde voor een epidemie zoals we die in vele jaren niet meer hadden meegemaakt. Ondertussen is de situatie dusdanig verbeterd dat de meeste maatregelen niet meer nodig zijn. Dat is tenminste wat men denkt, ook in China dat met zijn zero-covidbeleid zelfs miljoenen steden zoals Peking en Shanghai lam legde. Daartegen kwam echter zoveel protest dat het communistische bewind tenslotte alle maatregelen zo goed als afschafte en er nu zelfs geen cijfers meer over geeft. Vanaf 8 januari 2023 zullen Chinezen weer naar het buitenland kunnen reizen en buitenlandse zakenlui weer China binnen kunnen zonder eerst wekenlang nog in quarantaine te moeten verblijven. De zakenwereld reageert positief, maar of het weer business as usual gaat worden, is twijfelachtig, want uitgerekend in de bakermat van de corona-pandemie liggen de hospitalen momenteel meer dan vol met covid-patiënten en kunnen de crematoria de aantallen niet meer bijhouden. Het geschatte miljoen doden tot hiertoe lijkt veel, maar spreekt niet zo erg tot verbeelding in een land met anderhalf miljard inwoners. De vraag is maar hoeveel Chinezen er straks weer naar het buitenland zullen trekken, al dan niet besmet met een gekende of nieuwe variant van het virus en voor een tweede wereldcrisis zullen zorgen. Buiten het dragen van mondmaskers in de vliegtuigen lijkt er geen enkele andere beperking meer te zijn. Daar komt nog bij dat er ook al Chinezen zijn die niet eens wachten op 8 januari en nu reeds naar het buitenland trekken. Dat ondervond men in Italië waar op twee vluchten uit China zowat de helft van de passagiers covid-besmet bleek te zijn. Ondertussen heeft Japan al gereageerd en gaan die de regels voor inkomende Chinezen weer verstrengen, terwijl ook de States er zich ongerust over maken. Het zou geen kwaad kunnen mocht Europa het voorbeeld van Italië volgen vóór we ook hier straks opnieuw met die miserie beginnen.

 

 

HOE ‘WOKE NEWSSPEAK’ DE GEDACHTEN STEEDS MEER MANIPULEERT

*

Een zogenaamd progressieve elite is doende de taal te plooien naar hun zelfbedachte ideologie, om zo het volk te heropvoeden.

Commentaar - 24/12/2022

In zijn excuusrede over het Nederlandse slavernijverleden hield premier Rutte zich keurig aan een blijkbaar recent ingeburgerde linguïstieke regel, die verbiedt mensen ‘slaaf’ te noemen. Correct is: ‘tot slaaf gemaakte’.

In ‘The Hill We Climb’ van de Amerikaanse dichteres Amanda Gorman, voorgedragen bij de inhuldiging van president Biden, werd het woord ‘slave’ wel gewoon gebruikt. Maar in de officiële Nederlandse vertaling werd het vervangen door ‘tot slaaf gemaakte’. Wat niet alleen een potsierlijke dichtregel opleverde, maar ook opmerkelijk is omdat bedenkingen over het woord slaaf oorspronkelijk uit de VS kwamen. Daar sprak men halverwege de vorige eeuw al over een ‘person who is enslaved’ om te vermijden dat iemand gedefinieerd wordt door wat hem is overkomen.

Zo mag een immigrant geen immigrant meer heten, maar ‘een persoon die is geïmmigreerd’ en een gevangene geen gevangene maar ‘iemand die is vastgezet’. Dat is ‘person-first’-taal, bedoeld om te benadrukken dat mensen in de eerste plaats slachtoffer zijn van omstandigheden, ook als het om een bajesklant gaat. Oh wacht, ‘slachtoffer’ mag ook niet meer. Dat moet zijn ‘iemand die iets is overkomen’.

Waarom één woord gebruiken als het met vijf kan, nietwaar?

Laatstgenoemde voorbeelden komen uit een index van ‘schadelijke taal’, recent gelanceerd door wat ooit één van de beste universiteiten in de VS was: Stanford University in Californië. De index werd meteen weer van het internet gehaald wegens overwegend zeer negatieve reacties, maar is toch nog te vinden via de Wall Street Journal (WSJ). Overigens had ik het over ‘een Amerikaanse dichteres’, volgens de Stanford-index ook al fout.

In deze nieuwe oprispingen van woke hysterie wordt Amerikanen aangeraden zich niet langer ‘Amerikaan’ te noemen, maar bijvoorbeeld ‘US-citizen’

Amerika is een continent met meer dan veertig nationaliteiten en door iemand ‘Amerikaans’ te noemen als je bedoelt ‘uit de VS’, insinueer je dat dit land het belangrijkste is. Dat kan de overige bewoners van het continent kwetsen, die immers even ‘Amerikaans’ zijn. In deze nieuwe oprispingen van woke hysterie wordt Amerikanen aangeraden zich niet langer ‘Amerikaan’ te noemen, maar bijvoorbeeld ‘US-citizen’.

Stanford

Stanford werkte twee jaar intensief met belangengroepen samen om de lijst te produceren en inclusieve alternatieven te bieden. ‘Beating a dead horse’ bijvoorbeeld moet worden vervangen door ‘iets niet los kunnen laten’, omdat de oorspronkelijke uitdrukking ‘geweld tegen dieren normaliseert’. Een ‘master’ kun je tegenwoordig niet meer halen aan Stanford en, ik garandeer u, op onze Europese universiteiten binnenkort ook niet meer. Het waren toch ‘masters’ die slaven hielden, pardon, tot slaaf maakten? Vandaar.

De WSJ merkt snedig op dat Stanford op minder dan zeventienduizend studenten meer dan twintigduizend mensen in dienst heeft. Die hebben kennelijk genoeg tijd over. Intussen blijft het collegegeld omhoog racen. Stanford is er bepaald niet voor de gemiddelde persoon. Uiteraard figureert naast zaken als ‘culturele appropriatie’ het fenomeen ‘gender’ prominent op de lijst van Stanford. ‘Hij’ of ‘zij’ is totaal taboe. Men dient een persoon met ‘jullie’ of beter nog met de naam aan te spreken, zolang niet bekend is met wie of wat deze persoon zich identificeert. Nu maar hopen dat de slager zijn messen thuishoudt als u hem met ‘jullie’ aanspreekt, dan wel vraagt met welk gender hij zich identificeert.

Europa volgt

Europese universiteiten lopen hierin achter de muziek aan, maar onderschat ze niet! Met een recente wijziging in het Cambridge Woordenboek van de Engelse Taal – de eeuwige concurrent van de beter verkopende Oxford Dictionary – lijkt de universiteit van Cambridge die van Oxford opnieuw te overtroeven in de strijd om de meest woke universiteit. De Cambridge Dictionary behoudt het zelfstandig naamwoord ‘vrouw’ niet langer voor aan volwassenen die als vrouw zijn geboren. Men acht het nu ook van toepassing op eenieder die ‘zich als vrouw identificeert’, ongeacht het bij geboorte ‘toegewezen’ geslacht, zoals dat in ‘newspeak’ heet. Met andere woorden: ook een vent met intact klokkenspel kan een vrouw zijn, althans volgens de Cambridge Dictionary.

Met nog andere woorden: het woord vrouw heeft hiermee zijn specifieke betekenis verloren. De vrouw is afgeschaft, verleden tijd: this parrot is deceased, a dead parrot, this parrot is no more! Eerlijk is eerlijk, men deed het ook bij ‘man’. Wie ‘als man leeft en zich als man identificeert’, is een man, ook als zij een vrouw is. Waarom niet meteen ‘vrede’ als tweede betekenis van ‘oorlog’? Of ‘vrijheid’ bij ‘slavernij’? George Orwell schreef dat het inperken van de woordenschat in newspeak burgers moest beletten te denken aan zaken die het Big Brother-regime onwelgevallig waren, zoals vrijheid van meningsuiting en eigen wil. Dat zou immers een thoughtcrime zijn, een gedachtenmisdaad. ‘Thoughtcrime wordt onmogelijk als er geen woorden meer zijn om het in uit te drukken…’

Volk

Alleen het volk – de ‘proleten’ – spreekt nog ‘oldspeak’ in 1984. De mensen die nu zeggen: ‘Mannen kunnen geen vrouwen zijn’. Want mannen en vrouwen biologisch verschillend noemen, is een gedachtenmis daad geworden. Wie zich eraan schuldig maakt, kan knokploegen van transgenderactivisten op zijn dak krijgen, of justitie. De nieuwe elitaire mantra is ‘transvrouwen zijn vrouwen’. Voor de gewone sterveling is dat hetzelfde als ‘mannen zijn vrouwen’. Daarom dient men via taal te worden heropgevoed. De oorspronkelijke betekenis van het woord vrouw is tot blasfemie verklaard. Zeg liever ‘menstruerend mens’, of ‘mens met een baarmoeder’.

Maar in ieder geval nooit: ‘volwassen mens van het vrouwelijke geslacht’. Dat is de definitie en tevens de strijdkreet van een nieuw soort feministen, die vechten voor het voortbestaan van het concept biologische vrouw. En voor het recht van biologische vrouwen om zonder mannen topsport te bedrijven en in kleedkamers of opvanghuizen te verblijven. Zoals de bekende Engelse feministe Kelly-Jay Keen, die op de vraag of ze soms een dokter was dat ze zo precies wist wat een vrouw is, ooit antwoordde: ‘Ik ben geen dierenarts. Toch weet ik wat een hond is.’ Keen liet billboards ophangen met: ‘A woman is an adult human female’. Een vrouw is een volwassen vrouwelijke mens en werd prompt gearresteerd wegens transfobie…

Dichter bij huis maakte het COC, ooit een belangenvereniging voor homoseksuelen, een lespakket voor de basisschool over ‘seksuele- en genderdiversiteit’. Bedoeld om schoolkinderen na te laten denken over welk gender het beste bij hen past. ‘Het geslacht toegewezen bij je geboorte stelt helemaal niks voor’, zegt een oubollig voorlichtingsfilmpje. ‘Ieder kind mag zelf beslissen welk gender hem, haar of hen het beste past.’ Het boekje ‘Hoe is het om transgender te zijn?’, ook aangeboden door het COC voor de basisschool, heeft volgens de begeleidende uiterst lovende tekst slechts één minpuntje. Er wordt immers consequent gesproken over ‘transgenders’, en dat had ‘transgender personen’ moeten zijn…

Academische elite

Taal leeft en verandert, dat gaat vanzelf. Gedrag beïnvloedt taal en taal het gedrag. Maar taal plooien naar een eenduidige sociaal-culturele ideologie, zoals al enige tijd op veel universiteiten gebeurt, is linguïstische manipulatie. Net als het aanpassen van definities in het woordenboek naar betekenissen die niet ingeburgerd zijn maar ideologische denkbeelden vertegenwoordigen. Een academische elite legt zo via lexicologen haar wil op aan de rest van de bevolking. De autoriteit van universiteit en woordenboek wordt misbruikt om aan de publieke opinie te tornen. Waarbij ook nog eens uit twee lopen wordt geschoten: westerse overheden maken deze ideologie en de bijbehorende taal tot wet. Wie een andere mening heeft en zich ‘fout’ uitdrukt, wordt beschouwd als transfoob, racistisch of zelfs fascistisch. Hij of zij kan handhaving en sancties tegemoet zien.

Buiten de wil van veel transgenders om is een totalitaire beweging ontstaan van transgenderactivisme met fascistoïde trekjes

Buiten de wil van veel transgenders om is een totalitaire beweging ontstaan van transgenderactivisme met fascistoïde trekjes. Daar zijn vooral mannen met een seksuele fetish debet aan, maar ook de overheid blaast zijn partij mee. Misschien wel het meest bizarre voorbeeld komt uit Noorwegen. Daar plaatste de lesbische filmmaakster Tonje Gjevjon onlangs een bericht op Facebook, waarin ze onder meer zei: ‘Mannen kunnen onmogelijk lesbiennes worden, noch zwanger raken.’ Ze reageerde op een Noorse man die zich publiekelijk had geïdentificeerd als ‘lesbische moeder’. Er werd voor die man geen psychiater gebeld, maar wel aangifte gedaan tegen mevrouw Gjevjon wegens ‘haatspraak’. In Noorwegen een delict dat drie jaar gevangenisstraf kan opleveren. De politie doet onderzoek…

Alexander van der Meer

LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN

*

In normale omstandigheden voelt ondergetekende zich als rasechte Flamingant meer aangetrokken tot een herenigig met de overige nEDERLANDEEN als daaar zijn het wereldberoemde Vlaanderen anex Frans-Vlaanderen tot an de Somme (De Zoom) die gedurende minstens 3 à 5 eeuwen tot een der rijkste wereldleiders behoorde, vooral toen het een politieke eenheid wormde met Hollannd, het landje aan de Zuidzezee, thans het IJszselmeer.

Maar zoals in voorgaande alinea aangetoond, kunnen tijden (… en vooral namen) veranderen.

Piet hein, zijn naam us klein, zij daden benne groot: hih heeft gewonnen de Zivervloot. Zie ik Marc Rutte nog niet doen. Daar is die 20 maatjes te klein en te Ruttig voor. Zilvervloten persoonlijk binnenhalen, ho daar zijjn, zoals bij alle EU-leider of aioane Helden, geen problemen µee, vooral niet als die iin eigfen zak verdwiijnen zonder ook aar één spoor na te laten.

De kwestie is dus niet zozeer wat men doet, maar wat en hoe me het verwoordt om te bewijzen mee te zijn met zijn tijd.

Sedert de Mens rechtop liris gaan lopen, waren er mannen – zie de ‘edele deen - en waren ern vrouwen, di e zonder gezegde edelen delen, beke,d nbleken te zijn als ‘Het Zwakke Geslacht’.

Godsdiensten namelijk hielden, doorheen de eeuwen, troiw de wacht over lichamsdelen waarover niet mocht gesproken worden. Uitzondering indien het ging over procreatie, zuigelingen en tutterflesen.

Die zijn nu allemaal dooreen geklutst. Vaders hebben nu, op eis van de Pakbonden, recht op ‘Bevallingsberlof’

Maar slim als ze zijn, laten ze voordien het vuile werk over aan…..het Zwakke Geslacht.

*

 Digithalys

*

 

Zaterdag 24 december 2022

*

885 - HOE VLAAMSE WELVAART DOOR WERKENDE BURGRS OPGEBOUWD, WEERAL DOOR VEERKEERDE PROFITEURS WEER WORDT KAPOT GEMAAKT

*

I N H O U D

De feiten zelf spelen zich o,der onder ogen af, maar worden ofwel onderbelicht, ja zelfs verzwegen. Of

opgeblazen door de Regime-Pers, al naar gelang het hen goed uitkomt.

Wat niet belet dat het nijvere Vlaandeeren tot op de bodem word tleeggemolken door een zelfverklarde Politieke Elite die uitstluitend vaart voor eigen rekening. Om het even dekleur van de gevoerde vlag, of die nu Rood, Geel, Blauw of Groen is.

Maar de laatste veelbelovendc peilingen openen het vooruitzcht op de lang verwachte samenwrekingmet de strijdgenoten die tot hiertoe – uit eigebelang? – afkereig bmeken te zijn van de Volkswil.

M.a.w. he Rijk van Magniette, de Waalse PS, vzly eofrt Blzzmer collaborateurs. De NV-A geeft eindelijk haar Ptretentie verloren, om samen met het Rood Gespuis de Brlgidvh wantostanden verder te leiden.

Is dat nu eindelijk het ware Antwerpen, of morten er eerst andere vuilerere handen worden weggeworpen?

17-12-2022

PARTI DES PARVENUS

*

N.a.v. Qatargate of Europegate, zoals ik het noem, en de malaise binnen de PS, is het misschien wel eens interessant alle fratsen van onze socio’s – in de eerste plaats de Waalse – van de laatste 50 jaar op een rijtje te zetten:

RTT, Imbramco, Agusta, Uniop, Sotegec, Van Cau, la Carolorégienne, Guy Mathot, Publifin, Samusocial en misschien vergeet ik er dan nog enkele.

Het was niet louter een Luiks gebeuren, want de eerste schandalen bij de PS braken los in Charleroi. Men herinnert zich waarschijnlijk nog de uitspraak van Di Rupo ter zake: ‘J’en ai marre des parvenus’. Dat was over de toenmalige toestand bij de PS in Charleroi. Dat is nu in Luik niet veel beter.

Ook de Vlaamse socialisten gingen in enkele bovenstaande affaires mee uit de bocht. Denk maar aan Willy Claes, die moest aftreden als secretaris-generaal van de NAVO, n.a.v. het Agusta-schandaal. Of Brouckie, toen die als kersverse voorzitter van de Vlaamse socialisten het zwart geld uit die affaire wou verbranden. Of Vande Lanotte met zijn Zilverfonds dat een lege doos bleek te zijn.

De volgende kandidaat zou wel eens ons mateke kunnen worden, die vindt dat geen enkel rechts regime ter wereld goede resultaten heeft geboekt. Dat is niet helemaal fout, maar dat geldt ook voor linkse regimes. Nooit gehoord van Venezuela, Cuba, Noord-Korea? Het kaviaarsocialisme van King Connah, ‘denk links – leef rechts’, is ook maar een linkse filosofie gekoppeld aan een rechtse levensstijl. Het verhaal van de balk en de splinter...

19-2-2022

TOFFE MINISTERPOST

*

Dat Meryame Kitir als minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedelijk Beleid wordt opgevolgd door Caroline Genez, kan men gerust de comeback van het jaar noemen.

In het begin van haar politieke carrière was Gennez een protegee van Steve Stevaert, op wiens verzoek ze zich rond 2003/2004 in Mechelen vestigde. Onder dezelfde Stevaert werd ze in 2003 ondervoorzitster van de sp.a, wat ze zou blijven tot 2007. In 2005 volgde ze hem ad interim op als partijvoorzitter van de sp.a, toen hij gouverneur van Limburg werd.

Tussendoor begon Gennez ook aan een parlementaire loopbaan. Van 2003 tot 2004 zetelde ze als gecoöpteerd senator in de Senaat. Begin juli 2004 kwam ze in het Vlaams Parlement terecht als opvolgster van Maya Detiège, die aan haar mandaat verzaakte. Ze bleef Vlaams volksvertegenwoordiger tot eind 2007. In 2007 volgde ze Johan Vande Lanotte, die na een verkiezingsnederlaag ontslag nam, op als partijvoorzitster van de sp.a. Ze maakte er echter ook een potje van en was geen kandidaat meer voor een tweede termijn. Ze drukte toen wel de hoop uit op het verwerven van een ‘toffe ministerpost’. Die heeft ze nu dus te pakken. De kans dat Gennez nu veel potten zal breken is echter uiterst klein. Ze zal, socialiste evenals Kitir, waarschijnlijk genereus andermans geld uitdelen, maar wel in het gareel van ons mateke moeten lopen én misschien in dat van Brouckie met wie ze vroeger niet door één deur kon...

---

En dan nog dit. Vorig jaar won Italië de finale van het Europese kampioenschap voetbal na strafschoppen tegen Engeland. Het waren de ‘gekleurde’ Engelse spelers die alle penalty’s misten. Ik schreef toen ‘Black lives matter’, maar je laat ze best geen strafschoppen nemen (grapje)’

Nu gebeurde ongeveer hetzelfde met de ‘Fransen’ die de strafschoppen misten tegen Argentinië. Zou het er toch iets mee te maken hebben, psychologisch wel te verstaan?

Commons

*GEN STRATEGIE VAN SAMMY MAHDI

*

Opvallende gelijkenissen tussen Sammy Mahdi nu en Ed Nijpels vroeger

**

Sammy Mahdi (l.) en voormalig VVD-leider Ed Nijpels (r.).

foto: ©WikiMedia

**

Voor Doorbraak doe ik verslag van Nederland. Commentaar op de Belgische en Vlaamse politiek is er al genoeg. Wat als de operatiemodus van een hedendaags Belgisch politicus opvallende overeenkomsten vertoont met een vroegere Nederlandse partijleider?

Een half jaar geleden werd Sammy Mahdi voorzitter van CD&V. Sindsdien eist hij aan de lopende band dingen, bij voorkeur in de media. Een overzicht. 1. De Septemberverklaring van de Vlaamse regering werd uitgesteld omdat hij meer steun wilde voor gezinnen. 2. Er moest nog eens onderzocht worden of de Ventilus-kabels in West-Vlaanderen toch ondergronds konden. 3. Er moet hervormd worden om de staatsschuld aan te pakken. 4. Opeens wil hij, haaks op jarenlang partijstandpunt, de werkloosheidsuitkering in tijd beperken. Resultaat heeft hij nog niet geboekt. Wel lijkt hij krediet te verspelen bij coalitiepartners, in ieder geval in de Vlaamse regering.

Confrontatie of nederlaag?

 

In 1982 werd Ed Nijpels voorzitter van de Tweede Kamerfractie van de rechts-liberale VVD, en daarmee partijleider. Dit maakte hem de opvolger van Hans Wiegel (1971-1982). Van 1977 tot 1981 bestond de Nederlandse regering uit het christendemocratische CDA en de VVD. CDA-leider Dries van Agt was premier, Wiegel vicepremier. Na de verkiezingen van 1981 kwam onder druk van de linkervleugel van het CDA een regering van CDA, de sociaaldemocratische Partij van de Arbeid (PvdA) en het links-liberale D66.

 

Dit kabinet viel binnen een jaar, vooral vanwege de slechte verhouding tussen premier Van Agt en PvdA-vicepremier en -partijleider Joop den Uyl. Na de verkiezingen van 1982 (onder lijsttrekker Nijpels 36 zetels voor de VVD, het hoogste aantal tot dan toe) ontstond opnieuw een CDA/VVD-regering. Ruud Lubbers (1982-1994) werd voor het eerst CDA-premier, Nijpels bleef fractievoorzitter.

 

Partijleider zijn van de kleinere coalitiepartner is niet ideaal. Successen van de coalitie worden veelal bijgeschreven op het conto van de grootste partij. Onder Lubbers nam bovendien de populariteit van het CDA toe. Nijpels, nog maar kort leider, wilde zichzelf en de VVD meer profileren.

 

Nijpels ging eerst naar de media, pas daarna naar het kabinet

 

Dit bracht hem tot zijn ‘confrontatiestrategie’: openlijk kenbaar maken welke partijstandpunten omgezet moesten worden in beleid. Bij succes had hij iets binnengehaald, en anders had hij de achterban laten zien dat hij zich had ingespannen. Voorganger en medialieveling Wiegel had dat ook gedaan. Het verschil: pas als hij wist dat het in het kabinet besproken en geregeld was, stapte hij naar de media. Nijpels ging eerst naar de media, pas daarna naar het kabinet. Premier, ministers en staatssecretarissen bleken daar niet van gediend. Nijpels kreeg niks voor elkaar. Zijn aanpak werd al gauw ‘nederlagenstrategie’ genoemd.

Tanend gezag

 

Zijn eigen partij reageerde verdeeld. VVD en CDA waren het eens over de economische noodzaak om te bezuinigen. De profileringsdrang van Nijpels betrof daarom de publieke omroep en de immateriële kwesties (abortus, euthanasie, gezin). Dit viel goed bij de linkervleugel van de VVD. De rechtervleugel snapte niet waarom hij daarvoor de verstandhouding met de coalitiepartner op het spel zette.

 

CD&V was zelfs in de federale regering-Michel I, een coalitie zonder socialisten of groenen, destijds tegen inperking van werkloosheidsuitkeringen. Op verzoek van de toenmalige partijvoorzitter speelde voormalige werkgeversvoorman en Vlaams premier Kris Peeters de rol van links geweten binnen de rechtse regering, ten koste van zijn individuele politieke geloofwaardigheid. Als Mahdi aan tafel in De zevende dag alsnog van standpunt verandert, is het voor niets geweest,

 

Na verloop van tijd verschoof de sympathie van de eigen VVD-ministers richting CDA-premier Lubbers. Mahdi speelde hoog spel bij de Septemberverklaring. Naar verluidt floot Vlaams minister Hilde Crevits, die nota bene met ziekteverlof was, hem uiteindelijk terug. Het was CD&V-minister Jo Brouns die tegenover het Vlaamse Parlement verklaarde dat er momenteel geen politieke ruimte is voor eenzijdige inperking van de werkloosheidsregeling op Vlaams niveau.

Omstandigheden

 

Niet alles kon Nijpels persoonlijk aangerekend worden. Voorganger Wiegel kon tussen 1973 en 1977 in de oppositie groeien als partijleider, terwijl hij oppositie voerde tegen het linkse kabinet-Den Uyl. Nijpels maakte een half jaar na aantreden deel uit van een coalitie met de voor de VVD ideale regeringspartner en tevens grote tegenstander, de PvdA, in de oppositie.

 

Bart De Wever verkoos telkens om als partijvoorzitter de partijstandpunten te bewaken in plaats van premier of minister te worden. In Vivaldi doen Paul Magnette (PS), Georges-Louis Bouchez (MR), Conner Rousseau (Vooruit) hetzelfde. Mahdi heeft een nadeel ten opzichte van hen. De Wever is al bijna twintig jaar voorzitter. Binnen N-VA daagt niemand hem uit. De andere drie werden voorzitter ná de verkiezingen van 2019 en nog vóór het aantreden van Vivaldi. Ze loodsten hun partijen de regering in en kregen standpunten in het regeerakkoord. Mahdi werd pas voorzitter toen CD&V al enkele jaren in twee regeringen zat. Welke reële mogelijkheden waren er om nog vóór de verkiezingen van 2024 zijn stempel te drukken?

Keuze

 

Nijpels toentertijd, noch Mahdi nu, kunnen de omstandigheden verweten worden. Sommige dingen had Nijpels wél zelf in de hand: de manier waarop hij omging met de coalitiepartner, de eigen fractie en de eigen bewindspersonen. Hier liet hij steken vallen. Toen de VVD in 1986 negen zetels verloor — evenveel als het CDA won —, werd hij weggestemd als fractievoorzitter en partijleider.

 

Los van de praktische vraag of iemand meer Bouchez kan zijn dan Bouchez zelf: wordt die aanpak beloond?

 

Mahdi wil zichzelf en zijn partij profileren. In navolging van Bouchez bekritiseert hij als partijvoorzitter de regering van buitenaf. Los van de praktische vraag of iemand meer Bouchez kan zijn dan Bouchez zelf: wordt die aanpak beloond?

 

Van 2014 tot 2018 hield Bart De Wever vanuit Antwerpen de Zweedse coalitie bij de les. Hij hoefde niet te vrezen dat zijn ministers en kiezers meer sympathie kregen voor een Franstalige premier dan voor hem. Najaar 2018 wilden de coalitiepartners hen niet tegemoetkomen in zijn bezwaren tegen het Marrakesh-migratieakkoord, en in 2019-2020 viel N-VA buiten de federale regering. Hoelang kun je coalitiepartners de maat nemen, als je niet gelijktijdig investeert in een goede werkverhouding?

 

Een rekening die hij, net als Bouchez, bij de formatiegesprekken van 2024 gepresenteerd kan krijgen. Door hen na te volgen, neemt Mahdi een riskante gok.

Vooruit

 

Vergelijk hun aanpak met die van Rousseau. Vooruit heeft in Hannelore Goeman en Melissa Depraetere fractievoorzitters en in Frank Vandenbroucke (de hooghartige manier waarop hij onlangs een huisarts toesprak, zou dat bij een minister van een andere partij niet ‘mansplaining’ genoemd zijn?) heeft Vooruit een vicepremier die fel de partijkoers bewaakt. Rousseau houdt de handen vrij om aan zijn populariteit te werken.

Vriend, vijand en verslaggever beschouwden Ed Nijpels als veelbelovend jong politiek talent. Tot hij partijleider werd.

Pieter de Jonge

DE CROO EN LACHAERT ZITTEN OP BLAUWE BLAREN

Open Vld-voorzitter Lachaert en premier De Croo.

foto: ©Belga Image

**

 

Wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten. Dat geldt ook voor eerste minister Alexander De Croo en Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert. Aan een ‘materiële vergissing’ van afgedankt staatssecretaris Eva De Bleeker, die begrotingsrechtelijk gezien irrelevant was, hebben zij een fikse politieke relevantie gegeven, en die is als een boemerang in hun gezicht en dat van hun partij teruggekeerd.

Toelichting

Laten wij beginnen met een kleine les begrotingsrecht.

 

Aan het eind van elk jaar moet de federale regering aan de Kamer van Volksvertegenwoordigers toestemming vragen om het volgende jaar belastingen te innen en beleidsuitgaven te doen. De Kamer zal donderdagavond die toestemming geven door twee wetsontwerpen goed te keuren: een wetsontwerp ‘houdende de middelenbegroting voor het begrotingsjaar 2023’ en een wetsontwerp ‘houdende de algemene uitgavenbegroting voor het begrotingsjaar 2023’. Het eerste is 769 bladzijden dik, het tweede 652 bladzijden.

Om door het bos van de cijfers, waarmee die honderden bladzijden zijn gevuld, de bomen te zien, dient de regering naast de twee wetsontwerpen een ‘Algemene toelichting’ in. Daarin geeft ze uitleg bij haar begrotingsbeleid en zet ze uiteen welke maatregelen ze neemt om belastingen en uitgaven te verhogen of te verlagen. Het is een interessante bron van informatie over de – belabberde – financiële toestand van de Belgische staat, maar het is geen wetsontwerp dat de Kamer moet goedkeuren.

Btw-verlaging

Met de ‘Algemene toelichting’ die op 10 november bij de Kamer is ingediend, is een en ander misgelopen. Uit whatsapp-berichten en mailverkeer die Knack en, in mindere mate, Het Laatste Nieuws hebben uitgebracht, weten we:

 

   dat in de oorspronkelijke versie van de ‘Algemene toelichting’ de regeringsbeslissing over de verlaging van de btw op gas en elektriciteit, en een daarmee samenhangende accijnsverhoging niet correct was weergegeven.

   dat het kabinet-De Croo dat, in de vorm van ‘track changes’ bij de oorspronkelijke tekst, op 9 november om 13.28 uur aan het kabinet-De Bleeker heeft laten weten en aan de juiste regeringsbeslissing heeft herinnerd.

   dat het kabinet-De Bleeker de tekst heeft aangepast en om 17.02 uur de gecorrigeerde en definitieve versie van de ‘Algemene toelichting’ naar het kabinet-De Croo heeft gemaild.

   dat er nadien nog enig whatsapp-verkeer is geweest tussen beide kabinetten en er vanuit het kabinet-De Croo geen opmerkingen meer zijn gemaakt over de aangepaste tekst.

Begrotingsnotificaties

Premier De Croo heeft die gang van zaken vorige woensdag bevestigd in zijn antwoord op enkele interpellaties in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken. Letterlijk heeft hij gezegd: ‘We hebben niet alleen aangegeven dat er een fout was. We hebben ook uitgelegd wat er fout was. We hebben ook herinnerd aan de beslissing van de regering. We hebben herinnerd aan wat er in de begrotingsnotificaties stond.’

 

Waar het in de zaak-De Croo om gaat, zijn de cijfers in de paragrafen die volgen op de passage over de btw-verlaging

 

Bravo voor De Croo! Alleen: daar gaat het niet om. Het gaat niet om de juiste formulering van een begrotingsnotificatie in de ‘Algemene toelichting’, want de oorspronkelijke ‘fout’ was aangepast en de regeringsbeslissing over de btw-verlaging op gas en elektriciteit stond correct in het document dat bij de Kamer is ingediend. Waar het in de zaak-De Croo om gaat, zijn de cijfers in de paragrafen die volgen op de passage over de btw-verlaging.

Structureel tekort

In die paragrafen staat, en we vatten wat samen om het niet te ingewikkeld te maken, dat het structureel begrotingstekort van de federale overheid volgend jaar 19,384 miljard euro zal bedragen, of 3,4% van het bbp.

Staatssecretaris De Bleeker kwam aan dat cijfer omdat ze (nog) geen rekening hield – en dat ook expliciet schreef – met de eventuele opbrengst van een accijnsverhoging. Die moet, volgens de regeringsbeslissing, ingaan op het ogenblik dat de btw-verlaging op gas en elektriciteit permanent wordt. Op zijn vroegst gebeurt dat op 1 april 2023.

Stel(l)en

De kern van de zaak-De Croo is, dat zijn kabinet wél gestruikeld is over een tikfout in het werkwoord ‘stellen’ – er stond ‘stelen’ in de oorspronkelijke versie –, maar niet de minste opmerking heeft gemaakt over die 19,384 miljard euro en 3,4% van het bbp. Indien dat geen expliciete goedkeuring is van de ‘Algemene toelichting’, dan is het op zijn minst en in elk geval een impliciete goedkeuring – en in de Belgische politiek, waar de grondwet al menig keer impliciet is gewijzigd, staat ‘impliciet’ blijkbaar gelijk met ‘expliciet’.

Dat het kabinet-De Croo dat niet heeft gezien, of er in elk geval geen opmerking over heeft gemaakt, is heel opmerkelijk. In zijn regeringsverklaring van 11 oktober in de Kamer – een verklaring waaraan zijn medewerkers zonder twijfel hebben meegeschreven – had De Croo immers gezegd dat het structureel tekort volgend jaar op 2,9% van het bbp zal uitkomen.

Sander Loones

Na het indienen en ronddelen van de ‘Algemene toelichting’, op donderdag 10 november, heeft in heel de Vivaldi-meerderheid niemand gemerkt dat het vermelde structureel tekort (3,4%, dus) hoger is dan de 2,9% waarmee De Croo op 11 oktober had gepronkt. Het was N-VA-Kamerlid Sander Loones die het opmerkte aan het begin van de begrotingsbespreking in de Kamercommissie Financiën, op maandag 14 november.

Over dié ‘materiële vergissing’ en de manier waarop zijn kabinet ermee is omgegaan, is De Croo tot nog toe handig heen gefietst

Over dié ‘materiële vergissing’ en de manier waarop zijn kabinet ermee is omgegaan, is De Croo tot nog toe handig heen gefietst. Hij kan ook moeilijk anders, want uit alle bekende whatsapp-berichten en mailverkeer blijkt dat zijn medewerkers nooit en nergens op de tegenspraak tussen de regeringsverklaring van 11 oktober en de ‘Algemene toelichting’ hebben gewezen.

Spot

Nu had er, na de scherpzinnige opmerking van Loones, geen man, laat staan een vrouw overboord moeten zijn. De Croo had de vervelende zaak kunnen afhandelen door 1) ootmoedig te bekennen dat, conform het adagium ‘missen is menselijk’, er een ‘materiële vergissing’ was gebeurd en daar mee de verantwoordelijkheid voor te nemen, 2) de ‘materiële vergissing’ recht te zetten. Ze had, nogmaals, niet de minste begrotingsrechtelijke relevantie en had hooguit aanleiding gegeven tot twee, drie dagen plagende spot van de oppositie.

De ‘materiële vergissing’ is rechtgezet. Bij de Kamer zijn nieuwe tabellen ingediend, waarin de opbrengst van een accijnsverhoging op 1,325 miljard euro is geraamd en het structureel tekort voor 2023 daarmee uitkomt op 16,905 miljard euro of 2,9% van het bbp.

‘Niets te bieden’

Van een ootmoedige bekentenis en gedeelde verantwoordelijkheid was dan weer geen sprake, integendeel.

Open Vld-voorzitter Lachaert wilde al een tijd van staatssecretaris De Bleeker af. Hij speelde, aldus De Tijd (26 november), begin dit jaar al met het idee van haar vervanging. En op Alexia Bertrand, van wie hij ‘onder de indruk’ is en ‘de moeilijke situatie bij de MR’ kende, zat hij ook al een tijd te azen, maar hij ‘kon haar niets bieden’ (verklaringen van Lachaert in De Standaard, 26 november).

Maar kijk, plots was er wel iets ‘te bieden’, iets waarmee bovendien die vervelende MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez een flinke hak kon worden gezet. De ‘materiële vergissing’ werd de stok waarmee het tweespan Lachaert-De Croo staatssecretaris De Bleeker buitenzette om Bertrand binnen te halen. (Noteer terloops dat Bertrand in Trends/Tendances, 8 december, weet te melden : ‘Depuis que je vis au sein de ce gouvernement, mon admiration pour Alexander De Croo n’a fait qu’augmenter’).

Loontje en boontje

 De Croo en Lachaert waren evenwel uit het oog verloren dat boontje wel eens om zijn loontje durft te komen.

Boontje is in dit geval een groepje oud-kabinetsmedewerkers van De Bleeker die het niet pikken dat ‘hun’ staatssecretaris, om in de tuinbouwsfeer te blijven, de bonen gefret heeft en van het veld is gestuurd. Met het ‘lekken’ van whatsapp- en mailverkeer hebben ze De Croo, en met hem Lachaert, mee in het bad met het vuile liberale water getrokken.

Tenzij De Croo alsnog het tegendeel kan bewijzen, heeft zijn kabinet, zoals Knack met recht en reden schreef, het ‘foute’ begrotingstekort laten passeren. Indien niet expliciet, heeft het daarmee ten minste impliciet de ‘Algemene toelichting’ goedgekeurd. En was het allesbehalve fair om De Bleeker alle schuld te geven.

Blauwe blaren

Wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten. Van een ‘materiële vergissing’ die hooguit enkele dagen politieke deining had kunnen veroorzaken, heeft het tweespan Lachaert-De Croo met de portefeuillewissel en ter wille van het partijbelang, een politieke kwestie van eerste rang gemaakt.

De blauwe blaren zullen blijven pijn doen tot mei 2024. Tenzij, zoals het er begint naar uit te zien, Vivaldi in de lente valt en er volgend jaar al verkiezingen zijn.

ark Deweerdt

LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN

Een Staat in Vrije Val, al jatrn, als bij definitie, eenmaal leeg geplunded, terug naar de ondergang. Met –vooral de laatste jaren na de zo geheten ‘Bevrijding’ -astronomisch hoge bedragen aan verloren fortuinen door een bonte verzameling van rest-partijtes die op vandaag amper de kiesdrempel halen…

Stelt zich de vraag of deze bonte bende berorps-criminelen ooit ter verantwoording zulen geroepen worden. Om berecht en gevonnist te worden naaar de door hen ineen geflanste wettteng, en voor zover nog mogelijk, de geleden schade te vergoeden.

Maar we moeten snel in de hoogste versnelling schakelen, om de verloren tijd in te halen.

Na de samenstelling & de in werking treding van de Eenheidsregering Zwart-Geel, in dit als herboren land, zal de schrijnende armoede van de Gewone Burger snlel wereldnieuws worden. De thans reeds geknede tokomdtigr bondgenoten in dezelfde strijd tegen de decadentie, wachten ze alleen op ’n teken. Zweden, Hongarije, Polen, Schotland: ook zij willen een ander Europa. Want met deze aan de gang zijnde vaudeville, lopen we recht, en dat aan de hand ùzzr ook o,der de knoet van de

Zogezegde Amerikaanse ‘Liberals’ , soms ook wel eens in onze Regime-Media, bedrieglijk de Deùcraten’ genoemd.

Voor de attente Vlaams-Nationaliste, voor al wie enigszins kennis heeft van de Vlaamse Geschiedenis; berwijs ik naar de txee Goide, Eeiwen;13^de & 14^{de, doebeend staan ondfer de naam Boirgondiche} Tijden. Heet gezegde ‘Leven al een Boirgondiër’ is echtet alles wat daarvan nog rest. Maar voor zij die meer willen weten over ons Glorierijk Verleden – daat trouwens in 2024, na de Verkiezingen en dus na het afstoten van de gruwelijk e Francocofone uitzijgerij die alsinds Napoleon aansleept, worddt veewezen aar de historicus

Bart Van Loo.

Een auteur die voorlopig zoveel mogelijk door de Regime Media onder de mat wordt geveegd….

 Digithalys

*

 

        .                                                                                                

884 15/12       

Donderdag 15 december 2022

*

 

884 - NIET ALLEEN DE WALEN PAYS, MAAR HEEL DEZE EU IS DOOR DE PEST GETROFFEN. MET COBURGIA ALS VOORTREKKER EN WEGBRRIJFR….

*

I N H O U D

*

Er is ooit een tijd geweest dat de Liberalen zoals wij die nu kenen, zich de PVV noemden. Iets dat zich spontaan vierkant laat vertalen als…       DE PEST VOOR VLAANDEREN.

Maar ’t ene gezegd lijk het andere: de zaken draaiden goed. Hun Senatoren werden op slag Grote Meneren, die voor veel simpele zielen zogezegd hopeloze zaken konden tot een goed einde brengen. Naar later bleek, tekens na de welwillende kameraadschappelijke tussenkomst van hun vrienden, de Roden, na de oorlog reeds perect ingewerkte arrangeurs. Als ze daarbij maar de Tjrven kieers konden afpakken. Denk aan Herman De Croo in het Oudenaardse, denk Senator Hilaire LaHaye (Ieper), denk Sanator Derore, Waregem. Gemengde dieenstbetoon in a       lle ruhctingen die in Brussel waar er, mits hier en daar enig gekonkelfoes bijglraaid konden worden. Zald alom in de ogen der Tjeven-burgemeesters die hen hier en daar veeel kiezers zou kostten…

Al dat geflikflooi schiep banden tussen de foefelaars die altijd maar gunstigr wendingen kregen, naarmate de ondertussen zwaar gesusudieerde gazettten-brol de zaken opbliezen. Een onderwereld waaraan Steve Stevaert ’n eiinde stelde door zich te specialideren in het Kanalduiken…

Maar ondertussen gingen zij … VOORUIT. Recht den dieperik in, want de mensen werden wijzer.

MR, PS, Open VLD: samen deelden zij en zij alleen de lakens uit. Zowel in eigen Land, als in de door hen gemanipuleerde Europese warboel van ‘Ibstellingen’ die ze ongezien konden leegmelken. Naar nu blijkt, ondedr de deskundige leiding van de Italiaanse maffia, de Cosa Nostra…

Herinnneeren we dat oude gezegde, dat macht corrumpeert, maar dat absolute macht absoluut corrumpeert. Een gezegde, dat nogmaals bewijst dat in onze dagen, de cirkel weer rond is. Zie de rijk geworden Verhofstadt en de onbetaalbaar geworden elektriciteit die door deze parvenu vreemde handen werd gepeeld….

Nogal sarkastisch dat de familie De Croo die dubbele OO’s toegeven als twee enorm grote evenwaardige zéro’s.

15-12-2022

.Cosa nostra

* 

Toen het nieuws van de omkoopschandalen binnen het Europees parlement bekend werden en ik er via mijn blog op reageerde, noemde ik de zaak ‘Europegate’ en niet ‘Qatargate’ zoals de media. Reden daarvoor was dat ik ervan uitging dat zoiets niet alleen met Qatar zou gebeurd zijn. Ik blijk gelijk te krijgen want vóٕór Qatar zou er nu ook iets aan de hand geweest zijn met Marocco en wie wat er nog uit de bus kan vallen.

Ondertussen gebeurt er heel wat in zowel de Qatargate-zaak als binnen het Waalse parlement i.v.m. de dure snoepreisjes, waarbij telkens de socio’s de hoofdrol spelen.

Dinsdagavond bleek er al beslag gelegd op anderhalf miljoen euro in cash geld bij de vice-voorzitster van het Europarlement, haar vriend en haar vader. Die vriend werkte voor een zekere Pier-Antonio Panzeri, een Italiaanse ex-europarlementair die men verdenkt de spil te zijn van het hele complot en bij wie men ook flink wat cash geld heeft gevonden*.

Tevens werd er ook een Waalse PS’er bij betrokken, een zekere Marc Tarrabella, die wel bij hoog en bij laag beweert er niets mee te maken te hebben, maar die ondertussen toch door zijn eigen partij werd geschorst.

Op het Waals front kreeg men te maken met een andere PS‘er met Italiaanse roots, een zekere, die niet van gisteren is, maar van zaterdag, om het met een grapje te zeggen (‘di sabato’ betekent in het Italiaans ‘van zaterdag’.) en blijkt het hele opzet een serieuze Italiaanse achtergrond te krijgen. ‘Cosa Nostra’ ten voeten uit.

Ik vraag me trouwens af wat men met zo’n pakken cash geld de dag van vandaag nog kan doen. Het lijkt simpel, maar probeer er maar eens bv een auto of een eigendom mee te kopen. Dat zal niet meteen lukken, omdat elke rechtgeaarde verkoper meteen terecht zal denken dat het om crimineel geld gaat. Zo’n grote bedragen krijg je alleen vlot kwijt in het zwarte circuit.

----

*In mijn blog van 13 dezer (‘Europegate’) melde ik reeds dat er ook ex-europarlementairen lobbyden. Die Panzeri is er een sprekend voorbeeld van.

COMMONS

*

Ursula von der Leyen.

foto: ©Wikimedia

**

WAT QATARGATE LEERT OVER DE EUROPESE UNIE

*

De kwalijke modus operandi van een quasi-democratie

*

In het stuk ‘Wat Oekraïne ons leert over de EU’ wees ik erop dat het veelzeggend is dat de Europese Unie een algemeen Russisch olie-embargo wou. Het waren de Verenigde Staten die sterk aandrongen om dat embargo te verzachten via de invoering van prijsplafonds voor de uitvoer van ‘seaborne’ Russische olie naar niet-Europese landen. Kwestie van geen oliecrisis uit te lokken.

Bovendien wilde de EU ook schepen die het embargo overtreden voor altijd bannen, terwijl de Verenigde Staten erop stonden dat het een ban van slechts negentig dagen zou worden. Dat verschil is opmerkelijk, aangezien Europa nu al te maken heeft met een bijzonder pijnlijke energiecrisis. De Verenigde Staten hebben dat probleem niet en zijn daarbovenop een zeer belangrijke olieproducent, terwijl de Europese Unie zwaar afhankelijk is van import.

Bolwerk

Moraal van het olie-embargo verhaal? De EU is, als quasi-democratie, vooral bezig met zichzelf, minder met haar onderdanen en al helemaal niet met de minder gefortuneerden. Het is een bolwerk in de Opstand van de Elites, annex verraad van de democratie (dixit de Amerikaanse cultuurfilosoof Christopher Lasch; nvdr). Zelfs Qatar airlines en Maroccogate kunnen in die zin geïnterpreteerd worden, als men de beschuldigingen hard kan maken. Het is niet de grote anomalie waarvoor het versleten wordt, maar veeleer een zoveelste teken aan de wand.

De aanhouding van een van haar veertien (!) vicevoorzitsters inspireerde de presidente van het Europees Parlement, Roberta Metsola, trouwens meteen tot de hysterische uitspraak dat er ‘een aanval’ op haar parlement en op ‘de Europese democratie’ aan de gang is. Vooral bezig met zichzelf dus. Het gaat natuurlijk maar om het zoveelste EU- en EP-schandaal, een byzantijnse organisatie die vrij massale corruptie (door burgers en bedrijven) uitlokt. Volgens een studie van een aantal jaren geleden zou ze net geen biljoen euro per jaar kosten. Toch is de strijd ertegen geen prioriteit.

Tekenend ook is het schandaal rond de altijd al zeer controversiële ex-EU-commissaris Neelie Kroes een paar maanden geleden. Na haar ambtsperiode lobbyde ze heimelijk en tegen de regels in voor Uber. Vervolgens werd ze in 2016 voor een paar jaar voorzitster van de adviesraad van dat dubieuze bedrijf. Het passeerde als een fait divers. A propos: in 2019 duwde diezelfde Kroes de Europese lijst van opvolgers van de Open Vld, tot grote vreugde van ene Guy Verhofstadt.

Bonnetjes

De krokodillentranen van EU-parlementsleden zijn nog om een andere reden opmerkelijk. Onder meer Transparency International vraagt al jaren dat er meer toezicht komt. Het Europees Parlement, de EU’s ‘weakest link’, blokkeert echter systematisch efficiënte toezichtmechanismen ‘met de instemming van een meerderheid van de leden’. Symptomatisch is ook dat deze rijkelijk betaalde politici weigeren om meer transparantie te verlenen over hun maandelijkse onkostenvergoeding van maar liefst 4.778 euro. Hun eigen Bureau besloot een paar maanden geleden achter gesloten deuren dat ze niet eens meer bonnetjes hoeven in te dienen.

Nog opmerkelijker is de oproep tot de oprichting van een (nieuw) ‘ethical body‘ van de controversiële, machtshongerige en manipulatieve commissie-voorzitster Frau von der Leyen (de Duitse Kroes, zeg maar). Ze beloofde namelijk al zo’n orgaan op te zetten bij haar aantreden in 2019. Vervolgens deed ze niks. Ook niet nadat er in september 2021 alsnog een voorstel van het parlement kwam in dit verband.

 

Het orgaan zou onder meer ook ‘revolving door’-gevallen beoordelen (EU-officials die na hun mandaat poen gaan scheppen bij grote bedrijven als Uber). De Financial Times voegt er fijntjes aan toe: ‘Perhaps the latest revelations will jolt her into action.’ Toen een door haar EU beschermde wolf onlangs een van haar geliefde pony’s doodbeet, kwam er nochtans direct ‘action’: deze ‘probleemwolf’ moest meteen doodgeschoten te worden. All pony’s are equal, but Frau von der Leyen’s pony’s are more equal than others.

Schoonheidsoperatie

 

Een nieuw ethisch orgaan zou overigens niet veel meer zijn dan de spreekwoordelijke lippenstift op een varken. Het is alsof PS, ‘le vrai mal Wallon’, een ethisch orgaan zou oprichten om zichzelf te beoordelen en komaf te maken met de eindeloze reeks schandalen waarin deze partij sinds jaar en dag betrokken is. Dat ze al decennialang, onder het mom van ‘solidariteit’, en met de hulp van Vlaamse partijen, een hold-up kan plegen op de Vlaamse financiën, is ongetwijfeld vooral te ‘danken’ aan het feit dat ze mede garant staat voor de miljarden transfers van Vlaanderen naar Wallo-Bruxelles.

 

Terwijl ze anderzijds buiten het electorale bereik valt van datzelfde Vlaanderen. Haar jongerenbeweging is trouwens, zeer opvallend, tegen een federale kieskring. Zo is het natuurlijk niet moeilijk. Dat is, au fond, ook het probleem met de Europese Unie. Europeanen kunnen niet eens mee bepalen wie EU-‘minister’, EU-‘president’ (Charles Michel) of EU-‘eerste minister’ (Ursula von der Leyen) wordt of blijft. Bovendien is de EU-moloch voor de meesten van hen een ondoorgrondelijke en buitenlandse ver-van-ons-bed show. Zonder een Europees volk en natie, bestaat er gewoonweg geen Europese democratie, die naam waardig, en kan en mag een EU slechts een confederale instelling zijn met beperkte macht.

 

Zonder die democratische achtergrond wordt ze vooral gedetermineerd door een blinde integratiedrang, particuliere belangen van grote bedrijven en wollige idealen van (groene) ngo’s. Brussel bulkt dan ook van de lobbyisten. Dan is de stap naar vormen van omkoping klein.

Pensioen

Zo kan ook verklaard worden dat ‘Zuhalleke’ Demir vlijtig aan haar politieke carrière timmert door, in opdracht van de EU en in navolging van Nederland, de van oudsher bloeiende Vlaamse landbouw te decimeren. Iets wat zonder de (groene) EU ondenkbaar zou zijn. Onder het mom van een zeer relatief (tenzij voor wie maximale biodiversiteit nastreeft in een aantal EU-natura 2000 gebieden) en in elk geval al vier decennia afnemend stikstofprobleem.

Of dat de EU straks wellicht zelfs de ijzeren arm van de PS gaat omdraaien. Ze dreigt met name zowel een pensioenhervorming af te dwingen als een beperking in de tijd van werkloosheidsuitkeringen. Europese werknemers moeten van het Europees parlement met zijn allen een pan-Europees pensioenproduct kopen, aangeboden en geëxploiteerd door KBC & co. Een en ander kan dankzij beleid dat, zoals Rik van Cauwelaert fijntjes opmerkt, al uitgestippeld werd toen toenmalig premier Elio Di Rupo nog mee in de Europese Raad zetelde.

 

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de Zwitserse activa manager Felix Zulauf onlangs een ‘structurele verzwakking’ van Europa voorspelde. Voor zover we, in een deglobaliserende en opnieuw gespleten wereld, inderdaad wegzinken in een ‘Sri Lanka light’-moeras, komt er wel meer democratisch weerwerk. Verhofstadt en co zullen dat zoals gewoonlijk arrogant afdoen als vies ‘populisme’ maar zoals het spreekwoord zegt: hoogmoed komt voor de val.

Koen Tanghe

Europa-Express

kiezer

foto: ©Belga

Verdienen Europarlementariërs écht te veel?

**

**

Europees Parlement moet ook hand in eigen boezem steken

Analyse

*

De roep naar meer transparantie rond de werking en de budgetten van het Europees Parlement klinkt luider dan ooit. Gezien de bedragen die in Brussel en Straatsburg rondgaan, is die vraag wellicht niet onterecht, al loert goedkoop populisme daarbij altijd om de hoek. De stevige en vaak weinig gecontroleerde onkostenvergoedingen van de parlementsleden zelf roepen terecht vragen op, maar tegelijk blijft het maar de vraag of de écht hardwerkende parlementairen op het einde van de rit netto ook echt té veel overhouden.

 Met een begroot jaarbudget van ruim 2,2 miljard euro is het Europees Parlement anno 2023 goed voor zowat 20 procent van de jaarlijkse werkingskost van alle EU-instellingen. Globaal tekent het evenwel maar voor 1,2 procent van het volledige budget van de EU. De 2,2 miljard euro die voor volgende jaar is voorzien, betekent een stijging met 7,3 procent tegenover het budget voor dit jaar. Dat lijkt, met de inflatie van de voorbije maanden in het achterhoofd, geen onverantwoord hoge stijging.

Zowat 75 procent van het totale jaarbudget van het Parlement gaat naar drie grote uitgavenposten: de parlementsleden zelf, de personeelskost en de gebouwen. De totale geschatte personeelskost – inclusief de lonen van de parlementsleden – loopt in 2023 op tot 1,23 miljard euro. Voor de gebouwen, de IT-kost en de andere uitrusting wordt volgend jaar 449 miljoen euro voorzien. Voor de eigenlijke werkingskosten van het Parlement – denk aan de organisatie van vergaderingen en conferenties, maar ook aan het volledige informatieve luik waar het EP voor staat – wordt er volgend jaar een budget van zowat 209 miljoen euro uitgetrokken.

8100 medewerkers

Om al die uitgaven even in perspectief te plaatsen: anno 2022 telt het Europees Parlement 705 parlementsleden. Het bestaat uit 22 thematische commissies, gaande van Buitenlandse Zaken over Mensenrechten tot Regionale Ontwikkeling. Naast die verkozen politici werken er natuurlijk ook duizenden ambtenaren en andere medewerkers voor het EP. Volgens de meest recente cijfers (mei 2022) gaat het om 8132 vaste en tijdelijke medewerkers. De persoonlijke medewerkers van de parlementsleden (MEP’s) – doorgaans een drietal per MEP- zijn daar niet inbegrepen. Ruim 5200 mensen zijn in de gebouwen van het EP in Brussel aan de slag, net geen 2300 mensen werken in Brussel en nog eens 300 draaien in Straatsburg mee. De rest zit verspreid over andere locaties. Amper 13 procent van het totale aantal medewerkers werkt ook echt voor de verschillende politieke fracties. De kritiek dat het Parlement ook een administratief waterhoofd is, lijkt dus niet geheel ongegrond.

Transparantie

In een reactie op het corruptieschandaal dat vorig weekend losbarstte rond enkele parlementsleden én hun medewerkers, beloofde parlementsvoorzitter Roberta Metsola volledige transparantie en veel scherpere lobbyregels om het zwaar besmeurde blazoen opnieuw op te poetsen. Hoe oprecht die beloftes zijn, zal nog moeten blijken, maar het kalf ligt natuurlijk ook grotendeels gebonden bij de werking en interne organisatie van een aantal diensten van het parlement zelf. En bij de financiële regels en de transparantie-afspraken waarover de parlementsleden in het verleden zelf nog herhaaldelijk op de rem gingen staan.

Herinner u de zwaar omstreden benoeming, amper drie maanden geleden, van de toenmalige kabinetchef van diezelfde Metsola tot secretaris-generaal van het EP. De selectiecriteria voor die topjob werden en cours de route aangepast. Een aanpak die niet bepaald van aard was om het vertrouwen in een cultuur van openheid en transparantie te voeden. Na wat de vorige dagen bekend raakte – en vanuit de vaststelling dat de druk op parlementsleden ook en vooral van buiten de EU fors is toegenomen – groeit er nu stilaan wel een consensus over een nieuw lobbyregister. Daarbij zouden parlementsleden verplicht worden om ook hun contacten met lobbyisten van buiten de EU te melden.

Forfaitaire onkostenvergoeding

Lijkt dit al een eerste stap in de goede richting, het zal niet volstaan. Ook de vraag om een striktere controle op de financiële handel en wandel van de parlementsleden zelf is niet bepaald nieuw, maar tot nog toe toonden zij zich weinig inschikkelijk op dat vlak. Vooral de forfaitaire onkostenvergoeding die elk parlementslid maandelijks mag indienen zonder daarvoor de nodige bewijsstukken aan te leveren – goed voor zomaar eventjes 4700 euro per maand – is niet bepaald onomstreden.

Met deze vergoeding kunnen de parlementsleden uitgaven dekken die voortvloeien uit hun parlementaire werkzaamheden: de huur van (extra) kantoorruimte, telefoon- en abonnementskosten of allerlei representatiekosten. Eerlijkheidshalve dient hier wel aan toegevoegd dat deze vergoeding gehalveerd wordt als een parlementslid zonder geldige reden niet de helft van het jaarlijkse aantal plenaire vergaderingen bijwoont.

Reiskosten

Daarnaast keert het Parlement ook nog een forfaitaire dagvergoeding uit van 338 euro uit – bedoeld voor hotel- en andere onkosten – per dag dat de parlementsleden voor officiële werkzaamheden in Brussel of Straatsburg aanwezig zijn. Op voorwaarde weliswaar dat zij dan ook een register tekenen dat hun aanwezigheid bevestigt. Hun reiskosten zelf worden overigens ook nog eens apart vergoed: een vliegticket in buisiness, een treinkaartje eerste klasse of een niet onaardige kilometervergoeding van 0,56 euro per kilometer.

In Straatsburg en Brussel staan ook een aantal officiële wagens van het EP ter beschikking. Tot slot: het brutoloon van een Europees parlementslid bedraagt vandaag 9386 euro. Hoeveel daarvan netto overblijft, verschilt van lidstaat tot lidstaat – in functie van de nationale fiscale regels – maar vergeleken met de toplonen die in de privésector gangbaar zijn, is dat alvast geen exuberant bedrag.

Filip Michiels

 

LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN

Het is natuurlijk ver van Politiek Correct, om denkend aan deze EU, zo maar direct te beginnen spreken over de Cosa Nostra. Maar wie Qatar, Marokko of wereldcup uitspreekt, zit als vanzelf in de valies bij de miljonen (zwarte) Euro’s die het Parket in beslag nam bij de Waalse PS Eu-voormannen.

Alle wegen leiden naar Rome?

*

 

Digithalys

*