3883

.

ZATERDAG  3  DECEMBER  2016

H.FRANSCICUS XAVERIUS, geboren in Spanje en ne ferme missionaris; H.  GALGANO

“Weet je gie waarom Maria en Jozef op hun vlucht naar Egypte een ezel meenamen?” vraagt den Marcel aan zijne maat.  “Neen ik”, zegt den dien.  “Wel”, lacht Marcel, “Maria had heurne Fiat gegeven aan de engel Gabriël!”.

*

3883 - DE SCHANDAARD ONTDEKT IN DE KERK GOD IN HUN ONDERBROEK       

Alle dinghe,

Zin mi te inghe….

Hadewijch

*

Niet alleen is dat religieus geheim van de Katholieke Kerk nu volledig ontbloot, maar ook de reden van al die pedofilie-schandalen in de Kerk is bloot gelegd. Pastoors en misdienaars, meisjes en jongens, staan er, figuurlijk gesproken, in hun figuurlijk blootje bij. De hoernalisten van DS spreken bijna uit proefondervindelijke ervaring. Het zijn dus a.h.w. bedreven ervaringsdeskundigen.

Tja, aan pretentie heeft het hen inderdaad nooit ontbroken.

Of deze ontdekking te rijmen valt met het sterk verminderd kerkbezoek, is een ander geheim dat nog wacht op blootlegging op, ont-dekking zogezegd. Het zit er zelfs dik in, dat de diepere oorzaken van al dat uit de pan swingend festival-gebeuren veroorzaakt is door de dezelfde valse trek naar intimiteit, de drang naar seks op de werkvloer. Ja, muziek verzacht de zeden, maar ze verhardt ook in de meeste gevallen de menselijke seksuele bijkomstigheden inzake de sociaal getinte paringsdrang. Allemaal wijsheden uit de mond van DS.

Als bidden zelfs al gelijk gesteld wordt met het opwekken van seksuele verlangens, wat moeten we dan zeggen van het zingen, dat gelijk gesteld wordt met tweemaal bidden? Is zingen in de kerk een om voor het refrein weerklinkt, de kerk te verlaten? Ons aller Goeleke (Liekens) gebruikt daar voor de uitdrukking ‘afstappen in Schaarbeek’, want in de kerk komt ze nooit. Wel in Schaarbeek.

Wat U hieronder leest, is voor mij niet nieuw. Omdat heel eenvoudig, het Godsverlangen eigen is aan de menselijke natuur, net zoals eten en drinken. Met daar bovenop de grote goddelijke eigenschap om via de Liefde het Mensdom voortdurend voor zijn eigen uitsterven te behoeden. Liturgie is voor de civilisatie mens het gesublimeerd nederigheids-gevoel ten opzichte van de Eeuwigheid. En daarvoor verheft men niet de kont, maar het hoofd.

**

‚Also sprach nicht Zaragusta‘ (Richard Strauss), maar Digitalis. Tja, dat zijn nu eenmaal de gevolgen van een goede opvoeding. Of zie ik dat verkeerd? 

*

Kerkbezoek vergelijkbaar met seks en drugs

Wat doet een religieuze ervaring met ons brein? Ongeveer hetzelfde als een portie seks of drugs.

Spirituele ervaringen activeren het beloningssysteem van onze hersenen op ongeveer dezelfde manier als verliefdheid, seks, gokken, genotsmiddelen en muziek dat doen. Dat is gebleken uit onderzoek van de universiteit van Utah bij negentien devote leden van de mormoonse kerk. De onderzoekers scanden de hersenen van de vrijwilligers terwijl die een godservaring hadden, om uit te zoeken welke delen van de hersenen betrokken zouden zijn bij zo’n spirituele beleving.

Het is voor leden van de mormoonse kerk (of preciezer: van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen) regel om in het dagelijkse leven te proberen voor zichzelf en voor anderen een gevoel van vrede en goddelijke nabijheid te creëren. Mormonen beschouwen zulke geestelijke ervaringen als rechtstreekse communicatielijn tussen God en de mensen, en ze nemen geregeld beslissingen op basis van wat ze bij zulke geestelijke contacten ervaren. De onderzoekers probeerden daarom hun experiment zo op te zetten dat de kans dat deelnemers in de ban van de Geest zouden komen, maximaal zou zijn.

In tranen

Ze scanden de hersenen van 19 jongvolwassen kerkleden (7 vrouwen en 12 mannen, allemaal gewezen zendelingen) met magnetische beeldvormingsapparatuur terwijl die taken uitvoerden die bedoeld waren om een religieuze ervaring op te roepen. Het experiment duurde een uur en bestond onder meer uit zes minuten kijken naar een film over de lidmaatschapsstatistieken van de mormoonse kerk; acht minuten luisteren naar citaten van Mormon en van andere religieuze leiders; acht minuten lezen van vertrouwde passages uit het Boek van Mormon; twaalf minuten kijken naar door de mormoonse kerk gedraaide films over familiale, religieuze en bijbelse thema’s; nog eens acht minuten luisteren naar citaten uit religieuze toespraken; en zes minuten zonder meer onder de scanner liggen.

Tijdens het onderzoek moesten de deelnemers op gezette tijden aangeven in welke mate de geest over hen vaardig werd – gaande van ‘helemaal niet’ tot ‘heel erg sterk’. Op spirituele piekmomenten konden ze gewoon op een knop drukken. Alle deelnemers beschreven achteraf gevoelens van vrede en warmte te hebben ervaren tijdens het experiment. Velen van hen waren aan het eind van de scan in tranen.

Hartslag versnelde

‘Wanneer de deelnemers de opdracht kregen om aan de Heiland te denken, aan de hemelse beloning die hun te wachten stond, of aan de eeuwigheid die ze met hun familie in het hiernamaals zouden doorbrengen, dan reageerden hun hersenen en lichaam daarop’, zegt onderzoeker Michael Ferguson in een persbericht. ‘Hun hartslag versnelde en ze gingen dieper ademhalen.’

Zetel van de spirituele ervaring was keer op keer en bij alle deelnemers de nucleus accumbens, schrijven de onderzoekers in het blad Social Neuroscience. Dat is een gebied in de voorhersenen dat een rol speelt bij plezierige zaken zoals verlangen, passie, bevrediging en verliefdheid. Ook de beloningscircuits van de hersenen, die in actie treden wanneer mensen eten, drinken, seks hebben of drugs nemen, lopen langs diezelfde hersenkern.

Wat ze nog niet weten, zeggen de onderzoekers, is of de hersenen van beoefenaars van andere godsdiensten dan de mormoonse op dezelfde manier op een religieuze ervaring reageren. Studies van andere onderzoekers suggereren alvast dat de meditatieve en contemplatieve praktijken van veel oosterse religies andere hersencircuits aanspreken.

*

Jaren geleden waren wij in Chartres, binnen in het halfduister van die overweldigende ruimte van die Gotische kathedraal, een monument van Middeleeuwse bouwkunst.  We waren er zo goed als alleen, een stofdeeltje tussen de miljoenen andere stofdeeltjes in de lichtbalken, allen met zweverige meeslepende Gregoriaanse orgelklanken die daar ruisten, ergens in de onpeilbare diepten van de gewelven. De enige klaarte kwam, als altijd, van het enorme wereldbekende brandraam, dat op de duur het enige was dat we nog zagen. Verleden, heden en de toekomst versmolten tot één geheel waar we, nietig en klein, deel van mochten uitmaken.

Tja, de Gotiek, het grenzeloze verstaande godsverlangen als levende getuige van de levenskracht van onze verre voorouders. Van Zuid-Amerika tot aan de Oeral, het Kruis in top, één symfonie van veilige geborgenheid, gastvrij, geweldloos en dus een voorsmaakje van de Eeuwigheid. Als onze generatie ten minste de mondiale alles-verwoestende zandstormen uit de woestijn kunnen terugdringen.

Toen we weer in het zonlicht buiten traden, bleek dat bezoek maar zeer kort te zijn geweest, want het was al een stuk na 13 uur en de restaurants zouden sluiten. Maar het was precies alsof we daarbinnen de Eeuwigheid waren ingetreden. De zon scheen en het leven lachte ons weer toe in het sprankelende koele glas wijn uit de wijnstreek van daar. Achteraf zagen we dan ook dat we in een twee-sterrenzaak hadden gegeten.

Een succes, zeiden we aan tafel tegen elkaar, voor de Bouwmeesters die zulke heerlijke dingen hadden nagelaten. Maar we wisten wel beter. Al die ouderwetse profielen beschadigen de ‘skyline’ van onze steden. Om universeel te zijn, dienen al die dingen te verdwijnen, om vervangen te worden door de gedrongen koepelbouw der Veroveraars. Onder het teken van het Kromzwaard en met in top de Halve Maan.

*

En neen, we hebben die dag in Chartres niets laten scannen. En toch wisten we wat. Het beeld van die kathedraal uit de verte, boven velden vol wuivend koren, als twee vingers gestrekt naar de blauwe lucht, dat is méér dan een godsverlangen, het is de zin van het leven zelf.

PS

Ik heb die kathedraal uit de verte in de tijd staan filmen met een dure 9-mm-camera. Die cellulose film daarvan is al lang verloren gegaan, maar de beelden staan nog altijd op ons beider netvlies gebrand. En me dunkt, terwijl ik dit schrijf, de wind in het koren te horen van die Franse mega-boer in Chartres. Ik voel dat in de voorhoofdskwab van mijn grijze hersenmassa.