4307

Dinsdag 24  Oktober 2017

4307  - EEN NIEUWE BLOG START. NOCH BLOEMEN NOCH KRONEN

        *

INHOUD: BLOCKCHAIN: in hartje West-Vlaanderen heeftr dezer dagen in mijn verbeelding een nieuw sterrenstelsel(tje) het licht gezien…

Daarvoor werd door een (slechts door het leven gepromoveerde universitair) die in zijn levensavond in een klein bescheiden Hemelrijkske is terecht gekomen de naam Hemelreiker bedacht.

OP DE IJTKIJK

*

Na 15 jaar als twee kleine Hannibals aan de overkant der Alpen te hebben doorgebracht (waar heden ten dage net detzelfde idee gist in Lombardije-Veneto als in Catalonië en ook en vooral in Vlaanderen), laat de poremonnee het niet langer toe daar als twee Pallieters te profiteren van het leven. U kunt dat evengoed HEiMWEE noemen, wat heel wat bij ‘Het Publiek’ romantischer zou overkomen. Maar…

Van het appeltje voor de dorst rest, naast ons armoedig pensioentje, alleen nog de schil. Maar die is al even verrimpeld als de rekeninghouders zelf….

*

NADER BEKEKEN

**

lea jacta est….

Ondergetekende is wel niet zo hoog geladderd als de Antwerpse Burgemeester met al zijn Latijnse spreuken, maar als het op daadwerkelijk weven aankomt heeft hij geleerd kort op de bal te spelen. Zelfs al moest ‘De Reus’ van Dendermonde ons uiteindelijk leiden naar de elitaire onderbroek van  alweer ’n Koning- Coburger.

Ik zie nu tenandere als een veropenbaring,  dagelijks op de Gewestelijke TV: dat West-Vlaanderen door hard werken, de kroon spant. En dat er dus geen schoner kroon bestaat dan eigen schoon.

Alle oude boeken toe. Andere boeken open.

---

Alle gekheid op ’n stokje! 

 Onderhavige  primeur-publicatie is gewoon bedoeld als mededeling dat ondergetekende met have, goed, vrouwn hond en inboedel, terug in het mooie Land der Vaad’ren is terug gekomen. Waar mijn Wederhelft het stulpje waar wij wonen, meteen omgedoopt heeft tot Het Hemelrijk-ske.

Denk daarbij aan een landelijk gehuchtje in St Jan-bij-Ieper tussen Langemark en Pilkem, aan de horizon aangevleid tegen de herrezen machtige torens uit een ver verleden.

Ach, dat ‘Hemelrijkse’, waar ik als kind zo  dikwijls naartoe mocht. Met ons Ma, op de fiets, den boer op…

Met een beetje verbeelding doet dit denken, niet aan een ‘rijk’ (wel het tegendeel), maar aan iemand die reikt naar omhoog. En daarin (in die poging) volhardt. 

Om het met de woorden van De Meester te zeggen:

Ik jeune mij daarin als ik een liedeke kan dichten. Ik jeune mij daaran, als ik dat liedeken kan.

(Hemelreiker)